ประตูไม้แกะสลักตรงหน้าช่างใหญ่โตสมกับอำนาจของเจ้าของยิ่งนัก วรันธารายืนเหงื่อแตกพลั่กอยู่หลังบานประตูไม้ด้วยความหัวใจที่เต้นแรงระรัว
หลายครั้งที่อยากจะถอยหลังกลับ และหนีออกไปจากที่นี่ซะ แต่ทุกครั้งก็ถูกยุดหยุดรั้งเอาไว้ด้วยคำว่าหน้าที่ และงาน
สุดท้ายแล้วมือเล็กก็จำต้องกุมลูกบิดประตูทองเหลืองเอาไว้แน่น ก่อนจะกลั้นใจผลักมันให้เข้าไปภายใน
ภายในห้องนอนของเควิน คาสโตรเซ่น ถูกตกแต่งด้วยสีสันและเฟอร์นิเจอร์ไม่ต่างจากห้องทำงานของเขาเลยแม้แต่น้อย โทนสียังคงเข้มและลึกลับเหมือนเดิม มีแต่เตียงนอนกว้างใหญ่ขนาดคิงไซส์ตรงหน้าของหล่อนเท่านั้นที่เป็นสีอื่น
สีขาว…
ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะสามารถเข้ามาอยู่ในอาณาจักรของมหาเศรษฐีจอมเถื่อนได้จริงๆ และตอนนี้มันก็คือโอกาสเหมาะแล้วที่หล่อนจะเก็บภาพทุกซอกทุกมุมของห้องนอนกว้างโอ่อ่าแห่งนี้เอาไว้ เพื่อที่จะได้นำไปมอบให้กับแอนโทนี่ผู้เป็นหัวหน้างาน
อย่าทำนะ!
ทำไปเถอะ เพราะมันคืองาน!
สุ่มเสียงในหัวกำลังโต้เถียงกันอยู่อย่างดุเดือด และก่อนที่หล่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป ประตูห้องน้ำที่อยู่ลึกเข้าไปในสุดก็เปิดผั๊วะออกมา พร้อมๆ กับความตกใจระคนตื่นตะลึงของหล่อนที่ระเบิดขึ้น
ผู้ชายในสภาพ…
กึ่งเปลือย…!
ดวงตากลมโตเบิกตาแข่งกับไข่ห่าน ในขณะที่จ้องมองบุรุษที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบสะโพกเอาไว้หมิ่นๆ ราวกับไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน
ทำไมรูปร่างของเควินถึงได้สมบูรณ์แบบเช่นนี้นะ ร่างสูงใหญ่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหนั่น ที่หน้าท้องก็เต็มไปด้วยซิกแพคที่ผู้ชายแทบทั้งโลกต้องการครอบครอง และผู้หญิงทั้งโลกต้องการลูบไล้สัมผัส แถมเส้นขนสีเข้มยังรกเลื้อยเต็มแผงอกกว้างอีกต่างหาก
เควินหล่อเหลาดึงดูดใจเหลือเกิน ไม่ว่าจะมองตรงไหน ทุกสัดส่วนของเรือนกายหนุ่มก็ไร้ที่ติ
วรันธาราหอบหายใจระรัวกับความงดงามของบุรุษเพศที่ได้พบเห็น ทุกอณูเนื้อสาวเกร็งเครียดขึ้นมาอย่างน่าหวาดหวั่น ในขณะที่ทรวงอกเคร่งเครียดขึ้นจนส่วนยอดของมันแข็งเป็นไต
นี่หล่อนกำลังเป็นอะไรไป ทำไมถึงรู้สึกวู่วูบวาบ ร้อนฉ่ารุนแรงแบบนี้ และที่ซอกขาก็ยัง…
เปียก…!
นี่หล่อน…?
