“จะไปไหนแต่เช้า หึ”
วงแขนที่พาดลงบนกายสาว และรั้งเข้าไปหา ทั้งๆ ที่เจ้าของมือยังไม่ลืมตา ทำเอาวรันธาราที่จะแอบย่องลงจากเตียงถึงกับสะดุ้ง แก้มนวลแดงซ่าน
“เอ่อ… สายมากแล้วน่ะค่ะ ฉันจะ… ออกไปทำงาน”
“ทำงาน?”
ตาที่ปิดอยู่ของเควินปรือขึ้นทันที ก่อนจะขมวดคิ้วมองแม่สาวสวยเจ้าของผิวเนียนละมุน
“ผมจำได้ว่าบอกคุณไม่แล้วนี่… ว่าไม่ต้องไปทำงานที่ไหน ผมจะจ่ายคุณเอง”
“แต่ฉันเป็นนักข่าวนะคะ ฉันต้องทำงานหาเงิน”
“แต่คุณก็มีผัวเป็นมหาเศรษฐีนี่”
คนตัวโตลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มล่นลงไปกองที่หน้าขา ทำให้บางส่วนชูชันออกมาอวดสายตาคู่สนทนา วรันธาราจำต้องรีบละสายตาหนี
“และผมก็เลี้ยงคุณได้”
“วันนี้คุณเลี้ยงฉันในฐานะนางบำเรอ แต่ใครจะรับประกันได้ล่ะคะว่าอีกสิบวันข้างหน้าคุณจะยังต้องการฉันอยู่ ฉันต้องหาความมั่นคงให้กับตัวเองค่ะ” วรันธาราวิงวอน
“ได้โปรดเถอะนะคะ ให้ฉันได้ออกไปทำอาชีพที่ฉันรักเถอะ อย่างน้อยๆ ก็ตอนที่คุณกำลังยุ่งอยู่กับงานทั้งวันนะคะ”
“งานผมไม่ได้ยุ่งจนไม่มีเวลาให้คุณหรอกนะ”
เควินไม่พอใจนัก เขาไม่ต้องการปล่อยวรันธาราตามลำพัง “งั้นทำงานกับผม จะได้ไม่ต้องออกไปเสี่ยงที่ไหน”
“เราเจอกันแค่ตอนกลางคืนเถอะค่ะ ฉันสัญญาว่าจะมาหาคุณทุกคืน จนกว่าคุณจะสั่งไม่ให้ฉันมา…”
ความมุ่งมั่นในดวงตาของวรันธาราทำให้เควินรู้สึกไม่พอใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องยอมหล่อนด้วย เขาควรจะทำทุกอย่างตามใจตัวเองสิ เหมือนกับทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา แล้วทำไม… ต้องตามใจหล่อนด้วย
เพราะอะไรกัน?
“ก็ได้ แต่คุณต้องมีคนของผมตามไปด้วย”
“เคนคะ… ฉันโตแล้วนะคะ อายุยี่สิบสี่สองปีแล้วค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้”
“แต่ผมไม่ไว้ใจหนุ่มๆ ที่อยู่รอบตัวคุณ ยังไงซะถ้าจะออกไปทำงานที่ซันไทมส์ก็ต้องมีคนของผมตามไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็อยู่กับผมที่นี่ทั้งวันทั้งคืนแทน”
แม้จะลำบากใจแต่วรันธาราก็จำต้องยินยอม มันก็ดีกว่าการถูกกักขังอยู่ที่นี่ตลอดเวลา
“ก็ได้ค่ะ แต่คนของคุณทำได้แค่ไปส่ง และไปรับเท่านั้นนะคะ”
“คนของผมจะต้องอยู่กับคุณทั้งวันต่างหาก”
“ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันจะหนีไปจากคุณ และจะไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีก”
ท่าทางจริงจังของวรันธาราทำให้เควินจำต้องยอม “ตกลง แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณยิ้มให้กับผู้ชายคนอื่นล่ะน่าดู”
“คุณจะฆ่าฉันหรือคะ”
“ผมจะควักลูกกะตาไอ้คนที่คุณยิ้มให้ต่างหากล่ะ” แล้วคนตัวโตก็ยกร่างอรชรขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง
“อุ๊ย… ปล่อยค่ะ”
“ผมตามใจคุณแล้ว ไม่คิดจะให้รางวัลบ้างเลยหรือ”
ฝ่ามือร้อนรุ่มลูบไล้ตามแนวสันหลังขึ้นมาหยุดที่หัวไหล่มน หญิงสาวสะท้านไปทั้งตัว จนยอดอกเบ่งขยายแข็งเป็นไต
“เอ่อ เราก็พึ่ง…”
