“คุณแม่ของคุณเหรอคะ” เมื่อร่างถูกวางลงบนเตียง วรันธาราก็อดที่จะถามในสิ่งที่คาใจไม่ได้
“อืมม์” เควินรับคำสั้นๆ ขณะยืนปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนออก และกระแทกลมหายใจออกมาหงุดหงิด “ผมกับยายแม่มดไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ แต่คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณอีกเด็ดขาด”
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ”
“แล้วคุณถามทำไม หรือว่ากลัว”
วรันธาราส่ายหน้าน้อยๆ “ฉันแค่… ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คุณกับแม่ต้องผิดใจกัน”
“ผมกับยายแม่มดไม่เคยถูกใจกันมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่…” เควินหยุดพูดเอาดื้อ “เลิกพูดถึงคนอื่นเถอะ”
“แต่ท่าทางของคุณแม่คุณ… ไม่ยินดีที่เห็นฉัน…”
“ผมไม่แคร์ เอาล่ะพักผ่อนได้แล้ว ผมจะอาบน้ำ” แล้วเสื้อเนื้อตัวก็หลุดออกจากร่างกำยำ พร้อมๆ กับแผงอกกว้างที่มีเส้นขนขึ้นรกเลื้อยกระแทกเข้ามาใส่ตา
วรันธาราแทบเก็บน้ำลายเอาไว้ไม่อยู่ เควินหุ่นดีมาก หล่อมาก และหุ่นแซ่บเหลือหลาย
“มองแบบนี้… ผมหวั่นไหวนะ”
“ฉัน… ฉัน…” คนตัวเล็กเสหลบตา ในขณะที่เควินจู่โจมเข้ามาหยุดตรงหน้าและโน้มตัวลงมาหา กลิ่นลมหายใจของเขาช่างเซ็กซี่จนหล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ
“เคน…”
“อีกสองวัน… เราจะอาบน้ำด้วยกัน”
คนฟังขนลุกซู่และก็ร้อนจัดไปทั่วทั้งอุ้งเชิงกราน
“เควิน…”
เควินอมยิ้ม ก่อนจะยืดตัวตรง “ตอนนี้ผมสงสารร่างกายของคุณมาก ถ้าถูกผมกัดกินอีก คงจะช้ำหนักมากไปกว่านี้ ผมจะอดทน แม้มันจะทรมานก็ตาม”
เขาถอยออกห่าง ในขณะที่หล่อนก้มหน้าซ่อนความขัดเขิน
“นอนพักผ่อนเถอะ ผมเองก็จะนอนแช่น้ำอุ่นสักพัก อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน” เขาระบายยิ้มให้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ วรันธาราอมยิ้มหน้าตาเปี่ยมสุข
เควินน่ารักเหลือเกิน ยิ่งอยู่ด้วย ก็ยิ่งรู้ว่าผู้ชายดุดันที่ทุกคนมองว่าป่าเถื่อน ซ่อนความน่าเอ็นดูเอาไว้มากมายแค่ไหน
“ฉัน… คงถอนใจจากคุณไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เควิน…”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอึดอัดมาสองสามวันแล้ว แต่หล่อนก็พยายามที่จะอดทนเอาไว้ แคลอรีน่าพยายามหาทางเข้าใกล้หล่อนทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ทุกครั้งก็ถูกเควินขวางเอาไว้ทุกครั้งเช่นกัน
เควินก็ช่างแสนดีกับหล่อน แต่ทำไมนะ ทำไมความรู้สึกในยามนี้ถึงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว…
กลัวสายตาของแคลอรีน่าที่มองมาเหลือเกิน…
“อิ่มแล้วหรือ”
“เอ่อ ค่ะ” วรันธาราตอบเสียงเบา
“แต่คุณพึ่งกินไปนิดเดียวเองนะ กินอีกหน่อยมาผมตักให้”
แล้วเควินก็ตักกับข้าวใส่จานให้อีกอย่างเอาใจ จนแคลอรีน่าผู้เป็นมารดาอดที่จะกระแอมเตือนด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้
“ตักให้แต่คู่นอน แล้วไม่คิดจะตักให้แม่บ้างหรือเควิน”
“เมียครับ วรันธาราเป็นเมียของผม”
แคลอรีน่าหัวเราะเบาๆ ปรายตามองวรันธาราอย่างไม่เป็นมิตร
“แม่ก็เห็นลูกพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เคยพาเข้ามานอนในบ้านนั่นแหละ”
เควินถอนใจแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจตักอาหารใส่จานให้กับมารดาบ้าง เรื่องจะได้สงบลง แต่ผิดคาดเพราะแคลอรีน่ายังคงหาเรื่องต่อไปไม่หยุดหย่อน
