ไนท์ไลฟ์ไนต์คลับคือสถานบันเทิงท็อปไฟว์ของวอชิงตัน ผู้คนที่มาเยือนวอชิงตันจะต้องมาให้ถึงที่นี่ ถึงจะเรียกได้ว่ามาถึงวอชิงตันอย่างแท้จริง
“ทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะณดา” วรันธาราเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ขณะแทรกตัวผ่านผู้คนที่กำลังเต้นแรงเต้นกากันอยู่รอบตัวด้วความยากลำบาก
“ที่นี่เป็นไนต์คลับชื่อดังน่ะ คนเลยมากันเยอะ”
“เธอเคยมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ” วรันธาราอดไม่ได้ที่จะหันไปถามเพื่อนรัก
“ฉันไม่เคยเข้ามาหรอก แต่เคยได้ยินพี่ขุนพูดให้ฟังน่ะ” ณดากระซิบที่ข้างหูของวรันธารา
“ฉันก็ว่าอยู่ ผู้หญิงอย่างเธอไม่น่าจะเคยมาสถานที่แบบนี้ ว่าแต่เธอโทรหาหมอนั่นหรือยัง มันอยู่ตรงไหน เราจะได้รีบเอาเงินและรีบกลับกันเสียที”
“โทรแล้วล่ะ แต่พี่ขุนไม่รับ”
“เฮ้ย… ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ เอาโทรศัพท์มาสิณดา ฉันจะโทรเอง”
วรันธาราดึงณดาไปหลบยืนตรงมุมที่สงบเงียบที่สุด ก่อนจะรับโทรศัพท์มือถือของณดามากดโทรออก
“ไม่รับ สงสัยพี่ขุนคนดีของเธอเล่นตุกติกแน่เลย” วรันธาราบ่นอุบไม่พอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา แล้วกดเบอร์ของขุนศึกจนครบจากนั้นก็โทรออก
“ดูสิว่าใช้เบอร์คนอื่นโทร หมอนั่นจะรับไหม”
ทั้งณดาและวรันธาราต่างยืนเงียบรอลุ้น สัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้ง ก่อนที่ปลายสายจะกดรับ
“ครับ ขุนศึกพูดครับ”
“อยู่ตรงไหนคะพี่ขุน”
“น้องธาร!” สุ่มเสียงของขุนศึกเต็มไปด้วยความตกใจ “นี่เบอร์น้องธารหรือครับ”
“ไม่ต้องมาพูดมาก พี่อยู่ตรงไหนคะ ธารกับณดาจะไปเอาเงิน แล้วก็จะรีบกลับค่ะ”
“อะไรนะพี่ไม่ได้ยินเลย… ฮัลโล ฮัลโล…”
แล้วสายก็ถูกตัดไป วรันธาราพยายามโทรหาอีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำไม่รู้กี่สิบรอบผลก็เหมือนเดิมคือขุนศึกไม่ยอมรับ
“บ้าจริง หมอนั่นหลอกพวกเรา”
ณดาหน้าเศร้า แต่ก็พยายามที่จะเข้มแข็งเอาไว้ “ช่างเถอะธาร เอาไว้พี่ขุนมีคงเอามาใช้เองนั่นแหละ เรากลับกันเถอะนะ ฉันเหม็นกลิ่นบุหรี่จะแย่อยู่แล้ว”
“อดทนหน่อยไหนนะณดา ไนท์คลับไม่ได้ใหญ่โตมากมายอะไรนัก ถ้าพี่ขุนยังอยู่ในนี่ เราหาเจอแน่”
“เธอพูดแบบนี้ก็แสดงว่า…” ณดาเบิกตากว้างตกใจ
วรันธาราพยักหน้าน้อยๆ “เราสองคนจะเดินไปทุกโต๊ะ และตามหาพี่ขุน”
“แต่ว่า… คนเยอะมากเลยนะธาร”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา อย่าลืมสิว่าฉันเป็นนักข่าวมาก่อน ลำบากมากกว่านี้ฉันก็เคยเจอมาแล้ว”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ ตามมาณดา” วรันธาราคว้าข้อมือของเพื่อนรัก และดึงให้เดินตามตัวเองเข้าไปภายในไนท์คลับตรงหน้า ท่ามกลางความมืดสลัว กลิ่นแอลกอฮอล์และควันบุหรี่
อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนั่งดื่มเหล้าจนถึงรุ่งเช้า ทำให้วันนี้เขาอ่อนเพลียผิดปกติ เควินขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้น หลังจากที่หลับลึกไปนานเกือบหนึ่งชั่วโมง
“ตื่นแล้วหรือ เพื่อนรัก” ธีโอทักทายเมื่อเควินลืมตาขึ้น