หากไม่มีอุปกรณ์ตกแต่งบนใบหน้าเควินคงได้เห็นสีแดงจัดบนแก้มนวลของหล่อนไปแล้ว
โอ้ ไม่… มันจะต้องไม่เป็นแบบนี้…
ศีรษะทุยสวยที่ตอนนี้มีวิกสีขาวโพลนสวมคลุมเอาไว้สะบัดแรงๆ พยายามเรียกสติสตังให้กลับคืนมา แต่ให้ตายเถอะ หล่อนควบคุมสติไม่ได้อีกแล้ว
ดวงตาสีน้ำเงินที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำมืดจ้องมองมา ตรึงสองเท้าของหล่อนให้แน่นิ่งไร้เรี่ยวแรง หล่อนขยับไม่ได้ แค่จะกะพริบตายังทำได้ลำบาก ส่วนหัวใจน่ะเหรอ ไม่ต้องไปพูดถึงเลย เพราะมันหยุดเต้นไปนานแล้ว ตั้งแต่เห็นเควินก้าวออกมาจากห้องน้ำแล้วล่ะ
“ยายเข้ามาทำไมในห้องของผม”
น้ำเสียงกระด้างถือตัว แต่กระนั้นก็ยังไม่ร้ายกาจเท่ากับสายตาที่จ้องเขม็งมองมา เพราะบอกให้รู้ว่าเควินกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก
วรันธาราพยายามบอกตัวเองให้ถอยออกห่าง แต่กลับขยับเท้าไม่ได้ จนสุดท้ายเควินก็ก้าวมาหยุดตรงหน้า ในระยะที่เรียกกว่าใกล้ชิด
“คือ…”
ดวงตากลมโตซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ไม่อาจจะปลอมแปลงให้แก่ชราได้ตามใบหน้าช้อนขึ้นสูง และปะทะกับสายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยโทสะของเจ้าของหนุ่มหล่อเควินอย่างจัง
สติของหล่อนคล้ายจะลางเลือน โลกทั้งใบสั่นสะเทือนราวกับถูกเขย่าด้วยมือของมัจจุราช หล่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มึนงง และลุ่มหลงจนไม่สามารถบังคับตัวเองได้
“ผมถาม… เข้ามาทำไมในห้องนอนของผม”
ดวงตาคมจัดทรงอานุภาพจ้องมองมาอย่างเอาเรื่อง และมันก็ส่งผลให้กายสาวสะเทือนรุนแรง
“คือฉัน… เอ่อ ยาย… ยาย…”
“ถ้าตอบคำถามผมไม่ได้ ผมคงต้องไปถามเอาจากป้าเดซี่เอง”
แววตาตื่นกลัวของวรันธาราฉายชัดขึ้นมาทันที “อย่า… อย่านะคะ ยาย… ยายขึ้นมาทำความสะอาดค่ะ”
มุมปากหยักสวยของเควินยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มหยันเยาะ “ถ้ายายเป็นสาวๆ ผมคงคิดว่าขึ้นมาถ้ำมอง แต่ดูจากสภาพแล้วไม่น่าใช่ จริงไหมครับ”
“จะ จริงสิคะ ยาย… ยายขึ้นมาทำความสะอาดจริงๆ”
“แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของยายนี่ครับ”
“คือ… ยายอาสาขึ้นมาทำแทนคนเก่าน่ะค่ะ เห็นคุณเดซี่บอกว่าลาป่วย”
เควินไม่ตอบ แต่กลับเดินวนไปรอบๆ ร่างของวรันธารา หญิงสาวยืนตัวตรงด้วยความประหม่า สองมือกำแน่นอยู่ข้างลำตัว ภาวนาให้เควินไม่สงสัยอะไรมากเกินไปกว่านี้อีก
