เรือนร่างสลักเสลาในชุดบิกินีสีแดงสดของวรันธาราเบื้องหน้าทำให้อุณหภูมิภายในเรือนร่างกำยำร้อนจัดขึ้นมาอย่างรุนแรง
ผิวขาวผ่องเนียนละมุนตัดกับสีแดงสดได้อย่างชวนตะลึง เรือนร่างอรชรสมสัดส่วน เอวคอดเล็กรับกับสะโพกอวบกลมกลึง ช่วงขาเรียวยาว เรียกได้ว่าแสนสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยเห็นสาวๆ ในชุดว่ายหน้ามาเลยทีเดียว
น้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยาง ในขณะที่ลำตัวจำต้องยืดตรงขึ้นเมื่อมองสตรีตรงหน้าให้ชัดทุกซอกมุม มองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และมองกลับขึ้นไปใหม่ แต่ตลอดทางก็อดที่จะหยุดอ้อยอิ่งในบางส่วนที่ยวนตาไม่ได้
“สวยเหลือเกิน…”
เควินแทบจำเสียงของตัวเองไม่ได้
เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าวรันธารามีอิทธิพลกับเขามาก แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีมากมายชนิดที่เรียกว่าทรงพลังขนาดนี้
“เอ่อ… ขอบ… ขอบคุณค่ะ”
เจ้าหล่อนคงอายมาก เพราะดูท่าทางเหมือนจะละลายตรงหน้าอยู่ร่อมร่อ เควินอมยิ้ม ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปโอบประคองร่างอรชรสมส่วนเข้ามากอดแนบอก
“ผมไม่เคย… เห็นใครใส่บิกินีสวยเท่าคุณมาก่อนเลย”
คนถูกชมได้ยินก็ยิ่งแก้มแดงปลั่ง รู้สึกหน้าอกหนักอึ้งขึ้นอย่างรุนแรง แต่กระนั้นก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้
“เอ่อ… มัน… เป็นครั้งแรก… ฉันกังวลว่ามันจะออกมาไม่ดี”
“สวยมากต่างหาก” เควินโน้มศีรษะต่ำลงไปหา ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความขัดเขินนิ่งนาน “รู้ไหมว่าผมกำลังรู้สึกอะไรในตอนนี้”
อ้อมแขนกำลังกระชับร่างเล็กของหล่อนแน่นขึ้น จน… หล่อนสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งสมชายชาตรีเต็มความรู้สึก
วรันธาราหน้าแดงมากยิ่งขึ้น สองมือดันแผงอกกว้างเอาไว้ “เอ่อ… ไหนว่าจะสอนฉันว่าย… น้ำยังไงล่ะคะ”
“ผมอยาก… มีเซ็กซ์กับคุณในน้ำ”
“เค… เควิน!”
“ผมรู้ว่าคุณตกใจ” คนตัวโตหยุดพูดเล็กน้อย แต่ยังจ้องหน้าหล่อนไม่หยุด แถมมือหนาก็ยังลูบไล้วนเวียนอยู่แถวๆ บั้นท้ายตลอดเวลา “ผมเองก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน… ตลกใช่ไหมที่ผู้ชายอย่างผมอยากมีเซ็กซ์กับผู้หญิงที่ชื่อวรันธาราตลอดเวลา…” ดวงตาสีน้ำเงินอมดำยามนี้ช่างเต็มไปด้วยความหิวกระหายยิ่งนัก
“ผมไม่เคยมีความต้องการทางเพศมากขนาดนี้มาก่อน สำหรับผมแล้วความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงจะมีอายุสั้นเสมอ แต่กับคุณ…”
เควินกวาดสายตามองไปทั่วดวงหน้านวลที่แดงซ่านอย่างลุ่มหลงไม่คิดปิดบัง
