“ห๊า…” วรันธาราอ้าปากค้าง ตื่นตระหนกระคนอับอาย “มะ ไม่ใช่สักหน่อย”
ใบหน้าของเควินยังคงเปื้อนยิ้ม ขณะที่เขาเริ่มต้นละเมียดอาหารตรงหน้าช้าๆ
“ผมนึกว่าคุณ… จะพูดถึงเรื่องนั้นเสียอีก”
“คนบ้า ฉันลืมไปแล้วต่างหาก”
คนตัวโตเงยหน้าขึ้นอมยิ้มยียวน “แต่ท่าทางของคุณมันบอกตรงกันข้ามนะครับ”
“ตรง… ตรงกันข้ามยังไง ฉันลืมไปหมดแล้วจริงๆ”
“ท่าทางและหน้าตาของคุณมันบอกให้ผมรู้ว่า… คุณอยากให้เรื่องในรถเกิดขึ้นซ้ำอีก”
“บ้า…”
เควินหัวเราะร่วนใช้เท้าเขี่ยเท้าบอบบางของคนที่นั่งข้างๆ อย่างหยอกเย้า วรันธารารีบขยับหนี แต่ถูกมือใหญ่คว้าต้นแขนเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยนะคะ”
“กินข้าวกับผม”
“แต่ฉัน…”
“ก็อย่างที่ผมบอก… ถ้าไม่กินข้าว ก็คงต้องกินคุณแทน”
เขาพูดตรงๆ ในขณะที่หล่อนเองก็ขัดเขินอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน แก้มสาวแดงจนจะกลายเป็นเทพเจ้ากวนอูอยู่แล้ว
“คนบ้า”
เควินหัวเราะพึงพอใจ ตักอาหารใส่จานให้กับหญิงสาวอย่างเอาใจ ก่อนจะตักข้าวใส่ปากเงียบๆ
วรันธารากำช้อนแน่นเต็มไปด้วยความสับสน แต่ในความสับสนนั้นก็มีความหวามไหวซ่อนอยู่มหาศาล หล่อนลอบชำเลืองมองเควินหลายครั้ง มองอย่างเผลอไผล
“หน้าผมคงอร่อยกว่าอาหารมากมายตรงหน้า…” เขาพูดลอย แต่หล่อนเขินจัดเลยทีเดียวที่ถูกจับได้
“ปละ เปล่าสักนักหน่อย”
“แต่ผมเห็นคุณ… มองผมไม่วางตา”
วรันธาราสั่นระริก ลำคอแห้งผาก พยายามจะแก้ตัว “ฉัน… ฉันแค่นึกได้ว่ามีเรื่องต้องพูดกับคุณ”
เควินอมยิ้มอีกแล้ว นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าทุกครั้งที่เขาอมยิ้มแบบนี้ หัวใจของหล่อนเต้นรุนแรงแค่ไหน
“งั้นก็ว่ามาสิ”
“คือ…” หล่อนอึกอัก แต่ก็พยายามรวบรวมสติ “ฉันคิดว่า… คุณทำกับซันไทมส์เกินไป ฉันอยากให้คุณเลิกยุ่งกับที่ทำงานของฉัน”
เควินตวัดตามอง หล่อนอ่านความรู้สึกจากดวงตาคู่นี้ไม่เคยได้เลยจริงๆ
“แค่ที่ทำงานเก่าของคุณต่างหาก”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“ผมจะไม่ให้คุณไปทำงานที่ซันไทมส์อีก ผมไม่ชอบให้คุณอยู่ใกล้นักข่าวผู้ชายพวกนั้น” เควินไหวไหล่น้อยๆ
“แต่นั่นมันเป็นงานที่ฉันรักนะคะ”
“คุณรักอาชีพที่ริดรอดความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเข้าไปได้ยังไง นี่ถ้าผมไม่เห็นใจคนในซันไทมส์ล่ะก็ ผมสั่งปิดไปแล้ว”
“คุณมันคนบ้าอำนาจ!” หญิงสาวรวบช้อน และลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขาอย่างโมโห ทำเอาป้าเดซี่และคนรับใช้ที่อยู่ห่างออกไปทำหน้าตาตื่นตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเควินยอมให้ใครแสดงกิริยาแบบนี้ใส่มาก่อน
