“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้… ฉันสัญญาว่าจะไม่หนีไปที่ห้องเช่าอีก”
วรันธาราหันไปพูดกับคนที่กำลังขะมักเขม้นขับรถด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ
“ฉันรู้… ว่าฉันผิดสัญญาบ่อย แต่ครั้งนี้ฉันจะ…”
“อย่ามาต่อรองเสียให้ยาก” เขาหันหน้ากลับมาหา ก่อนจะยิ้มบางๆ ในแบบฉบับที่ทำให้หล่อนระทดระทวยทันทีที่ได้เห็นเลยทีเดียว “เพราะถ้าคุณยังยืนยันว่าจะไปทำงาน ผมก็จะไปส่งคุณทุกวัน… ด้วยตัวของผมเอง”
“แต่… เควินคะ”
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจอารามร้อนใจของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว
“และวันนี้จะพิเศษหน่อย เพราะผมจะนั่งเฝ้าคุณทั้งวัน”
“เควิน!”
“ดีใจหรือ” เขาหันมาถาม และอมยิ้ม
วรันธาราอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ค่ะ เควิน”
“ผมขอยืนยันว่าตัวเองไม่ได้บ้า มีสติครบทุกประการ” เขายังคงอมยิ้ม ขณะหันกลับไปจ้องมองท้องถนนอีกครั้ง
“แต่คุณจะมานั่งเฝ้าฉันทั้งวันได้ยังไงกันคะ เอ่อ ฉันหมายถึงคุณเองก็มีงานมากมายที่ต้องทำ อย่าให้ฉันเป็นต้นเหตุให้คุณต้องเสียงานเสียการเลยค่ะ”
จู่ๆ รถก็ชะลอความเร็วลง และเขาก็เอียงหน้ามามอง “แต่ผมไม่อยากเสียคุณไปเนี่ยนี่”
เหมือนถูกมนต์สะกด หล่อนนิ่งอึ้ง เบิกตากว้าง และมองผู้ชายที่หล่อละเอียดลออตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ
“คุณ… คุณ… หมายความว่ายังไง… คะ…”
ไหล่กว้างกำยำที่เต็มไปด้วยรอยข่วนจากเล็บของหล่อนเมื่อคืนไหวน้อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่… อยู่ในช่วงไม่มีงานน่ะ”
เควินเนี่ยนะไม่มีงาน? น่าเชื่อที่ไหนกันล่ะ หล่อนเห็นเมื่อคืนเขาก็กระโดดลงไปจากเตียง เพื่อคุยงานกับลูกค้าชาวจีนตอนเที่ยงคืนอยู่เลย แถมตอนก่อนออกมาจากบ้าน คนสนิทยังวิ่งตามมายื่นโทรศัพท์ให้อีกสองสามสาย
“แต่ฉันว่า… คุณงานยุ่งมากต่างหากค่ะ”
เควินอมยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ
“ผมควบคุมทุกอย่างได้ ทุกอย่างมันจะดีเสมอสำหรับผม คุณไม่ต้องเป็นกังวล”
“ฉันเป็นกังวลที่ไหนกันล่ะ ฉันก็แค่… ไม่อยากให้คุณเสียงานเสียเงินที่ควรจะได้ไปต่างหาก”
จากแค่ยิ้มคราวนี้หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะจากเขาแทน
“งกแทนผมว่างั้นเถอะ”
“บ้าน่ะสิ ใครงกกัน และนั่นมันก็เงินของคุณไม่ใช่ของฉันสักหน่อย” หญิงสาวต่อว่าและค้อนใส่อย่างหมั่นไส้
เควินอมยิ้มน้อยๆ ยื่นมือมาคว้าฝ่ามือเล็กไปกุมเอาไว้
