เควินชะงักเท้ากึกอยู่หน้าห้องน้ำ หัวใจเต้นแรง เมื่อเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งนอนตะแคงอยู่บนเตียงเบื้องหน้า สมองสั่งการให้คำรามเรียกชื่อคุ้นเคยออกไป
“วรันธารา…”
สองเท้ารีบก้าวเข้าไปประชิดขอบเตียง
“คุณ… คุณกลับมาหาผมแล้วหรือ”
มือใหญ่คว้าต้นแขนขาวเนียน และกระชากให้คนที่นอนอยู่พลิกหันมาเผชิญหน้า ก่อนที่รอยยิ้มยินดีจะค่อยๆ จางหายไป
“ไครี่ย์?” เควินปล่อยมือจากแขนของไครี่ย์อย่างรวดเร็วราวกับมันคือถ่านร้อนจัด
“ไครี่ย์เองค่ะ”
ไครี่ย์ยิ้มหวาน แสดงท่าทางเชิญชวนอย่างไม่คิดจะปิดบัง เควินที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูพันอยู่รอบสะโพกแค่ผืนเดียวเท่านั้นขยับออกห่างทันที
“เธอเข้ามาในห้องของฉันพี่ทำไม”
ไครี่ย์อมยิ้มเจ้าเล่ห์ “พี่เคนทำเป็นไร้เดียงสาไปได้ ผู้หญิงเข้ามาหาผู้ชายในห้องแบบนี้… ในชุดนอนบางๆ แบบนี้…” เด็กสาวขยับลงจากเตียง และรีบเดินไปหยุดตรงหน้าของเควิน และนั่นก็ทำให้เควินได้เห็นสัดส่วนที่สะท้อนออกมาจากชุดนอนบางใสนั้นอย่างชัดเจนเต็มสองตา
ไครี่ย์หุ่นดีมาก แต่กลับไม่อาจทำให้เขาปรารถนาได้ ไม่เหมือนกับใครอีกครั้ง ที่แค่จ้องตาเท่านั้น เขาก็ต้องการเสพสมจนแทบคลุ้มคลั่ง
เควินเมินหน้าหนี
“ออกไปจากห้องฉันพี่ซะ ฉันพี่ต้องการพักผ่อน”
“พี่เคนก็พักผ่อนไปสิคะ เดี๋ยวที่เหลือไครี่ย์จัดการเอง” ไครี่ย์ขยับเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น ในขณะที่เควินก็ถอยออกห่างมากยิ่งขึ้นเช่นกัน
“พี่เคนไม่สนใจ… ร่างกายของไครี่ย์เหรอคะ ดูสิ…” ไครี่ย์ยกมือขึ้นกอบกุมเต้างามใหญ่ล้นมือเอาไว้ พลางลูบวนไปมายั่วยวน “มันใหญ่กว่าของเดิมเยอะเลยนะคะ แถมยังเด้งสู้มือด้วย”
“ออกไปจากห้องฉันพี่ซะ”
“พี่เคน อย่าฝืนใจตัวเองสิคะ เรามาสนุกกันเถอะ ฉันสัญญาจะทำให้พี่ครางลั่นห้อง และลืมรสรักของผู้หญิงคนนั้นไปเลย”
“หุบปาก และออกไปซะ!”
แม้จะถูกตวาดไล่ แต่ไครี่ย์ก็ยังไม่ยอมแพ้ “ฉันน่ะ… อยากนอนกับพี่อีกครั้ง อยากจะทำให้พี่รู้สึกถึงการโอบรัดจากฉัน… ฉันไปฝึกฝนมาแล้วนะ สามารถตอบสนองความต้องการป่าเถื่อนของพี่ได้อย่างถึงใจเลยทีเดียว”
“บอกให้หุบปากไงล่ะ!”
ไครี่ย์ไม่สนใจ ปลดชุดนอนออกจากตัวในทันที “เห็นไหมล่ะคะ ว่าฉันก็สวย… สวยกว่าผู้หญิงที่พี่ติดใจเสียอีก”
เควินขบกรามแน่น เมินหน้าหนีอย่างโมโห “ถ้าไม่ออกไป ฉันพี่จะจับเธอโยนออกไปในสภาพเปลือยแบบนี้นั่นแหละ”
“พี่ไม่สนใจฉันจริงๆ เหรอคะ” ไครี่ย์ฉวยโอกาสที่เควินไม่ยอมมองมาที่ตัวเอง โผเข้าไปกอดรัดร่างกำยำแน่น มือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้าง อีกมือก็ล้วงไปกอบกุมท่อนชายเอาไว้เต็มมือ
“พี่ต้องการฉัน…”
“ออกไป!” เควินผลักไครี่ย์ออกจากตัวเต็มแรง จนร่างเปลือยล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างหมดสภาพ ไครี่ย์เงยหน้าขึ้น ใบหน้านวลแดงก่ำอย่างหัวเสีย
“พี่เคน…!”
