ขุนศึกเบ้หน้าอย่างรังเกียจเมื่อเดินมาหยุดหน้าห้องเช่าแคบๆ ของผู้หญิงหน้าโง่อย่างณดา ผู้หญิงที่เขามีเอาไว้เพื่อหลอกใช้ประโยชน์ และหลอกเอาเงินยามที่ตัวเองหมุนไม่ทัน
มือขาวไม่ใหญ่โตมากเพราะขุนศึกเป็นผู้ชายชายไซส์ปกติยกขึ้นเคาะที่ประตูไม้สองสามครั้ง
“ณดา พี่มาแล้วนะ”
เพียงแค่อึดใจเดียวประตูห้องก็ถูกเปิดออก แต่ไม่ใช่จากฝีมือของณดา เพราะวรันธารารับอาสามาเปิดเอง ขุนศึกยืนอึ้งตะลึงกับความสวยของผู้หญิงคุ้นตาตรงหน้า
“คนสวย มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไงกันครับ”
น้ำเสียงหื่นกระหายของขุนศึกทำให้วรันธาราแทบอ้วก “ก็ทำไมธารจะมาไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อธารเป็นเพื่อนกับณดา”
“ธาร…?”
“วรันธารา จำได้หรือยังคะ พี่ขุนศึก”
วรันธารเบียงตัวให้ขุนศึกเดินเข้าไปในห้องเช่า ก่อนจะเปิดประตูห้องค้างเอาไว้ และเดินตามเข้าไป
“วรันธารา? อ้อ จำได้แล้ว ไม่คิดว่าจะสวยขึ้นผิดหูผิดตาแบบนี้”
วรันธาราไม่สนใจคำชมของขุนศึก หล่อนเลือกที่จะเดินไปนั่งบนโซฟาแทน
“ไม่เหมือนกับณดา เฉิ่มยังไง เชยยังไงก็ยังเป็นอยู่แบบนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี”
ณดาเดินออกมาได้ยินพอดีก็หน้าเศร้า แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้อย่างสุดความสามารถ หญิงสาวฝืนยิ้ม และเดินไปหยุดตรงหน้าของขุนศึก
“พี่ขุนมานานแล้วเหรอคะ”
“ไม่นานหรอกครับ ว่าแต่วันนี้มันอะไรกินบ้างล่ะ พี่หิวแล้ว”
“มีหลายอย่างเลยค่ะ” ณดายิ้มกว้างตอบ และเดินนำตรงไปยังสำรับอาหาร วรันธารามองตามไปอย่างหมั่นไส้ขุนศึก
“จะรีบกินรีบไปว่างั้นใช่ไหมคะพี่ขุน”
ขุนศึกหันไปมองวรันธาราที่รู้ทัน ก่อนจะตอบเสี่ยง
“พี่ก็มีธุระที่ต้องรีบไปทำบ้างน่ะสิครับ นี่มีเวลาแวะมากินข้าวกับณดาก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
ณดาก้มหน้าซ่อนความอดสูเอาไว้
วรันธาราเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ณดา แต่สายตาจ้องหน้าขุนศึกเขม็ง
“การกินมื้อเย็นด้วยกันมันก็เป็นเรื่องปกติของคนรักกันไม่ใช่เหรอคะพี่ขุน หรือว่าพี่ขุนไม่ได้เห็นว่าณดาเป็นคนรัก”
ขุนศึกชะงัก มองหน้าวรันธาราอย่างโมโห “พี่กับณดาคบกันมาตั้งกี่ปีแล้ว ถ้าไม่เรียกว่าคนรัก จะเรียกว่าอะไรล่ะครับ”
“เป็นคู่รักที่แปลกมากนะคะ มากินข้าวด้วยกันครึ่งปีครั้ง”
“วรันธารา!”