“ผมยังมองไม่เห็นวันนั้นเลย…”
“คุณ… กำลังล้อเล่นแน่ๆ เลยใช่ไหมคะ” สถานการณ์รอบกายตึงเครียด วรันธาราจึงจำเป็นต้องแสร้งหัวเราะขบขัน แต่เควินกลับไม่ได้รู้สึกร่วมด้วยเลย
“ในทุกๆ วันผมต้องพยายามเป็นร้อยครั้งพันครั้งที่จะไม่คิดถึงคุณ ไม่คิดถึงเวลาที่ทรวงอกของคุณบดเบียดอยู่กับร่างกายของผม ไม่คิดถึงเวลาที่สองขาของคุณโอบรัดรอบเอวของผม และไม่คิดถึงเวลาที่ผมอยู่ในความรุ่มร้อนคับแคบของคุณ…”
“เค… เควิน…”
“แต่ผมไม่เคยทำสำเร็จเลย… แม้แต่ครั้งเดียว”
หล่อนมองเห็นความหงุดหงิด กดดันในดวงตาของเขา แต่วูบหนึ่งมันก็จางหายไป คงเหลือไว้แต่ความปรารถนาร้อนแรงที่ยากจะดับลงได้
“ผมต้องการคุณ… ทั้งวัน ทั้งคืน…” ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแนบแน่นมากยิ่งขึ้น
“แม้กระทั่งตอนนี้… ตอนที่ร่างกายของคุณยังไม่พร้อม แต่ผมก็ยังอยาก… ยังต้องการจะเข้าไปในตัวของคุณ”
“เควิน…”
“จนแทบบ้า…”
หัวใจสาวสั่นสะท้านรุนแรง ร่างกายของหล่อนขานรับคำพูดหวามใจของเควินอย่างบ้าคลั่ง หล่อนอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าไม่ได้มีแค่เขาหรอกที่รู้สึกเช่นนั้น แต่หล่อน… หล่อนเองก็เช่นกัน ต้องการเขาจนแทบบ้า ต้องการจนไม่เหลือแม้แต่ยางอาย
แต่ก็ไม่อาจจะพูดออกไปได้ นอกจากก้มหน้าหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายของเควินเท่านั้น
“แล้วคุณล่ะ… ต้องการผมหรือเปล่า”
“เอ่อ”
หล่อนอ้ำอึ้งไม่อาจตอบได้ และตั้งใจจะก้มหน้าอยู่แบบนั้น แต่ไม่ช้าใบหน้าก็ถูกฝ่ามือหน้าโอบประคองเอาไว้ พร้อมกับบังคับให้เงยขึ้นเพื่อสบประสานสายตา
“ต้องการผมหรือเปล่า”
“เควินคะ คือว่า…” หล่อนแก้มแดงละไม่ยอมสบตา
เควินอมยิ้มเพราะพอจะเข้าใจได้ว่าหญิงสาวขัดเขินหนัก “หลับตา ผมจะพิสูจน์คำตอบจากริมฝีปากแสนหวานของคุณ”
“หลับ… หลับตาเหรอคะ”
“อืมมมม์…”
ความตื่นตระหนกในดวงตาคู่งามยิ่งทำให้เควินรู้สึกปรารถนารุนแรงมากยิ่งขึ้น ฝ่ามือที่โอบประคองดวงหน้าเลื่อนไปที่ท้ายทอย สอดนิ้วพันกับกลุ่มเส้นผมนุ่ม พร้อมกระตุกเบาๆ ให้ดวงหน้าแดงซ่านแหงนสูงขึ้น เพียงพอที่จะตอบรับการจุมพิตโหยหาได้สมใจ
“เควิน…”
หล่อนพูดได้แค่นั้น ปากอิ่มก็ถูกทาบประกบด้วยริมฝีปากร้อนจัดลงมาอย่างหนักหน่วง เควินขยับปากเคล้าคลึงด้วยความช่ำชอง บดเคล้นกลีบปากนุ่มด้วยความเป็นเจ้าของ ลิ้นแกร่งบุกรุกพัวพันรัดรึงดูดกลืนหยาดเสน่หา มือหนึ่งตึงท้ายทอยแน่น อีกมือก็ฟอนเฟ้นบั้นท้ายอวบ
“เค… เควิน…”
พอเขาถอนปากออก หล่อนก็อดที่จะครางประทวงด้วยความขัดเขินไม่ได้ แต่เควินกลับไม่สะทกสะท้าน เขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นเลย ริมฝีปากกระด้างยังคงชิดใกล้ตลอดเวลา
