เพราะการพบเจอกับวรัญญาคนรักเก่าของ เควินในวันนี้ทำให้หล่อนถึงกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ตลอดทั้งวัน หล่อนหงุดหงิดหงุด ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ฟังขัดหูไปหมด หล่อนเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่… แต่หล่อนควบคุมมารร้ายในจิตใจไม่ได้เลย หากเรื่องนั้นมันเกี่ยวข้องกับเควินคาสโตรเซ่น
ผู้ชายที่หล่อนไม่มีวันเอื้อมถึง…
วรันธาราถอนใจเบาๆ ขณะย่ำเท้าไปตามทางเดินแคบๆ มุ่งสู่ห้องเช่าของตัวเอง
คืนนี้หล่อนจะไม่กลับไปหาเควิน…
หล่อนทนเห็นหน้าเขาในตอนนี้ไม่ได้ ในตอนนี้จิตใจกำลังเต็มไปด้วยความหึงหวง
หล่อนเกลียดตัวเกลียดตัวเองที่งี่เง่า แต่เพราะวรัญญาสวยราวกับนางฟ้า และเควินก็ไม่ได้รักหล่อน นี่คือเหตุผลที่ทำให้หล่อนงุ่นง่านอยู่ตลอดทั้งวัน
หล่อนจะทำยังไงดี…?
ถึงจะสามารถจัดการความรู้สึกในตอนนี้ได้ ทำยังไงถึงจะเลิกหึงหวงผู้ชายที่ไม่มีวันมาเป็นของตัวเอง
ร่างอรชรทรุดลงกับม้าหินอ่อนหน้าห้องเช่า ดวงตากลมโตยามนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด วรันธาราพยายามบอกตัวเองให้หยุดคิดถึงเรื่องราวในวันนี้ซะ ทำตัวสบายๆ เหมือนกับที่เคยทำมา ก่อนจะที่พบกับเควิน คาสโตรเซ่น แต่ก็ทำไม่ได้…
หัวใจของหล่อนมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
รักเควิน…
รักเควิน คาสโตรเซ่น จนหมดหัวใจ!
หยาดน้ำตาเอ่อซึมออกมาเต็มสองตา แม้จะพยายามกะพริบไล่ให้มันกลับเข้าไปภายในยังไง แต่บางส่วนก็ยังเล็ดทะลักออกมาประจานความรู้สึกอยู่ดี
“ไม่ร้อง… ฉันจะไม่ร้องไห้… จะไม่ยอมร้องไห้กับเรื่องของคุณ เควิน”
“น้องธาร มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ”
เสียงทักทายที่เต็มไปด้วยความยินดีระคนประหลาดใจของแม็กเวลล์ดังขึ้นข้างหลัง วรันธาราจึงต้องรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งทันที ก่อนจะหันกลับไปปั้นยิ้มให้กับหนุ่มข้างห้อง
“เอ่อ พี่แม็ก…”
แม็กเวลล์ยิ้มกว้างเดินมาหยุดตรงหน้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาจ้องหน้าของสตรีที่ตัวเองแอบรัก
“วันนี้พี่ไม่ได้ทำโอทีน่ะเลยกลับมาเร็ว”
วรันธารายิ้มบางๆ และพยักหน้าบอกว่ารับรู้
“ว่าแต่น้องธารเถอะ ทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ”
คนถูกถามเงยหน้าและปั้นยิ้ม “ที่นี่บ้านของธาร ถ้าไม่กลับมา แล้วธารจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ”
“ก็…”
แม็กเวลล์กำลังจะเอ่ยชื่อของเควิน แต่วรันธารารู้ทันจึงเปลี่ยนเรื่องเสียก่อน
“แล้วพี่ซันไม่มาด้วยเหรอคะ หรือว่าออกไปดื่มอีกแล้ว”