“ทำไมผิวของยายไม่เห็นย่นเหมือนหน้าตาล่ะครับ ขาวเนียนราวกับผิวของสาวๆ”แถมยังหอมอีก แต่ประโยคหลังเควินแค่คิดภายในใจ ไม่ได้พูดออกไป
วรันธาราตกใจหน้าซีด รีบหันไปเผชิญหน้าพ่อหนุ่มกึ่งเปลือยที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“คือ… คงเป็นกรรมพันธุ์น่ะค่ะ”
“หรือครับ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะหลบสายตา แต่พอไม่มองที่ใบหน้าหล่อลากดิน ก็ต้องเลื่อนลงมามองที่หน้าอกกว้างสมบูรณ์แบบแทน และนั่นก็ทำให้หล่อนสั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง
เควินเห็นท่าทางประหม่าของยายแก่ตรงหน้าก็อมยิ้ม “เอาเป็นว่าผมจะรีบแต่งตัวและออกไปข้างนอกก็แล้วกันนะครับ ยายจะได้ทำความสะอาดห้องได้สะดวกขึ้น”
“เอ่อ… ขอบคุณค่ะ”
รอยยิ้มจากกลีบปากอิ่มของสตรีสูงวัยตรงหน้าผุดพรายขึ้น ดวงตากลมโตก็สดใสน่ามองอย่างประหลาด
“ตอนสาวๆ ยายคงมีหนุ่มๆ มารุมจีบเยอะใช่ไหมครับ”
พอเควินชวนคุยเรื่องอื่น วรันธาราก็รู้สึกผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น หล่อนยิ้มหวานและนั่นก็ทำให้คนที่มองอยู่หัวใจกระตุกมากยิ่งขึ้นจนต้องหันหน้าหนี
“ก็มีบ้างค่ะ แต่ไม่เยอะหรอก ว่าแต่คุณเควินถามยายทำไมเหรอคะ”
เควินยักไหล่กว้าง ก่อนจะเดินออกห่าง และตัดบททันที
“ผมขอเวลาแต่งตัวห้านาที ยายออกไปรอนอกห้องก่อนก็ได้ แต่ถ้าไม่กลัวว่าจะเป็นตากุ้งยิงเพราะเห็นผมโป๊ จะยืนดูผมแก้ผ้าตรงนี้ก็ได้ครับ ผมไม่ถือสาคนแก่หรอก”
“ออก… ยายจะออกไปรอข้างนอกค่ะ”
แค่เขากึ่งเปลือยหล่อนก็ลมแทบจับแล้ว นี่ถ้าเห็นเขาเปลือยทั้งตัว หล่อนไม่คง…
วรันธาราส่ายหน้าแรงๆ และรีบวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
“วิ่งเร็วราวกับสาวๆ”
เควินมองตามไปด้วยสายตาประหลาดใจก่อนจะปลดผ้าขนหนูที่พันรอบสะโพกออก และสวมเสื้อผ้าในเวลาต่อมา
วรันธารายืนพิงอยู่กับบานประตูไม้ห้องนอนของเควินด้วยท่าทางหมดเรี่ยวหมดแรง หน้าอกอวบอัดที่อยู่ใต้เสื้อตัวโคร่งสะท้อนขึ้นลงถี่ระรัว ดวงตากลมโตยังคงเบิกกว้าง
“ขืนอยู่ใกล้หมอนี่อีกวันเดียว เราต้องเป็นบ้าแน่ๆ”
ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ขนาดมีผ้าขนหนูติดกายแค่ผืนเดียวยังดูดีขนาดนี้ แล้วถ้า… ถ้าเขาไม่มีอะไรเลยบนร่างกายล่ะ
ไม่ ไม่ ไม่!