“ผมอยาก… พาคุณขึ้นเตียง…”
“ไม่… ไม่ได้นะคะ เรา… เอ่อ ฉันหมายถึง ฉันอยากหัดว่ายน้ำค่ะ”
เควินอมยิ้มเจ้าเล่ห์ อยากจะบอกหล่อนออกไปนักว่า ยิ่งให้สอนว่ายน้ำ หล่อนก็จะยิ่งไม่รอด แต่ก็เงียบเอาไว้
“คุณแน่ใจหรือว่าต้องการแบบนั้น”
“ค่ะ… ค่ะ…”
ชายหนุ่มปล่อยมือจากร่างอรชร พร้อมกับถอยออกห่างสองก้าว และนั่นก็ทำให้วรันธาราแทบทรงตัวยืนไม่อยู่ จนต้องรีบคว้าพนักพยักเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเอาไว้ เควินหัวเราะเบาๆ
“คุณเหมือนกับคนถูกดูดวิญญาณไปเลยนะวรันธารา”
หล่อนเงยหน้าแดงๆ ขึ้น มองค้อนขึ้นพูด “ก็คุณ… จูบฉันตั้งนานนี่คะ”
“นานหรือ… นี่มันยังไม่นานเท่าครั้งแรกที่เราจูบกันเลยนะครับ”
“เอ่อ… ฉันไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วล่ะ เรามาว่ายน้ำกันเถอะค่ะ”
เควินอมยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือออกมาตรงหน้า แต่วรันธาราไม่ยอมจับ แถมยังเลือกที่จะกระโดดตูมลงไปในน้ำทันที ลืมไปเลยว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น
“ช่วย…
“ว่ายน้ำไม่เป็น แต่กระโดดตูมแบบนี้เนี่ยนะ ถ้าผมไม่อยู่ตรงนี้ คุณอาจจะกลายเป็นผีเฝ้าสระนี้เลยก็ได้ วรันธารา”
หญิงสาวไอแคร่กๆ สองสามครั้ง สองมือเกาะสองบ่าของเควินเอาไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว
“ก็… ฉันคิดว่าน้ำจะน่ากลัวน้อยกว่าคุณนี่คะ”
“แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายคุณก็ต้องให้คนที่คุณคิดว่าน่ากลัวช่วยอยู่ดี จริงไหม”
“ไม่ต้องมาเยาะเย้ยเลย”
“ไม่ได้เยาะเย้ย แค่พูดให้คุณมองเห็นความเป็นจริงต่างหากล่ะ จำเอาไว้นะ อะไรที่ทำไม่ได้ ทำแล้วฝืนใจตัวเองก็อย่าทำ ไม่มีใครรักคุณมากเท่ากับตัวคุณหรอก”
วรันธาราช้อนตาขึ้นสบประสานกับคนพูดนิ่ง “งั้นในโลกนี้ฉันก็ไม่ควรไว้ใจใครเลยสินะคะ”
เควินอมยิ้ม ดวงตาเป็นประกายแพรวพราว “ยกเว้นผมเอาไว้หนึ่งคน เพราะผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ”
“แหวะ คุณนั่นแหละจอมมารร้าย และชอบทำร้ายจิตใจฉันที่หนึ่งต่างหาก คุณเควิน”
หญิงสาวเมินหน้าแดงๆ หนี แต่ไม่รอดถูกตึงปลายคางถึงให้หันกลับมาเผชิญหน้าอีกรอบ
“แต่ผมไม่เคยคิดร้ายกับคุณ แม้ว่าคุณจะเป็นนักข่าวก็ตาม”
วรันธาราจ้องหน้าเควินนิ่ง ก่อนจะทำใจกล้าถามออกมา “เพราะคุณวรัญญาใช่ไหมคะ คุณถึงเกลียดนักข่าว”
รอยยิ้มจางไปจากใบหน้าของเควิน สันกรามแกร่งขบกันจนเนื้อบริเวณนั้นกระตุกเป็นริ้ว