แม็กเวลล์เห็นว่าวรันธาราไม่อยากคุยถึงเควินจึงไม่คิดจะเซ้าซี้ต่อ “ใช่ครับคับ หมอนั่นชอบดื่ม ชอบเมา ไม่รู้จะทำตัวไร้สาระแบบนี้อีกนานเท่าไหร่”
“พี่ซันคงมีความสุขที่ได้ทำ…”
“ใช่ มันบอกพี่ว่าถ้าดื่มคือการปลดปล่อยความเครียด แต่พี่ว่าไม่เห็นจริงเลย พี่ดื่มแล้วยิ่งเครียดกว่าเดิมอีก ตอนตื่นเช้าขึ้นมาน่ะ”
วรันธาราอมยิ้ม อดหัวเราะไม่ได้ “นั่นเพราะพี่แม็กดื่มหนักเกินไปมั้งคะ แต่ถ้าดื่มแค่พอดี ธารว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ตรงกันข้ามคงจะลืมเรื่องเครียดๆ ลงไปได้บ้าง”
ท่าทางของวรันธาราทำให้แม็กเวลล์หรี่ตาแคบมอง “พูดแบบนี้ อยากบอกนะว่าน้องธารอยากดื่มเหล้า”
แม้จะไม่เคยดื่มมาก่อน แต่เพราะเครียดเรื่องของเควิน ทำให้หล่อนตัดสินใจจะใช้บริการแอลกอฮอล์สักครั้งในชีวิต
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ
“น้องธารแน่ใจนะครับ” แม็กเวลล์ถามอย่างเหลือเชื่อ
“มั่นใจค่ะ ธารอยากดื่ม”
“เพื่อลืมคุณเควินใช่ไหมครับ”
วรันธาราเงยหน้าขึ้นสบตากับแม็กเวลล์ ก่อนจะเสหลบตา “ไม่… ไม่ใช่หรอกค่ะ เป็นเรื่องงาน”
แม็กเวลล์รู้ดีว่าวรันธาราโกหก แต่ก็ไม่อยากคาดคั้นให้หญิงสาวต้องเศร้าหมองมากไปกว่าที่เป็นอยู่
“งั้นน้องธารไปรอที่ห้องพี่เลย นี่ครับกุญแจ”
วรันธารามองลูกกุญแจที่ถูกยื่นมาตรงหน้า “แล้วพี่แม็กจะไปไหนเหรอคะ”
“พี่จะไปซื้อสิ่งที่น้องธารอยากดื่มยังไงล่ะครับ”
แม้จะรู้สึกผิดเล็กๆ ในใจ แต่ก็พยายามแข็งใจเอาไว้ “ค่ะ เดี๋ยวธารจะไปรอพี่แม็กนะคะ แต่เป็นที่ห้องของธารค่ะ”
วรันธาราปฏิเสธที่จะรับลูกกุญแจห้องจากแม็กเวลล์ ก่อนจะลุกขึ้นยืน และพูดต่อ “เพราะธารจะดื่มคนเดียวที่ห้องค่ะ”
“อ้าว… ไม่ดื่มกับพี่เหรอครับ”
คนถูกถามส่ายหน้า “ต้องขอโทษนะคะพี่แม็ก แต่ธารไม่รู้ว่าตอนตัวเองเมาจะแสดงอาการอะไรออกมาบ้าง ธารก็เลยไม่อยากให้พี่แม็กต้องลำบากน่ะค่ะ”
“แต่พี่ยินดี…”
“ธารรู้ค่ะ และขอบคุณมาก แต่ธารอยากดื่มคนเดียวจริงๆ ค่ะ ธารรบกวนพี่แม็กด้วยนะคะ”
แม็กเวลล์ถอนใจออกมาเบาๆ ความผิดหวังแล่นอยู่ในอก แต่ก็จำต้องก้มหน้ายอมรับการตัดสินใจของหญิงสาวตรงหน้า
“ถ้ามันเป็นความต้องการของน้องธาร พี่ก็ไม่ขัดข้อง”
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่ว่าห้องของน้องธารถูกขนของออกไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
วรันธารายิ้มบางๆ “ถึงไม่มีของใช้อะไรเหลืออยู่ แต่ธารก็อยู่ได้ค่ะพี่แม็กไม่ต้องเป็นห่วง และที่สำคัญธารยังไม่ได้คืนห้องเลยค่ะ”
แม็กเวลล์ยืนจ้องหน้าวรันธาราอยู่ชั่วอึดใจ ก็ตัดสินใจเดินออกไปยังร้านค้า ในขณะที่วรันธาราหน้าเศร้าสลดลงเมื่อตรงหน้าไม่เหลือใครอยู่แล้ว หล่อนพยายามฝืนยิ้มให้กำลังใจตัวเอง แต่สิ่งที่ได้กลับมีแค่น้ำตาเท่านั้น
