“เข้าไป”
นี่คือคำพูดคำแรกแสนห้วนของคนที่ฉุดกระชากลากถูร่างของหล่อนออกมาอย่างเผด็จการ
เขาพยายามจะยัดร่างของหล่อนให้เข้าไปในรถสปอร์ตสีดำคันที่ถูกล้อมเอาไว้ด้วยรถหรูยาวเฟื้อยนับสิบคัน
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ พวกนั้นอาจจะถ่ายภาพของคุณเอาไว้ก็ได้”
“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงใยผม คุณเองไม่ใช่หรือที่ทำให้ผมต้องเดินทางมานี่ ในตอนนี้” เขาตอกกลับเสียงเดือดดาล มือใหญ่กระชากประตูรถให้เปิดกว้างออก ดันหล่อนเข้าไป แต่หล่อนขืนตัวเอาไว้สุดฤทธิ์
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณ แต่ฉันแค่ไม่ต้องการให้คนที่นี่ต้องเดือดร้อนเพราะคุณต่างหากล่ะ”
“ครับ แม่นักข่าวฝีมือฉกาจ”
เขาประชดประชันหล่อนรู้ดี
“งั้นก็ปล่อยฉันไปซะ อย่ามาที่นี่อีก”
“ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดี ขึ้นรถ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน”
“แต่ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแหละ นี่ปล่อยนะ” มือเล็กทุบลงบนแผงอกกว้างเต็มแรง จนลูกน้องของเขาที่ยืนห้อมล้อมอยู่ต้องปรี่เข้ามาหา
“ให้ผมจัดการไหมครับ”
“ไม่ต้อง พวกนายขึ้นรถและขับกลับไปได้แล้ว”
“แต่ว่า…”
“หูแตกหรือไง ฉันบอกให้ไสหัวไปยังไงล่ะ ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ผู้ชายในชุดสูทสวมแว่นตาดำทุกคนในที่นั้นนั่นโค้งคำนับให้กับเควิน ก่อนจะที่เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่นับสิบคันขึ้น และขับออกไป ตอนนี้ก็เหลือแต่หล่อนกับเขาที่ยื้อยุดกันอยู่ตามลำพังสองคน
“ปล่อยฉัน ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”
“หูแตกหรือไง! ผมบอกให้ขึ้นรถยังไงล่ะ” เขาตวาด และทำให้หล่อนตกใจกลัว แต่ไม่มีทางที่หล่อนจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณนะ อย่ามาตวาดใส่หน้าฉันแบบนี้”
“แต่คุณเป็นเมียของผม!”
หล่อนกัดมองเขาทั้งน้ำตา เจ็บปวดไปทั้งหัวใจที่ถูกรื้อฟื้นเรื่องที่จะพยายามจะลืมขึ้นมาอีกครั้ง “ระวังเถอะ ฉันจะเอาเรื่องอารมณ์ดุร้ายแสนแปรปรวนของคุณไปเขียนข่าว”
“แล้วอย่าลืมเขียนลีลาเซ็กซ์ของผมด้วยล่ะ คุณรู้ดีนี่ เพราะลองมากับตัวเอง”
“คนบ้า!”
