เควินหัวเราะร่วนทั้งขบขันทั้งเดือดดาลจนแยกกันไม่ออก “แล้วคุณเธอมีสิทธิ์เข้ามาแอบถ่ายรูปส่วนตัวของผมฉันหรือไงล่ะ ในเมื่อไม่มีสิทธิ์แล้วคุณเธอยังทำ ดังนั้นเวลาถูกจับได้ คุณเธอก็จะต้องก้มหน้ารับผลตอบแทนให้ได้”
“แต่… มันต้องไม่ใช่การที่ฉันจะต้องเสียตัวนี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ จะทุบจะตีฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าข่มขืนฉันเลย”
“แต่ผมฉันชอบการข่มขืน ยิ่งไม่สมยอมด้วยแล้ว ยิ่งสนุก”
วรันธาราพูดไม่ออก ทำได้แค่เผยอปากแล้วครางตกใจเท่านั้น
เควินเค้นเสียงคำราม “ยิ่งคู่นอนทุกข์ทรมานแค่ไหน ผมฉันก็จะยิ่งสนุก ยิ่งมีความสุข”
“คุณมัน… คนวิปริต”
“ใช่ ถูกต้อง อ้อ… และผมจะถ่ายรูปของเราระหว่างที่กำลังทำกิจกรรมรักเอาไว้ให้ด้วยนะ รับรองคุณเอาไปเผยแพร่เมื่อไหร่ ดังเป็นพลุแตกสมใจคุณแน่นอน”
“ใคร… ใครอยากจะได้รูปแบบนั้นกันล่ะ นี่… อย่าเข้ามานะ”
“หยุดแสดงท่าทีแบบนั้นได้แล้ว มันน่ารำคาญ เพราะจริงๆ แล้วคุณเธอก็พึงพอใจในตัวของผมฉันไม่ใช่หรือ”
“ฉัน… ฉันพอใจคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่ามาโมเมเชียวนะ” วรันธารา ปฎิเสธเสียงแข็ง
“อย่าคิดว่าผมฉันมองไม่เห็นสายตาที่แทบจะกลืนกินผมฉันเข้าไปทั้งตัวของคุณเธอเมื่อเช้านี้สิ”
“งั้นก็แสดงว่าคุณรู้ตั้งแต่เมื่อเช้า…”
“ผิวเนียนๆ ที่ต้นคอของคุณเธอทำให้ผมฉันรู้ความจริงยังไงล่ะ”
“แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันตอนนั้นล่ะ ทำไมถึงมาบอกเอาตอนนี้”
เควินแค่นยิ้มหยัน “ถ้าบอกตอนนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ จริงไหม วรันธารา” เขาเรียกชื่อเต็มของหล่อนด้วยน้ำเสียงดุกระด้างน่ากลัว
“โอเค… ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว เรา… เราเลิกแล้วต่อกันเถอะนะคะ ฉันจะกลับออกไป และจะไม่เขียนข่าวใดๆ ของคุณอีก ส่วนคุณก็ลืมเรื่องนี้ซะ”
“ก็อย่างที่บอก… มันสายเกินไปแล้ว”
“โอ๊ย…”
วรันธาราอุทานตกใจ เมื่อมือใหญ่เอื้อมมาตรึงปลายคางมนเอาไว้แน่น พร้อมกับบังคับให้หล่อนสบประสานสายตา
“ปล่อยฉันนะ”
“พวกปลิงอย่างคุณเธอจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสม”
หญิงสาวผงะออกห่างเมื่อมือใหญ่ปล่อยคางมนให้เป็นอิสระ แต่ก็ทำได้แค่ชั่วขณะเพราะวินาทีถัดมา เอวคอดของหล่อนก็ถูกรวบเอาไว้ พร้อมกับกระชากเข้าไปปะทะกับแผงอกเปลือยแน่นหนั่นเต็มแรง
“โอ๊ย… ปล่อยฉันนะ”
“อีกเดี๋ยวคุณเธอจะไม่พูดแบบนี้ แม่นักข่าวใจกล้า”