หล่อนร้องไห้อีกแล้ว…
วรันธารายกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปตามทางเดินแคบๆ เพื่อเข้าห้องเช่าของตัวเอง
คนขับรถที่มีหน้าที่รับส่งวรันธารารายงานสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดให้ฟัง และนั่นก็ทำให้สันกรามของคนฟังอย่างเควินกระตุกแรงๆ ด้วยโทสะอำมหิต
“ไปให้พ้นหน้า ไปได้แล้ว!”
“ครับ ครับคุณเคน…”
ผู้ใต้บังคับบัญชารีบเผ่นแน้บไปทันทีเมื่อได้รับคำสั่ง ทิ้งให้เควินยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่เพียงลำพัง
“กล้าดี… กล้าดีมากนะ วรันธารา” ชายหนุ่มกำมือแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์ไม่พอใจ
“เตรียมรถ!”
“ครับ… ครับ คุณเคน”
เควินแทบจะกระโจนตรงไปที่รถเสียให้ได้ แต่พอมาถึงรถยังไม่ได้ถูกสตาร์ทเครื่องรอ เขาจึงอาละวาดราวกับคนบ้า
“เร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ!”
“เสร็จ… เสร็จแล้วครับคุณเคน…” คนขับรถรีบเปิดประตูฝั่งคนขับให้กับเควินมือไม้สั่น เสียงก็สั่นเทาจนน่าเวทนา
เควินกระโดดขึ้นไปบนรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว เร็วปานขีปนาวุธอานุภาพร้ายกาจที่ยิงขึ้นบนท้องฟ้า จนคนขับรถแทบจะปิดประตูรถให้ไม่ทัน
ให้ตายเถอะ… หล่อนทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน?
วรันธาราไม่ยอมกลับบ้าน หนีกลับออกไปจากซันไทมส์โดยที่คนขับรถไม่เห็น
ชายหนุ่มกำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วเป็นริ้วรอยขาวซีด นัยน์ตาคมกริบจ้องมองออกไปยังท้องถนนนิ่ง พร้อมกับคันเร่งที่เหยียบจนมิด ความเร็วรถสปอร์ตหรูจึงพุ่งทะยานขึ้นจนถึงขีดสุด
ไม่ช้าเขาก็มาถึงจุดหมาย… อาคารสองชั้นที่เปิดเป็นห้องเช่าให้กับพนักงานกินเงินเดือนอยู่ตรงหน้า
เควินก้าวลงจากรถ และตรงไปยังห้องเช่าห้องสุดท้ายที่เขาจำได้ดีว่า วรันธาราเป็นเจ้าของ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง และมันก็ทำให้คนที่กำลังรินเหล้าใส่แก้วอยู่ชะงัก เงยหน้าขึ้นมอง
“พี่… แม็ก… เหรอคะ” แม้จะรู้สึกมึนเมาไม่น้อยทั้งๆ ที่ดื่มไปแค่ขวดเดียวเอง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังพอเหลือสติอยู่บ้าง
“เข้า… มา… ได้เลยค่ะ…” วรันธาราที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หันกลับมาใส่ใจการรินเหล้าออกจากขวดใส่แก้วอีกครั้ง จึงไม่ทันสังเกตว่าใครกันที่ผลักประตูเข้ามา
“เหล้า… ที่ธารสั่งเพิ่ม… ได้แล้วใช่ไหม…คะ…”
“คุณทำให้ผมโกรธจนแทบเป็นบ้า รู้ไหมวรันธารา!”
