แอนโทนี่ที่นั่งอยู่บนรถเข็นของโรงพยาบาลแห่ง หนึ่ง บ่นกระปอดกระแปดกับวาเนสซ่าที่เดินอยู่ข้างๆ
“อย่าให้ผมรู้เชียวนะว่าพวกมันเป็นใคร”
วาเนสซ่าลอบเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย “หัวหน้าอย่าพึ่งไปคิดไกลขนาดนั้นเลยค่ะ ตอนนี้รอผลเอ็กซเรย์ก่อนดีกว่าไหมคะ ดูสิว่ากระดูกส่วนไหนหักบ้าง”
แอนโทนี่ได้ยินก็ก้มลงมองสภาพของตัวเองที่ตอนนี้บอบช้ำอย่างหนักอย่างเจ็บใจ
“ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร”
“พวกมันก็คงเป็นผัวของแม่ผู้หญิงที่หัวหน้าแอบไปกิ๊กกั๊กด้วยนั่นแหละค่ะ” วาเนสซ่าสวนกลับอย่างรู้ทัน แต่แอนโทนี่ไม่ได้คิดแบบนั้น เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด
“แต่ผมว่า… มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
วาเนสซ่าได้ยินก็อดที่จะคิดตามไม่ได้ ในขณะที่แอนโทนี่พล่ามต่อไปไม่หยุดพร้อมกับจ้องหน้าสาวข้างตัว
“เรากำลังจะไปสนุกกันในโรงแรม แล้วพวกมันโผล่มาได้ยังไง ถ้าไม่มีใครบอก”
“อย่ามองเนสแบบนั้นนะคะ เนสจะไปบอกให้คนพวกนั้นมาทำร้ายหัวหน้าทำไมล่ะคะ ในเมื่อเราตกลงผลประโยชน์กันได้อย่างลงตัว”
“นั่นสิ… ถ้าไม่ใช่คุณ แล้วพวกมันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่โรงแรมนั่น”
“มันอาจจะตามหัวหน้ามาตั้งแต่หน้าสำนักพิมพ์ก็ได้นี่คะ” วาเนสซ่าสันนิษนิฐานออกไปมั่วๆ แต่แอนโทนี่กลับอุทานเสียงดัง
“ใช่… พวกมันต้องสะกดรอยตามมาตั้งแต่ที่ซันไทมส์แน่ๆ”
“แล้วหัวหน้ามีศัตรูที่ไหนไหมคะ นอกจากบรรดาชู้รักของแม่ผู้หญิงพวกนั้นน่ะ”
แอนโทนี่นั่งนิ่งคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เขาถูกตะลุมบอนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยในโรงแรมหรู
“มันบอกว่า ‘จำเอาไว้ อย่าทำร้ายผู้หญิงอีก’ ผมไปทำร้ายกันใคร”
“คู่ขาคนก่อนๆ หรือเปล่าคะหัวหน้า”
“ไม่น่าใช่…”
“งั้นพวกมันเป็นใครกันล่ะคะ แต่จะว่าไปแล้ว ชุดคล้ายๆ กับบอดี้การ์ดของคุณเควินเหมือนกันนะคะ”
เป็นอีกครั้งที่วาเนสซ่าเดาออกไปส่งเดช แต่กลับสะดุดหูคนฟังอย่างแอนโทนี่อย่างจัง
แอนโทนี่ดีดนิ้วดังเปาะ ก่อนจะคำรามออกมา “นั่นแหละ ใช่ที่สุด พวกมันต้องเป็นคนของเควิน คาสโตรเซ่น”
“จริงด้วยค่ะ คุณเควินไม่พอใจเรื่องที่ซันไทมส์เอาภาพของเขามาตีพิมพ์”
แม้หน้าตาของแอนโทนี่จะบวมปูดไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เขาก็ยังแสยะยิ้มร้ายกาจได้ “แต่ผมคิดว่าไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก คุณไม่ได้ยินเหรอว่าพวกมันบอกว่า จำเอาไว้ อย่าทำร้ายผู้หญิงอีกน่ะ”
“แล้วพวกมันหมายความว่ายังไงกันคะ เนสไม่เข้าใจ”
“วรันธารายังไงล่ะ”
วาเนสซ่าอึ้ง ก่อนจะอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะ ยายวรันธาราบ้างานนั่นไม่มีทางทำให้ผู้ชายคนไหนลุกขึ้นมาปกป้องได้หรอกค่ะ โดยเฉพาะผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณเควินก็ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ค่ะ เนสไม่มีทางเชื่อ”
“หรือคุณไม่เห็นว่าตอนที่เควินลากวรันธาราออกไปจากห้องทำงานของผมกันล่ะ”
จริงด้วย…