เข้าก้มหน้าลงมาหา ริมฝีปากหยักสวยราวกับอิสตรีเคลื่อนเข้ามาใกล้… ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า… เควิน คาสโตรเซ่นไม่ใช่หมู แต่เป็นพญาเสือ”
แล้วเควินก็ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้โต้แย้งใดๆ อีก จูบแรกของวัยสาวก็ถูกขโมยไปอย่างป่าเถื่อน หล่อนพยายามจะเบี่ยงหน้าหนี แต่ปากร้อนจัดก็เหนียวราวกับกาวตราช้างมันติดแน่นจนหล่อนหนีไม่รอด
“อื้อ… อื้อ…”
หล่อนต่อสู้ แต่เขาก็ไม่คิดปรานี เขาตะโบมจูบปากไร้เดียงสาที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อนอย่างเหี้ยมโหด ขยี้บดคลึงไร้ความปรานี จนลิ้นเล็กได้ลิ้มรสชาติเฝื่อนจากกลีบปากที่แตกยับ
เควินถอนจูบ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จ้องมองร่างของหญิงสาวที่เขากอดแน่นเอาไว้แนบอกอย่างประหลาดใจระคนพึงพอใจ
“จูบแรกหรือ”
วรันธาราไม่ตอบ แต่มองคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาแทน หวังว่าเขาจะปรานี และยอมปล่อยให้เป็นอิสระ แต่กลับไม่มีอะไรตรงตามที่หล่อนคาดหวังเลย เพราะเควินก้มลงมาจูบซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่รุนแรงดั่งเช่นครั้งแรกที่ผ่านมา
แม้จะไม่นุ่มนวล แม้จะไม่อ่อนหวาน แม้จะแฝงไปด้วยความหิวกระหายแรงกล้า แต่หล่อนก็ไม่รู้สึกเจ็บระบมปากเหมือนครั้งแรกอีกต่อไปแล้ว รู้สึกวาบหวามแปลกประหลาด เลือดเนื้อสาวร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
หล่อนควรจะผลักไส แต่กลับยอมให้เขาลงทัณฑ์ด้วยจูบอย่างเต็มใจ ยอมให้ลาวาร้อนจัดจากกายกำยำไหลทะลักเข้าท่วมท้นกายสาวอย่างง่ายดาย
อีกหลายนาทีต่อมาเควินก็ถอนจุมพิต ก่อนกับคลายอ้อมแขนออก แต่ วรันธารากลับไม่ได้ถอยออกห่างอย่างที่ควรจะทำ หล่อนยังคงอยู่กับที่ สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ
สัมผัสของเควินยังคงอยู่ ริมฝีปากของเขาที่สัมผัสลงกับกลีบปากอิ่มยังคงสร้างความหวามไหวให้กับกายสาวไม่ยอมหยุด หล่อนยังคงต้องการ… ต้องการให้เขาจูบต่อไปอีก…
ไม่… ! หล่อนควรจะไปจากที่นี่ ไม่ใช่มาหลงละเมออยู่กับเควินแบบนี้ หล่อนต้องไปจากคาสโตรเซ่นให้เร็วที่สุด
ศีรษะทุยสวยสะบัดแรงๆ พร้อมกับสติที่กลับคืนมา “พอ… พอใจแล้วใช่ไหมคะ” หล่อนกัดฟันเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ตอนนี้ยังคงยืนจ้องหน้าหล่อนอยู่เช่นเดิม
“ฉันจะได้กลับสักที”
เควินยิ้มบางๆ แต่นัยน์ตาสีน้ำเงินอมดำไม่ได้ยิ้มด้วยเลย “ผมฉันยังไม่ได้ทำอะไรคุณเธอเลยนะ แล้วจะกลับไปได้ยังไง”
“ตะ… แต่คุณก็จูบ… จูบฉันแล้วนี่คะ”
“คุณเธอจะต้องนอนกับผมฉันทั้งคืน”