“อืมมม์ ว่าแต่ยังไม่ถึงบ้านของนายอีกหรือ”
คนถูกตั้งคำถามระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลดกระจกรถฝังของตัวเองลงขึ้นบาน และหันมองออกไป
“ที่นี่น่าสนใจกว่าบ้านของฉันเยอะ นายคิดเหมือนกันไหม เควิน”
เควินยิ้มบางๆ ละสายตาจากสถานบันเทิงขนาดใหญ่ ไปมองอีกฝั่งที่เป็นถนนคนเดินแทน
“ตอนนี้ฉันเบื่อๆ ไม่อยากเที่ยวเท่าไหร่ เรากลับกันเถอะ”
“ไม่เอาน่าเควิน นายเคยโปรดปรานสถานที่แบบนี้จะตายไป ฉันยังจำได้ดี นายสนุก มีความสุขเสมอ เวลาที่มีเสียงเพลง และสตรีอยู่ข้างๆ”
เควินหันกลับมามองหน้าเพื่อนรัก ใช่… ธีโอพูดไม่ผิดหรอก เขาเคยชอบ เคยสนุกกับสถานที่แบบนี้มาก และก็ไม่เคยคิดจะเบื่อหน่ายด้วย แต่ความรู้สึกในยามนี้มันหม่นหมองจนไม่อาจจะสนุกได้อย่างที่อยากจะเป็น หัวใจของเขากำลังรอผู้หญิงคนหนึ่ง นั่นก็คือวรันธารา
เขาไม่อาจจะแตะต้องผู้หญิงคนไหนได้อีก แม้แต่คิดถึงเขาก็ยังทำไม่ได้เลย ตั้งแต่มีวรันธาราเข้ามาในชีวิต เขาเป็นเอามากใช่ไหม กับความรู้สึกคลั่งไคล้สะอิดสะเอียนเช่นนี้
“แต่ตอนนี้… ฉันอยากพักผ่อนมากกว่าธีโอ”
“แน่ใจนะเควิน”
“อืมม์”
ธีโอทั้งแปลกใจ ทั้งสับสน แต่เมื่อเพื่อนรักยืนยันหนักแน่น เขาก็จำต้องเคารพการตัดสินใจนั้น
“เจฟ กลับบ้านเดี๋ยวนี้”
“ครับคุณธีโอ”
คนขับรถน้อมรับคำสั่ง พร้อมกับธีโอที่กดกระจกรถด้านข้างของตัวเองให้เลื่อนสูงขึ้น แต่ฉับพลันสายตาของเควินที่มองออกไปยังไนท์คลับหรูอีกครั้งก็เบิกกว้าง
เควินตอบแค่นั้นก็รีบก้าวลงจากรถทันที
ธีโอมึนเมากับอารมณ์ของเพื่อนรักจนปวดหัวเลยทีเดียว“วันนี้มันเป็นบ้าอะไรของมันวะเนี่ย เจฟ… ไปจอดรถรอที่ไหนก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะกลับเมื่อไหร่จะโทรถาม”
“ครับคุณธีโอ”
ธีโอรีบก้าวลงจากรถ และเดินตามเพื่อนรักไปติดๆ เสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดานักเที่ยวสาวๆ ดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเห็นธีโอกับเควินเดินผ่าน แต่ดูเหมือนว่าเควินจะไม่ได้สนใจสุ่มเสียงพึงพอใจพวกนั้นเลยชายหนุ่มยังคงวิ่งตามใครบางคนที่ก้าวห่างออกไป
“เควิน นายจะรีบไปไหนน่ะ” ธีโอเองก็วิ่งตามไปติดๆ เช่นกัน
“หยุดก่อน…” ในที่สุดเควินก็ตามผู้หญิงคุ้นตาคนนั้นทัน และคว้าข้อมือเอาไว้ พร้อมกับกระชากให้หมุนตัวกลับมาหา เขามั่นใจว่าหล่อนคือวรันธารา แต่…
“คุณ… เป็นใครคะ”
เควินรีบปล่อยมือจากสตรีตรงหน้าทันที และรีบกล่าวขอโทษ “ผมจำคนผิด ขอโทษครับ”
ผู้หญิงตรงหน้าทำท่าเหมือนจะพึงพอใจเมื่อหันมาเห็นเควิน และคงชวนพูดคุยต่อ หากแฟนหนุ่มไม่เดินเข้ามาหาเสียก่อน
“เกิดอะไรขึ้นหรือที่รัก”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนุ่มรูปหล่อคนนี้แค่ทักคนผิด”
“เราไปกันเถอะที่รัก”
แฟนหนุ่มรีบโอบประคองคนรักเดินจากไป แต่ระหว่างทางก็อดที่จะหันมาทำตาขุ่นเขียวใส่เควินไม่ได้
“เกือบไปแล้วนะเควิน” ธีโอเดินตามมาข้างหลังเป่าปากโล่งอก “ถามจริงๆ เถอะ ที่นายเปลี่ยนใจเข้ามาในไนต์คลับ และที่นายเดินราวกับตามควายนี่ นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่… นึกว่าคนรู้จัก”
“คนรู้จัก…? ผู้หญิงเนี่ยนะ?”
