แอนโทนี่นั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ที่โต๊ะทำงานเดิมของวรันธาราซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นโต๊ะทำงานถาวรของตัวเองไปเสียแล้ว
“มันไม่ถูกต้อง ทำไมฉันจะต้องถูกลดตำแหน่งด้วย” แอนโทนี่สบถและผุดลุกขึ้นยืน พุ่งตรงดิ่งเข้าไปภายในห้องทำงานที่เคยเป็นของตัวเอง คนของเควินเงยหน้าขึ้นมองทันที
“คุณมีมันอะไรกับผมหรือ คุณแอนโทนี่”
“คือ…” แอนโทนี่อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกไป
“ผมไม่จำเป็นต้องถูกลดตำแหน่ง เพราะผมมีหุ้นอยู่ในมือถึง 30%”
“แล้วคุณอยากจะมีน้อยลงหรือเปล่าล่ะครับ”
แอนโทนี่อึ้ง เขารู้ว่ามันทำได้ยากที่จะขโมยหุ้นไปจากการครอบครองของตัวเองได้ แต่คนอย่างเควิน คาสโตรเซ่น มหาเศรษฐีจอมเถื่อนย่อมใช้ทุกวิธีเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ
บางทีเขาอาจจะถูกสั่งเก็บ…
แอนโทนี่คิดแล้วก็ตกใจหน้าซีด แข้งขาสั่นพรั่บขึ้นมาในทันที และนั่นก็ทำให้คู่สนทนารู้ทัน
“ผมต่อสายคุณเควินให้ไหมครับ”
“ไม่ต้อง! ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วแอนโทนี่ก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมากระแทกตัวลงบนเก้าอี้ หน้าตาบูดบึ้ง
“ยอมรับสภาพเถอะครับ ดีกว่าให้ซันไทมส์ถูกปิด”
“นายมีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันทำอะไรด้วยหรือ วิลเลี่ยม อย่าลืมสิว่าฉันเป็นหัวหน้าของนาย…”
เมื่อคิดถึงความจริงแล้วก็จำต้องคำพูดใหม่ “ฉันมีหุ้นอยู่ในซันไทมส์ตั้ง 30%”
“ครับ”
วิลเลี่ยมรับคำก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
“ไอ้พวกนี้นี่ เห็นเราลำบากเข้าหน่อยทำเป็นไม่เห็นหัว คอยดูเถอะ ถ้าโอกาสกาสกลับมาเมื่อไหร่จะไล่ออกให้หมด”
“จะไล่ใครออกเหรอคะหัวหน้า อ้อ… คุณแอนโทนี่”
วาเนสซ่ายืนถือถ้วยกาแฟอยู่ด้านหลัง
“อย่ามายุ่งกับผม”
“อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิคะ เนสมีเรื่องดีๆ จะมาเล่าให้คุณฟังค่ะ”
วาเนสซ่าพูดจบก็เอากาแฟหอมกรุ่นวางไว้ตรงหน้าของแอนโทนี่
“ของหัวหน้าค่ะ”
และก็กลับมาเรียกแอนโทนี่เหมือนเดิม
“เธอจะมาไม้ไหนเนี่ย เนส” แอนโทนี่มองคู่สนทนาด้วยความไม่ไว้ใจนัก แต่วาเนสซ่าฉีกยิ้มหวาน
“เนสจริงใจกับหัวหน้านะคะ”
“เมื่อวานเธอยังสะบัดหน้าใส่ฉันอยู่เลย”
วาเนสซ่าโน้มตัวลงมาหา พลางกุมมือของแอนโทนี่และบีบเบาๆ อย่างยั่วยวน
“นั่นมันเมื่อวานค่ะ แต่วันนี้ ตอนนี้ เนสอยากให้หัวหน้าร่วมมือกับเนสค่ะ”
“ร่วมมือ?”