“ไม่นะ…”
“คุณเธอไม่มีสิทธิ์คัดค้าน เพราะคุณเธอคือจำเลยของผมฉัน”
เขาพูดได้อย่างหน้าตาเฉยว่าหล่อนเป็นจำเลย “ถ้าฉันไม่ยอมล่ะคะ คุณจะทำอะไร คุณจะฆ่าฉันหรือไง” หญิงสาวกัดปาก มองเขาทั้งน้ำตาอย่างเจ็บใจ
เควินไหวไหล่กว้างอย่างไม่แยแส ก่อนจะพูดออกมา “ผมฉันไม่โง่เอาเท้าเข้าไปเหยียบในคุกหรอก”
“แล้ว… คุณจะทำยังไงคะ”
“ถ้าผมฉันจัดการคุณเธอไม่ได้ ผมฉันก็จะไปจัดการคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไงล่ะ”
ป้าเดซี่! ชื่อของผู้มีพระคุณดังก้องอยู่ในหัว
“ไม่ได้นะ ห้ามทำอะไรป้าเดซี่เด็ดขาด ป้าแกไม่รู้เรื่องที่ฉันเป็นนักข่าวหรอก ฉันโกหกแก”
“ป้าเดซี่คงดีใจนะ ถ้ารู้ความจริงเรื่องนี้”
“อย่า… อย่าบอกป้าแกนะคะ ได้โปรดเถอะ” หล่อนคงทนไม่ได้ถ้าจะเห็นสายตาที่เคยมองมาอย่างเอ็นดูแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง “ฉันยอมแล้วทุกอย่าง… ฉันยอมแล้ว”
“ยอมแล้วก็ดี… ผมฉันจะได้ไม่ต้องไปปลุกป้าเดซี่กลางดึก”
วรันธาราน้ำตาไหล “ฉันรู้ตัวดีว่าทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ถ้าคุณเป็นฉันบ้าง เป็นคนที่ต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้ได้เงินมาใช้ในดำรงชีพในทุกวันให้ชนเดือน คุณก็คงจะต้องทำแบบนี้เหมือนกัน”
เควินส่ายหน้า “ผมฉันจะไม่ทำแบบนี้ ผมฉันยอมทำทุกอย่าง ยอมเหนื่อย แต่จะไม่ยอมเอาเปรียบคนอื่นด้วยวิธีสกปรกแบบนี้”
“ฉันคงเลวมากสินะคะในสายตาของคุณน่ะ”
“ใช่ สารเลว นักข่าวสารเลวเหมือนกันหมดนั้นแหละ ไม่เคยจริงใจ ไม่เคยซื่อสัตย์”
วรันธาราหน้าซีดเผือด หล่อนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเควินถึงเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้งแบบนี้ และดูท่าทางจะรุนแรงมากยิ่งขึ้น
“ในหัวสวยๆ ของคุณเธอคงมีแต่เงินสินะ!” เควินแผดเสียงดังลั่น ก่อนจะเดินไปที่ลิ้นชัก และหยิบเงินติดมือมาปึกใหญ่
“ใครๆ ก็ต้องชอบเงินกันทั้งนั้นแหละ หรือว่าที่คุณทำงานหนักไม่ได้ต้องการเงินเป็นสิ่งตอบแทน”
เควินกัดฟันแน่น นัยน์ตาคมกริบลุกโชนด้วยความเดือดดาล “ถ้าชอบ… ถ้าชอบก็เอาไปเลย!”
“ว๊ายย”
วรันธาราร้องอุทานอย่างตกใจ เมื่อถูกเควินปาเงินจำนวนมากใส่หน้าอย่างอำมหิต
“เอาไปเลย ผมฉันให้คุณเธอหมดทั้งปึกนี่แหละ แต่ต้องแลกกับอ้าขาให้ผมฉันเอาคุณเธอแรงๆ”
“คนหยาบคาย!” หญิงสาวร้องไห้น้ำตาไหลพราก เจ็บใจเหลือเกินที่ถูกย่ำย้ำยีศักดิ์ศรีจนไม่เหลือ
“มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำสำหรับพวกปลิงอย่างคุณเธอ วรันธารา!”