“แต่ผมต้องการอีก… คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยอิ่ม”
“จ้า พ่อคนตะกละ” วรันธาราอมยิ้ม อ่อนอกอ่อนใจที่จะไปขัดขืนความต้องการของพ่อสุดหล่อ
เควินหัวเราะร่วน หรี่ตาแคบจ้องลึกไปที่ดวงตาคู่งาม “หรือคุณจะปฏิเสธว่าไม่ต้องการผมล่ะ”
“อ๊ะ…” หญิงสาวเงยหน้าไปด้านหลังเมื่อถูกบีบคลึงยอดทรวงหนักหน่วง ทั้งสองข้างพร้อมๆ กันเลย
“บอกสิว่าต้องการผมจนแทบบ้า”
“อ๊า… ค่ะ… ค่ะ ธารต้องการคุณจนแทบบ้า… ได้โปรด…”
เควินหัวเราะพึงพอใจ ก้มศีรษะลงไปครอบครองปทุมยอดจงอยถันงามเข้ามาไว้ในอุ้งปาก ฟันลิ้นเลียขบอย่างหิวกระหาย ฝ่ามือบีบเค้นตีตราเป็นเจ้าของ วรันธาราสั่นระริกไปทั้งตัว
“เคนขา… เคน…”
“ครับ… อืมมม…”
“ได้โปรด… เคน… เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ได้โปรด…”
เสียงคำรามด้วยความพึงพอใจของเควินดังกระหึ่มขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่ถูกผลักให้หงายหลังลงกับเตียงกว้าง สองขาของหล่อนกางออก และเขาก็สอดแทรกเข้าหาอย่างดุดัน
“เคน… เคนขา…”
“ผมต้องการคุณ… ธาร… โอ้ว…”
ยาวนานเลยทีเดียวกว่าเสียงเตียงโยกจะสงบลง
เมื่อรถแล่นมาจอดที่หน้าซันไทมส์ วรันธาราก็รีบลงไปทันที เพียงไม่นานหล่อนก็ได้กลับเข้ามายืนอยู่ภายในที่ทำงานเก่าอีกครั้ง
“ธาร… ธารมาทำไมครับ”
วิลเลี่ยมเห็นก่อนก็เอ่ยทักทาย
“นั่นสิ ได้เป็นเมียเก็บของมหาเศรษฐีเถื่อนแล้ว ไม่น่าจะต้องมาทำงานให้ลำบาก” แอนโทนี่อดที่จะแขวะไม่ได้
วรันธาราหันไปยิ้มให้กับวิลเลี่ยม “นักข่าวคืออาชีพของธาร ยังไงธารก็ไม่ทิ้งหรอกค่ะ”
“แต่คุณเควินไม่ต้องการให้คุณทำงานนี่ เขาต้องการให้คุณเหนื่อยเฉพาะแค่บนเตียงอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ” แอนโทนี่ใส่อีกอย่างโมโห
วรันธาราแก้มแดงแต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ “ธารขออนุญาตคุณเควินแล้วค่ะ เอาเป็นว่าทุกคนทำงานตามปกตินะคะ”
“หึ เดี๋ยวนี้ทุกคนที่นี่ต้องเชื่อฟังคุณแล้วอย่างนั้นสินะ”
“หัวหน้าคะ คือว่า…”
“ผมไม่ใช่หัวหน้าอีกต่อไปแล้วคุณก็รู้นี่! เลิกเรียกผมแบบนั้นได้แล้ว”
แอนโทนี่ตวาดใส่ดังลั่น จนผู้บริหารซึ่งเป็นคนของเควินต้องโผล่หน้าออกมาปราม
“ที่นี่ที่ทำงาน ถ้าจะอาละวาด กลับไปทำที่บ้าน คุณแอนโทนี่”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราแค่พูดคุยกัน” วรันธาราแก้ตัวแทนแอนโทนี่ จนผู้บริหารกลับเข้าห้องไป
“คิดหรือว่าผมจะญาติดีกับคุณ ไม่ใช่เพราะคุณเหรอผมถึงต้องมาเป็นแบบนี้ ต้องลดตัวมานั่งโต๊ะต่ำๆ ของคุณแบบนี้นะ”
“ธารจะช่วยพูดกับคุณเควินให้ค่ะ”
“อย่ามาทำเป็นพูดดี” แอนโทนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะ “อ้อ แล้วถ้าอยากได้โต๊ะคืนก็บอกนะ ผมยินดีคืนให้” จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ วรันธารามองตามไปอย่างเป็นกังวล
“ไม่เป็นไรนะธาร หัวหน้าคงยังรับความจริงไม่ได้น่ะ” วิลเลี่ยมปลอบใจ
“ธารรู้สึกผิดจังเลยค่ะ ที่ทำให้ซันไทมส์วุ่นวายขนาดนี้”
