“เควิน…”
“ผมคงต้องกินคุณก่อน… แล้วเราค่อยอาบน้ำด้วยกัน”
“เควิน… คือ…”
“คุณสวยเหลือเกิน ผมบอกคุณหรือยัง”
ฝ่ามือใหญ่โอบประคองเต้างามเอาไว้ บีบเบาๆ อย่างชั่งน้ำหนักมือ
“ฉัน… จำไม่ได้… ค่ะ…”
“งั้นผมจะบอกใหม่ คุณสวยเหลือเกิน วรันธารา สวยจนผมตะลึง”
“อ๊า…” ร่างอรชรบิดส่าย เมื่อถูกปลายนิ้วเรียวบี้คลึงยอดถันจนบวมเป่งชูชัน
“ผู้ชายทั้งโลกต้องอิจฉาผม ถ้ารู้ว่าคุณสวยขนาดนี้”
เขาเอ่ยชมตลอดเวลา ขณะลวนลามหล่อนด้วยฝ่ามือไปทั่วทั้งตัว ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกดันไปชนด้านหลังขาชนกับขอบเตียง และเขาก็จูบลงมาหา
“อืมมมม์… วิเศษเหลือเกิน”
รสจูบของเควินกำซ่านทรวง แผดเผาอุ้งเชิงกรานอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นแกร่งบุกรุกรัดรึง ปากบี้บดบลดหนักหน่วง ในขณะที่มือใหญ่ปลุกเร้าจนกายสาวปั่นป่วนเจียนบ้า
“เค… เควินขา…”
นิ้วเรียวล้วงลึกดำดิ่ง แยกแย้มกลีบกุหลาบหยาดเยิ้มเปิดทาง จังหวะเคลื่อนไหว สร้างความหฤหรรษ์ให้กับสะโพกอวบจนสั่นระริก ใบหน้างดงามแดงซ่านแหงนไปด้านหลัง
“อ๊า…”
เควินก้มต่ำลงดูดกัดที่ยอดทรวง นิ้วมือบี้บดเม็ดบัวจนบวมเป่ง ก่อนจะส่งเข้าโรมรันต่อในอุ้งปาก
“ได้โปรด… เควินขา… ได้โปรด… อ๊า…”
หญิงสาวเบียดบดกระแซะวิงวอน สะโพกอวบเคลื่อนไหวสัมพันธ์กับนิ้วเรียวที่แทรกลึกเข้าไปภายในล้ำลึกอย่างกระหายอยาก หล่อนส่ายสะบัด ร้องวิงวอน
“เควิน… ได้โปรด…”
เสียงคำรามพึงพอใจของถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่ร่างอ่อนระทวยจะถูกจับหมุนให้คว่ำหน้าลงกับเตียงใหญ่ ในขณะที่สองเท้ายังคงเหยียบย่ำอยู่กับพื้น
“โอ้ว… พระเจ้า…”
เควินครวญครางกับภาพที่เห็น บั้นท้ายอวบอัดงอนงามลอยเด่น มันยวนยั่วให้เขาพุ่งทะยานเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต
“อ๊ะ อ๊า…”
“โอ้ว แน่นเหลือเกิน ทูนหัว… อืมมมม์…”
เควินสาดซัดความอหังการทางเพศใส่ไม่ยั้ง เขาสอดใส่ดุดัน ตะกุยตะกายฝากฝังจนล้ำลึกที่สุด สะโพกเพรียวโยกคลึง ส่ายสะบัดด้วยแรงอารมณ์สวาท
“โอ้ว… โอ้ว… เมียจ๋า… รัดแน่นเหลือเกิน”
ยิ่งสะโพกอวบส่ายรับมากเท่าไหร่ ความเสียวซ่านกระสันรุนแรงก็ยิ่งโจมตีมากมายเท่านั้น ความรู้สึกที่ถูกโอบรัดรอบทิศทางกำลังเข่นฆ่าเขาอย่างอำมหิต เขากระแทกแล้วก็กระแทกเข้าใส่ อัดกระหน่ำเข้าใส่บั้นท้ายที่หยัดยกรอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกินกว่าคำว่าดิบทมิฬ
“โอ้ว… วิเศษ…”
สวรรค์เคลื่อนต่ำลงมาหาเรื่อยๆ ยิ่งเขาบดอัดเข้าใส่เส้นทางที่คับแคบเร็วระรัวมากเท่าไหร่ ความกระสันซ่านก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น รุนแรงจนเขา…
ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว…!