“ถ้าไม่อยากอายมากไปกว่านี้ ก็ออกไปจากห้องของฉันพี่ซะ”
ไครี่ย์กัดฟันแน่น ลุกขึ้นยืน “ถามจริงๆ เถอะ พี่ก็ต้องการฉันนี่ แล้วทำไมถึงต้องฝืนด้วยล่ะคะ”
“ฉันพี่ไม่เคยต้องการเธอ”
“ไม่จริงหรอก เมื่อกี้ฉันจับไอ้นั่นของพี่ มันตื่น…”
เควินเมินหน้า
“ใช่ มันตื่น แต่มันไม่ได้ตื่นเพราะเธอ”
ไครี่ย์อ้าปากค้าง “ไม่จริง ก็มีฉันแก้ผ้าต่อหน้าพี่อยู่คนเดียว แล้วพี่จะตื่นเพราะใครได้อีกล่ะ”
“ไม่ใช่สายตาเพียงอย่างเดียวหรอกที่จะทำให้ฉันพี่ตื่นได้ จินตนาการในหัวก็ทำได้เช่นกัน”
ไครี่ย์ยืนอึ้งอยู่นานเลยทีเดียว กว่าจะสามารถพูดออกไปได้ “อย่าบอกนะว่าที่พี่ตื่นก็เพราะว่า…”
เควินไม่ได้ตอบ แต่ไครี่ย์เข้าใจได้เป็นอย่างดี เด็กสาวกัดปากแน่นอย่างโมโห
“พี่เคนยังไม่ลืมมันอีกเหรอคะ”
เควินไม่ตอบ แต่กลับออกคำสั่งแทน “ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วก็ออกไปจากห้องของฉันพี่”
“พี่เคนรักมัน” ไครี่ย์ครางอย่างสิ้นหวัง แต่เควินก็ยังไม่ยอมให้ความกระจ่างอยู่ดี
“จำไว้แค่ว่า ฉันพี่ไม่มีวันแต่งงาน หรือว่ารักเธอก็พอ ไครี่ย์”
เควินทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า สวมใส่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย ร่างของไครี่ย์เซถลา มือเล็กจำต้องคว้าขอบหน้าต่างเอาไว้ความผิดหวัง ความอับอายโจมตีเข้าใส่ไม่หยุด
“ฉันแพ้ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอได้ยังไงกัน วรันธารา”
แคลอรีน่านั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ภายในห้องรับแขกอย่างอารมณ์ดี เพราะคิดว่าตอนนี้ไครี่ย์คงจะเผด็จศึกลูกชายหัวแข็งของตนเองได้สำเร็จไปแล้ว แต่ไม่นานก็ต้องเบิกตากว้างตกใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังไวๆ ของเควินเดินผ่านหน้าห้องรับแขกไป หล่อนรีบลุกขึ้นวิ่งตามทันที
“เควิน… ลูกจะไปไหนน่ะ”
คนถูกเรียกชะงักเท้าหยุดเดิน
“ผมจะออกไปดื่ม ขอตัวนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนสิเควิน” แคลอรีน่ารีบวิ่งไปขวางหน้าลูกชายเอาไว้ และถามอย่างกังขา “แล้วหนูไครี่ย์ล่ะ”
เควินแค่นยิ้มหยัน “อย่าส่งผู้หญิงคนไหนเข้าไปในห้องนอนของผมอีกนะครับ เพราะไม่อย่างนั้น ผมจะไม่กลับมานอนที่นี่”
“เควิน…”
“ขอตัวครับ” เควินโค้งตัวให้กับมารดาเล็กน้อย ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินหายออกไปจากตัวตึกใหญ่ ไม่ช้าเสียงเครื่องยนต์รถคันโปรดของลูกชายก็กระหึ่มขึ้น ก่อนจะจางหายไปในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
“พลาดได้ยังไงเนี่ย”
แคลอรีน่าบ่นอย่างหัวเสีย เดินกลับเข้าไปในห้องรับแขก และก็ได้เจอ ไครี่ย์นั่งรออยู่พอดี
“หนูไครี่ย์ ทำไมทำพลาดล่ะ รู้ไหมตอนนี้เควินออกไปดื่มนอกบ้านแล้วน่ะ”
“ที่พลาดก็เพราะว่าพี่เคนไม่มองไครี่ย์ไงคะ”
“ไม่มอง…? จะไม่มองได้ยังไง ในเมื่อเควินเป็นผู้ชาย และหนูไครี่ย์ก็ออกจะสวยขนาดนี้ ถ้าไม่มองก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้วล่ะ ป้าว่าหนูไครี่ย์ยั่วยวนไม่พอหรือเปล่า”