“ไม่น่าเชื่อว่าเควิน คาสโตรเซ่นจะยอมตักอาหารให้แม่ เพียงเพราะต้องการปกป้องผู้หญิงคนเดียว”
“คุณแม่ครับ ถ้าจะหาเรื่องผม เอาไว้กินเสร็จ แล้วเราไปถกกันในห้องทำงานของผมดีกว่า”
“เคนคะ” วรันธาราแตะมือของเควิน พยายามจะทำให้เขาใจเย็นลง ซึ่งก็ช่วยได้เล็กน้อย
แคลอรีน่าเบ้ปาก ยิ่งเห็นวรันธารามีอิทธิพลต่อลูกชายมากเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งเกลียด
“แม่อิ่มแล้ว” หญิงสูงวัยดันจานออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “อีกครึ่งชั่วโมงแม่จะไปรอที่ห้องทำงานของลูก”
“ครับ”
แคลอรีน่าสะบัดหน้าเดินจากไป แต่เควินไม่สนใจ
“เคนคะ แม่ของคุณกำลังโกรธ…”
“ช่างปะไร ผมไม่เอามาใส่ใจหรอก”
“แต่เคนคะ”
“หุบปาก กินซะ อย่าทำให้ผมโมโหนักเลย ขอร้องล่ะ” เขาตวาดออกมาอย่างลืมตัว และนั่นก็ทำให้วรันธาราน้ำตาคลอเบ้า หล่อนจำต้องก้มหน้าตักอาหารใส่ปากเงียบๆ ด้วยความเสียใจ
เควินเห็นน้ำตาของวรันธาราแล้วก็รู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดที่รู้สึกหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้เห็น เกลียดที่ไม่เคยหยุดอ่อนไหวกับน้ำตาของผู้หญิงคนนี้ได้เลย ไม่ว่าจะครั้งไหนก็ตาม
“ผมขอโทษ…”
“มะ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ” วรันธาราเงยหน้าขึ้น ฝืนยิ้ม “คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
เควินยกมือขึ้นแตะที่บ่าบอบบางแผ่วเบา “จำเอาไว้นะ ผมไม่เคยต้องการให้คุณร้องไห้ ความรู้สึกของคุณคือสิ่งที่มีผลกระทบต่อผมมากที่สุดในตอนนี้ วรันธารา”
“เควิน…”
ทั้งสองจ้องมองกันผ่านความรู้สึกทางสายตา แต่เควินก็เป็นฝ่ายหลบตาก่อน
“เดี๋ยวกินเสร็จเราไปว่ายน้ำกันนะ”
“ฉัน… ว่ายน้ำเป็นที่ไหนกันล่ะคะ”
“ผมจะสอนคุณเอง” นิ้วแกร่งยกขึ้นไล้แก้มนวลที่ตอนนี้รอยฟกช้ำไม่หลงเหลืออยู่แล้วเบาๆ “ผมยินดีจะสอนคุณทุกเรื่อง”
คนตัวเล็กยิ้มเอียงอาย หลบสายตา
“ขอบ… ขอบคุณค่ะ”
“เอาไว้ขอบคุณผม… ตอนที่เรากอดกันอยู่ในน้ำดีกว่า เพราะตอนนั้นผมคงจะยินดีรับคำขอบคุณของคุณมากกว่าตอนนี้”
“คุณหมายถึง…”
ไหล่กว้างไหวน้อยๆ ดวงตาสีน้ำเงินอมดำเจ้าเล่ห์วิบวาว
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่… คิดเลยเถิดไปไกลนิดหน่อย เอาล่ะ… กินซะ จะได้อิ่มเร็วๆ ผมอยากสอนคุณว่ายน้ำใจจะขาดอยู่แล้ว”
“แต่… คุณมีนัดกับคุณแม่ไม่ใช่เหรอคะ”
หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ก็รีบเตือน
แต่เควินกลับไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เรื่องของยายแม่มดคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง”
“แต่ยังไงเธอก็เป็นแม่ของคุณนะคะ บางทีคุณควรจะ…”
“ความเป็นแม่ของผู้หญิงคนนั้นหมดไปทั้งแต่ผมสิบขวบแล้วล่ะ ไม่มีเยื่อใยอะไรระหว่างเราอีก นอกจากบุญคุณที่เธอเบ่งผมออกมาเท่านั้นแหละ”
เควินผุดลุกขึ้นยืน ซึ่งมันเป็นการตัดบทที่ทรงอานุภาพนัก “ผมจะไปรอที่สระน้ำ ตามมาเร็วๆ ล่ะ”
“เอ่อ ค่ะ ฉันจะรีบไป”
เควินอมยิ้ม “บิกินีของคุณผมเตรียมเอาไว้ให้แล้วนะ สีแดงวางอยู่บนเตียงน่ะ”
มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็ตอนที่หล่อนลงมายังไม่เห็นเลย?
วรันธาราเบิกตากว้างเหลือเชื่อ เควินเห็นแล้วก็อมยิ้มขบขัน “ผมพึ่งให้คนออกไปซื้อมาน่ะ แต่รับรองว่าซักอบเรียบร้อยแล้ว คุณใส่ได้เลย” เขายิ้มกว้างก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้หล่อนหน้าแดงซ่านขัดเขินเพียงลำพัง