“นั่งลง”
เขาสั่งเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยโทสะร้าย
“ฉันไม่นั่ง จนกว่าคุณจะสัญญาว่าจะเลิกยุ่งกับซันไทมส์ และเลิกยุ่งกับชีวิตของฉันสักที”
หล่อนได้ยินเสียงถอนใจแรงๆ จากเควินก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน และหรี่ตาจ้องหน้าหล่อน
วรันธาราจะถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ แต่เควินเอาแขนเท้าไว้กับระเบียงข้างตัว ทำให้หญิงสาวถูกกักเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่งนั้นอย่างไม่มีทางเลือก
“ซันไทมส์น่ะผมพอจะเลิกยุ่งได้ แต่สำหรับคุณ… ผมไม่มีวันเลิกยุ่ง”
วรันธาราเบิกตากว้าง
เควินไหวไหล่น้อยๆ “อย่างน้อยๆ ก็ยังไม่ใช่ในเร็วๆ นี้ ผมจะต้องเบื่อคุณเสียก่อน”
“คนเลว!”
“ถ้าผมเลว คุณคงไม่มีโอกาสหายใจอีกหลังจากตบหน้าผมที่ซันไทมส์หรอก วรันธารา”
เขากำลังโกรธมาก หล่อนรู้ดี
“แต่คุณ… ก็ทำโทษฉันไปแล้ว”
“ถ้าคุณหมายถึงเซ็กซ์ในรถล่ะก็ มันยังไม่สาสมหรอก”
เสียงอุทานตกใจจากลำคอของป้าเดซี่และคนใช้คนอื่นๆ ทำให้วรันธารารู้ตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว
“นี่… ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับแล้ว”
เควินไม่ตอบ แต่เลือกที่จะหันไปทางคนรับใช้แทน “ออกไปจากตรงนี้ ปิดประตูให้แน่น และสั่งให้ทุกคนอยู่ห่างจากระเบียงให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“ค่ะ ค่ะคุณเคน” ป้าเดซี่รับคำ และรีบพาคนใช้เผ่นออกไปทันที
วรันธาราตาเหลือกตกใจ “คุณ… คุณสั่งแบบนั้นทำไมคะ”
เควินก้มลงมาหาอย่างเดือดดาล “ผมกำลังอารมณ์ดี แต่คุณก็ทำให้ผมโกรธ”
“ฉันไม่ได้ทำ”
“แต่การที่คุณให้ผมเลิกยุ่งกับคุณ มันคือเชื้อโทสะอย่างดีของผมเลยล่ะ”
“คุณ… หมายถึง…”
“บอกแล้วไง ถ้าไม่กินข้าว ผมก็จะกินคุณ”
“เค… เควิน…”
หล่อนทั้งตกใจ ทั้งปั่นป่วน
“คุณ… คุณจะทำตรงนี้ไม่ได้นะคะ คนของคุณจะเห็น…”
“ทุกคนจะปิดหู ปิดตาตามที่ผมสั่ง ไม่ต้องกังวล”
“แต่ฉัน… ฉันไม่ยอม”
จากที่เคยแค่กักกัน เควินเปลี่ยนเป็นรั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก
“คุณจะยอมในไม่กี่วินาทีข้างหน้า” เขาพูดอย่างโอหัง และไล่ต้อนหล่อนที่หนีจากริมระเบียงมาที่ผนังห้องแทน “เมื่อถูกปากของผม… จูบไปตามผิวของคุณ”
โอ้… วรันธาราครางในอก ด้วยความหวามไหวที่สุดในชีวิต เควินเป็นพ่อมดหรือไงนะ ทำไมหล่อนถึงได้คล้อยตามแบบนี้
