สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 27 ความอดทน

ตอนที่ 27 ความอดทน
“ลองกินซุป​ลิลลี่ตุ๋นพุทรา​แดงดูสิ” เย่เชินหลินพูดเบา ๆ เซี่ยชีหรั่นยืนใกล้กับส้งหลิงหลิงมากที่สุด​ เธอจึงต้องทำหน้าที่เข้ามาช่วยตักซุปใส่ถ้วยใบเล็กๆ​หนึ่งถ้วยให้กับส้งหลิงหลิง
“ขอบคุณค่ะ!” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างสุภาพและเธอสังเกต​เห็นมือของเซี่ยชีหรั่นนั้นสั่นเล็กน้อย​ เมื่อมองลงไปที่ข้อมือของเธอนั้นก็เห็นบาดแผลของที่โดนของมีคมกรีดมา
บาดแผลนั้นถูกเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้ง​และไม่ได้พันแผลเอาไว้แต่อย่างใด
นี่หมายความว่าเย่เชินหลินไม่สนใจผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อย​เลยใช่ไหม?  หวังว่าคงจะเป็นเช่นนั้น
หลังับประทาน​อาหาร​เย็นเสร็จ​ บรรดา​สาวใช้ทุกคน​ก็​เข้าแถวรอ​ส่งเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงออกไปข้างนอก​ เซี่ยชีหรั่นเองก็ทำงานบ้านของเธอตามปกติ
เย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่บ้าน แต่แม่บ้านก็เข้มงวด​ต่อเธอไม่น้อย​ เซี่ยชีหรั่นเริ่มทนความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอ​ และพยายามทำงานตามที่เขาสั่ง
หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วนั้นต้องการช่วยเธอ แต่เธอได้ปฏิเสธ
“ในวันนี้ตอนเที่ยงแม่บ้านสั่งให้พวกเราสามคนไปที่สวนหลังบ้านเพื่อกำจัดวัชพืชและทำความสะอาด​พื้นก็เป็นเพราะพวกเธอคอยช่วยเหลือฉันเช่นนี้​เสมอ​ หากต้องทำให้เดือดร้อนถึงสามคน​  สู้ให้ฉันเดือดร้อน​ยังจะดีกว่า​ ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นห่วงฉัน​ ขอให้ฉันเผชิญหน้า​คนเดียวเถอะน่ะ  ฉันไม่เป็นไร ”
ทั้งสองไม่สนทนา​กัน​ต่อ​อีก ช่วงระหว่างวันที่ผ่านมา​พวกเขาทั้งสองก็เหนื่อยมากแล้ว​ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พยายาม​อีกต่อไป
งานสุดท้ายของเซี่ยชีหรั่นก็คือถูพื้นในห้องโถงใหญ่​ เธอยังคง​ถูพื้น​อย่างตั้งอกตั้งใจ​
ในขณะที่เธอกำลัง​ถูพื้นอยู่​นั้น​ จู่ ๆทุกสิ่งทุกอย่าง​ที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ฉายซ้ำขึ้น​มา​อีก​ครั้ง​ในใจของเธอ​  เธอขับไล่อี๋ปิงออกจากบ้านได้สำเร็จ​ สันนิษฐานว่าตระกูล​เย่คงจะไม่ขับไล่เธอออกไป​จากที่นี่อย่างง่ายดาย​แล้ว​หรือเปล่าน่ะ
เมื่อไม่นานมานี้เธอยังรู้สึกตื้นตันเขาอยู่​ในใจอยู่เลย​ แต่ชั่วในพริบตาเขากลับบังคับให้เธอทำสิ่งนี้​ และต่อมาเขาก็ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าคนหลายคน
นึกถึงคำพูดเหล่านั้น​ที่เขาพูดออกมา​ ทำให้​เธอนั้นไม่สามารถใจเย็นลงได้จนถึงตอนนี้
เธอต้องบอกกับตัวเองซ้ำ ๆว่าเพื่อเสี่ยวจุนเธอจะต้อง​อดทนเอาไว้​ เธอถึงสามารถรวบรวม​สติถูพื้นต่อได้
สองสามวัน​มานี้เธอไม่ค่อยได้กินอะไรเลย​ วันนี้เมื่อเธอกลับมาจากข้างนอก​กับเย่เชินหลินก็เลยเวลากินข้าว​ของเหล่าสาวใช้ไปแล้ว​
ทั้งเธอเองทำงานยุ่งอยู่นี้ก็ล่วงเลยสองสามชั่วโมงแล้ว​ เวลานี้ท้องเริ่มตอบโต้อย่างรุนแรง​ น้ำย่อยที่กระเพาะ​หลั่งออกมาอย่างต่อเนื่อง​ ไม่ว่าเธอจะพยายามมากควบคุม​แค่ไหนเธอก็อดกลั้นความหิวไว้ไม่ได้