“ขึ้นรถ! ถ้าไม่อยากให้ผมจูบคุณ ตรงนี้”
คนถูกสั่งให้ทำหน้าแดงก่ำ “คุณไม่กล้าทำหรอก อย่าลืมสิตรงที่รถคุณจอดอยู่นี่คือหน้าสำนักพิมพ์ซันไทมส์ ถ้าคุณจูบทำ ฉันได้ดังเป็นพลุแตกในเรื่องคาว อุ๊บบบบ… อื้อออ…”
วรันธารายังพูดไม่ทันจะจบประโยค ปากของหล่อนก็ถูกประกบลงทันทีด้วยริมฝีปากแสนคุ้นเคยคนเผด็จการ
“อื้อออ…” หล่อนพยายามผลักไส แต่เขากลับไม่ลดละความพยายามที่จะจ้วงจุ่มลิ้นเข้ามาในอุ้งปากสาว และไม่ช้าหล่อนก็จำต้องยอมศิโรราบ ยอมยามเป็นทาสรักให้เขาอย่างง่ายดาย
เวลาผ่านไปนานกี่นาทีหล่อนไม่อาจจะรู้ได้ เพราะกำลังลุ่มหลงอยู่กับลิ้นแกร่งที่รัดรึงอยู่ภายในอุ้งปาก จวบจนกระทั่งเควินผละออกห่างนั่นแหละ หล่อนถึงได้รู้สึกตัว ได้สติ
“คราวหน้าอย่าท้าผมอีก เพราะผมทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
ร่างของหล่อนที่อ่อนระทวยถูกจับยัดเข้าไปในรถ ก่อนที่คนตัวโตจะก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้างในตำแหน่งคนขับ
“และอย่ายั่วผมอีก ถ้าไม่อยากให้ผมเอาคุณในรถ”
รถสปอร์ตหรูสมรรถนะเยี่ยมแล่นออกไปจากข้างทางขึ้นไปบนถนนด้วยความเร็วสูง ตรงกันข้ามกับสมองในตอนนี้ของหล่อนเหลือเกิน ที่มันเฉื่อยชา เชื่องช้า คิดอะไรไม่ออก
สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแต่…
จูบ… จูบของเควิน คาสโตรเซ่นเพียงเท่านั้น!
“คุณ… คุณพาฉันกลับมาที่นี่ทำไมอีกคะ”
วรันธาราเอ่ยถามด้วยความร้อนใจในทันที เมื่อจู่ๆ รถสปอร์ตหรูก็แล่นเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังจากที่มีนามว่าคาสโตรเซ่นอีกครั้ง
“ก็ที่นี่คือบ้านของผม”
“แต่มันไม่ใช่บ้านของฉันสักหน่อย” หญิงสาวคว้ามือหาที่เปิดประตูรถ และจะก้าวหนีลงไป แต่ถูกมือใหญ่คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“คุณจะไปไหน”
“ฉันจะกลับ จะออกไปจากที่นี่ อุ๊ย… ปล่อยนะคะ” หล่อนดิ้นรนเพราะคนตัวโตกระชากเข้าไปหาแรงๆ จนเนื้อตัวแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
“ปล่อยสิคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
เควินแค่นยิ้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่ยามนี้เต็มไปด้วยความตระหนก
“อย่าลืมสิว่าที่นี่ไม่ใช่หน้าสำนักพิมพ์ซันไทมส์ ดังนั้นผมจะทำอะไรก็ได้ จริงไหม”
คนฟังแก้มแดงซ่าน
“คุณ… นี่คุณคิดจะทำอะไรคะ”
“สามวันที่คุณไปจากที่นี่ และผมก็ต้องการคุณจนแทบบ้า”
นี่หล่อนควรจะรู้สึกดีใช่ไหม
“แต่ฉันไม่ได้ต้องการคุณ! ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนถูกตรึงด้วยกระแสเสน่หา