วาเนสซ่ายอมจำนนในอก แต่ความอิจฉาก็ทำให้หล่อนไม่ยอมที่จะหลงเชื่อง่ายๆ
“บางทีพวกเราอาจจะเข้าใจผิดก็ได้นี่คะ”
“ไม่ผิดหรอก สายตาที่สองคนนั่นมองกันมันมีความหมาย ผมคิดว่าสองวันที่วรันธาราเข้าไปในคฤหาสน์คาสโตรเซ่นมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”
“หัวหน้าคิดว่าอะไรคะ”
“ผมไม่รู้ แต่ถ้าให้เดา… วรันธาราน่าจะเสร็จเควินไปเรียบร้อยแล้ว”
“ว้าว…” วาเนสซ่ายกมือขึ้นปิดปากอุทานอย่างเหลือเชื่อระคนอิจฉาสุดฤทธิ์ “รู้แบบนี้เนสไม่น่าแนะนำให้หัวหน้าบังคับให้วรันธารามันเข้าไปในบ้านของคุณเควินเลย เนสน่าจะไปเอง…”
แอนโทนี่หรี่ตามองอย่างหมั่นไส้ “มีผมเป็นผัวลับคนที่สี่ยังไม่พอใจหรือไง หรือว่ายังคันคะเยออยู่”
วาเนสซ่าถูกตำหนิก็ทำหน้าม่อยม้อย แก้ตัวเสียงอ่อย “แหม เนสก็พูดไปแบบนั้นแหละค่ะ เนสจะเห็นใครดีกว่าหัวหน้าได้ล่ะคะ สุดหล่อของเนส” แล้ววาเนสซ่าก็ก้มลงจูบแก้มที่เขียวช้ำของแอนโทนี่อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องมาทำเป็นประจบเลย”
“เนสไม่ได้ประจบสักหน่อยค่ะ แต่เนสพูดจริงๆ”
แม้แอนโทนี่จะรู้อยู่เต็มอกว่าความสัมพันธ์ของเขากับวาเนสซ่ามันมีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง แต่เขาก็อดที่จะหึงหวงไม่ได้
“คุณแอนโทนี่ คุณหมอเชิญเข้าพบค่ะ” นางพยาบาลเดินเข้ามาบอก ก่อนที่รถเข็นของแอนโทนี่จะถูกเข็นหายเข้าไปในห้องตรวจของแผนกเฉพาะทาง วาเนสซ่าเดินตามหลังไป ในใจก็ยังอิจฉาริษยาในวาสนาของวรันธาราอยู่ตลอดเวลา
หลังจากนั่งเศร้าอยู่ในห้องนอนของเควินนานเกือบสองชั่วโมง วรันธาราก็ตัดสินใจว่าจะกลับไปตั้งหลักที่ห้องเช่าของตัวเองสักพัก
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ประตูห้องอยู่ตรงหน้า และหล่อนต้องก้าวผ่านมันออกไปให้ได้
เท้าบอบบางย่ำลงกับพื้นห้อง และก้าวไปข้างหน้าจนถึงทางออก มือนุ่มคว้าลูกบิดทองเหลืองและกุมมันเอาไว้
หล่อนจะกลับไปนอนที่ห้องคืนนี้…
เมื่อตั้งใจแน่วแน่แล้ว วรันธาราก็ดึงประตูให้เปิดกว้างออก และก้าวออกไปทันที
บันไดวนที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามอยู่ตรงหน้า หล่อนก้าวเท้าลงไปทีละขั้น จนในที่สุดก็สามารถลงไปยืนอยู่กลางห้องโถงชั้นล่างได้สำเร็จ
“นั่นคุณจะไปไหน”
เสียงทุ้มที่ติดกระด้างเล็กน้อยของเควินดังอยู่ด้านหลัง วรันธาราพยายามทำใจแข็ง และตั้งสติ
“ฉันคิดว่า… จะกลับไปที่ห้องเช่าน่ะค่ะ”
“ไปทำไม ในเมื่อคุณตกลงจะอยู่กับผมที่นี่แล้ว” เควินถามเสียงไม่พอใจ เดินอ้อมร่างเล็กไปหยุดเบื้องหน้า
“หรือว่าคุณเปลี่ยนใจ”
วรันธาราแข็งใจช้อนตาขึ้นสบประสานกับคนตัวโต “ฉันไม่ได้เปลี่ยนใจหรอกค่ะ ฉันแค่คิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมจะเริ่มงานในคืนนี้เท่านั้น”
“ไม่พร้อม! เริ่มวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะยังไงคุณก็ต้องอยู่กับผมอยู่ดี”
“ไม่เหมือนหรอกค่ะ เพราะยิ่งเริ่มช้าเท่าไหร่ ศักดิ์ศรีของฉันก็ถูกทำลายช้าลงเท่านั้น”
เควินไม่ได้ตอบโต้ในทันที เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่งามของหญิงสาวตรงหน้านิ่ง
“ถ้าคุณเข้าใจแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“ผมจะไปส่ง”