“มันใช่ความผิดของธารที่ไหนกันล่ะ ถ้าหัวหน้าไม่สั่งให้ธารเข้าไปในบ้านของคุณเควิน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น และธารก็คงไม่ต้อง…”
วิลเลี่ยมหยุดพูดแค่นั้นเพราะเกรงว่าวรันธาราจะอับอาย “พี่ขอโทษ… พี่ขอตัวไปทำงานก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะพี่วิล เพราะมันคือเรื่องจริง” วรันธารายิ้มเศร้าหมอง
“พี่วิลเลี่ยมช่วยอะไรธารอย่างหนึ่งได้ไหมคะ”
“ได้สิ บอกมาเลย พี่ทำให้ธารได้ทุกอย่างนั้นแหละ”
วรันธาราฝืนยิ้ม “ธารอยากได้โต๊ะชั่วคราวน่ะค่ะ พี่วิลพอจะ…”
“พี่จะหาให้ ธารรอแป๊บแปบนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่วิล” หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยความซึ้งใจ
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก พี่ยินดี เดี๋ยวพี่ไปดูโต๊ะในห้องเก็บของแปบนะ” วิลเลี่ยมเดินจากไปแล้ว วรันธาราจึงหมุนตัวจะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ แต่ก็สวนกลับวาเนสซ่าที่เดินกลับมาจากห้องน้ำพอดีเสียก่อน
“ธาร… ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกลับมาทำงานที่นี่อีก”
“ฉันเป็นพนักงานของที่นี่ ทำไมฉันจะต้องไม่มาด้วยล่ะ ขอตัวนะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
“เดี๋ยวก่อนสิ” วาเนสซ่าคว้าแขนของวรันธาราเอาไว้ ก่อนจะปล่อยมือเห็นสายตาไม่พอใจของเจ้าตัว “ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า… ฉันขอสงบศึกน่ะ”
“แล้วเธอต้องการอะไรกับการสงบศึกในครั้งนี้” วรันธาราถามกลับอย่างรู้ทัน
“อย่ามองฉันในแง่ร้ายแบบนี้สิ ฉันแค่เบื่อที่จะต้องทะเลาะกับเธอน่ะ และอีกอย่าง… ฉันก็ไม่มีแบล็คใหญ่อย่างหัวหน้าคอยหนุนหลังอีกแล้ว”
“อืมมม์”
“แค่นี้เหรอ แค่อืมม์ แค่นี้…”
“แล้วเธอยังต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะเนส”
“เรามาเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ เหมือนกับที่เคยเป็นไงสมัยที่เธอเข้ามาทำงานแรกๆ น่ะ”
วรันธาราถอนใจออกมาเบาๆ “ถ้าให้พูดตามตรงนะ ฉันไม่เคยเกลียดเธอเลย มีแต่เธอนั่นแหละที่หาเรื่องแกล้งฉัน เกลียดฉัน ถ้าตอนนี้เธอเหนื่อยที่จะทำแบบนั้นแล้วมันก็ดี แต่ถ้าจะให้เรากลับมาคบหากันอย่างสนิทใจเหมือนเดิมคงไม่ได้หรอก ขอตัวนะ ฉันปวดฉี่”
วรันธาราเดินหนีไปเข้าห้องน้ำแล้ว ในขณะที่วาเนสซ่ายืนมองด้วยสายตาชิงชัง
“ทำเป็นปากดีไปเถอะ อีกไม่นานแกแก่จะไม่มีที่ยืนในเทกซัส นังวรันธารา”
วาเนสซ่าคำรามเกรี้ยวกราดในลำคอ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดโปรแกรมไลน์ และส่งข้อความหาวรัญญา
“พี่เรยา นังนักข่าวที่คุณเควินคว้าไปกกน่ะมันมาทำงานที่ซันไทมส์ด้วยนะคะวันนี้น่ะ พี่จะมาทำความรู้จักกับมันไหมคะ”
“พี่จะไป เดี๋ยวเที่ยงเจอกัน”
“ค่ะพี่เรยา แล้วเจอกันค่ะ” วาเนสซ่าพิมพ์ตอบกลับไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ และหันไปมองทางห้องน้ำ
“วันนี้สนุกแน่ นังวรันธารา!”