“ตอนนี้คุณกำลังร้อนไปทั้งตัวใช่ไหม”
วรันธาราเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เขาพูด เพราะมันคือความจริง หล่อนร้อนจัดไปทั้งตัว ตั้งแต่เห็นเขาที่ห้องของแอนโทนี่แล้ว
“หน้าอกของคุณก็กำลังอึดอัดอยู่เช่นกัน”
“ไม่… ไม่ใช่สักหน่อย”
“แต่มันใช่ และถึงมันไม่ใช่ตอนนี้ อีกประเดี๋ยวผมก็จะทำให้มันใช่… ด้วยมือด้วยปากของผม”
วรันธาราแทบเป็นลมกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไม… ทำไมเขาต้องยั่วยวนหล่อนด้วยคำพูดแบบนี้ด้วย แค่นี้หล่อนยังเจ็บปวดกับความโหดร้ายของเขาไม่พอหรือไง
คนตัวเล็กน้ำตาไหลซึมอาบแก้ม “คุณยังต้องการอะไรอีก… ฉันไม่เหลืออะไรให้คุณทำลายอีกแล้วนะคะ”
“ผมไม่ได้จะทำลายคุณ แต่ผมต้องการคุณต่างหาก วรันธารา”
แล้วปากร้อนจัดของเขาก็ควานหาปากอิ่มเต็มจนเจอ เขาจูบแผ่วเบานุ่มนวล มือใหญ่ลูบไล้วนเวียนอยู่ที่แนวโค้งของแผ่นหลัง
“ผม… คิดถึงรสชาติจากปากคุณเหลือเกิน”
จากจูบที่นุ่มนวลเปลี่ยนแปลงเป็นเร่าร้อนรุนแรง และหนักหน่วง วรันธาราอยากทัดท้าน แต่สองมือกลับไต่ขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น และเผยอปากรอคอยแทน
จูบเดียวกลายเป็นสองจูบและหลายสิบจูบในเวลาต่อมา และปากของหล่อนก็คงจะฉีกขาดติดริมฝีปากรุ่มร้อนของเควินไปแล้ว หากเขาไม่ยุติความหวามไหวยวนใจนี้ลงเสียก่อน
“ขึ้นห้องกับผม… ผมทนไม่ไหวแล้ว”
“เควิน…”
หล่อนท้วงเพราะขัดเขินระคนอดสู
“หรือว่าจะให้ผม… มีเซ็กซ์กับคุณในรถกันล่ะ”
คนตัวตาโตถามเสียงแปร่งพร่า ก่อนจะรีบลนลานลงไปจากรถ และประตูรถฝั่งที่หล่อนนั่งก็ถูกกระชากให้เปิดออกในเวลาต่อมา
“ผมจะอุ้มคุณ”
เขาชะโงกหน้าเข้ามาหา และช้อนร่างของหล่อนขึ้นไปกอดแนบอก วรันธาราซุกหน้ากับแผงอกกว้างด้วยความอับอายขัดเขินเต็มกำลัง
“ป้า… ป้าเดซี่จะต้องจำฉันได้”
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ผมเคลียร์กับป้าเดซี่รู้เรื่องแล้ว”
เขาตอบเสียงห้วนจัด ขณะเดินเร็วๆ เข้าไปในตัวตึก และมุ่งหน้าขึ้นบันไดสู่ห้องนอนกว้าง ระหว่างทางหล่อนไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามีสาวใช้คนไหนเห็นการกระทำของเควินบ้างเพราะหล่อนซุกหน้ากับแผ่นอกของชายหนุ่มตลอดเวลา
ไม่ช้าร่างของหล่อนถูกวางลงบนเตียงนอนนุ่มภายในห้องเดิม และเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า
“สามวันที่ผ่านมา ผมพยายามจะไม่คิดถึงคุณ แต่ผมทำไม่สำเร็จ” เขาพูดไปดึงทึ้งเสื้อผ้าไปอย่างรีบร้อน “ร่างกายของผมยังคงต้องการคุณ จนแทบคลั่ง”