ไครี่ย์ส่ายหน้าน้อยๆ ไม่มีทีท่ากระตือรือร้นใดๆ อีกแล้ว “ถ้าผู้ชายคนหนึ่งมีความรักมั่นคงอยู่ภายในใจ ต่อให้หนูยั่วยวนแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางเกิดอารมณ์กับหนูหรอกค่ะ”
“หนูไครี่ย์คิดว่าเควินยังลืมนักข่าวกระจอกคนนั้นไม่ได้เหรอ”
“ไม่ใช่แค่ลืมไม่ได้ค่ะ แต่พี่เคนไม่มีวันลืมต่างหาก พี่เคนรักผู้หญิงคนนั้นมาก”
“แต่มันก็ไปแล้วนี่”
“ตัวไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่พี่เคนมีให้มันยังคงอยู่ และหนูก็รู้ตัวดีกว่าไม่อาจจะรับมือได้ไหว หนูคงไม่มีเสน่ห์พอที่จะทำให้พี่เคนเลิกรักผู้หญิงคนนั้นหรอกค่ะ”
“หนูไครี่ย์พูดแบบนี้ก็หมายความว่า…”
ไครี่ย์พยักหน้าน้อยๆ พลางจ้องหน้าสบประสานสายตากับแคลอรีน่า “หนูขอบคุณคุณป้ามากนะคะที่ให้โอกาสหนู แต่หนูแพ้แล้วล่ะคะ”
“ผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างหนูไครี่ย์ไม่มีทางแพ้นังชั้นต่ำคนนั้นหรอก เอาใหม่ คราวนี้เรามาวางแผนกันใหม่ ป้ารับรองว่าจะไม่พลาด…” แคลอรีน่ายังพูดไม่ทันจบไครี่ย์ก็แทรกขึ้น
“หนูไม่ได้แพ้วรันธาราหรอกค่ะ แต่หนูแพ้ความรักที่พี่เคนมีให้ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก”
“หนูไครี่ย์…”
“คุณป้าอย่างเหนี่ยวรั้งหนูเอาไว้อีกเลยนะคะ ให้หนูได้ไปอยู่กับผู้ชายที่เห็นค่าของหนูดีกว่า” ไครี่ย์วิงวอน และยอมแพ้อย่างจริงใจ
“แต่ป้า… เสียดายหนูนะ ไครี่ย์”
“หนูเองก็เสียดายพี่เคนเหมือนกันค่ะ ก็พี่เคนทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังเซ็กซี่เป็นบ้า” ไครี่ย์อมยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงเศร้า “แต่หนูก็ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองหัวใจของพี่เคน น่าอิจฉาวรันธารานะคะคุณป้า”
แคลอรีน่ากำมือแน่น รู้สึกเกลียดวรันธาราจับใจ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น หล่อนคงได้ไครี่ย์มาเป็นลูกสะใภ้แล้ว ไครี่ย์ที่จะทำให้หล่อนกับเควินกลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง
“นังนั่นมันไม่มีอะไรให้หนูไครี่ย์ต้องอิจฉาหรอก”
“ทำไมจะไม่มีล่ะคะ ก็ผู้หญิงคนนั้นได้หัวใจของพี่เคนไป”
“มันได้หัวใจ แต่จะไม่มีวันได้ครอบครองร่างกายของเควิน” แคลอรีน่าคำรามเล็ดลอดไรฟันออกมา “เพราะป้าจะไม่ยอมรับมันเด็ดขาด”
“แม้จะไม่มีหนูแล้วอย่างนั้นเหรอคะ”
“วันนี้เควินไม่ยอมรับไมตรีจากหนู แต่วันหน้าป้าจะทำให้เควินไม่อาจจะปฏิเสธหนูได้ คอยดูสิหนูไครี่ย์”
ไครี่ย์ยิ้มบางๆ รู้อยู่ในใจอยู่แล้วล่ะว่าแคลอรีน่าไม่มีทางทำสำเร็จ แต่ก็ไม่อยากจะขัดคอ“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะคุณป้า พรุ่งนี้หนูจะกลับบ้านแล้ว”
“ห๊า! ทำไมกลับเร็วนักล่ะ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ”
ไครี่ย์ส่ายหน้ายิ้มบางๆ “หนูจะกลับไปตามหาผู้ชายที่เป็นของหนูจริงๆ น่ะค่ะ ขอโทษคุณป้าด้วยนะคะ”
แคลอรีน่าไม่อาจจะทัดทานได้อีกจึงทำได้แค่ระบายยิ้มผิดหวัง “อย่าพึ่งมีใครนะ เพราะอีกไม่นาน เควินจะต้องหันมาสนใจหนูคนเดียว”
เด็กสาวระบายยิ้ม ลุกขึ้นยืน และเดินจากไป แคลอรีน่ามองตามไปอย่างผิดหวังเป็นที่สุด