สิ้นเสียงคำรามราวกับฟ้าผ่า คนที่จ้องมองแก้วเหล้าอยู่ก็ต้องเงยขึ้นมอง ต่อให้หล่อนเมาแค่ไหน ก็ไม่มีทางลืมผู้ชายคนนี้ได้
“เค… เควิน…”
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ยืนท้าวสะเอวอยู่ที่ปากประตู พร้อมกับทำหน้าตาถมึงทึงใส่หล่อนอย่างโกรธจัด
“ยังจำผัวคนนี้ได้อีกหรือ!”
วรันธารามองอยู่พักใหญ่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ แอลกอฮอล์ในเลือดทำให้หล่อนกล้าพูดกล้าขึ้นมากเลยทีเดียว
“นึกว่าใคร… มาค่ะ… มาดื่ม…”
คนถูกเชิญให้ร่วมวงกัดฟันกรอดอย่างโมโห “หัดทำตัวเป็นเมรีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“อย่าโมโหสิคะ มาดื่มกันเถอะ”
ท่าทางเมามายของแม่วรันธาราคนสวยยิ่งทำให้เควินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ที่คุณไม่ยอมกลับไปหาผม ก็เพราะว่ามาตั้งวงอยู่ที่นี่น่ะหรือ”
คนเมาพอถูกถามก็อมยิ้ม แก้มนวลแดงก่ำน่ามอง “ก็ฉัน… อยากดื่มนี่คะ… มาเถอะ มาดื่มเป็นเพื่อนกัน… มาค่ะ” หญิงสาวกระวีกระวาดจะลุกขึ้นไปหาแก้วมาเพิ่ม แต่พอลุกขึ้นเท่านั้นแหละก็เซจะล้ม เดือดร้อนถึงเควินต้องยื่นมือไปตวัดรวบเอวคอดเอาไว้
“ดื่มทำไม”
หญิงสาวที่ถูกกอดแนบอกเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ตามแบบฉบับของคนเมามาย “ฉันชอบแนวสันกรามคุณจัง… เป็นเหลี่ยมแปลกตาดี”
“ผมถาม… ดื่มทำไม?!”
“ชูว์… ไม่ทำเสียงดังสิคะ… เดี๋ยวข้างห้องตกใจกันพอดี…” วรันธาราหัวเราะ และแนบหน้ากับแผงอกกว้าง “หน้าอกของคุณกว้างจังนะคะ และก็อบอุ่นด้วย” พร้อมกับวางมือลงกับแผ่นอกกำยำแผ่วเบา “ฉันเหมือน… ได้ยินเสียงหัวใจของ… คุณเต้นด้วย…” แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง “หัวใจของคุณ… มันอยู่ลึก… มากไหมคะ…”
“วรันธารา…” เควินเรียกด้วยน้ำเสียงต่ำ เป็นการเตือนว่าความอดทนกำลังจะสะบั้นลงแล้ว แต่แม่สาวน้อยที่กำลังเมามายหาได้รับรู้ไม่ หล่อนยังคงหัวเราะ สลับยิ้มหวานให้เหมือนเดิม“
“รู้ไหมคะ… ฉันน่ะ…” ดวงตากลมโตปรือขึ้น และยิ้มหวาน “ตกหลุมรักคุณ… ตั้งแต่เห็นรูปถ่าย… เลยนะ…” จากนั้นก็ขยับออกห่าง พร้อมกับเอียงคอมองคู่สนทนา “อ้อ…ฉัน…เคยบอกคุณหรือยัง… คุณหล่อมาก…”
“คุณเมามากแล้ววรันธารา กลับบ้าน”
ในที่สุดเควินก็รู้ตัวว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต่อว่า หรือทำโทษวรันธาราในตอนนี้ เพราะหล่อนกำลังไม่มีสติ