“ชูว์… เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่าค่ะ”
แม้จะไม่ไว้ใจวาเนสซ่านักหลังจากที่หล่อนเผยธาตุแท้ให้เห็นเมื่อวาน แต่แอนโทนี่ก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามไป ไม่ช้าสองคนก็เดินมาหยุดที่มุมตึกลับตาคน
“มีอะไรก็ว่ามา”
“แหม หัวหน้าก็… ยังไม่หายโกรธเนสเหรอคะ”
“พูดธุระของเธอมาดีกว่า ถ้าไม่น่าสนใจ อย่าหวังว่าฉันจะร่วมมือด้วย”
วาเนสซ่าลอบยิ้มหมั่นไส้ หน้าเงินอย่างแอนโทนี่ไม่มีทางปฏิเสธสิ่งที่หล่อนจะนำเสนอได้หรอก “เมื่อวานเนสได้เจอกับรุ่นพี่ที่เคยเรียนมหา’ลัยเดียวกันโดยบังเอิญน่ะค่ะ”
“แล้วมาบอกผมทำไม”
“ใจเย็นๆ สิคะ ฟังเนสก่อน”
แอนโทนี่ยืนกอดอกและรอฟังอย่างเสียไม่ได้
“รุ่นพี่คนนี้… เคยเป็นคนรักเก่าของเควิน คาสโตรเซ่นค่ะ”
จากที่เคยยืนนิ่งๆ ตอนนี่แอนโทนี่เบิกตากว้างราวกับไข่ห่าน “ว่ายังไงนะ แฟน… แฟนเก่าใคร”
“แฟนเก่าของเควิน คาสโตรเซ่นค่ะ” วาเนสซ่าย้ำชัดๆ ออกมาอีกครั้ง แต่พอแอนโทนี่ได้ยินเต็มสองหู ก็ทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“แล้วคุณแน่ใจได้ยังไงว่ารุ่นพี่ของคุณไม่โกหก”
วาเนสซ่ายิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อนหน้าจอสองสามครั้งและส่งให้แอนโทนี่ดู
“รูปถ่ายคู่กันขนาดนี้ พอจะยืนยันได้ไหมคะหัวหน้า”
แอนโทนี่ยิ้มกริ่ม
“ได้สิ ได้มากเลยทีเดียวล่ะ ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้ ใช่คนที่เคยขายภาพลับส่วนตัวของเควินให้กับนักข่าวเมื่อสิบกว่าปีก่อนหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ พี่เรยาคือผู้หญิงคนนั้นค่ะ” วาเนสซ่าเรียกชื่อเล่นของวรัญญาอย่างสนิทสนม
แอนโทนี่ดีดนิ้วด้วยความพึงพอใจ
“แล้วรูปพวกนั้นยังอยู่หรือเปล่า ผมต้องการรูปพวกนั้น”
“ไม่อยู่แล้วล่ะค่ะ พอพี่เรยาถูกจับได้ ภาพพวกนั้นก็ถูกทำลายทิ้งไปหมดแล้วค่ะ ก็ขนาดที่นักข่าวยังไม่ได้เลือกเลยจริงไหมคะ”
แอนโทนี่ยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะถามกลับ
“แล้วคุณมีข้อเสนออะไรให้ผมหรือ”
“ร่วมมือกับเนส และพี่เรยายังไงล่ะคะ”
“ร่วมมือทำอะไร”
วาเนสซ่ายิ้มเยาะ
“พี่เรยาต้องการคุณเควินคืน ส่วนเนสต้องการเห็นนังธารมันย่อยยับ ในขณะที่หัวหน้าต้องการซันไทมส์คืนมาเป็นของตัวเอง เห็นไหมล่ะคะว่าพวกเรามีความต้องการในทิศทางเดียวกัน”
“มันก็ใช่ แต่ผมยังมองไม่เห็นทางว่าตัวเองจะได้ซันไทมส์คืนกลับมาได้ยังไงเลย”
“ก็ถ้าพี่เรยากลับไปครอบครองหัวใจของเควิน คาสโตรเซ่นสำเร็จ มันจะยากอะไรคะกับการยกซันไทมส์คืนให้กับหัวหน้าน่ะ แถมคราวนี้หุ้นทั้งหมดจะเป็นของหัวหน้าเพียงคนเดียวด้วยนะคะ”
แอนโทนี่ฟังแล้วก็ตามืดบอดด้วยความโลภ “แล้วคุณต้องการให้ผมทำอะไร”
“ไม่ยากเลยค่ะ ง่ายนิดเดียว”
“ง่ายนิดเดียว? แล้วมันคืออะไรล่ะ”
วาเนสซ่าเดินเข้ามาใกล้แอนโทนี่ จากนั้นก็เอียงหน้าเข้าไปใกล้
“หัวหน้ามีคลิปของคุณเควินกับนังธารอยู่ใช่ไหมคะ”
“ใช่ แต่กำลังจะลบทิ้งแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องลบค่ะ ส่งมาให้เนส”
“คุณจะเอาไปทำอะไร ถ้าหลุดไปเควินเอาผมตายแน่”
“อยากทำงานใหญ่ก็ห้ามกลัวสิคะหัวหน้า”
“แล้วคุณจะเอาไปทำอะไร” แอนโทนี่ถามซ้ำ ในอกยังคงกริ่งเกรงกับบารมีของเควินไม่น้อย
“เนสกับเรยาจะใช้คลิปนี้เพื่อกำจัดนังธารยังไงล่ะคะ”
“ผมมองไม่เห็นทางเลย จะกำจัดวรันธาราได้ยังไงกัน ในเมื่อเควินหลงซะขนาดนั้น”
“ยืมมือประชาชนกำจัดยังไงล่ะคะ เอาเป็นว่าถ้าหัวหน้าอยากได้ซันไทมส์กลับคืนมา ก็ต้องส่งคลิปพวกนั้นให้กับเนส”
“ผมขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน”
“เดี๋ยวนี้ค่ะ ไม่มีเวลาคิดแล้ว เราต้องรีบทำ เพราะขืนช้า ทุกอย่างก็จะสายเกินไป”
แม้จะสองจิตสองใจอยู่ แต่ความโลภมีมากกว่า
“ก็ได้ เดี๋ยวผมกลับไปที่โต๊ะแล้วจะรีบส่งให้ทันที มันอยู่ในโน๊ตบุ๊คส่วนตัวผมน่ะ”
“แล้วเราจะรุ่งเรืองไปด้วยกันค่ะหัวหน้า”
แอนโทนี่เดินจากไปแล้ว วาเนสซ่าจึงรีบต่อสายหาวรัญญาที่เป็นรุ่นพี่ที่เคยสนิทเมื่อสิบปีก่อนทันที
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่เรยา แล้วอย่าลืมค่าตอบแทนของเนสนะคะ ได้ค่ะ คืนนี้เนสจะส่งให้ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้า ค่ะพี่เรยา บายค่ะ”
วาเนสซ่าตัดสายของวรัญญาทิ้ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตึกสำนักงาน และทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