“โอ๊ย… ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ” เมื่อถูกกระชากแขนให้เข้าไปหาอย่างไม่ปรานี หญิงสาวจึงเจ็บระบม
“คุณเธอยังต้องเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่านัก วรันธารา”
“อุ๊บ… อื้ออ…”
แม้จะพยายามเบี่ยงหน้าหลบยังไง ริมฝีปากหยักสวยของเควินก็ยังคงทาบทับลงมาได้อย่างแม่นจำ เขาขยี้บดเคล้ากลีบปากอิ่มของหล่อนอย่างรุนแรง จนแทบฉีกขาด แต่ก็เหมือนยังไม่พอ เพราะไฟโทสะหลอมรวมเข้ากับไฟเสน่หาทรงอานุภาพรุนแรงเหลือเกิน
จนแม้แต่เควินเองก็ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้เช่นกัน…
เสมือนกำลังตกอยู่ในหลุมดำที่ทั้งใหญ่ทั้งลึก บรรยากาศรอบๆ ตัวช่างมืดมน แต่ภายใจความมืดดำนั้นกลับเต็มไปด้วยความหวานฉ่ำที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนตลอดชีวิต
กลีบปากของผู้หญิงคนนี้ช่างนุ่มนิ่มเหลือเกิน ลิ้นเล็กก็ช่างหวานล้ำราวกับน้ำผึ้งป่า กายหนุ่มเสมือนถูกตรึงเอาไว้ด้วยใยเสน่หา พลังแห่งความหิวกระหายโอบรัดอยู่รอบกายอย่างแน่นหนา ชายหนุ่มพยายามเรียกสติร้องหาสติของตัวเอง แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งสิ้นหวัง
เพราะอะไร?
เพราะเจ้าของกลีบปากอิ่มที่แสนหวานอย่างวรันธาราหรือเปล่า ใช่หล่อนหรือเปล่า
เควินจมปลักลงในบ่อสวาทอย่างล้ำลึก ปฎิกิริยาอ่อนเดียงสาจากกลีบปากนุ่มยิ่งทำให้เขาดำดิ่งลึกลงไปในก้นเหวมากยิ่งขึ้น
เขาควรจะผละออกห่าง และขับไล่ผู้หญิงคนนี้ให้พ้นจากอาณาจักรของตัวเองซะ จากนั้นก็วันรุ่งขึ้นก็ตามไปถล่มสำนักพิมพ์ที่หล่อนทำงานอยู่ให้ราบคาบ โทษฐานที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตส่วนตัวของมหาเศรษฐีจอมเถื่อนเช่นตนเอง
แต่เควินกลับทำอย่างที่คิดไม่ได้! ความปรารถนาที่ไม่เคยรุนแรงขนาดนี้มาก่อนกำลังควบคุมกายหนุ่มเอาไว้อย่างแน่นหนา เขาไม่มีทางรอด ไม่มีทางผละออกห่างจากร่างเล็กแต่อวบอัดของวรันธาราได้ หากยังไม่ได้ดื่มกินจนอิ่มเอม
“อืมมมม…”
เควินคำรามในลำคออย่างยอมแพ้ต่อเสน่ห์นางของแม่นักข่าวสาวคนสวย ริมฝีปากร้อนจัดยังคงทาบประกบอยู่อย่างแน่นหนา ความต้องการในตัวของหญิงสาวในอ้อมแขนรุนแรงขึ้นอย่างน่าตื่นตระหนก และแน่นอนว่าเควินหมดปัญญาที่จะควบคุมมันได้อีก
“ปละ… ปล่อย…”
คำวิงวอนกระท่อนกระแท่นหลุดออกมาจากปากอิ่มบวมเจ่อได้เพียงแค่นั้น ก่อนที่หล่อนจะถูกบดจูบซ้ำอีกครั้ง ลิ้นใหญ่จ้วงจุ่มเข้าไปในอุ้งปากหวานฉ่ำ ตวัดลิ้มเลียรสชาติน้ำผึ้งด้วยความหิวกระหาย มือใหญ่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างอ่อนเยาว์เพียงเพื่อจะได้พบว่ากายสาวนั้นช่างบอบบางและยวนใจไม่ต่างจากบุปบผางาม
“ผม… ต้องการคุณ…”
ชายหนุ่มถอนจุมพิตเดือด และก้มหน้าลงจูบหนักหน่วงที่แอ่งชีพจร ก่อนจะไล่แทะเล็มไปตามแนวลำคอ ไปหยุดดูดเม้มที่ติ่งหูเล็กหอมกรุ่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง
“อ๊า…”
วรันธาราขนลุกซู่ไปทั้งเรือนร่าง ความร้อนจัดจากฝ่ามือและริมฝีปากของผู้ชายที่หล่อเหลาเกินมนุษย์อย่างเควิน คาสโตรเซ่น กำลังทำให้เลือดสาวเดือดพล่าน
หล่อนต้องดิ้นรนขัดขืน แต่กิริยาตอนนี้ของตัวเองกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่ควรจะทำอย่างสิ้นเชิง
ตอบสนองเขา…?!
