ความรู้สึกคล้ายๆ กับมีคนแอบตามมาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และนั่นก็ทำให้ป้าเดซี่ที่กำลังจะก้าวออกจากซุปเปอร์มาเก็ตใหญ่หลังจากซื้อของเสร็จแล้วต้องหันกลับไปมองด้านหลังหลายครั้งติด
“ไม่มีนี่น่า สงสัยคิดมากไปเอง”
แต่ก็โล่งใจได้พักเดียวเท่านั้น เพราะพอเดินห่างออกมาจากแห่งชุมชน ผู้ชายตัวโตส่วนที่ปิดปากเอาไว้ครึ่งใบหน้าก็กระโดดมาขวางด้านหน้ากะทันหัน
ป้าเดซี่ตกใจทำของในมือร่วงกับพื้นพร้อมกับถอยหลังหนี แต่ก็ดันไปชนเข้ากับผู้ชายอีกคน
“พวกแกตามฉันมาทำไม”
พวกมันหันมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“ตามมาแบบนี้ยังต้องให้บอกอีกเหรอป้าว่าพวกฉันเป็นใคร”
กระบอกปืนสีดำถูกดึงออกมาจากขอบกางเกงยีนส์สีซีด ก่อนที่จะเล็งตรงมายังป้าเดซี่
“โจร…” ป้าเดซี่ละล่ำละลักหวาดกลัว “พวกแกเป็น… โจร…”
“ก็ใช่น่ะสิป้า มาดักรอในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้ไม่ใช่โจรแล้วจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ”
พวกมันหัวเราะร่วนอีกแล้ว แต่ปืนก็ยังเล็งตรงไปยังป้าเดซี่ตลอดเวลา
“แล้วพวกแก… ต้องการอะไรจากฉัน”
“เงินไงป้า มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
“ฉันไม่มีหรอก อย่าเข้ามานะ… อย่าเข้ามา…”
ป้าเดซี่ถอยกรูดเข้าข้างทาง แต่ไม่ช้าก็ต้องกรีดร้องตกใจ เมื่อมือของหนึ่งในโจรห้าร้อยมากระชากแขนเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ ไอ้โจรบ้า ปล่อยสิ”
“ก็เอาเงินมาสิป้า เอาเงินมา…”
“ก็บอกว่าไม่มีไงล่ะ ปล่อย!” ป้าเดซี่ยังดิ้นสุดแรงไม่ยอมแพ้ “ถ้าไม่ปล่อยจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ”
พวกมันหัวเราะเยาะเย้ย พร้อมกับข่มขู่ “ป้าตายก่อนจะได้แจ้งมั้งครับ”
“อย่า… อย่าฆ่าคนแก่อย่างฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อเห็นไม่มีทางรอดป้าเดซี่อ้อนวอน
“ไม่ฆ่าก็ได้แต่เอาเงินมา”
“ฉันไม่มีจริงๆ ซื้อของไปหมดแล้ว”
“โกหก!”
หนึ่งในโจรกำลังยกมือขึ้นจะฟาดลงบนหน้าของป้าเดซี่ แต่เสียงร้องห้ามก็ดังขึ้นมาก่อน
“หยุดนะ ปล่อยผู้หญิงซะ”
ป้าเดซี่มองผู้หญิงตัวเล็กที่ขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยอย่างดีใจ “แม่หนูช่วยป้าด้วย พวกมันจะฆ่าป้า”
“คุณป้าไม่ต้องกลัวนะคะ ตำรวจกำลังมาแล้ว พวกมันเข้าคุกแน่นอนค่ะ”
“เฮ้ย แกแจ้งตำรวจเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ อีกแปบเดียวก็คงมาถึงแล้ว พวกแกไม่รอดแน่”
สองโจรมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “เอาไงดีลูกพี่”
“หนีสิโว๊ย มึงอยากติดคุกหรือไง”
แล้วสองโจรก็ซอยเท้าวิ่งจากไปอย่างไม่น่าเชื่อ วรันธารารีบเข้ามาประคองเดซี่ด้วยความเป็นห่วง
“คุณป้าเป็นอะไรมากไหมคะ”
“ป้าไม่เป็นไรแม่หนู แค่ตกใจเท่านั้นเอง”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูพาไปส่งที่บ้านนะคะ”
ป้าเดซี่มองหญิงสาวต่างเชื้อชาติตรงหน้าด้วยความขอบคุณ “แม่หนูไม่ใช่คนเทกซัสใช่ไหม”
“เอ่อ หนูไม่ใช่คนที่นี่หรอกค่ะ หนูมาอพยพมาจากเมืองไทยน่ะค่ะ”
ป้าเดซี่พยักหน้ารับรู้
“มาอยู่ที่นี่กันกี่ปีแล้วล่ะ”
“หกเจ็ดแปดปีแล้วค่ะป้า”
หญิงวัยกลางคนกวาดตามองสำรวจสตรีสาวสวยตรงหน้าอย่างพิจารณา
“ขอบใจมากนะพี่เข้ามาช่วยป้าเอาไว้ นี่ถ้าไม่ได้แม่หนู ป้าก็อาจจะถูกโจรพวกนั้นฆ่าได้แล้วก็ได้”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะป้า พอดีหนูเดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี ต่อให้เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หนู ถ้ามาเห็นคนแก่ถูกทำร้ายก็ต้องช่วยค่ะ”