“หรือว่าธารพูดผิดไปคะ”
“เอ่อ กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ” ณดาเห็นว่าเพื่อนรักกับคนรักอย่างขุนศึกกำลังจะทำสงครามกันก็รีบห้ามปราม
“ธารกินนี่สิ อร่อยนะ ของโปรดด้วย”
ณดารีบตักอาหารให้กับเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปตักให้กับขุนศึกบ้าง แต่ชายหนุ่มยกจานหนีอย่างไร้มารยาท ก่อนจะสมทบด้วยวาจาเหี้ยมเกรียมจนไม่น่าให้อภัย
“พี่ไม่ชอบกิน”
ณดายิ้มเศร้าๆ “ณดาจำได้… ว่าพี่ขุนชอบ”
“ของเก่าๆ รสชาติจืดๆ พี่ไม่ชอบกิน เลิกตักให้พี่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะกินจานไหน จะตักเอง”
“ค่ะ” ณดาก้มหน้าน้ำตาเอ่อล้น วรันธารามองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักอย่างสงสาร และก็แค้นเคืองขุนศึกเป็นที่สุด จนในที่สุดก็ทำให้กินข้าวต่อไปไม่ลง
“ฉันขอตัวนะณดา”
“อิ่มแล้วเหรอธาร กินไปนิดเดียวเองนะ”
“กินไม่ลงน่ะ จะอ้วก” วรันธารามองหน้าขุนศึก ก่อนจะรีบลุกหนีออกไปจากห้องเช่า ณดาจึงทำได้แค่ก้มหน้ากินข้าวเคล้าน้ำตาต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก
ขุนศึกพอเห็นวรันธาราไม่อยู่แล้วก็ยิ้มสะใจ รีบเปลี่ยนท่าทางของตัวเองในทันที
“กินนี่หน่อยนะณดา อร่อยพี่ลองแล้ว”
ณดาเงยขึ้นมองหน้าขุนศึกอย่างแปลกใจ แต่ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ “ขอบคุณค่ะพี่ขุน”
“อันนี้ก็อร่อย”
“ขอบคุณค่ะ” ณดากำลังจะตักอาหารใส่ปาก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของขุนศึก
“เดือนนี้พี่เงินไม่พอจ่ายค่าผ่อนรถ ณดาพอจะมีให้พี่ยืมบ้างไหมครับ”
“เอ่อ…”
“พี่สัญญาว่าจะเงินออกเมื่อไหร่จะรีบเอามาคืนทันที จะไม่เบี้ยวเหมือนครั้งก่อนๆ อีกแล้ว”
ณดารู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด เพราะไม่ว่าขุนศึกจะมาหาหล่อนหรือไม่ แต่เขาก็จะโทรมายืมเงินหล่อนเสมอ หล่อนเคยคิดว่าจะปฏิเสธ แต่พอไม่ให้ ขุนศึกก็อาละวาดด่าทอหล่อน และทวงบุญคุณเมื่อครั้งในอดีตที่เคยช่วยชีวิตเอาไว้“เดือนนี้ณดา… ก็ไม่พอ…”
“ไม่พอ…? จะไม่พอได้ยังไงกัน พี่รู้นะว่าณดามีเงินเก็บ เอามาให้พี่ยืมซะดีๆ ไม่อย่างนั้น เราไม่ต้องมาพบกันอีก และณดาก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่เนรคุณคนที่เคยช่วยเหลือณดามาในอดีต”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะพี่ขุน คือณดาไม่พอใช้จริงๆ”
“ตอแหล!”
“พี่ขุน…”
“ถ้าไม่ให้ก็เลิกกัน!”
ณดาส่ายหน้าน้อยๆ “พี่ขุนอย่าทำแบบนี้สิคะ เงินไม่ใช่สิ่งที่จะมาตัดสินความรักของคนเราได้”
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเงินมันคือพระเจ้า ถ้าไม่มีเงินให้พี่ก็เลิกคุยกัน เลิกติดต่อกัน และเตรียมตัวเป็นคนเนรคุณได้เลย”
ขุนศึกผุดลุกขึ้นยืน หน้าตาเกรี้ยวกราด
“แต่ณดาไม่มีจริงๆ ค่ะ”
เมื่อเห็นณดาส่ายหน้ายืนยันคำเดิม ขุนศึกจึงคิดแผนใหม่ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องมีเงินไปเลี้ยงสาวๆ ในคลับ
“จำได้ไหมว่าพี่ต้องเสี่ยงชีวิตเข้าไปในกลุ่มผู้หญิงที่กำลังบ้าคลั่งคนร้ายพวกนั้น เพื่อช่วยณดาออกมาน่ะ จำได้หรือเปล่า”
ณดานิ่งเงียบน้ำตาไหลพราก
“และจำได้ไหมว่าพี่ถูกมีดคัตเตอร์กรีดที่แขนต่อยจนฟันหน้าหักไปสองซีกเพราะปกป้อง ณดาน่ะ” ความจริงมันก็แค่ความบังเอิญ แต่ขุนศึกนำมันขึ้นมาใช้ทวงบุญคุณกับณดาเสมอ