“ไม่… ฉันจะ… ไม่ยอม… ปล่อยนะ” ร่างอรชรถูกกอดอีกครั้ง คราวนี้ข้างหน้าคือร่างกายกำยำที่แข็งชันไปทุกสัดส่วน กับข้างหลังที่เป็นผนังปูเย็นเยียบ และหล่อนก็หมดทางหนี
“ปล่อยนะคะ”
“ผมจะกินคุณ…” เขาเลื่อนมือจากเอวคอดลงไปที่สะโพกกลมกลึง และรั้งเข้ามาหามากขึ้น จนวรันธาราสัมผัสได้ถึงแก่นกายแข็งขึงภายในกางเกงแสล็คขายาวสีเข้มชัดเจน
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้าง กลีบปากอิ่มสั่นระริก
“ปล่อย… ได้โปรด… เถอะค่ะ…”
เขาไม่ปล่อยแถมยังยกมือข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้กลุ่มเส้นผมของหล่อน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มต่ำลงมาหา ลมหายใจของเขาแสนอบอุ่น ฝ่ามือของเขาก็ช่างรุ่มร้อนยามที่สัมผัสกับผิวสาว วรันธาราพยายามจะต้านทาน แต่หล่อนก็ทำไม่ได้เหมือนเช่นทุกครั้ง เควินเหมือนสิ่งเสพติดที่ไม่ว่าจะดื่มกินสักเท่าไหร่ก็ไม่เคยเพียงพอ
และต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ!
“ผม… ต้องการคุณ…”
น้ำเสียงห้าวกระเส่าเร้าอารมณ์กระซิบชิดกลีบปากอิ่ม ก่อนที่เขาจะประกบปากลงมาหา เขาบดขยี้ปากอิ่มด้วยความหิวกระหาย แทรกลิ้นแกร่งลึกล้ำเข้าไปภายในอุ้งปากหวาน ดื่มกินอย่างตะกละตะกลาม
“อ๊า… เคน…”
หล่อนถูกผลักให้ตกลงไปในเหวสวาทอย่างสมบูรณ์แล้ว ไร้การต้านทาน มีแต่การสนองตอบที่เร่าร้อนเทียมกัน หญิงสาวกอดรัดเขาแน่น จูบตอบด้วยความหิวกระหาย ดูดพันลิ้นแกร่งด้วยลิ้นเล็กของตัวเองอย่างซุกซน
เควินครางคำรามด้วยความพึงพอใจ มือใหญ่ตลบกระโปรงบานขึ้นสูง เคล้าคลึงบั้นท้ายและสะโพกหนักหน่วง ก่อนจะจับขาเรียวข้างซ้ายให้กระหวัดพันรอบเอวแกร่งกำยำเอาไว้
“เคน… อ๊า…”
ชายหนุ่มยังคงบดขยี้ปากอิ่มอย่างต่อเนื่อง แม้แต่ยามที่นิ้วยาวเรียวสอดแทรกเข้าไปภายในกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว หญิงสาวสะท้านอุทานตื่นตระหนกยามที่กางเกงชั้นในถูกรวบไปรวบกันไว้ที่ด้านข้าง
“ผม… ต้องการคุณ…”
แต่พอเขาย้ำชัดถึงความปรารถนาหนักหน่วงข้างๆ หู ความอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ก็สลายหายไปทันที ขาเรียวจึงตวัดเอวแกร่งเอาไว้แน่น และหยัดสะโพกขึ้น
“ผมต้องการ… มาก…”
เควินก้มลงดูดเนื้อนุ่มที่ซอกคอระหงแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์สวาท ขณะรูดซิปกางเกงลงจนสุดและปลดปล่อยความยิ่งใหญ่ออกมา
“อ๊ะ… เคน…” สาวน้อยเบี่ยงตัวจะหนี เมื่อถูกความร้อนจัดของท่อนเหล็กแข็งชันดุนดันที่กลีบผกาอย่างคุกคาม