เควินไม่พูดแต่เลือกที่จะเดินลึกเข้าไปภายใน ธีโอเดินตามเพื่อนไปไม่ห่าง
“ถ้าฉันจำไม่ผิดนายไม่เคยจดจำคู่นอนของตัวเองได้แม้แต่คนเดียวไม่ใช่หรือ เควิน”
“อืมมม์”
“แล้วทำไมถึงได้เดินตามผู้หญิงเอเชียคนนั้นแบบนั้นล่ะ หรือว่านาย… มีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่นายเถอะ ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้หรือเปล่า”
อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วของเควินทำให้ธีโอสงสัยไม่น้อย แต่ก็รู้ดีว่าถามยังไงก็ไม่มีทางได้คำตอบ จึงจำต้องเงียบเอาไว้
“ได้สิ เพราะปกติฉันมาที่นี่ ก็มาดื่มอย่างเดียวอยู่แล้ว”
เควินฝืนยิ้ม ขณะเดินแทรกตัวผ่านฝูงชนเข้าไปภายใน ระหว่างทางทั้งสองหนุ่มก็ถูกผู้หญิงลวนลามเป็นระยะ
“ไปห้องวีไอพีเถอะ ถ้าดื่มตรงนี้ มีหวังเสียตัวแน่” ธีโอบอกเพื่อนรัก ก่อนจะเดินนำเข้าไปอย่างคุ้นเคย
“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ต้องการห้องวีไอพีหรือครับ”เจ้าหน้าที่รีบออกมาต้อนรับอย่างนอบน้อมเมื่อเห็นธีโอ
“ใช่ มีว่างหรือเปล่าครับ”
“มีครับ แต่เป็นห้องแฝดนะครับ”
“ห้องเดี่ยวไม่มีหรือ” ธีโอถามอย่างขัดใจ
“เต็มหมดแล้วครับ ผมต้องขออภัยจริงๆ”
ธีโอหันไปมองหน้าเควินอย่างต้องการความคิดเห็น แต่เมื่อเห็นเพื่อนพยักหน้าตกลง เขาจึงไม่มีปัญหาอะไร
“งั้นโอเค ผมเอาห้องนั้นแหละ”
พนักงานยิ้มกว้างอย่างดีใจที่ขายห้องได้ “งั้นเรียนเชิญคุณผู้ชายทั้งสองคนทางนี้เลยครับ”
ทางเดินค่อนข้างมืด แต่เพราะมีคนเดินนำทำให้ธีโอกับเควินไม่สะดุดหกล้ม ไม่ช้าก็มาถึงห้องวีไอพีที่พนักงานบอก
“เชิญครับ”
เควินก้าวเข้าไปภายใน พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องแฝดจริงๆ เพราะทางเข้าใช้ทางเดียวกัน มีประตูส่วนตัวกั้นห้องแยกเอาไว้เพียงเท่านั้นและอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกันก็มีชายหนุ่มกำลังพลอดรักกันอยู่ เควินเมินหน้าหนีไปอีกทางทันที
“โอเคไหมเควิน”
“อืมม์ โอเคเลย”
เควินพยักหน้าตอบธีโอ ก่อนจะหันไปพูดกับพนักงาน
“งั้นน้องไปเอาเหล้ามาให้พวกพี่ด้วยก็แล้วกัน น้ำแข็งด้วย”
“ครับคุณผู้ชาย”
พนักงานเดินออกไปแล้ว เควินจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟา ที่ธีโอนั่งรออยู่แล้ว
“เควิน… นายกำลังอกหักหรือเปล่า”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากเควิน นอกจากสายตาคมกริบที่จ้องมองมา ธีโอรู้สึกอึดอัดจึงหัวเราะแก้เขิน
“ฉันก็ถามไปเรื่อย ผู้ชายอย่างนายมีแต่จะหักอกสาวๆ จริงไหม”
เควินไม่ตอบ นอกจากนั่งกอดอกนิ่ง เฝ้ารอการมาเยือนของแอลกอฮอล์อย่างใจจดใจจ่อ
ธีโอจ้องมองเพื่อนรักตลอดเวลาด้วยความประหลาดใจและแสนเคลือบแคลง
