แคลอรีน่ากำโทรศัพท์มือถือแน่น เมื่อนักสืบที่หล่อนจ้างให้ติดตามความเคลื่อนไหวของวรันธาราโทรมาหา
“นังนั่นมันมีท่าทางจะกลับมาที่เทกซัสอีกหรือเปล่า”
“ไม่นะครับ เห็นออกหาสมัครงานกับเพื่อนแล้วครับ”
คำตอบของนักสืบทำให้แคลอรีน่าคลายความเป็นกังวลใจลงได้บ้าง
“โอเค งั้นตามมันต่อไป จนกว่ามันจะมีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“ครับ คุณผู้หญิง”
แคลอรีน่าวางสายจากนักสืบ กำลังจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่สวนกลับเควินที่ลากกระเป๋าเดินทางผ่านออกมาพอดี หล่อนมองลูกชายอย่างประหลาดใจ
“จะไปไหนน่ะเควิน”
“ผมจะไปวอชิงตัน”
“วอชิงตัน!”
แคลอรีน่าหน้าซีดเผือด รู้สึกเป็นกังวลใจเป็นที่สุด
“ลูกคงไม่ได้ไปตามหานังนั่นใช่ไหม”
เควินเหลือบตามองมารดาก่อนจะยิ้มหยัน
“ผมไปหาธีโอ ขอตัวนะครับ”
แล้วเควินก็ลากกระเป๋าตรงไปที่รถที่ติดเครื่องรออยู่ ทิ้งให้แคลอรีน่ายืนหน้าตาเป็นกังวลอยู่เพียงลำพัง
แล้วถ้าเควินเจอวรันธาราอีกครั้งล่ะจะทำยังไง เควินต้องไม่มีทางปล่อยมันให้หลุดมือไปอีกแน่ คนเป็นแม่ที่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกให้ลูกนั้นดีที่สุดแล้วเดินกลับไปกลับมาด้วยความร้อนใจ ก่อนจะรีบต่อสายหานักสืบอีกครั้ง
“ครับคุณผู้หญิง”
“ลูกชายของฉันกำลังจะบินไปวอชิงตัน นายทำยังไงก็ได้อย่าให้สองคนนั้นเจอกัน”
“ผมจะทำเต็มความสามารถครับ”
“ดีมาก แล้วฉันจะจ่ายเพิ่มให้อีก”
“ขอบคุณครับ”
แคลอรีน่าตัดสายสนทนาลง แม้นักสืบจะยืนยันเสียงหนักแน่น แต่ลางสังหรณ์แปลกๆ ก็ยังคงซ่านอยู่ภายในอกตลอดเวลาดังนั้นหล่อนจะต้องบินตามเควินไปวอชิงตันด้วย
วรันธาราทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ กับณดา ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างท้อแท้
“ฉันคงมีคุณสมบัติไม่พอที่พวกเขาจะรับเอาไว้ทำงานสินะ”
“อย่าคิดแบบนี้สิธาร วันนี้หางานไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ต้องได้ เชื่อฉันนะ” ณดาพยายามปลอบเพื่อนรัก แต่วรันธาราก็ยังคงนั่งหน้าเศร้าเช่นเดิม หล่อนจึงต้องปลอบใจขึ้นอีก
“ดูอย่างฉันสิ กว่าจะได้งานทำบัญชีอย่างทุกวันนี้ ฉันหางานตั้งปีกว่าเชียวนะ”
“งั้นฉันก็คงสองปีนั่นแหละกว่าจะได้งานน่ะ”
“ไม่หรอกธาร เธอทั้งสวยทั้งเก่ง แถมยังมั่นใจในตัวเองด้วย ยังไงก็ต้องได้งานเชื่อฉันเถอะ”
วรันธาราเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก “ขอบใจมากนะณดา เธอน่ะคือนางฟ้าสำหรับฉันจริงๆ”
ณดายิ้มบางๆ
“นอกจากพี่ขุนแล้วก็มีเธอนี่แหละที่มองเห็นค่าของฉัน”
พอได้ยินชื่อของขุนศึก วรันธาราก็อดที่จะหงุดหงิดจนลืมเรื่องสมัครงานไปเลยจนได้
“เงินเดือนออกตั้งแต่สามวันก่อนแล้ว พี่ขุนของเธอเอาเงินมาคืนหรือยังล่ะ”
ณดาอึกอัก หน้าตาตกใจ เพราะไม่คิดว่าวรันธาราจะรู้เรื่องนี้ “ธาร… ธารรู้ได้ยังไงน่ะ”
“ไม่ต้องมาถามหรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง ตอบมาก่อนว่าหมอนั่นเอาเงินมาใช้คืนหรือยัง”
ณดาส่ายหน้าน้อยๆ ไม่อาจจะโกหกเพื่อนได้อีก “ยัง… แต่ว่าพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็คงจะเอามาคืน”
“วันนี้ยังไม่ได้คืน แล้วจะไปหวังอะไรกับพรุ่งนี้ เอาโทรศัพท์มานี่ณดา ฉันจะโทรทวงเงินให้”
“อย่าเลยธาร… ฉัน… ฉันรอได้…”
“แต่หมอนี่เอาเปรียบเธอเกินไปแล้ว ส่งโทรศัพท์มาเถอะ ฉันสัญญาว่าจะพูดดีกับพี่ขุนของเธอ”
