ปากของเขาดูดเม้มร้อนแรง ลิ้นของเขาตวัดโลมเลียอย่างช่ำชอง และนิ้วยาวของเขาที่ซอกซอนเข้าไปภายในอย่างเชี่ยวชาญ หล่อนกำลังจะตาย… กำลังจะขาดใจตายกับความเก่งฉกาจของเควิน
“อา… เคน… ไม่ไหว… ไม่ไหวแล้ว…”
สะโพกอวบส่ายสะบัดรุนแรง วินาทีต่อมาก็เกร็งกระตุก เสียงหวานใสกรีดร้องดังกระหึ่มห้องหรูด้วยความทรมานที่แสนหวานล้ำ
เควินอมยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาเงยหน้าขึ้นไปจูบปากอิ่มบวมช้ำอีกครั้ง ก่อนจะโจนจ้วงเข้าไปภายในร่างเล็กแคบทันที
“อืมมม… วิเศษ…”
เขากัดฟันต่อสู้กับการบีบรัดร้อนจัดภายในกายสาว ข่มการปลดปล่อยที่กำลังจะทะลักออกจากปากเอาไว้ด้วยฟางเส้นสุดท้าย กายหนุ่มขยับโยก บดคลึงกับเนินผกาฉ่ำรักด้วยจังหวะที่แสนเร้าใจ ทั้งหนักหน่วง ปราดเปรียวและมุ่งมั่น
หญิงสาวครางสะอื้นเป็นชื่อของเควินตลอดเวลา ศีรษะสวยส่ายสะบัดไปกับที่นอนอย่างสุดจะควบคุม บั้นท้ายเปลือยเปล่าก็ไม่อาจจะปล่อยให้นิ่งสนิทติดเตียงได้เลย มันยกหยัดรับแรงปะทะจากการเคลื่อนไหวรุนแรงของเควินด้วยความปรีดา
“อืมม… โอว… แน่น… แน่นสุดยอด” เควินกดกระหน่ำเข้าใส่ร่างคับแน่นที่ดีดดิ้นสนองตอบอย่างบ้าคลั่ง กระแทกอัดบดเข้าใส่ด้วยเพลิงสวาทหนักหน่วง
“ธาร… ธารจ๋า… ผม… ผมจะไม่ไหวแล้ว… โอว…”
เขากำลังจะสิ้นสุดความอดทน เพราะความปรารถนารุนแรงที่มีต่อผู้หญิงคนนี้
“อ๊ากกก” เควินกัดฟันจนใบหน้าบิดเบี้ยว แต่ก็ไม่อาจจะยื้อฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ เขาอัดกระแทกเข้าใส่ร่างเล็กอีกครั้งรุนแรงที่สุดในชีวิต ก่อนจะพาแม่สาวน้อยคนสวยทะยานขึ้นสูงสวรรค์ชั้นฟ้าไปพร้อมๆ กัน
เขาเกร็งกระตุกปลดปล่อยหยาดสวาทเข้าใส่ภายในความคับแน่นของ วรันธาราทุกหยาดหยด จากนั้นก็ก้มลงจูบหน้าผากชื้นเหงื่อแผ่วเบา เพื่อบอกให้แม่คนสวยรู้ว่าเขาพึงพอใจในเซ็กซ์ครั้งนี้มากมายแค่ไหน
“ผมชอบเซ็กซ์ของคุณเหลือเกิน ธาร”
คนที่นอนหลับตาซึมซับกับความวาบหวามแสนหวานรู้สึกตัวขึ้นในทันที และก็ไม่พอใจ
“เซ็กซ์?”