“แม่หนูเป็นคนดีมากเลยนะ”
“หนูไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกค่ะป้า”
แล้วใบหน้าของวรันธาราก็หม่นหมองลงเพราะรู้สึกละอายใจ แต่ป้าเดซี่กลับคิดไปในอีกทิศทางหนึ่ง
“หนูมีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่า”
นี่ไง… ได้โอกาสแล้ว ได้โอกาสที่จะหลอกใช้ผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าแล้ว บอกไปสิว่าต้องการ บอกไปสิว่าต้องการเข้าไปในคฤหาสน์คาสโตรเซ่น
“คือหนู…” วรันธาราลังเลเพราะรู้สึกผิด “คือ… เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า หนูขอตัวนะคะจะกลับที่พักแล้วค่ะ”
หญิงสาวหมุนตัวจะเดินหนีเพราะไม่อาจจะหลอกใช้คู่สนทนาได้ แต่ถูกป้าเดซี่คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“ฉันถูกชะตากับหนูมาก อยากให้หนูมาทำงานด้วย สนใจหรือเปล่า”
วรันธารายืนอึ้ง ไม่คิดว่าสิ่งที่ต้องการจะง่ายดายขนาดนี้ แต่ความง่ายดายมันก็มาพร้อมกับการแสดงละครฉากใหญ่ที่หล่อนคือผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง
ไม่ได้… หล่อนจะใช้วิธีนี้ไม่ได้ หล่อนไม่ต้องการหลอกลวงผู้หญิงตรงหน้า
“คือหนูมีงานทำอยู่แล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”
“งานของป้าคือการทำงานในคฤหาสน์คาสโตรเซ่น ด้วยบทบาทสาวใช้ แต่เงินเดือนที่ได้สูงลิบเลยนะ” เพราะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันป้าเดซี่ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
เพราะดวงตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างของผู้หญิงนิรนามตรงหน้าอย่างนั้นหรือ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ หล่อนมั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องเป็นสาวใช้คนใหม่ของคฤหาสน์คาสโตรเซ่นได้อย่างสมบูรณ์แบบแน่นอน
ขยัน ไม่เกี่ยงงาน และไม่ใช่นักข่าว แต่ติดไอ้ตรงเป็นสาวสะพรั่งนี่สิที่ต้องคิดหนัก
“สนใจหรือเปล่าล่ะ”
“คือหนู… ไม่สนใจหรอกค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณป้ามากนะคะ”
วรันธารากำลังจะหมุนตัวเดินหนีไปอีกครั้ง แต่คำขู่ของแอนโทนี่ดังลั่นขึ้นมาในหูแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเสียก่อน
‘ถ้าไม่ได้ข่าวของเควิน คาสโตรเซ่นมาให้ผม คุณตกงานแน่ วรันธารา’
เท้าบอบบางที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินชะงัก ก่อนที่จะค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับป้าเดซี่อีกครั้ง
“หนู… สนใจค่ะป้า”
ป้าเดซี่แปลกใจกับท่าทางขัดแย้งกันของวรันธารา แต่ด้วยความดีใจที่จะได้หญิงสาวมาร่วมงานด้วยทำให้ลืมไปในที่สุด
“แสดงว่าหนูตกลงใช่ไหม”
วรันธาราก้าวเท้าเข้ามาหยุดใกล้ๆ ร่างของป้าเดซี่ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้หนึ่งครั้ง
“ขอบคุณป้ามากนะคะที่เมตตาหนู”
“ถือว่าเป็นการตอบแทนที่หนูช่วยป้าเอาไว้ยังไงล่ะ และที่สำคัญไปกว่านั้น ป้าเบื่อที่จะต้องสัมภาษณ์ผู้หญิงจำนวนมากที่มาเขียนใบสมัครงานแล้ว”
“เอ่อ แล้วเจ้านายของป้าจะ…”
“ถ้าหนูหมายถึงคุณเคนล่ะก็… ท่านให้อำนาจป้าเต็มที่จ้ะ”
วรันธาราอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก เพราะความละอายใจมันบังเกิดขึ้นเต็มหัวใจ
นี่หล่อนหลอกคนแก่อย่างนั้นหรือ?