ใช่… หล่อนเห็นร่องรอยพวกนั้น และสัมผัสถูกความแข็งชันตั้งแต่ตอนที่จูบกันบนรถแล้ว เขากำลังแข็งขึง และเต็มไปด้วยความหิวกระหายดุดัน
“แต่ฉัน… เป็นผู้หญิงที่คุณเกลียด”
“ร่างกายของผมไม่ได้รังเกียจคุณ… คุณก็รู้นี่”
ทันใดนั้นอาภรณ์ตัวสุดท้ายก็ร่วงหล่นไปจากร่างของเควิน เผยร่างกายสมบูรณ์แบบที่พระเจ้าประทานมาให้เต็มๆ ตา เควินใหญ่โตไปทุกส่วน โดยเฉพาะ…
วรันธาราหน้าตาแดงก่ำ รีบละสายตามองไปที่อื่นแทน “ฉัน… ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
เขาปรี่เข้ามาหยุดที่ขอบเตียง และสองมือใหญ่ก็วางบนบ่าบอบบางเพื่อตรึงหล่อนเอาไว้
“งั้นผมจะทำให้คุณรู้… รู้ทุกอย่างที่เป็นผม วรันธารา…”
“ไม่ค่ะ… ฉัน… ฉันไม่อยากจะรู้… ฉันจะกลับ…”
“ถ้าผมไม่อนุญาต แค่เตียงคุณก็ก้าวลงไปไม่ได้”
วรันธาราเชิดหน้าสูง มองเขาอย่างไม่พอใจ “ที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะเงินที่จ่ายให้ฉันไปวันนั้นใช่ไหมคะ คุณคงคิดว่ามันมากเกินไปใช่ไหม”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด”
“หึ! ฉันจะบอกอะไรให้นะคะ เงินพวกนั้นฉันเอาไปบริจาคให้เด็กด้อยพัฒนาการหมดแล้ว และก็ลงชื่อของคุณเอาไว้ด้วย เพราะถ้าชาติหน้ามีจริง คุณจะได้เกิดมาสติสะตังดีกว่านี้ยังไงล่ะคะ” พูดจบวรันธาราก็กระโจนลงจากเตียง แต่ก็ไม่ไหนไม่รอด เพราะไม่ช้าก็ถูกโยนกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้งจนได้
“ถ้าคุณจะบริจาค ผมว่าคุณน่าจะนำเงินไปบริจาคให้กับเด็กสติไม่สมบประกอบดีกว่านะ เพราะถ้าชาติหน้ามีจริงคุณจะได้ทำอะไรมีสติมากว่านี้ยังไงล่ะ”
“นี่คุณว่าฉันปัญญาอ่อนอย่างนั้นเหรอคะ”
“ผมพูดอย่างนั้นออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ” เควินทำท่ายียวน ก่อนจะกระโจนขึ้นมาบนเตียง วรันธารารีบพลิกตัวหนีแต่ไม่รอดเหมือนเดิม
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ…”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะมีเซ็กซ์ด้วยกันจนอิ่ม”
“ฉันไม่ยอม คุณมันคนเห็นแก่ตัว ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวดิ้นรนแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งได้สัมผัสกับแก่นชายที่แข็งราวกับท่อนเหล็กชัดเจน หล่อนหน้าแดงซ่าน ร้อนฉ่าไปทั้งตัว แต่ก็จำต้องกัดฟันอดทนเอาไว้
“ออกไปนะ!”
“น่าตื่นเต้นจัง เวลาที่คุณแสร้งทำเป็นไม่สมยอมแบบนี้” แล้วเขาก็กอดรัดร่างของหล่อนแน่นหนายิ่งขึ้น
“ฉัน… ฉันไม่ได้แสร้งทำสักหน่อย ฉันไม่ยอม… จริงๆ ต่างหาก ปล่อยนะ”