เควินพลิกกายลงไปนอนข้างๆ และตะแคงตัวหันมาจ้องหน้าสาวสวยข้างกาย
“ก็ใช่น่ะสิ เซ็กซ์ที่แสนวิเศษ ขอบใจนะที่ทำให้ผมมีความสุข”
ความอบอุ่นที่ห่อหุ้มเรือนกายสาวอยู่เมื่อครู่นี้บินหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่ความน้อยใจ
“คุณเห็นมันเป็นแค่เซ็กซ์อย่างนั้นเหรอคะ” คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่ลืมคว้าผ้าห่มมาคลุมกายเอาด้วย
เควินหรี่ตามองคนที่ทำท่าไม่พอใจอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเช่นกัน แต่เขาไม่คิดจะดึงผ้ามาปกปิดความแข็งขึงของตัวเองแม้แต่น้อย ปล่อยให้มันชี้หน้าคู่สนทนาอย่างวรันธาราต่อไปอย่างไร้ความอับอาย
“คุณเป็นอะไรไปอีกเนี่ย ผมพูดผิดตรงไหนครับ” เควินถามเพราะไม่เข้าใจจริงๆ
วรันธาราจ้องเขาอย่างเจ็บใจ “ผู้ชายอย่างคุณมันก็เห็นแต่เซ็กซ์ใหญ่ตัวเท่าบ้านนั้นแหละ”
“อ้าว ก็ที่เราทำกับเมื่อครู่นี้ มันเซ็กซ์จริงๆ นี่”
“หยุดพูดได้แล้วฉันไม่อยากฟัง ฉันจะกลับ!”
“คุณเป็นบ้าอะไรไปวรันธารา เมื่อกี้ยังสนองตอบผมดีอยู่เลย พอเสร็จปุ๊บจะเขี่ยผมทิ้งปั๊บ”
“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย”
“แต่คุณทำ พอผมทำให้คุณเสร็จสม คุณก็จะรีบกลับทันที นี่ผมไม่ใช่ไอ้ตัวนะ ที่นอนเสร็จปุ๊บก็จะรีบชิ่งนะ”
วรันธารากำมือแน่น อีตาบ้านี่คิดแบบนี้ไปได้ยังไงกัน คนที่เสมือนอีตัวมันคือหล่อนต่างหาก “ฉันไม่ได้จ่ายเงินคุณสักหน่อย แล้วจะเป็นไอ้ตัวไปได้ยังไง หลีกค่ะ ฉันจะกลับแล้ว”
“ไม่ให้กลับ จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง”
หญิงสาวสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้วเควิน คาสโตรเซ่น”
“แหม เรียกซะเต็มยศเลยนะครับ”
“หลีกไป” วรันธารามองคนตัวโตตาเขียวปั๊ด
“ไม่หลีก บอกแล้วไงว่าเราต้องคุยกันก่อน”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่คุย เพราะถึงคุยกันยังไงก็ไม่มีทางรู้เรื่องอยู่ดี”
เควินไหวไหล่กว้างน้อยๆ ก่อนจะขยับเข้ามาหา “ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่อง เรานอนคุยกันแบบเมื่อกี้นี้ก็ได้นี่ สนุกจะตายไป จริงไหม”
นี่เขาเห็นหล่อนเป็นอะไร? คิดจะฉวยโอกาสตอนไหนก็ได้หรือไง วรันธาราน้ำตาไหลภายในอก
“ฉันไม่สนุก!”
“ไม่จริงมั้งครับ ผมเห็นคุณเผยอร่างรับแรงกระแทกของผมอย่างเมามัน แถมกรีดร้องเสียดังลั่นห้อง หรือว่าไม่จริง”
คนที่ถูกกล่าวหาด้วยความจริงหน้าร้อนจัด ทั้งโกรธทั้งอาย “คนบ้า ฉันไม่ได้…”
“งั้นลองอีกรอบ คราวนี้ผมจะอัดคลิปเอาไว้ให้ดูก็แล้ว”
“ไม่นะ ฉันไม่… อื้อ…”
หล่อนปฏิเสธว่า ‘ไม่’ แต่เควินทำให้กลายเป็น ‘ได้’ เสียทุกครั้ง และไม่ว่าหล่อนจะขัดขืนแค่ไหน สุดท้ายก็แพ้พ่อเทพบุตรสุดหล่อเพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น