ใช่ หล่อนเริ่มต้นขยับปากจูบตอบคนตัวโตตั้งแต่จุมพิตเดือดเมื่อครู่นี้ แล้วจากนั้นก็ยังเบียดเสียดกายสาวเข้าหาความกำยำแข็งแกร่งของเขาอีกต่างหาก
หล่อนกำลังจะโหยหา… ต้องการเควิน เหมือนกันใช่ไหม…
หญิงสาวพยายามเรียกสติของตัวเอง แต่พอถูกริมฝีปากร้อนจัดของ เควินจูบซ้ำลงมาอีกครั้ง สติสุดท้ายก็หลุดลอยหายไปในทันที สองแขนที่เคยดันแผงอกเปลือยเอาไว้ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นไต่ขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แทน และกลีบปากอิ่มก็เผยอจูบตอบด้วยแรงปรารถนาร้อนฉ่า
ยอมหมดไม่ว่าเขาจะจับ จะบีบ และจะจูบตรงส่วนไหนของร่างกายสาว ยอมให้เขา… บี้คลึงตามอำเภอใจ
“อ๊า… เควิน…”
ใบหน้างดงามที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะแรงเสน่หามากล้นแหงนเงยไปด้านหลัง เมื่อถูกคนริมฝีปากร้อนจัดจูบหนักหน่วงที่เนินอกอวบ แม้จะมีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่ แต่ความเสียวกระสันก็ยังสามารถพุ่งเข้าใส่อุ้งเชิงกรานของหล่อนได้อย่างรุนแรง
หล่อนรู้สึก… วาบหวามไปทั้งตัว เลือดในกายสาวร้อนฉ่าราวกับน้ำเดือดดาล
และก็เริ่มควบคุมกายเคลื่อนไหวของตัวเองได้ยากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะที่สะโพกอวบอัด มันส่ายระริกไปมาถูไถกับบางสิ่งของเขาที่แข็งราวกับท่อนเหล็ก และใหญ่โตมโหฬาร
เควินยังคงแนบริมฝีปากกับผิวเนียนนุ่มของวรันธาราอย่างหิวกระหาย หัวไหล่ บ่าเนียน และเนินอกสวย มือนิ้วสีแทนสอดเข้าไปใต้ตัวเสื้อของหญิงสาว ก่อนจะกอบกุมเต้างามที่ใหญ่เกินคาดเอาไว้เต็มมือ
สาวน้อยสะดุ้งอุทานเพราะไม่เคยมือชายมาก่อน และนั่นก็ยิ่งทำให้เควินเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ผมจะสอน… เซ็กซ์ดีๆ ให้กับคุณ… อืมมม…”
มือสาวน้อยแอ่นหยัดยัดหน้าอกอวบใส่มือใหญ่อย่างเต็มใจ เควินก็ครางกระหึ่ม ปลายนิ้วแกร่งแข็งแรงบีบเค้นหนักๆ ผ่านบราเซียร์ตัวสวย เจ้าหล่อนส่ายระริก เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกจากลำคอระหงตลอดเวลา
เขาชอบ… ชอบฟังเสียงครางแบบนี้ของวรันธารา มันไพเราะ และเย้ายวนใจเหลือเกิน
เควินกระชากเพียงครั้งเดียวเสื้อตัวสวยของวรันธาราก็หลุดติดมือออกไป กายสาวขาวเนียนไปทุกอณูเนื้อปรากฏแก่สายตา เขาระบายยิ้มมองด้วยความพึงพอใจระคนหิวกระหาย ในขณะที่สาวน้อยขัดเขินหน้าตาแดงก่ำ ยกสองมือขึ้นปิดบังความงดงามของตัวเองเอาไว้
“อย่าปิดบังผม…”