“ถ้าผมยกให้ล่ะ คุณจะเอาหรือเปล่า”
“เอาสิคะ เงินตั้งเยอะ ใครปฏิเสธก็โง่แล้ว”
วรันธาราตอบตามความเป็นจริง “แต่ว่าคุณจะมายกให้ฉันทำไมกันละคะ ในเมื่อมันเป็นของคุณ”
เควินไม่ได้ตอบในทันที เขาปล่อยมือเล็ก และหันไปจ้องมองท้องถนนอีกครั้ง บรรยากาศในรถจึงเงียบสงบวังเวง ซึ่งแน่นอนว่าวรันธาราไม่ชอบมันเลย
“เอ่อ… ฉันว่าจะถามตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว…” แก้มนวลแดงระเรื่อ “คือเมื่อคืน… ฉันเมามากไหมคะ”
เสียงหัวเราะขบขันระคนเยาะหยันดังขึ้นในลำคอแกร่งสีแทนสวย แต่เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา วรันธาราจึงร้อนใจเป็นพิเศษ หรือว่าหล่อนเมามาก และทำเรื่องน่าละอายลงไป
“ฉัน… ฉันคงไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ใช่ไหมคะ”
รถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าซันไทมส์พอดี เขาจอดรถ ก่อนจะหันมามองหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของหล่อน
“พูดไปเรื่อย และก็อ้วก”
“พูด? ฉัน… ฉันพูดอะไรไร้สาระออกไปหรือเปล่าคะ” หล่อนไม่ได้สติ อาจ… อาจจะสารภาพความในใจออกไป ไม่จริง… ขออย่าให้หล่อนขาดสติขนาดนั้นเลย เพราะถ้าอย่างนั้น หล่อนคงทนมองหน้าเควินอีกต่อไปไม่ได้อีก
“ก็ไม่มีอะไรนี่ เรื่องทั่วๆ ไป”
“จริงเหรอคะ” วรันธาราถอนใจอย่างโล่งอก ในขณะที่เควินโน้มหน้าใกล้เข้ามาหา จ้องตาหล่อน และคาดคั้น
“คุณกลัวว่าจะพูดอะไรออกไปหรือ”
“ปละ… เปล่าค่ะ”
เสหลบตา แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะถูกนิ้วเรียวตรึงคางมนเอาไว้ และบังคับให้จ้องตา
“จริงหรือ”
“จะ… จริงสิคะ ฉัน… ฉันมีเรื่องปิดบังคุณที่ไหนกันล่ะ”
“ความรู้สึกไง”
“ความ… ความรู้สึก? ไม่ค่ะ ไม่มีเลย…”
หัวใจของวรันธาราเต้นแรงระรัว
“เอ่อ ถึงซันไทมส์แล้ว ฉันไปก่อนนะคะ และวันนี้ก็น่าจะงานยุ่งทั้งวัน คุณไม่ต้องรอหรอกค่ะ” หล่อนเปิดประตูรถและก้าวเดินลงไป ซึ่งเควินก็ทำตามเช่นกัน
“แต่ผมจะรอ… ทั้งวัน”
“เควิน…”
“มา… ผมช่วยถือ…”
แล้วคนตัวโตก็แย่งหนังสือสามเล่มที่กอดเอาไว้แนบอกไปถือให้ จากนั้นก็เดินนำหน้าเข้าไปภายในสำนักพิมพ์ด้วยท่าทางราวกับเป็นเจ้าของ แต่ก็ไม่ผิดนี่ เมื่อเควินคือเจ้าของที่นี่จริงๆ
วรันธาราถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ แต่กระนั้นก็อดที่จะอมยิ้มกับความน่ารักของเควินไม่ได้ มหาเศรษฐีจอมเถื่อน มีโมเม้นแบบนี้ด้วยหรือ ไม่น่าเชื่อ