มือเล็กกอดรัดร่างกำยำที่ผิวแน่นตึงเปรี๊ยะไปทั้งตัวเอาไว้แน่น แอ่นหยัดร่างสาวเริงร่ารับการกระแทกกระทั้นเมามันของเควินด้วยความกระตือรือร้น
“ไหนว่าไม่สนุกไงทูนหัว… อืมมม…”
เควินกระแทกบทสวาทรอบที่สองใส่ร่างอวบที่หยัดขึ้นสู้ยิบตาด้วยความหนักหน่วง ฝากฝังลงไปจนล้ำลึกสุดแรงกระสัน ไม่ช้าแม่สาวสวยก็สะอื้นฮักครางเป็นชื่อของเขาตลอดเวลา
“เคน… เคนขา…”
หล่อนเผยอร่างรับการฝากฝังตอกย้ำของเขาเหมือนคนคลุ้มคลั่ง ไม่ช้าหล่อนก็กระตุกเกร็ง เล็บคมจิกบนเนื้อเรียบตึงของเขาจนเกิดแผลเป็นทางยาว บอกให้รู้ว่าวรันธาราสุขสมบนสวรรค์เรียบร้อยแล้ว
เควินคำรามพึงพอใจ คราวนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะทำให้ตัวเองขึ้นสวรรค์อย่างรุนแรงบ้างแล้ว
“ผม… ทนไม่ไหวแล้ว เมียจ๋า…”
วรันธาราหลับตาพริ้ม หยัดร่างขึ้นสู้ฟัดกับแรงสวาทที่เควินกำลังสาดซัดเข้าใส่ ซึมซับเสียวกระสันกับความแข็งชันของบุรุษเพศใหญ่ตัวที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในกายสาวอย่างบ้าคลั่ง
มันวิเศษเหลือเกิน… อะไรก็ตามที่เกิดจากสัมผัสของเควิน คาสโตรเซ่นมันสร้างความซ่านกระสันให้กับกายสาวได้อย่างน่าอัศจรรย์ แค่จูบ แต่ดูด แค่เลีย หล่อนก็ซ่านปั่นป่วนไปเสียทั้งตัว และในยามนี้… ยามที่มีความแข็งขึงของเขาเคลื่อนไหวอยู่ภายใน
“อา… เคนขา… เคน…” หล่อนสั่นระริกและสุดท้ายก็ระเบิดตูมอย่างรุนแรง ท่ามกลางหยาดสวาทหวานล้ำท่วมท้น
เซ็กซ์ครั้งที่สองจบลงแล้วในเวลาที่สั้นกว่าครั้งแรก หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองคนที่ยังคงสั่นสะท้านอยู่เหนือร่างสาวด้วยหัวใจที่อิ่มเอมไปด้วยความภักดี หล่อนพยายามจะปฏิเสธความสุขที่เกิดขึ้นจากเควิน แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง
ขอแค่มีเขา… มีผู้ชายตัวโตที่กำลังสะท้านอยู่เหนือร่างของหล่อนในยามก็พอ แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้น… หล่อนก็ยินดี…
วรันธาราระบายยิ้มหวานทั้งน้ำตา สองมือยกขึ้นกอดรัดร่างใหญ่ที่ตอนนี้สิ้นแรงซวนซบลงมาบนกายสาวแน่นหนา แม้เขาจะไม่ได้รักหล่อน เหมือนกับที่หล่อนกำลังตกหลุมรักเขา แต่ขอแค่เขา… ใจดีกับหล่อนแบบนี้นานอีกสักนิดก็พอ…
“มองผมแบบนี้ กำลังด่าอะไรผมอยู่ในใจใช่ไหมล่ะครับ”
วรันธาราอดยกมือตีต้นแขนกำยำอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ “ถ้าฉันจะด่าคุณคงไม่ยิ้มแบบนี้หรอกค่ะ”
เควินอมยิ้ม จับร่างอรชรให้พลิกขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่ด้านบนแทน จากนั้นก็ยกมือขึ้นกอบกุมเต้างามเอาไว้ วรันธาราเอียงอาย ปัดป้อง แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือ จนทำได้แค่ปล่อยเลยตามเลย
“งั้นก็แสดงว่าชอบ… กับสิ่งที่เกิดขึ้น…”
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปฏิเสธอีกแล้ว
“ค่ะ ฉันชอบ… กับสิ่งที่คุณทำกับร่างกายของฉัน”
