“ความจริง… ไม่ต้องมาโรงพยาบาลก็ได้ค่ะ” วรันธาราบอกคนข้างตัวเสียงอ่อย และก็แสนจะสำนึกผิด
เควินเอียงหน้ามองมาหาด้วยสายตาเย็นชา และนั่นก็ยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น
“ฉันขอโทษค่ะ ฉัน…”
“คำขอโทษไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดี” เควินเค้นเสียงคำรามออกมา ขณะยกมือขึ้นประคองแก้มนวลบอบช้ำเอาไว้ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่ผ้าก๊อตสีขาวที่แปะทับบาดแผลบนหน้าผากมนด้วยความรู้สึกทรมาน
“ต่อไป… ห้ามอยู่ห่างจากผมอีกแม้แต่ก้าวเดียว”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ เพราะผมจะไม่ใจอ่อนกับคุณอีกต่อไปแล้ว วรันธารา”
หน้าของวรันธาราสลดลง
“ฉัน… ฉันรู้ว่าทำให้คุณเดือดร้อนมาก แต่ฉัน… ไม่ได้ตั้งใจเลย… ฉัน…” น้ำตาพาลจะไหล
“ผมเดือดร้อนยังไม่เท่ากับคุณเจ็บตัวหรอกนะ”
หญิงสาวช้อนดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมอง “ฉันจะ… ไม่เชื่อคำพูดของใครอีกแล้ว”
เควินเค้นเสียงหัวเราะเยาะหยัน
“คุณเชื่อคำพูดของทุกคนบนโลก แม้แต่ศัตรู ยกเว้นคำพูดของผมเท่านั้นที่คุณไม่เคยเชื่อ ไม่เคยฟัง ทั้งๆ ที่ผมแสนจะเป็นห่วงคุณ…”
วรันธาราร้องไห้ออกมา
“เควิน… ฉันขอโทษ… ฉัน…”
“ถ้าไม่อยากทำให้ผมโกรธมากไปกว่านี้ อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เพราะถ้าผม… ไปไม่ทัน…”
เควินหยุดพูด และเบี่ยงหน้าหนี
วรันธารายื่นมือมาจับท่อนแขนกำยำเอาไว้ “ฉันสัญญาค่ะ ฉันสัญญาว่าต่อไป… คำพูดของคุณจะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันเชื่อ… และไว้ใจ”
เควินตวัดตากลับมามอง ก่อนจะทำเสียงหมั่นไส้ “ให้มันแน่เถอะ คุณมักเอาผมไว้สุดท้ายเสมอ”
“เควิน…”
เมื่อรู้สึกหนักอึ้งภายในอกจนเจียนจะระเบิด เควินก็จำต้องหยุดทุกความรู้สึกเอาไว้ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ผมมีธุระต้องไปจัดการ อีกสามชั่วโมงเจอกัน”
“คุณ… มีงานด่วนหรือคะ”
“ด่วนมาก”
วรัญญาวรันธาราฝืนยิ้มบางๆ ให้ ขณะมองร่างสูงใหญ่ก้าวตรงไปยังประตูห้อง
“ฉันจะรอคุณนะคะ”
เควินชะงักเท้าที่ปากประตู ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับมาหยุดที่เตียงอีกครั้ง
“ต่อให้คุณไม่รอ ผมก็จะมา” เขาโน้มตัวลงมาหา ก่อนจะจูบเบาๆ ที่ปากอิ่มของหล่อน “เพราะคุณเป็นของผม… ของผมคนเดียว”
เนื้อตัวของวรันธาราหวามไหว ในขณะที่เขาก้าวหายออกไปจากห้องแล้ว
หญิงสาวก้มหน้าอมยิ้มให้กับตัวเองทั้งน้ำตา ก่อนจะตกใจเมื่อประตูห้องถูกเปิดกว้างออก พร้อมๆ กับผู้ชายใส่สูทสีดำสองคนเดินเข้ามา
“ผมสองคนมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้กับคุณวรันธาราครับ”
“ดูแลฉัน?”