“อย่าลำบากเลยค่ะ ถึงฉันจะมากับคุณ แต่ฉันสามารถกลับเองได้ค่ะ”
หญิงสาวจะหมุนตัวหนี แต่ข้อมือถูกรั้งเอาไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ที่แข็งแรงปานคีมเหล็ก
“ผมเป็นคนพาคุณเข้ามาที่นี่ ดังนั้นผมต้องไปส่งคุณ”
“ลืมไปแล้วหรือคะว่าฉันเคยลักลอบเข้ามาที่นี่ด้วยตัวของฉันเอง ดังนั้นฉันมีความสามารถที่จะออกไปเองได้สบายค่ะ ขอตัวนะคะ”
“ก็เพราะลักลอบเข้ามาในอาณาจักรของผมโดยไม่ได้รับอนุญาตไงล่ะ คุณถึงต้องเป็นเมียของผม”
คนถูกตอกกลับหน้าร้อนจัด แก้มแดงระเรื่อ “นี่ถ้านักข่าวสาวๆ รู้ว่าการลักลอบเข้ามาในคฤหาสน์คาสโตรเซ่นแล้วจะได้นอนกับคุณ ฉันว่าคุณคงต้องจัดคิวกันเลยล่ะค่ะ”
“คุณหึงหรือ”
“ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นหรอกค่ะ แค่พูดความจริงเท่านั้น”
เควินรั้งร่างอรชรเข้ามากอดรัดแน่น ไม่สนใจการดิ้นรนของหญิงสาวแม้แต่นิดเดยวเดียว
“ผมจะบอกอะไรให้นะวรันธารา…”
หล่อนเงยหน้ามองเขา อย่างรอคอยที่จะฟัง
“คุณไม่ใช่นักข่าวคนแรกที่ปลอมตัวเข้ามาถ่ายรูปและสืบเรื่องราวของผม…”
“งั้นก็แสดงว่าคุณ… ทำแบบนี้กับนักข่าวสาวๆ ทุกคน…” แค่คิดว่า เควินกระทำต่อร่างกายของผู้หญิงคนอื่นแบบที่ทำกับตัวเอง แค่นั้นวรันธาราก็แทบจะกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือดแล้ว
หล่อนหึงเควิน หวงเควิน และก็รักเควิน!
“ผมจับส่งตำรวจต่างหาก”
“จับส่งตำรวจ?!”
“ใช่…” เควินพยักหน้ารับ และโน้มศีรษะต่ำลงมาหา ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความหิวกระหาย
“แล้ว… แล้วทำไมถึงทำ… ทำกับฉัน… แบบนั้น…”
“ก็คุณน่าฟัดนี่ ผมก็เลยอดใจไม่ไหวไง”
“ไม่จริง…”
เควินหยุดยิ้ม แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากใบหน้าของหล่อน “ผมต้านทานเสน่ห์ของคุณไม่ได้ เรื่องคืนนั้นก็เลยเกิดขึ้น…”
“เควิน…”
ชายหนุ่มยิ้มเย็นชา ก่อนจะผละออกห่าง แต่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ
“ผมจะไปส่งที่ห้อง และห้ามขัดขืนด้วย”แล้วพ่อจอมเถื่อน จอมเผด็จการก็ลากร่างของหล่อนออกไปยังหน้าตึก รถสปอร์ตหรูสีดำคันเดิมติดเครื่องพร้อมรออยู่แล้ว
“ห้ามลงมาเชียว ไม่อย่างนั้น ผมจะจูบคุณให้คนที่นี่ตกใจเล่น”
“คุณมันคน… ลามก”
เควินไม่ตอบ แค่อมยิ้มและปิดประตูให้กับหล่อน เพียงไม่นานเขาก็ก้าวขึ้นมานั่งข้างๆ รถหรูสมรรถนะเยี่ยมก็แล่นออกไปจากคฤหาสน์พันล้านด้วยความเร็วทันที
“คุณ… รู้ได้ยังไงคะว่าห้องเช่าของฉันอยู่ที่นี่ เอ่อ ฉันหมายถึง… ตอนที่คุณขับมาหาฉันที่ห้องเช่าในคืนก่อนๆ น่ะค่ะ คุณรู้ได้ยังไง”
เควินไหวไหล่กว้างใหญ่ของตัวเองน้อยๆ “ผมรู้ทุกเรื่องที่อยากจะรู้นั่นแหละ”
วรันธาราเบ้หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ “คุณก็คงใช้เงินหว่านอีกตามเคย คนรวยก็มีแต่แค่นี้แหละ”
“ถูกต้องผมใช้เงินหว่าน…”
เขาหยุดพูด และหันมาจ้องหน้าหล่อนในเวลาสั้น “แต่ผมไม่ได้มีดีแค่เป็นคนรวย คุณก็พิสูจน์มาแล้วนี่ว่าผมมีดีตรงไหนบ้าง จริงไหม… วรันธารา…” เขาทำเสียงกระเส่ายามเรียกชื่อของหล่อน และนั่นก็ทำให้ร่างกายปั่นป่วนรุนแรง
“ฉัน… ไม่พูดกับคุณแล้ว คนหลงตัวเอง”