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก พรุ่งนี้สายๆ มาหาป้านะ ไปถูกไหมคฤหาสน์คาสโตรเซ่นน่ะ หลังใหญ่ๆ อยู่อีกซอยถัดไปน่ะ”
“น่าจะไปถูกค่ะป้า” วรันธาราพยักหน้ารับ
“ดีมาก ไว้พรุ่งนี้พบกัน”
หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้ง กำลังจะแยกย้ายกัน แต่เหมือนป้าเดซี่จะคิดอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับมาเรียกอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนหนู”
“ป้ามีอะไรกับหนูเหรอคะ”
“ป้าลืมถามชื่อน่ะ หนูชื่ออะไรเหรอ”
“หนูชื่อวรันธาราค่ะ แต่เรียกสั้นๆ ธารได้เลยค่ะ”
“ชื่อเพราะ และแปลกดีนะ ป้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“ขอบคุณค่ะป้า”
ป้าเดซี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะแสดงท่าทางกังวลใจออกมา “ป้าลืมบอกหนูไปน่ะ คุณเคนไม่ให้ป้ารับผู้หญิงสาวๆ เข้าไปทำงาน ให้รับแต่ผู้หญิงมีอายุ”
วรันธาราฟังแล้วก็แสนจะประหลาดใจ “ทำไมล่ะคะป้า หรือว่าคุณเคนของป้า… ชอบสาวแก่…”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก คุณเคนรำคาญสายตาสาวๆ ที่ชอบแอบจ้องมองท่านน่ะ ท่านเบื่อ ท่านไม่ชอบ คนเก่าก็พึ่งถูกไล่ออกไปเพราะชอบแอบอ่อยท่าน”
“คนหล่อใครก็อยากมองไม่ผิดนี่คะป้า”
“นี่หนูเคยเห็นคุณเคนด้วยเหรอ”
คำถามของป้าเดซี่ทำให้วรันธาราตกใจ ต้องรีบแก้ตัวพัลวัน
“เอ่อ ไม่เคยเห็นหรอกค่ะ แค่เดาเอาว่าหล่อ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงจะแอบมองเหรอคะ”
ป้าเดซี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะถอนใจออกมา “ป้าขอโทษนะตอนที่ชวนหนูลืมคิดถึงกฎข้อสำคัญนี่ไปเลย”
“งั้นก็แสดงว่าหนูจะไม่ได้ทำงานในคฤหาสน์คาสโตรเซ่นแล้วใช่ไหมคะ”
“ป้าขอโทษนะ”
วรันธารารู้สึกสับสนไปหมด ใจหนึ่งก็ผ่อนคลายที่ไม่ต้องหลอกลวงคนแก่อีก แต่อีกใจกลับเต็มไปด้วยความทุกข์เพราะกำลังจะตกงาน แล้วนี่หล่อนจะตัดสินใจยังไงดีนะ
‘ถ้าไม่ได้ข่าวของเควิน คาสโตรเซ่นมาให้ผม คุณตกงานแน่ วรันธารา’
เอาอีกแล้วคำขู่ของแอนโทนี่ดังลั่นในหูอีกแล้ว
“เอ่อ แล้วถ้าหนูไม่ใช่หญิงสาวล่ะคะ แต่เป็นหญิงวัยชรา”
ป้าเดซี่เลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน “หนูหมายความว่ายังไงหรือจ๊ะ”
“หนูจะเป็นคนแก่ในวันพรุ่งนี้ค่ะ”
“ห๊า… ว่ายังไงนะหนูธาร”
ป้าเดซี่อ้าปากค้างตกใจ
“พรุ่งนี้หนูจะไปพบคุณป้าตามเวลาที่เรานัดกันนะคะ แต่จะไปในสภาพของคนแก่”
“อย่าทำแบบนั้นเชียวนะหนูธาร ถ้าคุณเคนจับได้ เราตายหมู่แน่นอน”
“ป้าไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะไม่ทำให้ป้าเดือดร้อน และถ้าต้องมีใครตาย หนูจะตายคนเดียวค่ะ”