ณดาไม่มีทางเลือกเพราะทางของวรันธาราจริงจังเหลือเกิน
“ก็… ก็ได้…”
โทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณสุดติ่งของณดาถูกยื่นให้มาตรงหน้า วรันธาราคว้าเอาไว้ และรีบกดไล่หาเบอร์โทรของขุนศึก พอเจอแล้วก็รีบกดโทรออกไปหาทันที
“โทรมาทำไม พี่กำลังยุ่ง”
“ธารเองค่ะ ไม่ใช่ณดา”
อีกฝ่ายอึ้งไปคงเพราะแปลกใจ วรันธาราจึงพูดต่อทันที “เมื่อไหร่จะใช้เงินคืนณดาคะ”
“น้องธารรู้เรื่องได้ยังไง อย่าบอกนะว่าณดาบอก… นังผู้หญิงบ้า…”
“ณดาไม่ได้บอกหรอกค่ะ และอย่าพูดว่าผู้หญิงที่มีเงินให้พี่ขุนยืมเป็นคนบ้า เพราะถ้าณดาบ้าจริงๆ คงไม่มีเงินเก็บมาให้แมงดา… เอ่อ ไม่ใช่สิ คนรักอย่างพี่ขุนยืมบ่อยๆ อย่างนี้หรอกค่ะ”
“ธาร… พอเถอะ” ณดาไม่อยากให้เพื่อนกับคนรักมีปัญหากันจึงพยายามห้าม แต่วรันธาราไม่หยุด
“ตอบมาสิคะว่าจะเอาเงินมาใช้คืนให้ณดาเมื่อไหร่” วรันธารารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังเกรี้ยวกราดอย่างหนัก แต่หล่อนไม่สนใจ “หรือว่าจะให้ณดากับธารตามไปเอาถึงที่กันคะ”
“พี่ไม่ว่างเอาไปคืน งานยุ่ง”
“งั้นก็บอกสถานที่มาค่ะ ธารจะพาณดาไปเอาเงินคืน”
“พี่ถามจริงๆ เถอะ น้องธารมาเสือกอะไรด้วยครับ” ขุนศึกโกรธจัด
“ที่ธารเสือกก็เพราะไม่อยากให้เพื่อนของธารถูกผู้ชายมีปีกเอาเปรียบน่ะค่ะ บอกมาค่ะว่าให้ไปเอาเงินคืนได้ที่ไหน”
ขุนศึกฟิวส์ขาดด่าทอวรันธารามาตามสายยาวเหยียด แต่หญิงสาวไม่ใส่ใจ ถามย้ำอีกครั้ง “ที่ไหนคะ”
แล้วขุนศึกก็จำต้องบอกสถานที่ออกไปอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้นวรันธาราก็วางสาย และหันมาหาณดาที่นั่งหน้าซีดอยู่ข้างๆ
“คืนนี้ฉันจะพาเธอไปทวงเงินจากหมอนั่น และถ้าเป็นไปได้ เลิกกับมันซะ ไอ้หน้าตัวเมียคนนี้น่ะ”
ณดาก้มหน้าน้ำตาไหลเงียบๆ วรันธาราตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะดึงเข้ามากอด
“ผู้ชายสำหรับเธอ จะต้องไม่ใช่ผู้ชายมีปีกอย่างพี่ขุน จำเอาไว้นะณดา”
ธีโอมองเพื่อนรักที่เดินตัวตรงออกมาจากสนามบินด้วยความยินดีระคนประหลาดใจ “ฉันว่านายหายตัวมามากกว่าจะบินมานะเคน มาเร็วชิบเลย”
เควินส่งกระเป๋าเดินทางให้กับคนของธีโอ ก่อนจะหันมายิ้มบางๆ ตอบเพื่อนสนิท
“ก็เพราะฉันคิดถึงนายยังไงล่ะ”
“โกหก นายเนี่ยนะคิดถึงฉัน”
“ก็ใช่น่ะสิ เราไปกันเถอะ” เควินแตะไหล่ให้เพื่อนรักเดินออกจากสนามบิน
“ว่าแต่เจ้าแม็ตมาเมื่อไหร่ล่ะ”และก็เป็นเควินที่ถามออกมาอีก เมื่อทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนรถลีมูซีนคันหรูเรียบร้อยแล้ว
“อีกสามวันเจ้าแม็ตถึงจะบินมาน่ะ มันไม่ได้รีบร้อนจนน่าสงสัยเหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก”
เควินไม่ได้ใส่ใจกับความสงสัยของธีโอแม้แต่น้อย เขาเลือกที่จะเอนตัวพิงกับเบานุ่ม และหลับตาลงแทน
“นายดูเหนื่อยๆ นะเคน” ธีโอมองเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง
“นิดหน่อยน่ะ หลับสักงีบก็คงหาย”
“อืมมม์ งั้นนายหลับไปเลย ฉันไม่กวนหรอก เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะปลุก”
“ขอบใจ”เควินกล่าวสั้นๆ ก่อนจะปลดให้ความเงียบครอบงำไปทั่วทั้งรถ ดวงตาของเขาปิดสนิทลงก็จริง แต่สมอง และหัวใจของเขาไม่เคยหยุดเคลื่อนไหว ชื่อของวรันธารายังคงดังทุ้มอยู่ภายในเสมอ
ถ้าระหว่างเขากับวรันธารามันคือโชคชะตา… เขากับหล่อนจะต้องได้พบกันอีกครั้ง… เขาเชื่อแบบนั้น…