“ผมไม่มีวันปล่อยมือจากคุณ…” แววตาของเควินที่หล่อนสบประสานด้วยนั้นลุกโชนไปด้วยแรงปรารถนา “ผมต้องการคุณจนแทบบ้า คิดถึงแต่ความคับแน่นในตัวของคุณ ที่บีบรัดผมเอาไว้ ยามที่คุณสุขสม”
“คุณ… พูดบ้าอะไรน่ะ” หล่อนหน้าแดงจัด อับอายจนอยากจะมุดหน้าลงไปซุกอยู่ใต้เตียงแทบมุดใต้?(เตียง)หนี เมื่อฉากรักเร่าร้อนหลุดออกมาจากปากหยักสวยของเควิน
“ผมชอบจัง เวลาที่ผิวของคุณแดงซ่านแบบนี้”
วรันธาราอายจนพูดไม่ออก
หลังมือหนายกขึ้นแตะแต่ลงบนแก้มนวลร้อนจัดแผ่วเบา “ผิวของคุณแดงแบบนี้ เวลาที่คุณ… สุขสมเพราะร่างกายของผม”
“คน… คนบ้า… คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“ผมพูดเรื่องจริง และผมก็อยากจะเห็นสีแดงบนผิวเนียนของคุณอีกครั้ง ยามที่คุณสุขสม”
“มะ ไม่นะ…”
เควินระบายยิ้มหิวกระหาย “ผมต้องการคุณจนแทบบ้าแล้ว วรันธารา”
“อยะ อย่า… อื้อ…”
หล่อนต่อต้านได้แค่นั้นจริงๆ เพราะแค่เสี้ยววินาทีต่อมาปากอิ่มเต็มก็ถูกริมฝีปากร้อนจัดของพ่อเทพบุตรสุดหล่อบดขยี้ลงมาหาอย่างหนักหน่วง ความร้อนระอุราวกับเปลวเพลิงแล่นไปตามเส้นเลือด ก่อนจะแผดเผารุนแรงอยู่ในช่องท้อง
เขาจูบดูดดื่มสร้างความหวามไหวให้สาวน้อยอย่างมหาศาล “เค… วิน…”
“เคน… เรียกผมว่าเคน” เขาถอนจุมพิตและสั่งอย่างเผด็จการ ดวงตาคมกริบดูปรือหนาหนักยามที่เขาจ้องมองมา “ยามที่ผม… เคลื่อนไหวอยู่ในตัวของคุณ วรันธารา…”
“เคน…”
ชายหนุ่มอมยิ้มพึงพอใจ ก้มลงจูบแผ่วเบาที่เปลือกตาสวย และพรมจูบไปทั่วดวงหน้างดงาม แผ่วเบา นุ่มนวล จนหัวใจสาวสะท้านรุนแรง
“แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร”
“วรันธารา…”
หล่อนตอบในทันทีที่เขาเอ่ยถาม และนั่นก็ทำให้คนที่อมยิ้มอยู่หัวเราะขบขัน
“ผมรู้แล้วว่าคุณชื่อวรันธารา กิตติรัตน์”
“อ้าว… ก็คุณถามฉันนี่คะว่าฉันชื่ออะไร ฉันก็บอกไง ทำไมต้องมาหัวเราะกันด้วยคะ”
เควินเลื่อนสายตาของตัวเองไปจับจ้องอยู่ที่ปากอิ่มที่กำลังขยับไปมาด้วยความลุ่มหลง
“ผมหมายถึง… ชื่อเล่นของคุณต่างหาก อืมม… ผมไม่เคยเห็นปากของผู้หญิงคนไหนน่าจูบเท่านั้นมาก่อนเลย”
นิ้วแกร่งยาวเรียวยกขึ้นไล้กลีบปากอิ่มเต็มแผ่วเบา
วรันธาราเนื้อตัวซ่านกระสันตอบรับคำพูดหวามใจของคนตัวโตอย่างรุนแรง แก้มนวลแดงมากยิ่งขึ้น จนต้องเบี่ยงหน้าหนีเพราะความขัดเขิน แต่เควินไม่ยอม
“ยังไม่ตอบผมเลย… ให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี…”
หล่อนมองเขายังไม่ขยับปากพูดออกมา มองผู้ชายที่เซ็กซี่เหลือเกินยามอยู่บนเตียง
“เวลาที่ผม… สุขสมในตัวของคุณ ผมจะได้เรียกถูก”
“คนบ้า…”
“ผมไม่ได้บ้าสักหน่อย ขืนให้ผมครางว่าวรันธาราจ๋า ผมไม่ไหวแล้ว ผมจะถึงแล้ว… มันค่อนข้างจะ?จำจำยากยาวเกินไป”