“เปิดรับผม… ธารจ๋า… ผมต้องการคุณ”
เส้นผมนุ่มถูกมือใหญ่กระตุกเบาๆ ให้ดวงหน้างามแหงนเงยขึ้น ก่อนที่ปากร้อนจัดจะบดขยี้ลงมาหาอย่างดูดดื่มอีกครั้ง พร้อมๆ กับการแทรกลึกเข้าไปหา
“อ๊ะ… อื้อ…”
หล่อนครางกระหึ่มแต่ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแกร่งจนหมด เขาจูบร้อนแรง พร้อมๆ กับการโยกคลึงที่แสนจะดุดัน หล่อนกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายสั่นระริกและบดเบียดเข้าหาความอบอุ่นจากเควินอย่างโหยหา
เขาอัดกระหน่ำเข้าใส่ร่างเล็กที่เผยอรับอย่างไม่ลืมหูลืมตา บดเบียดความแข็งชันเบ่งบานภายในความคับแน่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า หล่อนร้อนจัดราวกับถูกลวกด้วยเปลวไฟ
“เคน… อ๊า…”
หล่อนสะอื้นฮักกับความรุนแรงแสนหวานของเควิน เผยอร่างรับการบดอัดราวกับคลุ้มคลั่ง มือเล็กกางนิ้วออก และขยุ้มลงกับแผ่นหลังกว้างเต็มแรง เล็บคมกริบข่วนผิวเรียบตึงเปี๊ยะจนเป็นรอยข่วนเมื่อความกระสันซ่านเสียวเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด
“อ๊า… เคน… เคนขา…”
หล่อนสั่นระริกอยู่ภายในอ้อมแขนของเควิน ในขณะที่หนุ่มหล่อก็ยังคงโยกคลึงเข้าใส่อย่างหนักหน่วงราวกับพายุไม่หยุด หล่อนหลับตา ยิ้มพรายให้กับความสุขที่ได้รับ
ความสุขล้น… ที่ทำให้หล่อนลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ทั้งหมด…
เพียงไม่นานคนตัวโตที่เคลื่อนไหวไม่หยุดก็สั่นสะท้านรุนแรง เสียงครางคำรามของเขาถูกปิดกั้นด้วยจูบดุดันที่เกิดขึ้น ตัวของเขาสั่นเกร็ง ในขณะที่หยาดสวาทพุ่งเข้าใส่อย่างล้ำลึก
มันเลิศเลอ… แสนวิเศษ…
วรันธาราเต็มไปด้วยความลุ่มหลง ยังไม่อยากจะแยกออกห่างจากเควินแม้แต่น้อย
แต่เขาเป็นฝ่ายผละออกจากหล่อนเสียเอง!
เควินมองหน้าที่แดงก่ำของหล่อน และอมยิ้ม มือใหญ่ช่วยตลบกระโปรงให้อยู่ในสภาพเดิม ก่อนที่จะรูดซิปซ่อนความใหญ่โตเป็นลำดับสุดท้าย
ท่าทางของเขามั่นคง มีอำนาจ และไม่มีร่องรอยหวั่นไหวใดๆ เลย ตรงกันข้ามกับหล่อน ที่สั่นระริกไปทั้งตัว
“เดินไหวไหม เราจะกลับห้องกัน”
หล่อนไม่อาจจะเค้นเสียงตอบออกไปได้ เพราะเอียงอายจนถึงขีดสุด เควินหัวเราะเบาๆ ขยับเข้ามา
“งั้นผมจะอุ้มคุณไปเอง” แล้วเขาก็ย่อตัวลงช้อนร่างเล็กขึ้นไว้ในอ้อมแขน
“อย่า… อย่าเลยค่ะ ฉัน… เดินเองได้…”
“ขาสั่นพรั่บๆ แบบนี้ เดินไปล้มไปสิไม่ว่า ผมอุ้มน่ะดีแล้ว”
หล่อนไม่อาจจะโต้แย้งใดๆ เขาได้อีก นอกจากซบหน้ากับแผงอกกว้าง และยอมให้เขานำทางอีกครั้ง