วาเนสซ่าเห็นเควินเดินผ่านหน้าไปก็อ้าปากค้าง แต่ก็ต้องค้างมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นวรันธาราเดินตามเข้ามาอีกคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสองคนนี้มาด้วยกัน และแน่นอนว่าเปิดตัวเต็มที่
“นังคางคกขึ้นวอ ยางจะตกยังไม่รู้ตัวอีก”
แล้ววาเนสซ่าก็รีบเดินไปหามุมลับตาคน และโทรหาวรัญญาทันที
“พี่เรยาคะ เนสมีเรื่องจะรายงานค่ะ รับรองพี่เรยาตาลุกแน่นอนค่ะ”
วรัญญาที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในคอนโดเบ้หน้าเล็กน้อย
“ไหนลองพูดเรื่องที่จะทำให้พี่ตาลุกมาสิ เนส”
วาเนสซ่ารีบยกมือขึ้นป้องปาก จากนั้นก็ร่ายยาวยืด
“วันนี้คุณเควินมาที่ซันไทมส์ค่ะ”
“เคนมาที่ซันไทมส์เหรอ”
วรัญญาดีใจ แต่ก็ได้ไม่นาน
“ใช่ค่ะ แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะคะ หนีบนั่งธารมาด้วย มันเชิดหน้าอวดดีไปทั่วเลยค่ะ คงภูมิใจที่ได้ควงมหาเศรษฐีอย่างคุณเควินออกมาเปิดตัว น่าหมั่นไส้มากค่ะพี่เรยา”
วรัญญากำมือแน่น จนโทรศัพท์ในมือแทบแหลก
“พี่คงประมาทมันเกินเกิดไป”
“นังนี่ถึงแม้มันจะไม่ได้สวยหยดย้อยเหมือนพี่เรยา แต่มันมีเสน่ห์นะคะ ผู้ชายในออฟฟิศก็จีบมันหลายคนอยู่”
“เลิกพล่ามข้อดีของมันให้พี่ฟังได้แล้วเนส พี่ทนไม่ได้!”
“อ้อ เนสขอโทษค่ะ แต่ถึงยังไงเนสก็อยู่ข้างพี่เรยานะคะ เนสเกลียดมัน อยากให้มันหายไปซันไทมส์ หรือหายไปจากเทกซัสเลยยิ่งดีค่ะ”
วรัญญาเงียบไปพักใหญ่ก็พูดออกมา
“นั่นคือสิ่งที่พี่ต้องการ แต่เธอก็รู้นี่เนสว่าถ้าไม่มีคลิป พี่ก็ไม่รู้จะเล่นงานนังนี่ยังไง”
“เนสต้องขอโทษจริงๆ ค่ะพี่เรยา ก็หัวหน้าไม่ยอมส่งให้ ทั้งๆ ที่สัญญากันเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว แถมยังบอกว่าลบทิ้งไปหมดแล้วด้วย เนสก็ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ”
“แต่พี่จะไม่ยอมปล่อยให้มันเสนอหน้าอยู่อย่างนี้หรอก”
“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ”
“พี่ขอเวลาคิดก่อน”
วรัญญาจนปัญญาจริง
“แต่เนสไม่อยากให้พี่เรยาปล่อยนังธารเอาไว้นาน เพราะเท่าที่เนสเห็น หล่อนเดินกลับไปกลับมาอยู่เกือบนาทีก็พูดออกมา
“หลอกมันออกมาให้พี่ ต่อจากนั้นพี่จะจัดการเอง”
“หลอกให้ออกไปหาพี่เรยา? มันไม่ไปหรอกค่ะ นังนี่มันฉลาดจะตายไป”
“ก็ใช้เรื่องงานหลอกมันสิ มันเป็นพวกบ้างานไม่ใช่หรือ”
วาเนสซ่าคิดตามที่วรัญญาบอก
“ใช่ค่ะ นังธารมันเป็นคนบ้างาน ถ้าเรื่องงานมันไม่เคยเกี่ยง”
“ดี งั้นทำยังไงก็ได้ให้มันไปที่ห้างดับบลิวเวิร์ด ที่เหลือเดี๋ยวพี่จะจัดการเอง”
“ได้ค่ะพี่เรยา ว่าแต่ตอนกี่โมงดีคะ”
“เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้เนส”
“อ้อ ค่ะ เนสจะพยายามให้เร็วที่สุดค่ะ”
“ขอบใจมาก แล้วพี่จะให้รางวัลอย่างงาม”
วาเนสซ่ายิ้มกว้างพอใจ
“ไม่ต้องเยอะนะคะพี่เรยา ครั้งที่แล้วเนสยังใช้ไม่หมดเลยค่ะ”
“มันจะมากกว่าเดิมหลายเท่า ถ้าพี่ทำลายนังหน้าด้านวรันธาราได้สำเร็จ เธอเตรียมร่ำรวยได้เลย”
“สำเร็จแน่นอนค่ะ เนสเอาหัวเป็นประกัน”
วาเนสซ่าอมยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะตัดสายสนทนาลง จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าไปภายในสำนักพิมพ์อีกครั้ง ซึ่งก็ทำให้เห็นภาพเควินกับวรันธาราหยอกล้อกันไปมาเต็มสองตา
“เอาหน้าออกไปไกลๆ หน่อยสิคะ ธารจะทำงาน” หญิงสาวเอียงตัวหนี เมื่อคนตัวโตแทบจะนั่งลงบนตักอยู่แล้ว
“ก็ทำไมสิ ผมก็แค่อยากดูคุณทำงาน”
วรันธาราถอนใจยาวๆ ก่อนจะหันหน้าไปหา แต่เพราะเควินเอียงหน้าเข้ามาใกล้เกินไป ทำให้ปลายจมูกของหล่อนชนกับแก้มสากที่มีไรหนวดบางๆ พอดี
“อุ๊ย…”
หล่อนขัดเขิน แต่คนตัวโตกลับอมยิ้มพอใจ
“ดูเหมือนคุณจะทำงานไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นะ”
“ก็เพราะคุณนั่นแหละค่ะ ชอบก่อกวน”
คนตัวโตเลิกคิ้ว ก่อนจะอมยิ้ม
“ผมกวนตรงไหนกัน ผมก็แค่นั่งคุณทำงานเงียบๆ ไม่ได้พูดให้เสียสมาธิอะไรเลย”
“แค่สายตาของคุณก็ทำให้ฉันเสียสมาธิได้แล้วล่ะค่ะ ขอร้องนะคะ ฉันคงทำงานไม่รู้เรื่อง เอ่อ ถ้าคุณยังจ้อง… จ้องหน้าฉันอยู่แบบนี้”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ ในเมื่อถ้าผมไม่ได้มองหน้าคุณ ความรู้สึกของผมก็จะหดหู่แปลกๆ”
“อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิคะ ขยับออกไปนั่งที่ห้องรับแขกก็ได้ค่ะ นะคะขอร้องล่ะ”
เมื่อเห็นสาวน้อยประสบปัญหาจริงๆ เควินจึงยอมอ่อนข้อให้ แต่กระนั้นก็อดที่จะเรียกร้องรางวัลไม่ได้
“งั้นหอมแก้มผมก่อน แล้วผมจะรีบไปทันที”
วรันธาราเบิกตากว้าง แก้มแดงซ่านแทบไหม้
“ไม่ได้นะคะ ที่นี่ห้องทำงาน และ… ฉันก็อาย…”
“แต่ผมไม่อายสักหน่อย”
แล้วเควินก็โน้มหน้าเข้ามาจูบแก้มนวลใสฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน วรันธาราตกใจยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง และหันมองไปรอบๆ ตัว ซึ่งก็ได้เห็นสายตาทุกคู่จ้องมองมา หล่อนอายจนแทบแทรกแผ่นดินได้อยู่แล้ว
“ผมจะไปรอที่ห้องรับแขก เที่ยงแล้วออกมาหาผมด้วย เข้าใจไหม”
วรันธารายังคงนั่งนิ่งเพราะขัดเขินพูดไม่ออก