หญิงสาวยอมรับอย่างไร้ทางหนี “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เวลาชายหญิงอยู่ด้วยกัน สัมผัสกันจะมีความสุขแบบนี้” เป็นอีกครั้งที่วรันธารายิ้มเศร้าหมองเพราะอดสูกับสภาพของตัวเอง “คุณยังคิดว่าฉันร่านใช่ไหมคะ เป็นผู้หญิงที่ไม่มีความละอายเลย”
“ตรงกันข้ามวรันธารา… ผมกลับยิ่งลุ่มหลงคุณต่างหาก”
หล่อนมองเขาตาแป๋ว ประหลาดใจ
“ผมเคยนอนกับผู้หญิงที่สวยกว่าคุณ และหุ่นดีกว่าคุณ แต่เธอพวกนั้นไม่สามารถทำให้ผมย้อนกลับไปหาได้อีกเลย มีแค่คุณคนเดียว… ที่ทำให้ผมหิวกระหาย และต้องการจนแทบบ้า รู้ไหมตลอดสามคืนที่ผ่านมา ผมทรมานกับการต้องการคุณมากแค่ไหน…”
เขาจ้องหน้าหล่อนนิ่ง ในขณะที่มือใหญ่ก็ยังคงซุกซนไม่หยุด “จนผมต้องขับรถไปที่หน้าห้องเช่าของคุณทุกคืน”
“ห๊า… คุณมา… มาที่ห้องเช่าของฉัน”
“ใช่… แต่ผมไม่ได้เข้าไป เพราะผมมั่นใจว่าคุณยังระบมอยู่”
คนฟังหน้าแดงก่ำ ทั้งขลาดอายและทั้งมึนงง “คุณกำลังจะบอกว่า… ต้องการฉัน ขาดฉันไม่ได้…”
เควินพยักหน้ารับ “ใช่ครับ ในตอนนี้ผมยังต้องการคุณบนเตียงทุกคืน…”
“แค่ตอนนี้หรือคะ” วรันธาราครางเสียงเบาหวิว ความผิดหวังลั่นแปล๊บในอก
“ผมไม่เคยคิดจะมีสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงนานนัก แค่พอเบื่อก็จะเลิกติดต่อ”
วรันธาราหน้าชาดิก รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว หล่อนละโมบคิดไปไกลถึงชั่วนิรันดร์ แต่สำหรับเควิน มันไม่ใช่แบบนั้น
“คุณ… คุณก็จะทำแบบนั้นกลับ… ฉันอย่างนั้นหรือคะ”
เควินจ้องประสานสายตามา แววตาของเขามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออกมากกว่าในทุกครั้ง “ใช่ ผมจะซื้อตัวคุณมาเป็นคู่นอน จนกว่าเราสองคนจะเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน”
คงแค่เขาคนเดียวแหละที่จะเบื่อหน่าย เพราะสำหรับหล่อนคงไม่มีทาง ในเมื่อหัวใจมีแต่คนเพียงคนเดียว วรันธารากล้ำกลืนความปวดร้าวลงไปในอก และฝืนยิ้ม “แล้วคุณคิดว่าฉันจะตกลงหรือคะ”
“คุณจะต้องตกลง เพราะคุณกำลังตกงาน”
“ฉันยังมีงานทำ”
“แต่ที่ทำงานของคุณกำลังจะถูกผมปิดในเร็วๆ นี้”
“คุณ… จะสั่งปิดซัน… ซันไทมส์…”
เควินพยักหน้ารับ “ใช่ ผมจะปิดที่นี่ซะ เพื่อคุณจะได้ไม่มีงานทำ และยอมรับหน้าที่คู่นอนของผมแต่โดยดี”
เควินร้ายกาจเหลือเกิน “แอนโทนี่ไม่ยอมให้คุณทำแบบนั้นหรอกค่ะ”
“ผมมีเงิน แค่ผมจ่ายหนักหน่อย ผมก็สามารถซื้อซันไทมส์มาเป็นของผมได้แล้ว จากนั้นก็ปิดกิจการซะ”
“คุณจำเป็นต้องทำขนาดนี้เชียวเหรอคะ” วรันธาราครางถามน้ำเสียงเบาหวิว
“ผมทำได้ทุกอย่าง ถ้าสิ่งที่ทำมันจะทำให้คุณยอมขึ้นเตียงกับผมในยามที่ผมต้องการ”
“เควิน”
“คุณตกลงหรือเปล่า”
วรันธาราดิ้นรนจะลงจากตัวของเควิน แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย มือใหญ่จับเอวคอดกดรั้งให้หล่อนนั่งคร่อมอยู่บนกายกำยำต่อไปอย่างเอาแต่ใจ
“ฉันไม่ตกลง…”