“ณดาจำได้ค่ะ”
“พี่ยอมสละชีวิตเข้าไปช่วยเหลือ แล้วทำไมณดาจะให้เงินพี่บ้างไม่ได้ล่ะ เงินมันของนอกกายไม่ใช่เหรอ”
“แต่…”
“หรือว่าณดาไม่ได้รักพี่แล้ว”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ”
“งั้นก็ให้พี่ยืมเงินอีกครั้งนะครับ พี่สัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย” ขุนศึกใช้ไม้อ่อนด้วยการทรุดตัวลงนั่ง และคว้ามือเล็กของณดามากุมเอาไว้แน่น
“นะครับ ช่วยเหลือพี่อีกครั้ง”
ณดาพยายามจะใจแข็งอย่างที่วรันธาราสอน แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนลงอยู่ดี “ก็ได้ค่ะ แต่… ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ”
ขุนศึกยิ้มกว้างดีใจ รีบตอบรับ “ครับ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว พี่จะไม่มารบกวนเงินทองของณดาอีก”
“พี่ขุนจะยืมณดากี่ร้อยเหรียญคะ”
ขุนศึกลอบยิ้มพึงพอใจ เขารู้ดีว่าณดามีเงินเก็บ เพราะหญิงสาวไม่ใช่คนใช้เงินฟุ่มเฟือย และไม่ใช่คนเที่ยวเตร่ด้วย
“สามพันเหรียญ”
“สามพันเหรียญเลยเหรอคะ” ณดาตกใจ เพราะหล่อนมีเก็บอยู่แค่สามสองร้อยเหรียญเท่านั้น
“ณดาให้พี่ไม่ได้เหรอครับ”
ณดาอึ้งนิ่งเงียบใช้ความคิด และแน่นอนว่ากำลังลังเล ขุนศึกเห็นจึงโน้มน้าวขึ้นอีก“ถ้าณดาให้เงินพี่ยืมครั้งนี้แล้ว หนี้บุญคุณของเราจบสิ้นกัน พี่จะไม่ทวงบุญคุณกับณดาอีก”
ณดาช้อนตามองคนพูดอย่างต้องการความมั่นใจขุนศึกจึงต้องย้ำชัดเจนอีกครั้ง
“พี่สัญญา พี่จะไม่ทวงบุญคุณนั้นอีก”
หญิงสาวถอนใจเบาๆ อย่างตัดสินใจแล้ว “งั้นพี่ขุนรอณดาแปบนะคะ เดี๋ยวณดามาค่ะ”
“ครับ พี่จะรอณดาครับ”
ขุนศึกมองร่างของณดาที่เดินหายเข้าไปหลังตู้เสื้อผ้าด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“ผู้หญิงอะไร เฉิ่ม เชย แถมยังโง่เง่าอีก”
ไม่นานณดาก็เดินออกมา พร้อมกับเงินในมือ ขุนศึกเห็นมือธนบัตรสามพันเหรียญด้วยตาลุกวาวพึงพอใจ
“นี่เป็นเงินเก็บก้อนสุดท้ายของณดาค่ะ พี่ขุนต้องคืนณดาทันทีที่เงินเดือนนี้ออกนะคะ”
ขุนศึกแทบจะกระชากเงินในมือของณดาเลยทีเดียว “แน่นอน พี่สัญญา ขอบใจมากนะณดา”
ณดาระบายยิ้ม ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหลบเมื่อขุนศึกจะดึงเข้าไปกอด
ขุนศึกหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ใส่ใจที่จะพูดมันออกมา เพราะจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้พิศวาสผู้หญิงซื่อบื้ออย่างณดาสักนิด ที่ทำก็เพราะแค่หวังประโยชน์เท่านั้น
“งั้นพี่กลับก่อนนะ”
“ไปแล้วเหรอคะ พี่ขุนพึ่งกินข้าวไปนิดเดียวเองนะคะ”
“พี่รีบน่ะ” แล้วขุนศึกก็ก้าวพรวดไปออกไปนอกประตู โดยมีสายตาเศร้าๆ ของณดามองตามไป
รู้ดีว่าตัวเองโง่มาก แต่ก็เพราะว่าไม่อาจจะโต้แย้งใดๆ กับขุนศึกได้ ทำให้หล่อนยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอดเวลา หญิงสาวน้ำตาคลอ ค่อยๆ เดินกลับไปทรุดตัวนั่งลงที่หน้าสำรับอาหาร หน้าจานข้าวของตัวเอง มือเล็กตักอาหารใส่ปากครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งๆ ที่ลิ้นไม่รับรู้รสชาติใดๆ อีกแล้วนอกจากความขมขื่นเพียงเท่านั้น
วรันธาราเปิดประตูห้องเช่าเข้ามายืนมองเพื่อนรักที่นั่งกินข้าวเหงาเพียงคนเดียวด้วยความสงสารจับใจ หล่อนว่าตัวเองเจ็บปวดแล้ว แต่ณดาตอนนี้เจ็บปวดกว่าหล่อนเสียอีก