เควินหรี่ตามอง พร้อมกับโน้มตัวลงมาหา วรันธาราตกใจรีบขยับตัวหนี แต่ถูกมือแข็งแรงตรึงสองบ่าเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าไม่ออกมา ผมจะเข้ามาเอง และไม่ต้องให้บอกใช่ไหม ว่าผมจะทำโทษคุณยังไง”
“ค่ะ ค่ะ ฉันจะออกไปให้ตรงเวลา”
เควินอมยิ้ม พลางยืดตัวตรง
“ดีมาก งั้นผมไปล่ะ”
แล้วพ่อเทพบุตรที่หล่อในทุกองศาก็ก้าวหายออกไป วรันธารามองตามไปด้วยสายตาขัดเขินเป็นที่สุด
“คนบ้า…”
“คุณเควินนี่ดูจะหลงเธอมากนะ ธาร”
วรันธาราหันไปมองก็พบว่าเป็นวาเนสซ่าที่เดินเข้ามาหยุดข้างหลัง หล่อนถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าเหมือนเดิม วาเนสซ่าชักสีหน้าใส่ และเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดข้างหน้า
“เธอทำบุญด้วยอะไรมานะ ถึงได้กินผู้ชายหล่อลากแบบคุณเควิน”
“เนส… ฉันจะทำงาน อย่ามากวน”
“ฉันไม่ได้มากวนสักหน่อย ฉันแค่…”
แล้ววาเนสซ่าก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“มีเรื่องจะขอร้องเธอ”
วรันธาราเบ้ปากเล็กน้อย
“แต่ฉันไม่ว่าง เธอไปให้คนอื่นช่วยเถอะ”
“โธ่ ธาร… ถ้าฉันไม่เดือดร้อนจริงๆ ฉันคงไม่บากหน้ามาให้เธอช่วยหรอก”
วาเนสซ่าแกล้งบีบน้ำตา ในขณะที่วรันธาราเริ่มใจอ่อน หล่อนเงยหน้าขึ้นมองช้า
“เรื่องอะไรหรือ”
“ฉัน… ฉันมีสัมภาษณ์คุณโคเซ่ อัซลานน่ะ”
“โคเซ่ อัซลาน? ใช่นักธุรกิจที่กำลังมีข่าวฉาวตอนนี้หรือเปล่า” วรันธาราถามอย่างสงสัย
“ใช่ ฉันนัดกับเขาเอาไว้ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว แต่ว่า… คือฉัน…”
“คืออะไร”
“ฉันไปไม่ได้แล้วน่ะ”
“ไปไม่ได้? จะบ้าหรือไงเนส นัดแล้วถ้าผิดนัดนี่เรื่องใหญ่เลยนะ เสียหายใหญ่โตมาถึงซันไทมส์แน่ๆ”
“ฉันรู้… ฉันเลยต้องมาหาเธอไง ให้เธอช่วย”
วาเนสซ่าถึงมือของวรันธารามากุมเอาไว้
“คนอื่นฉันไม่ไว้ใจให้ทำหรอก มีแค่เธอที่สามารถทำแทนฉันได้”
วรันธาราดึงมือของตัวเองออก ยังตงิดๆ ใจกับวาเนสซ่าตลอดเวลา
“แล้วเธอติดปัญหาอะไรทำไมไม่ไปเองล่ะ”
“คือ… คือว่าฉัน…”
แล้ววาเนสซ่าก็บีบน้ำตาท่วมแก้ม
“ฉัน… ฉันมีปัญหาน่ะ ฉัน… ฉัน…”
“อะไรของเธอ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
“ฉันพึ่งรู้ตัวว่าพลาดท้อง… แต่แฟนฉันไม่พร้อม อีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้าเราจึงนัดจะไกล่เกลี่ยเรื่องนี้กัน ฉันก็เลย… ก็เลยไปทำหน้าที่สำคัญนี้ไม่ได้ เธอไปแทนฉันหน่อยนะ”
“แต่ฉัน…”
“ไม่เห็นแก่ฉัน ก็คิดว่าเห็นแกเด็กตาดำๆ ที่อยู่ในท้องฉันเถอะ นะวรันธารา ช่วยฉันหน่อยนะ… นะ…”
เมื่อวาเนสซ่านำเด็กน้อยขึ้นมาเป็นโล่เรียกร้องความเห็นใจ วรันธาราจึงตกหลุมพรางอย่างง่ายดาย