อย่าคิดแบบนี้ ธาร… เธออย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ เธอมาทำงาน และที่สำคัญหลังจากงานเสร็จ เควิน คาสโตรเซ่นก็จะเป็นทางขนานที่หล่อนไม่มีทางได้พบเจออีกเลย
วรันธาราหน้าตาหม่นหมองลง เพราะรู้ตัวแน่ชัดแล้วว่าตกหลุมรักพ่อมหาเศรษฐีจอมเถื่อนเรียบร้อยโรงเรียนเทกซัสไปแล้ว
กำลังท้อแท้กับชะตาชีวิตอยู่ดีๆ ประตูห้องที่หล่อนพิงอยู่ก็เปิดผั๊วะออกมาโดยไม่มีเสียงใดๆ เตือนล่วงหน้าเลย ผลนะเหรอ… ร่างในชุดโคร่งงุ่มง่ามก็เสียหลักล้มคว่ำไปข้างหน้าน่ะสิ
“โอ๊ย…”
เพราะเจ็บกับแรงกระแทกระหว่างก้นกับพื้นทำให้หญิงสาวเผลอร้องอุทานเสียงจริงออกมา และนั่นก็ยิ่งทำให้เควินสงสัยมากยิ่งขึ้น
“ผมขอโทษครับ ไม่คิดว่าจะมีคนมายืนพิงประตู”
เควินเดินไปหยุดตรงหน้า และย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า จ้องหน้าวรันธาราในคราบของหญิงชราหน้าตาอัปลักษณ์นิ่ง
อะไรบางอย่างในดวงตาสีน้ำเงินเข้มเกือบดำของเควินทำให้หญิงสาวหน้าซีดเผือด
เขากำลังสงสัยหล่อนหรือเปล่านะ?
“เอ่อ… ไม่… ยายไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” ว่าแล้วก็ฝืนยิ้มและพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้นยืน แต่เควินยื่นมือใหญ่มาแตะที่ฝ่ามือนุ่มของหล่อนเสียก่อน
ความร้อนลามเลียตั้งแต่ฝ่าเท้าจรดเส้นผมในทันทีที่เขาแตะต้อง วรันธาราอ้าปากค้าง มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความตกใจ
“คุณ… เควิน…”
“ผมจะช่วยพยุงน่ะครับ”
หล่อนไม่อาจรู้ได้เลยว่าภายใต้ความมืดลึกของดวงตาคมกริบของเควิน เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เพราะเขาซ่อนมันเอาไว้ด้วยความดุกระด้าง และรอยยิ้มเหมือนจะเยาะจากริมฝีปากสวยของตัวเอง
“ขอบ… ขอบคุณมากค่ะ”
หญิงสาวขยับตัวออกห่างทันทีเมื่อตัวเองสามารถยืนได้เต็มฝ่าเท้า ยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ ยิ่งได้กลิ่นหอมเซ็กซี่จากเรือนกายกำยำ หล่อนก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังถูกควบคุม
“ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่านับจากวินาทีนี้ ห้องนอนของผมเป็นของยายแล้ว ช่วยทำความสะอาดให้ทั่วทุกซอกมุมด้วยนะครับ”
“เอ่อ… แล้วคุณเควินจะกลับมาที่นี่อีกตอนไหนคะ”
เควินยิ้มบางๆ นัยน์ตายังไม่บอกความรู้สึกเช่นเดิม
“ค่ำๆ ผมถึงจะกลับขึ้นมาพักผ่อน อีกครั้ง เชิญยายตามสบายเถอะครับ”
ค่ำๆ เลยเหรอ? งั้นหล่อนก็มีเวลาหลายชั่วโมงเลยน่ะสิ
วรันธาราเผลอตัวยิ้มออกไป เควินมองเห็น แต่ไม่พูดอะไร นอกจากหมุนตัวและเดินจากไปทันที
หญิงสาวรอจนร่างของเควินหายไปจากสายตาแล้วนั่นแหละ ถึงเปิดประตูและเดินหายเข้าไปภายในห้องนอนกว้างอีกครั้ง และมุ่งมั่นจะรีบทำงานให้สำเร็จลุล่วง เผื่อที่จะได้กลับออกไปจากที่นี่เสียที
หล่อนไม่อยากอยู่ใกล้เควิน คาสโตรเซ่นนานกว่านี้ เพราะยิ่งใกล้ก็ยิ่งลุ่มหลง ยิ่งลุ่มหลงก็ยิ่งเสียใจ เพราะตัวเองไม่คู่ควรกับเขา แม้แต่ในฐานะคู่นอนก็ไม่มีสิทธิ์