“เอ่อ ฉัน… ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละ คุณไม่ต้องตอบก็ได้” หญิงสาวรู้สึกละอายใจ หล่อนไม่ใช่คนสำคัญดังนั้นไม่ควรจะไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเควินแบบนี้
“ฉัน… ขอโทษที่ถาม…”
“ใช่”
วรันธาราตกใจไม่น้อยที่เควินยอมตอบออกมา แต่ในเวลาเดียวกันความน้อยใจงี่เง่าก็เพิ่มทวีขึ้นภายในหัวใจเช่นกัน
“คุณ… คงรักเธอมาก”
เควินถอนใจเบาๆ ยกร่างของหล่อนให้ขึ้นไปนั่งบนขอบสระ ในขณะที่เขาแทรกตัวเข้ามาอยู่ในระหว่างสองขาของหล่อน ขาเรียวจำต้องอ้ากว้างที่สุดกว่าจะโอบรับเนื้อตัวใหญ่โตที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำของเควินเอาไว้ได้
“ก็แค่อดีต ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรกับวรัญญาแล้ว”
“จริงเหรอคะ” วรันธาราห้ามความยินดีทั้งน้ำเสียงและแววตาของตัวเองไม่ได้เลย
“อืมมม์” เควินอมยิ้ม ก่อนจะเอ่ยแซว “ดูท่าทางคุณจะดีใจเป็นพิเศษเลยนะ”
“เอ่อ… ใคร๊… ใครดีใจกัน ฉันเปล่าสักหน่อย”
“แล้วทำไมต้องทำเสียงสูงด้วยล่ะ”
วรันธาราหลบสายตาส่ายหน้าดิก
“ฉันเหรอ… ไม่ใช่สักหน่อย นี่เสียงปกติเลย”
เควินแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“คุณน่ารักมาก รู้ตัวหรือเปล่า”
จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “ปละ ปล่อยก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“ผมก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรสักหน่อย”
“แต่คุณ… กอดฉันแน่นเกินไปแล้วนะคะ นี่ฉันแทบจะสิงเข้าไปในตัวของคุณอยู่แล้ว”
เควินได้ยินคำตัดพ้อก็หัวเราะร่วน “สิงหรือ? อืมมมม์ มันให้ความหมายเดียวกันกับตอนที่ผม…”
เขาหยุดพูดเล็กน้อย ขณะหรี่ตามองกลีบปากอิ่ม
“เข้าไปในตัวของคุณหรือเปล่า”
“คนบ้า… พูดอะไรคะ ฉันไม่คุยด้วยแล้ว” หญิงสาวขัดเขินหนัก ตอนนี้ไม่ใช่แค่ที่หน้าเท่านั้นที่แดง แต่แดงซ่านไปทั้งตัว ที่ซอกขาก็รู้สึกชุ่มฉ่ำน่าละอายยิ่งนัก
“ฉัน… จะกลับห้องแล้วล่ะค่ะ”
“ยังกลับไม่ได้”
“ทะ ทำไมล่ะคะ”
“เราจะจูบกันก่อน”
“มะ ไม่ได้นะคะ ฉันอาย…”
“ได้สิ แบบนี้ไง…”
“อื้อ… อื้อ…”
แล้วมันก็ได้แบบที่เควินต้องการนั่นแหละ หนึ่งจูบเป็นสองจูบ และกลายเป็นสิบจูบในเวลาต่อมา เขาจูบจนปากอิ่มของหล่อนชอกช้ำนั่นแหละจึงยอมให้อิสรภาพ
“ผมอยากนอนกับคุณจัง”
คนตัวเล็กขัดเขินจนทำได้แค่หลบสายตาคม เควินอมยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย
“คุณจะยินยอมหรือเปล่า… ถ้าผมจะทำ”
“เควิน…”
“ผมจะพยายาม… ทะนุถนอมคุณ เท่าที่สติของผมจะทำได้”
คนตัวโตหายใจหนักหน่วง ก่อนจะดันตัวขึ้นมาจากน้ำ ขึ้นมานั่งเคียงข้างหล่อนบนขอบสระ
“เรากลับห้องกันเถอะ ผมต้องการคุณ”