“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะ”
“เธอเก่งอยู่แล้วธาร เธอต้องทำได้ ฉันเชื่อแบบนั้น”
วรันธาราตัดสินใจอยู่พักใหญ่ก็พยักหน้ายอมให้ความช่วยเหลือ “ก็ได้ ฉันจะไปสัมภาษณ์แทนเธอเอง”
วาเนสซ่ากระโดดจนตัวลอย
“จริงเหรอ”
“อืมม์”
“ขอบใจเธอมากนะ ธาร”
“ฉันทำเพราะเห็นแก่เด็กในท้องของเธอหรอก”
วาเนสซ่าลอบยิ้มเยาะสะใจ
“ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณเธออีกครั้ง เดี๋ยวสถานที่กับเวลาฉันจะส่งให้เธอทางไลน์ก็แล้วกันนะ เตรียมตัวได้แล้วล่ะ มีเวลาอีกไม่มาก”
“อืมมม์ แต่ฉันขอไปบอกคุณเควินก่อนนะ เดี๋ยวหากกลับไม่ทันเที่ยงจะถูกโกรธเอา” วรันธาราลุกขึ้นจะเดินออกไปหาเควิน แต่วาเนสซ่ารั้งเอาไว้
“อย่านะ อย่าบอกคุณเควิน”
“ทำไมล่ะ”
“คือ… ฉันไม่อยากถูกคุณเควินเอ็ดเอาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าคุณเควินกำลังหลงเธอมาก เขาไม่ต้องการให้เธอมาทำงานด้วยซ้ำ แต่นี่ฉันกลับให้เธอไปทำงานแทน ถ้าคุณเควินรู้เข้า ฉันมีหวังตกงานแน่ๆ”
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก ฉันเคลียร์ได้”
“แต่ฉันกลัวนี่ นะธาร… อย่าบอกคุณเควินเลย และอีกอย่างสัมภาษณ์แค่ไม่ถึงสิบคำถาม แปบเดี๋ยวแป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว ไม่เกินเที่ยงหรอกฉันรับรอง”
“แต่ว่า…” วรันธาราลำบากใจ
“นะ ถือว่าช่วยเหลือคนจนตรอกอย่างฉันเถอะ”
วาเนสซ่ากุมมือของวรันธาราเอาไว้ พลางบีบน้ำตา
“และฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณในครั้งนี้ของเธอเลย ฉันสาบาน”
ในที่สุดวรันธาราก็จำต้องตัดสินใจ
“ก็ได้… งั้นเธอรีบส่งรายละเอียดทุกอย่างในการสัมภาษณ์ให้กับฉันนะ ฉันจะได้รีบออกไปทำให้เสร็จ”
“รอแปบแป๊บ”
แล้ววาเนสซ่าก็เปิดโปรแกรมไลน์ และส่งข้อมูลให้กับวรันธาราทันที“เช็คในไลน์ได้เลย ฉันขอตัวก่อนนะ”
“อืมมม์”
วรันธารามัวแต่ก้มหน้ามองข้อความในโปรแกรมไลน์จนไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มสะใจของวาเนสซ่า
“งั้นฉันไปก่อนนะ เธอเองก็ออกทางด้านหลังก็แล้วกัน ฉันเตรียมแท็กซี่เอาไว้รอแล้ว”
“ขอบใจมากเนส ขอให้เธอตกลงกับแฟนเรื่องเด็กในท้องได้นะ”
“ขอบใจ”
วาเนสซ่าหมุนตัวเดินออกไป และเมื่อลับตาคนก็รีบกดโทรศัพท์หาวรัญญาทันที
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่เรยา มันกำลังจะออกไป พี่เตรียมพร้อมเอาไว้ได้เลย”
จากนั้นก็วางสาย และไปแอบหลบมุมรอคอยให้วรันธาราออกไปก่อน จึงกลับเข้าไปในสำนักพิมพ์อีกครั้ง