“ไหนว่าชอบกับสิ่งที่ผมทำยังไงล่ะ”
“ฉัน… ฉันชอบ แต่ฉันไม่ยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองหรอก ถ้าเราจะนอนด้วยกันอีก ก็ต้องเกิดจากความเต็มใจของฉันด้วย ไม่ใช่เพราะฉันถูกคุณบังคับ”
“ผมเคยบังคับคุณหรือ”
วรันธาราหน้าแดงจัด ฉากรักเร่าร้อนที่เควินระดมทั้งปากทั้งลิ้นละเลงเลียกระจ่างชัดในหัว “ก็คุณ… บังคับฉันด้วย… ความช่ำชองของคุณน่ะ”
เควินหัวเราะ สอดนิ้วเข้าไปที่กลีบผกา วรันธาราสะท้านเยือก และจะขยับหนี แต่มือใหญ่ดันแผ่นหลังเอาไว้ ทำให้หล่อนไปไหนไม่ได้
“อย่าค่ะ”
“ตกลงก่อนสิครับ แล้วผมจะปล่อยคุณลงจากเตียง”
“คุณกำลังใช่เล่ห์เหลี่ยมกับฉันนะคะ”
“ก็บอกแล้วไงครับ ผมจะใช้ทุกอย่าง เพื่อทำให้ผมได้ตัวคุณ วรันธารา”
หล่อนควรดีใจใช่ไหมที่เขาแสดงท่าทางคลั่งไคล้ในเซ็กซ์ของหล่อนขนาดนี้ ควรหัวเราะให้ดังๆ ใช่ไหม
หญิงสาวประชดประชันตัวเองอย่างเจ็บปวดการตกหลุมรักมหาเศรษฐีจอมเถื่อนอย่างเควิน คาสโตรเซ่น มันคือนรกดีๆ นี่เอง
“ผู้หญิงมากมายอยากนอนกับคุณ”
“แต่ผมไม่ได้ต้องการผู้หญิงพวกนั้นนี่ ผมต้องการคุณ… วรันธารา อยากนอนกับคุณทั้งวันทั้งคืน”
แต่มันก็ไม่ใช่ตลอดไป…
วรันธาราครางในอกอย่างเศร้าหมอง และก็ตัดสินใจว่าจะไม่ฝืนหัวตัวเองอีกต่อไปแล้ว
“ค่ะ ฉันจะยอมเป็นคู่นอนของคุณ”
เควินอมยิ้มด้วยความพึงพอใจ “ผมคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องไม่ปฏิเสธ”
“ทำไมคุณถึงได้ทระนงนักคะ”
“เพราะคุณคลั่งไคล้ลีลาของผม พอๆ กับที่ผมลุ่มหลงกับความคับแน่นของคุณยังไงล่ะ”
วรันธาราเมินหน้าหนี หัวใจเจ็บปวด “ฉันตอบตกลงแล้ว ปล่อยฉันลงได้หรือยังคะ”
แม้จะอยากจัดบทรักรอบที่สามกับร่างอวบอิ่มของวรันธารามากมายแค่ไหน แต่เควินก็จำต้องทำตามคำพูดของตัวเอง เขายกร่างอรชรวางลงกับเตียง วรันธารารีบดึงผ้าห่มมาปิดกายสาวอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนหันหน้าหนี และจะก้าวลงจากเตียง แต่แขนถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือใหญ่อบอุ่นเสียก่อน
“ผมจะจ่ายให้คุณเป็นรายอาทิตย์”
“ฉันไม่ต้องการค่ะ”
“ถือว่ามันคือสิ่งตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ จากผมก็แล้วกัน” เขาระบายยิ้ม แต่หล่อนกลับยิ้มไม่ออก
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนกล่าวสั้นๆ และรีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ เข้าไปร้องไห้ในนั้นอย่างทุกข์ทรมาน ในขณะที่เควินยังคงนั่งพิงกับหัวเตียงอยู่เงียบๆ ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินอมดำมืดสนิท สักพักเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ชายหนุ่มคว้าไปหยิบมาขึ้นมากดรับ
“งานเสร็จแล้วครับท่าน”
เควินยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสายสนทนาของลูกน้อง ดวงตาคมกริบเป็นประกายพึงพอใจ