“โอ้ว… โอ้ว… ไม่ไหวแล้ว เมียจ๋า… โอ้ว…”
เควินสุขสมตามวรันธาราไปติดๆ เขาคำรามกึกก้อง สั่นระริกไปทั้งเนื้อทั้งตัว
ไฟสวาทสงบ พร้อมกับสองร่างที่ทรุดนอนอยู่บนเตียง เควินยังไม่ถอดถอนออกไปไหน เขายังคงฝังลึกอยู่ เสียงหายใจระรัวของเขาดังอยู่เหนือศีรษะ
“กับคุณ… มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย”
เควินพลิกตัวลงนอนหงายบนเตียง มือใหญ่ดึงร่างเล็กให้ขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนกึ่งกลางลำตัว
“ร้อนแรง… จนไม่อาจจะหาคำบรรยายได้”
วรันธาราหน้าแดงก่ำ
“เอ่อ… คุณควรจะไปทำงาน และฉัน… ก็ควรจะออกไปที่ซันไทมส์…”
เควินส่ายหน้าน้อยๆ
“หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นขึ้น ผมก็สัญญากับตัวเองว่า จะไม่ปล่อยให้คุณอยู่ห่างจากสายตาอีก”
หล่อนจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจระคนขัดเขิน
“เพราะถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมคงแย่”
“ฉัน… มีค่าขนาดนั้นเชียวหรือคะ”
ว่าแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อนความต่ำต้อยของตัวเอง แต่เควินกลับไม่ได้หัวเราะด้วย
“อีกไม่นานคุณก็จะรู้ว่าตัวเองน่ะ มีค่ามากแค่ไหน”
สำหรับผม…
แต่คำนี้เควินไม่ได้พูดมันออกไป เขาจงใจที่จะเก็บเอาไว้ภายในหัวใจของตัวเองเท่านั้น
“เอ่อ… ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนค่ะ”
หล่อนตะเกียกตะกายจะลงจากร่างกำยำ แต่คนตัวโตไม่ยอมปล่อยมือจากเอวคอด
“ควบผมก่อน แล้วค่อยไปอาบ”
“เควิน…”
หญิงสาวเบิกตากว้างตกใจระคนขัดเขิน
เควินหัวเราะร่วน อมยิ้มหิวกระหาย
“ผมอยากเป็นม้า อยากถูกขี่… ควบผมหน่อยนะครับ”
เขาพูดเหมือนขอร้องวิงวอน แต่การกระทำของเขากลับสวนทางโดยสิ้นเชิง เพราะหล่อนยังไม่ทันตกลงเลย เขาก็ยกร่างของหล่อนขึ้น และกดให้ร่างสาวสวมรัดความแข็งชันอย่างเผด็จการทันที
“อ๊า…”
“อืมมมม์… ผมชอบ… แบบนี้จัง”
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ พยายามจะนั่งเฉยๆ แต่พอคนตัวโตยกสะโพกเพรียวขึ้นหาสองสามครั้ง หล่อนก็ทนเฉยต่อไปไม่ได้ เสียวกระสันไปทั้งตัวจนต้องเคลื่อนไหว
“โอ้ว… แบบนั้นแหละคนสวย… โยก คลึงผม… ควบผมแบบนั้น พระเจ้า… ทำไมวิเศษแบบนี้ โอ้ว… โอ้ว…”
เควินครางไม่เป็นภาษา ร่างกำยำดิ้นสะบัดไปกับลีลาควบขี่ของสาวน้อยด้านบน มือใหญ่รวบเอวบางบ้าง บี้ขยี้เต้างามบ้าง ในขณะที่ริมฝีปากสวยจัดครางคำรามตลอดเวลา
“ไม่ไหวแล้ว… ทูนหัว… ผมไม่ไหวแล้ว…”
ศึกบนเตียงพึ่งจบไปได้เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ศึกนอกเตียงก็ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่คิดจะให้หยุดพัก วรันธารารู้สึกอึดอัดเหลือเกินกับสายตาที่แคลอรีน่ามองจ้องมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้หล่อนจะมีอ้อมแขนของเควินโอบรอบกาย แต่กระนั้นก็ยังอดหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี
“แม่จำได้ว่าลูกไม่เคยตื่นสาย”