“ตามคำสั่งของคุณเควิน…”
“แต่ว่าฉันไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ที่นี่มีหมอและพยาบาลมากมาย”
“พวกผมขัดคำสั่งของคุณเควินไม่ได้ครับ”
วรันธาราพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ขอบคุณมากค่ะ”
“พวกผมจะไปเฝ้าอยู่หน้าประตู ถ้ามีอะไรตะโกนเรียกดังๆ นะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
วรันธารามองร่างสูงๆ ของสองหนุ่มชุดดำที่ก้าวออกไปแล้วด้วยรอยยิ้ม เควินเป็นห่วงหล่อนจริงๆ นั่นแหละ
หัวใจสาวพองโตแน่นอก…
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งติด และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังเดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในคอนโดหรูต้องชะงัก หันไปมองที่ประตู
“ใครคะ”
ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา นอกจากเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้ง วรัญญากระแทกลมหายใจแรงๆ อย่างโมโห
หล่อนกำลังหงุดหงิดที่แผนล้มเหลวไม่เป็นท่า แถมเควินยังประกาศจะแต่งงานกับวรันธาราต่อหน้าฝูงชนอีก
“มีธุระอะไรกับฉัน….”
หล่อนพูดได้เท่านั้นก็ต้องชะงักค้าง คาปากประตู เมื่อผู้ชายตรงหน้าคือเควิน คาสโตรเซ่น
“เค… เควิน…”
เควินยังคงหล่อเหลาเช่นเดิม ไม่สิ… เขาดูหล่อเหลามากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า ดวงตาสีน้ำเงินอมดำดดุดันขึ้น แต่ก็ระคนไปด้วยความหวานฉ่ำที่ได้รับจากแพขนตาดาหนาดก ปากของเขาก็ยังได้รูปสวย สีสดน่าจุมพิตเหมือนเดิม
เพราะอะไรกัน? ผีบ้าตัวไหนกันที่ทำให้หล่อนเลือกเงินเพียงไม่กี่เหรียญแทนที่จะเลือกเควิน
“เควิน…”
“คุณทำร้ายผู้หญิงของผม” ท่าทางของเควินไม่เหลือมิตรไมตรีใดๆ อยู่เลย
วรัญญาเชิดหน้าสูง ทำหน้าไม่รู้เรื่อง “อะไรกันคะเคน… มาถึงก็หาเรื่องเรยาเลย”
“อย่ามาตอแหล!”
“เคน… ทำไมพูดหยาบคายกับเรยาแบบนี้คะ” หญิงสาวพยายามบีบน้ำตา แต่ไม่ได้ผล
“ความจริงผมควรฆ่าคุณเสียด้วยซ้ำ วรัญญา!”
แม้จะพยายามเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้แค่ไหน แต่ไม่ช้าวรัญญาก็สติแตก เมื่อเห็นความห่วงใยที่เควินมีต่อวรันธาราศัตรูหัวใจหมายถึงหนึ่งของตัวเอง
“ทำไมคะ แตะต้องมันไม่ได้เลยหรือไง นังกะหรี่นั่นน่ะ”
ปัง! กำปั้นของเควินกระแทกเข้าใส่กำแพงเหนือศีรษะของวรัญญาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“อย่าใช้เวลาคำพูดต่ำๆ กับคนของผมอีก!”
วรัญญาตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเควินเหี้ยมเกรียมเช่นนี้มาก่อนเลย ขนาดตอนนี้เขารู้ว่าหล่อนขายรูปส่วนตัวให้กับนักข่าว เขายังแค่ไล่หล่อนออกจากห้องเท่านั้น แต่นี่…
“คุณรักมันใช่ไหมคะ!”
“มันเรื่องของผม แต่สำหรับคุณ… ผมเกลียด… จำเอาไว้เสียด้วย”
“เกลียด… คุณเกลียดผู้หญิงที่ตัวเองเคยรักได้ยังไงกันคะ เคน เราเคยรักกันมาก คุณจำมันไม่ได้แล้วหรือไง”
เควินกัดฟันแน่น กรามแกร่งสั่นระริกด้วยโทสะ
“ผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันที่คุณทรยศผม”
“แล้วนังนั่นไม่ได้ทรยศคุณหรือไงคะ มันก็ขายรูปของคุณเหมือนกัน และที่สำคัญมันเป็นนักข่าว!”