เธอดูที่นาฬิกา​ในห้องโถงมันบ่งบอก​ว่าขณะนี้​เป็นเวลาห้าทุ่ม​แล้ว​  และเย่เชินหลินยังไม่ได้กลับมาและทุกคนในบ้านก็นอนหลับกันเกือบจะหมดแล้วในเวลานี้
แม้ว่าจะยังไม่ได้นอน แต่หลังจากมื้ออาหารของคนรับใช้ไปแล้ว​ เธอก็ไม่สามารถทำอะไรกินเองได้
เธอก้มศีรษะลงให้มากที่สุดและเกร็งท้องของเธอเอาไว้​ ให้มากที่สุดเพื่อลดความรู้สึกหิว
รถของเย่เชินหลินหยุดที่ประตูบ้านอย่างเงียบ ๆ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ​ก็ให้เปิดประตูรถเชิญ​ให้เขาลงจากรถและเปิดประตูกระจกของคฤหาสน์​ใหญ่ให้เขา​อย่างเงียบ ๆ
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงฝีเท้าอันมั่นคงของเขากำลัง​ก้าว​เข้ามา​ เธอทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงนั้น​ และยังคงถูพื้นต่อไป
เธอไม่ต้องการพบกับเขาไม่ต้องการพูดคุยกับเขาและยิ่งกลัวการกระทำที่คาดไม่ถึงที่เขาจะทำกับเธอได้ตลอดเวลา
แม้ว่าเธอจะรู้จักเขามาไม่นานนัก แต่เขาก็ทำให้เธอต้องรู้สึกสับสนอยู่เสมอ
เย่เชินหลินยังคงเงียบเฉยเช่นนั้น​ อย่างกับว่าเธอนั้นไร้ตัวตน​ และยังคงเดินตรงไปยังทางเดิน
ในห้องโถงใหญ่​ที่ว่างเปล่าช่วงกลางคืนนั้นเสียงจะก้องมาก​ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงดังเพียงแค่เล็กน้อยจะขยายให้ดังขึ้น​กว่าเดิมหลายเท่า​ เมื่อเย่เชินเดินเข้าไปได้ไม่ไกลนักจากที่เซี่ยชีหรั่นอยู่นั้น​ ท้องของเธอก็ร้องออกมาอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
เซี่ยชีหรั่นอายหน้าแดงไปชั่วขณะ​ และเธอลดร่างของเธอให้ต่ำลงอีก​ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ
เย่เชินหลินหยุดเดินไปเพียง​ประมาณหนึ่งวินาที​ และเขาก็เดินก้าวเดิน​ต่อไป
เซี่ยชีหรั่นลูบที่ท้อง​สองสามครั้ง คงจะเอาเปรียบ​มันนานเกินไปแล้ว​สิน่ะเรา​ ไม่น่าแปลกใจที่เจ้ากระเพาะ​จึงได้ประท้วงออกมาเช่นนี้
เธออดทนความหิวและความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอ​ และคุกเข่าลงกับพื้น​ ถูพื้นต่อไป
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งประตูกระจกของห้องโถงก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง​ และมีคนเข้ามา  แม่บ้านได้เตือนสาวใช้ทุกคนว่าอย่าเรื่องเยอะ​ และเมื่อได้ยินเสียงอะไรก็อย่ามัวยืดยาด​กันอยู่ เซี่ยชีหรั่นยังคงเช็ดพื้นของเธอยู่​จนกระทั่งเธอได้ยินคำสั่งของแม่บ้าน
“ชีหรั่น​ มาดูแลอาหารว่างมื้อดึกให้คุณเย่!”
“ค่ะ! ฉันจะล้างมือเดี๋ยวนี้​ค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นตอบรับพร้อมกับรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำรีบล้างมือเช็ดให้แห้งแล้วรีบกลับไปที่ห้องโถง
จากนั้นเธอเห็นในมือของแม่บ้านถือถาดที่มีซุปหูฉลามสองถ้วยและของขบเคี้ยวเล็ก ๆ น้อย ๆ
เธอเอื้อมมือหยิบถาดมาจากแม่บ้าน และแม่บ้านพูดแค่ว่า “เธอไปที่รับใช้คุณเย่ที่ห้องนอนเองน่ะ!” และแม่บ้านก็จากไป
กลิ่นหอมของอาหารโชยเข้าจมูกเธอ​ และทำให้ท้องที่หิวโซของเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งร้องจ๊อกจ๊อกขึ้นมาอีกสองสามครั้ง