ถึงแม้ว่าวรันธาราจะยืนกรานหนักแน่น แต่ป้าเดซี่ก็ยังขยาดด้วยความหวาดกลัวอยู่ดี
“แต่ป้ากลัวอารมณ์ของคุณเคน ถ้าความแตกแย่แน่ๆ”
“หนูจะรับผิดชอบคนเดียวค่ะ คุณป้าเชื่อใจหนูนะคะ”
วรันธารากุมมือของป้าเดซี่เอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆ “เชื่อใจหนูเถอะค่ะ หนูจะไม่หลอกลวงคุณป้าอีกแล้ว”
“อีกแล้ว…? นี่หนูธารหมายถึง…”
“เอ่อ หนูหมายถึง… หนูจะไม่มีวันหลอกลวงคุณป้าน่ะค่ะ”
ป้าเดซี่คลายความกังขาแต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้
“แต่ป้าว่า… หนูอย่าทำแบบนั้นเลยดีกว่า ป้าสัญญานะว่าถ้ามีงานดีๆ จะติดต่อให้หนูไปทำคนแรกเลย”
“ขอบคุณมากค่ะป้า แต่หนูอยากได้เงินเยอะๆ ค่ะ ขอโอกาสให้หนูนะคะ”
ดวงตาของวรันธาราคล้ายมีมนต์สะกด เพราะในที่สุดป้าเดซี่ก็จำต้องตอบตกลงทั้งๆ ที่หนักใจไม่น้อย
“ก็ได้ แต่หนูต้องแต่งมาให้เนียนนะ ไม่อย่างนั้นคุณเคนจับได้แน่นอน”
“หนูรับรองค่ะคุณป้า จะแต่งมาให้เนียนค่ะ”
สองสาวต่างวัยพูดคุยกันต่อสองสามประโยคก็แยกย้ายก็ไป ป้าเดซี่เดินกลับคฤหาสน์คาสโตรเซ่น ในขณะที่วรันธาราเดินไปเข้าไปหาผู้ชายสองคนที่ยืนรออยู่จากตรงนั้นไม่ไกลนัก
“น้องธาร คราวหน้าคราวหลังจะให้พวกพี่เล่นเป็นโจรก็เตรียมอุปกรณ์มาให้เนียนหน่อยนะ ดูสิ ให้เอาปืนเด็กเล่นแบบนี้มาขู่คนแก่ เกิดถูกจับได้ว่าเป็นของปลอมจะทำยังไง”
“ฉันขอโทษพวกพี่ด้วยก็แล้วกัน แต่ฉันไม่มีเวลาเตรียมตัวจริงๆ นี่ เอาเป็นว่าฉันจะจ่ายค่าจ้างตามที่ตกลงเอาไว้ก็แล้วกันนะ”
“ไม่ต้องหรอก พวกพี่มาช่วยเฉยๆ เอาไว้เลี้ยงข้าวก็พอ”
“ไม่ได้หรอกพี่ ทำงานก็ต้องได้เงินสิ” วรันธาราคัดค้านพร้อมกับหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นมันให้กับผู้ชายสองคนตรงหน้า
“ฉันให้พวกพี่หมดเลย”
“เยอะไป เอาแค่สองร้อยเหรียญพอ อีกร้อยเหรียญน้องธารเอาไว้ซื้อข้าวกินเถอะ”
“แต่ว่าฉัน…”
“พวกพี่เอาแค่นี้แหละ ไปล่ะ”
แล้วผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆ กับห้องที่หล่อนเช่าอยู่ก็พากันเดินจากไป วรันธารามองตามไปทั้งน้ำตา“ขอบคุณมากนะคะพี่แม็ก พี่ซัน”
สองหนุ่มยกมือโบกลา ก่อนจะหายไปจากสายตา
วรันธาราเก็บธนบัตรใบสุดท้ายลงไปในกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
“อนาคตของเราอยู่ที่วันพรุ่งนี้แล้ว”
แม้จะรู้สึกผิดกับป้าเดซี่ไม่น้อยกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แต่วรันธาราก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากเดินหน้าต่อไป
หน้าที่ก็คือหน้าที่ งานก็คืองาน นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่หล่อนต้องรำลึกเอาไว้เสมอ