หล่อนไม่มีแรงขัดขืนเลย แม้แต่แรงพูดก็ไม่มี ความปรารถนาในตัวของเควินช่างรุนแรงนัก มันมีผลต่อการควบคุมตัวตนของหล่อนเหลือเกิน หล่อนควรจะคัดค้าน แต่กลับยอมให้เขาสวมเสื้อคลุมให้ และโอบประคองแนบกาย
“ผมต้องการคุณ” เขาเสียงแหบพร่าที่ข้างหูอีกครั้ง แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน
“เควิน”
เสียงหนึ่งดังขึ้น และมันก็ทำให้วรันธาราหน้าซีดตกใจ เพราะจำได้ดีว่าเป็นเสียงของแคลอรีน่ามารดาของเควินนั่นเอง ดังนั้นหล่อนจึงพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนของเควิน แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย แถมยังกระชับแน่นขึ้นด้วย ในขณะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับมารดา
“คุณแม่มีธุระกับผมหรือครับ”
แคลอรีน่าจ้องหน้าลูกชายตาเขียวปั๊ดก่อนจะเผื่อแผ่สายตานั้นมายังหญิงสาวในอ้อมแขนของลูกชายด้วย ซึ่งแน่นอนว่าวรันธาราต้องรีบเสหลบสายตาแทบไม่ทัน
“แม่รอลูกอยู่ที่ห้องทำงาน เกือบครึ่งชั่วโมง”
“ครับ”
“ครับ? แค่นี้เหรอที่จะบอกกับแม่ ลูกผิดนัด แล้วยังเอาเวลาที่นัดกับแม่มาจู๋จี๋กับผู้หญิงชั้นต่ำอย่างนังนี่อีก”
“วรันธาราคือชื่อของเธอครับ” เควินแก้ให้เสียงต่ำ ขณะจ้องประสานสายตากับมารดา
“และผมก็ไม่ชอบให้ใครมาจิกหัวเรียกเมียของตัวเองว่านังนั่นนังนี่ แม้แต่แม่ของตัวเอง”
“เควิน!”
แคลอรีน่ากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ แต่เควินผู้เป็นลูกชายกลับไม่สะทกสะท้าน ยิ้มมุมปาก
“ถ้าคุณแม่ไม่มีธุระอะไรด่วน ผมขอตัวนะครับ เพราะผมกับเมียมีเรื่องด่วนที่ต้องทำกันต่อให้เสร็จ”
“เควินคะ” วรันธาราพยายามปรามคนตัวโต แต่เขาหาได้สนใจไม่ เพราะเขายังคงต่อกรกับมารดาของตัวเองอย่างเหี้ยมเกรียม จนหล่อนอดสงสัยความสัมพันธ์ของสองแม่ลูกไม่ได้
“ผมหวังว่าคุณแม่จะไม่ถามนะครับ ว่าผมกับเมียจะไปทำอะไรกัน”
“ถ้าทำอะไรกันเสร็จแล้ว ก็ให้คนไปบอกแม่ด้วยก็แล้วกัน แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” แคลอรีน่ากำมือที่อยู่ข้างตัวแน่น “เรื่องสำคัญ!”
“ครับ” เควินตอบมารดาเสียงกระด้าง ก่อนจะช้อนตัวลงช้อนร่างของ วรันธาราขึ้นมากกอดแนบอก
“เควินคะ คุณจะทำอะไร…” หญิงสาวอุทานตกใจ และลอบมองข้ามบ่าของคนตัวโตไปยังแคลอรีน่า สายตาที่เต็มไปด้วยอริศัตรูคือสิ่งที่หล่อนได้เห็นในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น
น่ากลัว…
“กลับห้องกันเถอะที่รัก ผมต้องการคุณจะแย่อยู่แล้ว” แล้วเควินก็ก้าวยาวๆ เดินจากไป ในขณะที่แคลอรี่น่ายืนกำมือแน่นด้วยความขัดเคืองใจอยู่เพียงลำพัง
“แม่จะเขี่ยนังนี่ออกไปจากชีวิตของลูกให้เร็วที่สุด เควิน!”