คนฟังรู้สึกไม่ต่างจากกำลังยืนอยู่กลางลาวาร้อนจัด ทั้งดวงตา ทั้งคำพูด และภาษากายที่แนบชิดของเควิน ทำให้หล่อนสั่นเทาด้วยกระแสสวาทรุนแรง
“เค… วิน…”
“ครับ ผมชื่อเควิน… แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร”
“วรันธารา”
“ถ้ายั่วกันแบบนี้ ผมจะเรียกคุณว่าอีหนูก็แล้ว”
“คนบ้า ฉันชื่อธารต่างหาก”
เควินหัวเราะร่วนด้วยด้วความพึงพอใจ ขณะก้มลงกัดที่หัวไหล่มนแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เรือนกายสาวปั่นป่วนแล้ว หล่อนร้อนจัดจนซอกขาเปียกชื้น
“ธาร… ชื่อแปลก ผมชอบจัง”
เขาพึมพำและผลักร่างของหล่อนให้นอนราบลงไป โดยมีขึ้นที่ทาบทับลงมาหาด้วยท่าทางมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว หญิงสาวสั่นไหวไปทั้งตัว เมื่อเสื้อผ้าค่อยๆ ถูกปลดทิ้งไปทีละชิ้น จนตอนนี้เนื้อตัวสาวเปลือยเปล่าล่อนล้อนจ้อน
“เคน…”
“สวยเหลือเกิน ธาร…” เควินมองด้วยความพึงพอใจ มองความขลาดอายขัดเขินของวรันธาราด้วยความลุ่มหลง
“ไม่น่าเชื่อว่ายายแก่ที่ผมเห็นในครั้งแรก จะเต็มไปด้วยเนื้อนมไข่แบบนี้ ผมชอบ… ชอบมาก”
คนถูกชมแดงก่ำไปทั้งตัว หล่อนบิดกายไปมาด้วยความขัดอาย ยิ่งเขามองมาด้วยสายตาสำรวจซอกไซ้ด้วด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งเต็มไปด้วยความประหม่าบ้าคลั่ง
“ฉัน… ไม่ได้สวย… ขนาดนั้นหรอกค่ะ ติดจะอ้วนด้วยซ้ำ”
“คุณไม่ได้อ้วนสักหน่อย สวยกำลังเหมาะมือผมต่างหาก” ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร่างสวย ก่อนจะเลื่อนกลับขึ้นไปสบประสานสายตาเขินอายของวรันธาราอีกครั้ง
“ผมชอบ… อะไรที่เต็มไม้เต็มมือ”
“อ๊ะ…”
เขาสาธิตคำพูดด้วยการบีบเต้างามแรงๆ และก็ไม่ลืมขยี้เม็ดทรวงจนเบ่งบานบวมเป่ง
“อ๊า… เคนขา…”
“และผมก็ชอบ… ผู้หญิงที่จุดติดง่ายเหมือนคุณ”
“เคน… อ๊า…”
วรันธาราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้รู้สึกร้อนฉ่าได้มากมายถึงเพียงนี้ เพียงแค่ถูกเควินสัมผัสเล็กน้อยเพียงเท่านั้น หรือว่าหล่อนจะเป็นผู้หญิงที่จุดติดง่ายเหมือนกับที่เขาบอกจริงๆ
“เคน…”
“ผมชอบ… เวลาที่คุณเรียกชื่อผมแบบนี้ และผมก็อยากจะได้ยินชื่อของผมจากปากของคุณต่อจากนี้อีกหลายชั่วโมง…”
“เคน…”
คำพูดของเขาช่างสร้างความวาบหวามไหมกระสันซ่านให้หล่อนได้มหาศาลนัก หล่อนบิดกายระทวยยามที่เขาลูบไล้ฟอนเฟ้นลงมา มือใหญ่บีบเค้นหนักๆ ขยี้ทุกส่วนที่สามารถปลุกอารมณ์สาวได้
“เคนขา… อ๊า…”
“คุณร้อนแรงจนผมคาดไม่ถึงจริงๆ ธาร…”
เขาครางเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะก้มลงจูบหนักหน่วงที่ปากอิ่ม หญิงสาวเผยอรอคอย ตอบรับลิ้นแกร่งที่บุกรุกเข้ามาอย่างเต็มอกเต็มใจ เควินครางกระหึ่มด้วยความกระสันรุนแรง มือใหญ่ลูบไล้บีบเค้นหนักหน่วงขึ้น กายสาวบิดเร่าหยัดโค้งถูไถ วิงวอนให้แนบแน่นลงไปหามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความปรารถนาที่จะสอดแทรกเข้าไปในความคับแน่นรุนแรงเจียนคลั่ง
“ธาร… อืมมม์… วิเศษเหลือเกิน”
ชายหนุ่มถอนปากจากกลีบปากอิ่ม เลื่อนต่ำลงมาจูบไซ้เนื้อนุ่มที่ซอกคอขาวเนียน เขาดูดแรงๆ สร้างตีตราความเป็นเจ้าของเอาไว้ทุกอณูผิวสาว ก่อนจะเลื่อนลงไปซบซุกที่ร่องอกอวบ
“เคน… เคนขา…”
สาวน้อยแอ่นหยัดปทุมถันคู่แฝดสูงขึ้นเพื่อให้คนตัวโตขยำได้อย่างถนัดมือ พลางปล่อยตัวเองให้ซึมซับรับความเสียวกระสันจากการถูกบี้คลึงยอดถันแรงๆ
“อ๊า… เคนขา… อ๊า…”
วรันธารากระตุกเกร็งตอบรับการครอบครองยอดถันด้วยอุ้งปากร้อนจัด มือเล็กขยุ้มศีรษะทุยเอาไว้ กดรั้งให้เขาดื่มกินเต้างามให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น
เควินดื่มกิน ดูดอม ลิ้มเลียปทุมถันคู่แฝดจนอิ่มหน่ำก็เลื่อนใบหน้าต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนเรียบที่เกร็งรอคอยการพรมจูบจากริมฝีปากร้อนผ่าวอยู่ก่อนหน้าแล้วด้วยกระหายจัด มือใหญ่ละจากเต้างามลงมาจับที่จับต้นขาอวบให้แยกแย้มออกจากกัน
“เค… เควิน…”
เนื้อตัวของเขากำลังจะแตกปริ ไฟสวาทที่แผดเผาทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ กับสิ่งที่สองตากำลังได้พบเห็น ความสวยงามสมบูรณ์แบบชนิดที่เรียกได้ว่าไม่เคยเจอะมากับหญิงใดมาก่อน
“สวย… สวยเหลือเกิน ธารจ๋า”
ปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนจากสะดือเล็กลงมาหยุดตรงที่ลมหายใจร้อนจัดกำลังเป่ารด
“เควิน… เคน… อืมม… อ๊า…”
สะโพกอวบไหวระริกรอคอย ความร้อนจัดจากการการถูกปลุกเร้าทำให้เลือดสาวในกายเดือดพล่านจนกลายเป็นละอองไอ
“ได้โปรด… เคนขา…”
ความอับอายที่ควรค่ากับกุลสตรีปลิวหายไปในอากาศ ตอนนี้เหลือเพียงแต่ความต้องการ ให้เควินแตะต้องเท่านั้น ให้เขา… แตะ ให้เขาทำทุกอย่างตามที่ต้องการ
“ได้โปรด… เคน…” หล่อนแอ่นกายขึ้นวิงวอนร้องหาไฟสวาทอย่างสิ้นความละอาย
“เคน… อ๊า…”
ก่อนจะกรีดร้องด้วยความยินดีเมื่อปลายนิ้วแกร่งสัมผัสลงไปหา
“คุณเป็นผู้หญิงของผม ธาร”
“ค่ะ ฉันเป็นของคุณ…”
“ของผมคนเดียว”
“ค่ะ ค่ะ ฉันเป็นของคุณคนเดียว เควิน… อ๊า… ได้โปรดเถอะ มากกว่านี้ เคน…”
หล่อนไม่เหลือยางอายใดๆ อยู่อีกแล้ว ยามนี้สิ่งที่ต้องการที่สุดก็คือทุกอย่างของเควิน
“อ๊า…”