เควินไหวไหล่น้อยๆ “ผมตื่นแต่เช้าครับ แต่ที่ลงมาสายก็เพราะนอนกับเมีย”
แคลอรีน่าไม่พอใจกับคำตอบ แต่ก็ยังคงปั้นยิ้ม “แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก เควิน”
“ด่วนไหมครับ เพราะถ้าไม่ด่วน ผมคงต้องขอตัวพาเมียไปทำงานก่อน”
“ด่วน” แคลอรีน่าตอบเสียงสะบัด “ด่วนมากด้วย”
เควินไหวไหล่น้อยๆ “งั้นก็ว่ามาสิครับ ผมมีเวลาไม่มาก”
แคลอรีน่าปลายตามองที่วรันธารา “แม่มีเรื่องจะคุยตามลำพังกับลูก”
วรันธารารู้ดีกว่าควรจะออกไป “เอ่อ… ฉันไปรอที่รถนะคะ”
“ไม่ต้อง อยู่ด้วยกันตรงนี้แหละ” เควินทำเสียงดุใส่หญิงสาว ก่อนจะหันไปพูดกับมารดา “ผมไม่มีความลับกับเมีย คุณแม่มีอะไรก็พูดมาเลยครับ ก็อย่างที่บอก ผมมีธุระ”
แคลอรีน่าโกรธจนตัวสั่น “หนูไครี่ย์จะมาที่นี่วันนี้”
“ผมไม่ได้เชิญ” เควินตอบกลับอย่างไม่มีเยื่อใย
“แต่แม่เป็นคนเชิญ”
“งั้นคุณแม่ก็จัดการไปสิครับ แต่อย่าให้มาวุ่นวายกับผม หรือวรันธาราเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน”
“เควิน!” แคลอรีน่าโกรธจนต้องดีดตัวขึ้นจากโซฟา จ้องหน้าบุตรชายอย่างโมโห “ยังไงซะ ลูกก็ต้องทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี ไม่ใช่มาปล่อยปละละเลยหนูไครี่ย์”
“เพราะไม่ได้ต้องการให้แม่นี่มาที่นี่สักหน่อย คุณแม่เป็นคนเชิญ ก็ดูแลกันเอาเองเถอะครับ ผมขอตัว ไปวรันธารา” เควินรั้งร่างอรชรของวรันธาราให้ก้าวเดิน แต่ยังไม่ทันข้ามธรณีประตู ผู้หญิงผมสีทอง หุ่นดีมากคนหนึ่งก็เดินสวนเข้ามา
“พี่เคน… พี่เคนจริงๆ ด้วย” เจ้าหล่อนกระโดดเข้ามาสวมกอดเควินทันที โดยไม่สนใจว่าจะมีใครยืนอยู่ด้วยหรือเปล่า ทั้งจูบทั้งหอม นี่ถ้าร่วมรักได้ เจ้าหล่อนคงทำไปแล้ว วรันธาราคิดอย่างหมั่นไส้ มองหน้าผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะเลื่อนไปมองคนตัวโตที่ยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน
ทำไมเขาไม่ปัดป้องบ้าง หรือว่าชอบ?
“ฉันขอตัวไปรอที่รถนะคะ” วรันธาราบิดตัวออกจากอ้อมแขนของเควิน จะเดินไป แต่เสียงแหลมสูงของผู้หญิงผมทองก็หยุดสองเท้าของหล่อนเอาไว้เสียก่อน
“แม่นี่ใครกันคะ หรือว่าคู่ขาคนใหม่”
“เมีย” เควินตอบ แต่ไครี่ย์ไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะร่วน “ฉันก็เห็นพี่เคนบอกว่าเมียทุกคนนั้นแหละ ทั้งๆ ที่พวกหล่อนเป็นแค่คู่ขา คู่นอน”
เควินถอนใจแรงๆ พลางผลักร่างของไครี่ย์ออกจากตัว “ฉันอึดอัด ออกไปได้แล้ว”
“แหม เมื่อก่อนไม่เห็นบอกว่าอึดอัดเลยล่ะค่ะ ตอนที่เรา… ทำอะไรกันบนเตียงน่ะ”
วรันธาราได้ยินก็หันขวับมาจ้องหน้าเควิน แต่เขาทำหน้าเย็นชา ไม่คิดจะอธิบายอะไรเลย หญิงสาวจึงจำต้องหันกลับไป ด้วยความน้อยใจ
“ถ้าจะมาป่วน กลับไปซะเถอะ น่ารำคาญ”
“ไม่ได้มาป่วนนะคะพี่เคน ฉันมาสานสัมพันธ์กับพี่อีกรอบต่างหาก”
เควินเบ้หน้าอย่างรำคาญ “ฉันไม่ชอบเด็กประสาทแบบเธอ ไสหัวไปไกลๆ ได้แล้ว”