แล้วเควินก็กระชากมือเล็กออกไปจากปทุมถันคู่งาม ก่อนที่เขาจะก้มลงดูดเม้มเนินอกอวบหนักๆ จนเกิดรอยแดงช้ำ วรันธาราพยายามต้านทาน แต่พอถูกนิ้วแกร่งล้วงเข้าไปสัมผัสกับยอดถันสีสวย หล่อนก็สิ้นความทัดทานไปในทันที
“อ๊า…”
บราเซียร์ถูกปลดออกไปจากเรือนกายสาว พร้อมๆ กับใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงไปดูดอมยอดถันสีสวยเอาไว้เต็มปากเต็มคำ ในขณะที่ยอดทรวงอีกข้างครั้งกำลังถูกบี้คลึงด้วยนิ้วเรียวตลอดเวลา
“อ๊า… เค… เควิน… อ๊า…”
เนื้อตัวของวรันธารากำลังพองโป่งคล้ายกับลูกโป่งสวรรค์ ยิ่งยามที่เขาเลียยอดถัน พร้อมกับขบด้วยฟันคม หล่อนก็ยิ่งซ่านกระสันรุนแรงที่ซอกขา
“เค… เควิน… อ๊า…”
ร่างอวบอัดถูกผลักให้นอนหงายลงกับเตียงนุ่ม ปากของเควินยังคงตามติดดูดอมยอดถันสีสวยตลอดเวลา มือก็บีบเคล้นจนสาวน้อยดิ้นพล่านราวกับกำลังจะขาดใจ
“อ๊า… อ๊า…”
เควินดื่มด่ำกับกลิ่นกายและรสชาติหวานละมุนลิ้นของวรันธาราด้วยความลุ่มหลง คลื่นความร้อนจัดที่วิ่งฉิ่วฉิวไปตามเส้นเลือดสร้างความปวดร้าวให้อย่างรุนแรง
เขาต้องการวรันธารา… ต้องการจะจู่โจมอัดกระหน่ำเข้าใส่ร่างของหล่อนให้คลายคลั่ง และไม่อาจจะสามารถห้ามปรามตัวเองได้อีกต่อไป
“หวานเหลือเกิน” เขาพึมพำเสียงแหบพร่าแพบหร่า เงยหน้าขึ้นจากเต้าอวบเปียกชื้นขึ้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างเสน่หา
“ผมไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่าคุณมาก่อนเลย วรันธารา”
เสียงของเขาแปร่งพร่ามากยิ่งขึ้น และไม่ช้าเขาก็ก้มลงมาจูบปากอิ่มอีกครั้ง บดคลึงหนักหน่วงด้วยความหิวกระหายที่ทวีคูณความต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ มือใหญ่แทรกเข้าไปใต้กลุ่มเส้นผมหนาดกดำ เพื่อตรึงให้สาวน้อยตอบสนองจุมพิตร้อนฉ่าได้อย่างที่ต้องการ
“โอ้ว…”
เควินครางพึงพอใจเมื่อสาวน้อยใต้ร่างตอบสนองต่อการเรียกร้องของเขาได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนเขาร่ำๆ จะข้ามลัดขั้นตอนเล้าโลมไปและมุ่งเน้นสู่จุดสอดประสานเสียเดี๋ยวนั้นให้ได้
แต่วรันธารายังอ่อนเยาว์ หล่อนเป็นสาวพรหมจารี เขารู้ความจริงข้อนี้ดีจากจูบไร้เดียงสาของหล่อน ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุหลังที่ทำให้เขาอดทนต่อความต้องการสอดใส่อยู่แบบนี้
“เควิน…”
![[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/07/WNboku-ni-kyomi-wo-nakushita-motokano-to-osananajimi-na-kon-kano-ga-naze-ka-shurabatteru-211x300.jpg "[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru")