วรันธาราเสหลบสายตาไม่ตอบเป็นคำพูด แต่หล่อนกอดตอบเขาแน่นหนาแทน เควินหัวเราะพึงพอใจ และเริ่มต้นจัดการกับความต้องการของตัวเองอีกครั้ง
คราวนี้ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่มีวันหยุดการเคลื่อนไหวของเขาได้ เขาจะโยก จะคลึงกายสาวคับแคบจนกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีก จนกว่ากระหายจะแตกระส่ำออกมา
“อ๊า… อ๊า… เคนขา… อ๊า…” วรันธาราร้องครางเมื่อสวรรค์ชั้นฟ้าทำท่าจะกระหน่ำลงมาใส่หน้าซ้ำเป็นครั้งที่สาม หล่อนดิ้นพล่าน จิกทึ้งผิวกายเรียบตึงของเควินเพื่อระบายอารมณ์สวาท และไม่ช้าก็สุขสมอย่างแรงกล้า หล่อนกรีดร้องราวกับคนบ้า
“โอ้ว… วรันธารา… ทำไมวิเศษขนาดนี้นะ”
เควินกัดฟันแน่นพยายามต่อสู้กับจังหวะการบีบรัดของกล้ามเนื้อสาวยามสุขสม แต่เขาสู้ไม่ได้ พ่ายแพ้ราบคาบในวินาทีนั้นเอง
“อ๊ากกก… ไม่ไหวแล้ว… โอ้ว…” สุดท้ายก็แตกระส่ำออกมาอย่างรุนแรง… รุนแรงที่สุดในชีวิต
สองร่างกอดเกยกันอย่างสงบนิ่งไร้การเคลื่อนไหว แต่แต่หัวใจเท่านั้นที่ยังคงเต้นไหวอยู่
มันเกิดขึ้นอีกแล้ว… กับการควบคุมตัวเองที่ไม่มีประสิทธิภาพ
เควินคิดอย่างเกลียดชังตัวเอง เกลียดที่ไม่อาจจะผละออกห่างจากร่างคับแน่นของวรันธาราได้อย่างที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นยามเสร็จกิจกรรมรัก เกลียด… ที่ไม่อาจจะต้านทานความหวานร้อนรินของกลีบสาวนุ่มนวลได้ วรันธาราทำให้เขาหลุดหลงเข้าไปในเหวสวาท เพียงแค่หล่อนยกหยัดสะโพกขึ้นตอบสนอง เพียงแค่หล่อนสนองตอบการโจนจ้วงถี่ระรัวเพียงเท่านั้น เขาก็แตกระเบิดออกมาอย่างรุนแรงเสียแล้ว
เควินผละออกห่างในทันที และหันหลังให้กับสาวน้อยที่นอนหงายอยู่ในสภาพพร้อมพรักต่อการต่อบทพิศวาสอย่างไม่ไยดี แม้กายหนุ่มจะยังเพรียกหาการบีบรัดจากกลีบผกาแสนหวาน แต่เขาก็ไม่อาจจะอยู่ใกล้หล่อนได้อีกต่อไป
วรันธาราจะต้องไม่มีทางล่วงรู้ถึงความรู้สึกลุ่มหลงแสนน่าสะอิดสะเอียนที่เขากำลังจมปลักอยู่ในขณะนี้ หล่อนจะต้องไม่รู้ ห้ามรู้เด็ดขาด!
“แต่งตัวซะ รถจอดรออยู่ที่หน้าตึก พร้อมเมื่อไหร่ก็ลงไป”
คนตัวโตที่เปลือยเปล่าไปทั้งร่างลุกขึ้นยืน และไม่ยอมหันกลับมามองแม้แต่น้อย ไม่ไยดีเลยว่าคนที่นอนนิ่งราวกับไร้ลมหายใจอยู่บนเตียงกำลังร้องไห้เจ็บปวดแค่ไหน
“คนสารเลว!”
เควินไม่สนใจ กำลังจะก้มลงหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ แต่แผ่นหลังกว้างก็ถูกกำปั้นเล็กๆ ทุบตีลงมาเสียก่อน
“ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณ…!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
เควินคำรามเตือนทั้งๆ ที่ยังยืนหันหลังให้อยู่ แต่วรันธาราไม่ยอมหยุด หล่อนยังทุบตีเขาเช่นเดิม
“คนบ้า! คนใจร้าย!”
“โธ่เว้ย!” สิ้นเสียงคำรามอย่างหมดความอดทน เควินก็หมุนตัวกลับมา และรวบข้อมือเล็กเอาไว้ด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว
“ผมเตือนคุณแล้วนะ แต่ไม่ยอมฟัง”
“ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นรน
“ผมปล่อยคุณแล้ว แต่คุณเองที่วิ่งเข้ามาหาผม ดังนั้น… อย่ามาร้องเสียใจล่ะ เพราะมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง”
“อ๊ะ” ร่างเปลือยอวบอัดถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่น “คุณจะทำอะไรนะ ปล่อยนะ”
เควินยิ้มเหี้ยมเกรียม ไม่ตอบ แต่เลือกที่จะก้มหน้าลงมาปิดปากอิ่มที่กำลังเผยอจะพูดของวรันธาราอย่างรุนแรง ตามอารมณ์สวาทที่กำลังเดือดอยู่ภายในกาย
ฝ่ามือใหญ่บีบเค้นเต้าอวบ ขยี้ยอดถันแรงๆ จนมันบวมเบ่ง ในขณะที่อีกมือก็ล้วงลึกลงไปที่ซอกขา
“อ๊ะ… อ๊า…”
“คุณยั่วให้ผมทำมันเองนะ วรันธารา”
แล้วมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง… เกิดขึ้นจากความลืมตัวของเขา
เควินนอนหงายหายใจกระชั้นอยู่บนเตียงนุ่ม โดยที่ข้างกายคือร่างอวบอัดของ วรันธาราที่นอนหมดแรงอยู่ใกล้ๆ
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะหยุด ตั้งใจจะหนีออกห่าง แต่เพียงแค่วรันธารายั่วเย้านิดเดียว เขาก็ตบะแตกอย่างได้อย่างง่ายดาย ง่ายดาย… จนน่าตกใจเหลือเกิน
มันไม่เคยเป็นแบบนี้…
เขาไม่เคยควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้มาก่อน…
มหาเศรษฐีหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง และหันหลังให้กับสาวสวยผู้เป็นเจ้าของความคับแน่นแสนหวานน่าลุ่มหลง
“แต่งตัวซะ และห้ามแตะต้องตัวผมอีก” จากที่แค่ลุกขึ้นนั่ง คราวนี้ เควินลุกขึ้นยืนเสียแล้ว
“เพราะถ้าคุณทำอีก… คุณก็จะถูกผมยัดเยียดความเป็นผัวให้อีกครั้ง เหมือนกัน”
เขาขยับออกห่างจากเตียงนอน ไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ และเมื่อเสร็จสิ้นก็หันมาจ้องมองหล่อน
“ความจริงผมตั้งใจว่าจะไม่จ่ายค่าตัวให้กับคุณหรอกนะ เพราะคุณสมควรได้รับบทเรียนนี้แล้ว” เขายิ้มเยาะได้อย่างเลือดเย็นเหลือเกิน “แต่ดูจากสภาพยับเยินของคุณแล้ว น่าจะต้องใช้เงินไปทำรีแพร์สักก้อน ผมจะใส่ซองฝากไว้ที่คนขับรถก็แล้วกัน”
มือเล็กกำเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเจ็บใจ
“ฉันไม่ต้องการ!”
“รับไปซะเถอะ ผมไม่อยากเอาเปรียบ… นักข่าวอย่างคุณ”
“ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ!”
วรันธาราตะโกนก้อง
เควินไหวไหล่กว้างของตัวเองอย่างไม่แสแยแยแส “ก็ตามใจ แต่ถ้าหลวมจนหาผัวใหม่ได้ อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน”
“คนเลว… ฉันเกลียดคุณที่สุด ฉันเกลียดคุณ!”
เขายิ้มเย็นชามอบกลับคืนมา
“ผมก็เกลียดคุณ แม่นักข่าวจอมละโมบ”
วรันธารากำมือแน่น มองเขาทั้งน้ำตา “ถ้าเจอกันอีกครั้ง ฉันสาบานว่าจะฆ่าคุณแน่ๆ”
“เราต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่ วรันธารา เอาเป็นว่าผมจะรอความตายจากฝีมือของคุณก็แล้วกัน”
เขาหัวเราะ และหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตูห้อง แต่เหมือนจะคิดอะไรได้ จึงหยุดเดินและหันกลับมา “อ้อ เกือบลืมไป ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมสุดเหวี่ยงบนเตียง ผมไม่เคยโยกผู้หญิงคนไหนมันส์หยดเท่าคุณมาก่อนเลย”
“คน… คนสารเลว!”
“ขอตัวครับ”
หมอนใหญ่ในมือถูกปาไปข้างหน้า แต่มันไม่ถูกคนปากร้ายเพราะเขาปิดประตูลงเสียก่อน
วรันธารากัดฟันลุกขึ้นนั่ง ยกมือปิดหน้าร่ำไห้ด้วยความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต
โลกของหล่อนมันพังทลายลงจบหมดแล้ว…
วรันธาราก้าวออกจากห้องเช่าเล็กๆ ของตัวเองด้วยสภาพอิดโรยจนแม็กเวลล์หนุ่มฝรั่งข้างห้องอดที่จะไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“ธาร… น้องธารครับ…”
คนที่เดินใจลอยสะดุ้งโหยง
“มี… มีอะไรเหรอคะพี่แม็ก”
“ตั้งแต่น้องธารกลับมาจากไปทำงานที่ต่างเมือง น้องธารดูใจลอยแปลกๆ นะครับ แถมหน้าตาก็เศร้าหมองผิดปกติไปจากเมื่อก่อนด้วย”
หล่อนบอกกับแม็กเวลล์ว่าที่หายไปสองวันเพราะไปทำงานที่ต่างเมืองเพื่อไม่ให้ใครล่วงรู้ถึงฝันร้ายที่ผ่านมา
“คือ… ธารคงเครียดเรื่องงานน่ะค่ะ”
“เครียดเรื่องอะไรกันล่ะ พี่ก็เห็นสำนักพิมพ์ที่น้องธารทำงานอยู่ออกจะกิจการรุ่งเรือง”
“รุ่งริ่งสิไม่ว่าต่างหากล่ะคะ”
วรันธาราตอบเสียงเศร้า ตั้งแต่หล่อนออกมาจากคฤหาสน์คาสโตรเซ่น หล่อนก็ยังไม่ได้กลับเข้าไปที่สำนักพิมพ์อีกเลย เพราะแอนโทนี่หัวหน้างานอนุญาตให้หล่อนลาพักผ่อนได้สามวัน ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ
“รุ่งริ่งที่ไหนกันน้องธาร เมื่อเช้าพี่ยังเห็นคนแย่งกันซื้อหนังสือพิมพ์ของซัน ไทมส์อยู่เลย แทบจะตีกันตาย โดยเฉพาะสาวๆ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงกันคะ ปกติแทบจะขายไม่ออก ช่วงเศรษฐกิจไม่ค่อยดีเท่านั้น” วรันธาราตอบกลับเสียงราบเรียบ หัวใจยังคงจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดที่เกิดจากความใจร้ายของเควินตลอดเวลา
“ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะอะไร แต่พอพี่เข้าไปมุ่งด้วยก็เลยรู้ว่าเพราะอะไร”
วรันธารายังคงนั่งนิ่งไม่มีอารมณ์ร่วม จนแม็กเวลล์ต้องรีบถาม “นี่น้องธารไม่อยากรู้หรือครับว่าเพราะอะไร”
“เอ่อ… อยากรู้สิคะ” น้ำเสียงของวรันธาราไม่ได้มีความกระหายใคร่อยากรู้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่แม็กเวลล์ก็เลือกที่จะเล่าให้ฟัง
“เพราะหน้าหนึ่งของซันไทมส์วันนี้เป็นข่าวเกี่ยวกับมหาเศรษฐีเถื่อนจอมลึกลับอย่างเควิน คาสโตรเซ่น”
“ว่ายังไงนะคะพี่แม็ก?!”
จากที่เคยยืนเหม่อไร้ชีวิต ตอนนี้วรันธาราจำต้องรีบละล่ำละลักถามกลับเสียงสั่นเทา
“ทำไมท่าทางของน้องธารเปลี่ยนไปเร็วนักล่ะครับ เมื่อกี้ยังเหม่อๆ มึนๆ อยู่เลยนะครับ…”
“พี่แม็ก… บอกธารอีกทีสิคะว่าหน้าหนึ่งของซันไทมส์วันนี้ไม่ใช่ข่าวของเควิน คาสโตรเซ่น”
“เควิน คาสโตรเซ่นคือข่าวหน้าหนึ่งของซันไทมส์ในเช้าวันนี้ครับน้องธาร”
“ไม่… ไม่จริง…” วรันธาราเหมือนถูกตีแรงๆ ที่ศีรษะจนสับสนมึนงง
มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อหล่อนคุยกับแอนโทนี่ทางโทรศัพท์จนเข้าใจกันแล้วนี้ว่าให้ลบรูปทั้งหมดของเควิน คาสโตรเซ่นทิ้งไป ห้ามนำรูปพวกนั้นมาลงหนังสือพิมพ์
แล้วทำไม? ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
ไม่ได้แล้ว หล่อนต้องโทรหาแอนโทนี่ ต้องโทรหาเดี๋ยวนี้…
“นั่นน้องธารจะไปไหนครับ” แม็กเวลล์รีบถามเมื่อวรันธาราวิ่งออกไปที่ริมถนนมองหน้ารถแท็กซี่
“ธาร… ธารมีธุระค่ะพี่แม็ก ไปแล้วนะคะ”
หญิงสาวโบกรถแท็กซี่และก้าวขึ้นไปนั่งทันที ระหว่างทางก็รีบต่อสายหาแอนโทนี่ด้วยความร้อนใจ
“สวัสดีครับนักข่าวฝีมือดี”
คำทักทายของแอนโทนี่ทางโทรศัพท์ไม่ได้ทำให้วรันธารารู้สึกดีขึ้นมาเลย ตรงกันข้ามหล่อนยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้น
“หัวหน้าคะ ไหนเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะไม่มีการนำรูปถ่ายของเควิน คาสโตรเซ่นมาลงหนังสือพิมพ์เด็ดขาด หัวหน้ารับปากกับธารแล้วนี่คะ แล้วทำไม?”
“ใจเย็นๆ สิคุณวรันธารา”
“ธารจะเย็นได้ยังไงล่ะคะในเมื่อหัวหน้าผิดคำพูด…”
“ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนั้น การที่ผมนำภาพถ่ายของเควินมาลง มันก็ทำให้คุณมีผลงานนะคุณวรันธารา”
“แต่ธารไม่ได้ต้องการผลงานแบบนี้”
“ถ้าคุณไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ แล้วคุณเข้าไปในคฤหาสน์คาส โตรเซ่นตั้งแต่แรกทำไม และไอ้รูปพวกนี้มันก็ฝีมือของคุณทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง”
คำพูดของแอนโทนี่ยิ่งตอกย้ำให้วรันธาราชั่วช้ามากยิ่งขึ้น หล่อนน้ำตาซึม
“แต่ธารก็ยกเลิกแล้วนี่คะ ธารไม่อยากละเมิดความเป็นส่วนตัวของใครอีกแล้ว หัวหน้าคะ สั่งเก็บหนังสือพิมพ์เถอะค่ะ ได้โปรด…”
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“แต่หัวหน้าต้องทำนะคะ ธารไม่ยอม!”
“คุณมีสิทธิ์ไม่ยอม และผมก็มีสิทธิ์ที่จะไม่สั่งเก็บหนังสือพิมพ์พวกนั้นด้วย”
“หัวหน้าคะ…”
“ฟังนะคุณวรันธารา หนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อเช้าขายดิบขายดีจนต้องแย่งกันซื้อเลยทีเดียว พรุ่งนี้ผมจะพิมพ์ใหม่ จะเอารูปถ่ายตรงสระว่ายน้ำของเควิน คาสโตรเซ่นลง รับรองต่อให้พิมพ์ล้านฉบับก็หมดเกลี้ยงในพริบตา”
“ไม่ได้นะคะหัวหน้า!”
“เอาเป็นว่าผมให้คุณลาพักผ่อนต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ก็แล้วกัน ครบกำหนดแล้วค่อยมาทำงาน แค่นี้นะ สวัสดี”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ หัวหน้า… หัวหน้าคะ…”
วรันธาราพยายามเรียกเอาไว้ แต่แอนโทนี่เลือกที่จะตัดสายทิ้ง หญิงสาวกดต่อเข้าไปใหม่ แต่คราวนี้ไม่มีคนรับ สุดท้ายหล่อนก็ต้องเลิกล้มความพยายามลงในที่สุด