เควินเงยหน้าขึ้นสูงเพื่อควบคุมโทสะของตัวเองให้เบาลง
“วรันธาราทำแบบนั้นเพราะหน้าที่ แต่สำหรับคุณ… ทำเพราะหน้าเงิน”
“เคน! นี่คุณกำลังปกป้องมันนะคะ”
“ใช่ ผมกำลังปกป้องวรันธารา และเตรียมตัวเอาไว้เลย ผมเล่นงานคุณหนักแน่”
“คุณไม่กล้าหรอก ยังไงซะเราก็เคยรักกัน ขนาดเมื่อก่อนคุณยังไม่กล้าจับฉันส่งตำรวจเลย”
“อย่าพูดถึงไอ้เควินอ่อนหัดคนนั้นอีกเลย เพราะตอนนี้มันตายไปแล้ว คนตรงหน้าคุณคือเควิน คาสโตรเซ่นคนใหม่”
เควินโน้มตัวลงไปหา
“ที่พร้อมจะฆ่าทุกคนที่มาแตะต้องสมบัติของตัวเอง”
“แต่นังนั่นมัน…”
“วรันธาราคือผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย”
“ไม่จริง คุณจะต้องไม่เลือกมัน”
วรัญญารับไม่ได้น้ำตาร่วง
“เควินคะ ฉันรู้ว่าคุณยังโกรธอยู่ แต่ฉันขอโทษ… เรากลับมาคบกันอีกได้ไหมคะ เรากลับมารักกัน… รักกันเหมือนเมื่อก่อน”
แล้ววรัญญาก็แนบหน้าลงไปที่แผ่นอก คิดว่าเควินจะหวั่นไหวบ้าง แต่เขากลับผลักจนหล่อนกระเด็นล้มลงไปที่พื้น
“แต่ผมเลือกแล้ว ส่วนคุณคืออดีตที่ผมไม่อยากพูดถึงอีก เอาเป็นว่าเตรียมรอหมายเรียกจากตำรวจได้เลย ผมไม่มีทางปล่อยคุณแน่”
“เควิน!”
“ลาก่อน หวังว่าคุณจะไม่เฉียดเข้ามาใกล้ชีวิตของผมอีก วรัญญา”
เควินทิ้งท้ายอย่างไม่เหลือเยื่อใย ก่อนจะเดินจากไปตลอดกาล วรัญญาร้องไห้สะอึกสะอื้น กับความพ่ายแพ้ที่ได้รับ หล่อนอุตส่าห์กลับมาหาเขาอีกครั้ง แต่กลับ… กลับไม่เป็นอย่างที่หวังเลย
“นี่… คุณไม่ได้รักฉันแล้วจริงๆ หรือคะ เควิน…” มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจ แต่ร้องได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้นยืน เดินกลับเข้าไปในห้อง
“มีอะไรเหรอ”
“พี่เรยาช่วยเนสด้วย เนสถูกตำรวจจับค่ะ”
“ช่วยตัวเองไปก่อนเถอะ เพราะพี่ก็กำลังลำบากเหมือนกัน แค่นี้นะ พี่จะเก็บของกลับเมืองไทยแล้ว”
“พี่เรยา! พี่ทำแบบนี้ไมได้นะ พี่มาประกันตัวให้เนสก่อน พี่เรยา!”
วรัญญาตัดสายทิ้งไปแล้ว ในขณะที่วาเนสซ่ายังคงแผดเสียงใส่โทรศัพท์มือถืออย่างต่อเนื่อง
“พี่เรยา! มาช่วยเนสก่อน!”
“โปรดอยู่ในความสงบด้วยครับ ที่นี่โรงพักนะครับ”
เสียงตำรวจเตือนมาอย่างไม่พอใจ ทำให้วาเนสซ่าจำต้องนั่งหน้าเศร้าจำนนต่อชะตากรรมที่ได้รับอย่างไม่มีทางเลือก