“ไม่ไปหรอกค่ะ ฉันตั้งใจแล้วว่าจะทำให้พี่ขึ้นเตียงด้วยอีกรอบให้ได้ เห็นไหมคะ…” ว่าแล้วไครี่ย์ก็หมุนตัว และแอ่นอกใหญ่โต “ฉันไปทำหน้าอกมาใหม่ ใหญ่กว่าเดิมมาก แถบนิ่มหยุ่นมือมากด้วย พี่เคนลองจับดูสิคะ” แล้วไครี่ย์ก็คว้ามือใหญ่ของเควินขึ้นมาจับหน้าอกของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าวรันธาราเห็นเต็มสองตา หล่อนอ้าปากค้าง และรีบเดินหนีออกไปทันที
“เด็กบ้า…” เควินกระชากมือออก
“ไม่ชอบหรือคะ เล็กไปเหรอ”
“ฉันไม่ชอบของปลอมต่างหาก ไปให้พ้น” เควินตวาดไล่ไครี่ย์ พร้อมกับตวัดตากลับไปมองแคลอรีน่า แต่มารดาหายตัวไปแล้ว เขากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ
“ไปหายายแม่มดซะ แล้วอย่ามายุ่มย่ามกับฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันจับเธอโยนออกไปนอกรั้วแน่ ยายเด็กนรก” เควินก้าวยาวๆ เดินออกไปอย่างหัวเสีย ในขณะที่ไครี่ย์มองตามร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มไปด้วยสายตามุ่งมั่น
“ตัวใหญ่กว่าเดิมเยอะเลย กล้ามก็แน่นขึ้นด้วย แบบนี้สนุกทั้งคืนแน่ๆ ไครี่ย์เอ๋ย” เด็กสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำลายตาจากมุมปาก และอมยิ้มอย่างพึงพอใจ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า นั่งเงียบไม่พูดไม่จาแปลกๆ” หลังจากขับรถออกจากบ้าน วรันธาราก็นิ่งเงียบจนน่าพิศวง ทั้งๆ ที่ปกติหล่อนจะเป็นฝ่ายชวนเขาคุยเสียด้วยซ้ำ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่คิดเรื่อยเปื่อย”
“คงไม่ได้คิดเรื่องของยายไครี่ย์หรอกนะ”
ใช่แล้ว เขาเดาได้อย่างถูกต้อง แต่หล่อนคงไม่อาจจะยอมรับออกไปได้
“มะ ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉัน… ฉันจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นทำไมกันล่ะคะ”
“หึงไง” เขาตอบสั้น ในขณะที่ยังคงมุ่งมั่นอยู่กับการขับรถเช่นเดิม มีแต่ วรันธารานั่นแหละที่สั่นสะท้านไปทั้งกาย
“หึง? ฉันเนี่ยนะจะหึงคุณ… บ้าไปแล้ว”
“อย่างนั้นหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ คุณมีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพัน และฉันก็ไม่ใช่คนสุดท้ายสักหน่อย” ท้ายประโยคเสียงเครือจนน่าเวทนา “เอ่อ ว่าแต่… คุณไครี่ย์เป็นเป็นผู้หญิงที่คุณจะแต่งงานด้วยเหรอคะ”
“ไม่ใช่”
“แต่คุณแม่ของคุณ…”
“ความต้องการของยายแม่มดนั่น คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ”
“คุณกับแม่… คือฉัน… ฉันสงสัยว่าทำไมคุณถึงไม่ค่อยจะรักท่านเลยล่ะคะ”
รถทั้งคันเบรกกะทันหัน ก่อนที่เขาจะหันมามองหน้า “อย่าถามเรื่องนี้กับผมอีก ผมไม่ชอบ”
“เอ่อ ค่ะ…”
วรันธารารับคำเสียงเบาหวิว รู้สึกปวดหนึบไปทั้งหัวใจ
เควินกัดฟันแน่น บังคับรถให้แล่นไปตามถนนอีกครั้ง นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเบื้องหน้าเขม็ง
“คนที่ผมจะแต่งงานด้วยก็คือคุณ จำเอาไว้วรันธารา”
เขาพูดทำลายความเงียบงันขึ้น แต่มันกลับไม่ได้ช่วยให้ความปวดหนึบที่หน่วงอยู่ภายในหัวใจคลายไปได้เลย
ทำไมจะต้อง… เจ็บปวดขนาดนี้ด้วยนะ วรันธารา?