“ฉัน… ฉันไม่อยาก… กลับไปหรอกค่ะ…”
“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่าตกหลุมรักผม”
คนถูกถามแก้มแดงเล็กน้อย หากเป็นในยามปกติหล่อนคงเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้แอลกอฮอล์ทำให้หล่อนกล้าเหลือเกิน “ฉันตกหลุมรักคุณก็จริง…” หล่อนหยุดพูดเล็กน้อยพร้อมกับพยายามจะถอยออกห่าง แต่เควินไม่ยอมปล่อย
“อยู่เฉยๆ”
“แต่ฉัน… ไม่ต้องการอยู่… กับผู้ชายไม่มีหัวใจ อ้อ ไม่สิ… เมื่อกี้ฉันพิสูจน์แล้วนี่ว่าคุณมีหัวใจ…”
เควินถอนใจเบาๆ ในขณะที่วรันธารายังคงเพ้อต่อไป “แต่ไม่มีวัน… ใช่ของฉัน… ปล่อยค่ะ…”
“ระวัง…”
เจ้าหล่อนดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขน ก่อนจะไปล้มลงกับพื้นตรงหน้าขวดเหล้า เควินจะรีบประคอง แต่หญิงสาวร้องห้ามเอาไว้ พร้อมกับมองด้วยสายตาแดงก่ำ
“อย่า… อย่าแตะต้องฉันอีกเลย…”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณดื่มทำไม แต่ตอนนี้คุณต้องหยุดดื่ม และกลับบ้านกับผม”
“ไม่! ฉันจะ… ไม่ไปไหนทั้งนั้น… ฉันจะอยู่ที่นี่”
“คุณผิดสัญญากับผมนะ วรันธารา”
วรันธาราช้อนตาขึ้นมองคนตัวโตที่ยืนจังก้าอยู่เหนือศีรษะ พลางเรื่องราวของวรัญญาก็กลับมากระแทกหัวใจอีกครั้ง “ฉัน… ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญา…”
“พูดบ้าอะไรของคุณเนี่ยเนี้ย วรันธาราวรัญญา!”
“คนรักของคุณกลับมาแล้ว!” วรันธาราตะเบ็งเสียงออกไปดังลั่น ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้ม “ผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาก่อนในชีวิต… เธอกลับมาแล้ว กลับมา… หาคุณแล้ว เควิน…”
เควินขบกรามแน่น โทสะเดือดพล่านขึ้นอีกครั้ง
“คุณหมายถึงใคร วรันธารา”
คนถูกถามหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ ทั้งน้ำตา “ก็คุณวรัญญา คนรักเก่าของคุณยังไงล่ะคะ เควิน โอ๊ย…!” วรันธาราร้องอุทานเมื่อร่างของหล่อนถูกกรงเล็บของเควินตะปบลงที่ต้นแขนทั้งสองข้าง พร้อมกับบังคับให้ลุกขึ้นยืน แต่ความสูงที่มีน้อยกว่ามากทำให้ชายหนุ่มต้องโน้มตัวลงมาหาเลยทีเดียว
“หุบปาก! แล้วกลับบ้านด้วยกัน”
“ไม่! ฉันจะไม่กลับ… ไปเป็นเมียคั่นเวลาให้คุณอีก ปล่อยฉันนะ”
“อ้อ ชอบเป็นเมรีอยู่ในห้องเช่านี้สินะ คงรอไอ้หน้าละอ่อนนั่นอยู่ใช่ไหม วรันธารา!”
“มันเรื่องของฉัน ปล่อย!”
