สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 274 สาวใช้ตัวแสบ 178

　　
ตอนที่ 274 สาวใช้ตัวแสบ 178
“ ใช่พรหมลิขิต ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิตจะมาเป็นหลานสะใภ้ของฉันได้อย่างไร หลานสะใภ้
คุณชื่ออะไรนะ?”
“ขมวดคิ้ว” เซี่ยชีหรั่นไม่คิดอะไรมากเมื่อตอบคำถามนี้ แต่คำถามต่อจากนี้นี่สิ
　
ในความคิดของเย่เชินหลิน รู้สึกว่าเธอยอมรับว่าเธอเป็นหลานสะใภ้
ทุกครั้งที่คำว่าหลานสะใภ้ปรากฏขึ้น มันกระตุ้นประสาทของเย่เชินหลิน และคิดในใจว่า
ถ้าพูดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป
ไห่ลี่หมิน ก็ดูออกว่าเย่เชินหลินเกือบจะทนไม่ไหวและจู่โจมแล้ว ดังนั้นจึงจงใจคุยหัวข้ออื่นกับคุณย่า
เพื่อไม่ให้เย่เชินหลินโกรธมากไปกว่านี้
คนอื่น ๆ ยังคงเงียบ และไม่มีใครพูดอะไรมาก คุณนายไห่หวังเพียงว่าอาหารเช้าจะจบลง ในไม่ช้า
และหวังให้ทั้งสองรีบออกจากบ้านของเธอ ไม่ต้องการที่จะให้บ้านวุ่นวาย
สำหรับเซี่ยชีหรั่น เธอไม่คิดอะไรมากต่อเธอนัก และเธอสามารถเห็นได้ว่าลูกชายของเธอไม่สมหวัง
ในเวลานี้ถ้าเธอแสดงว่าเธอปฏิเสธเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ดีนัก และจะแสดงว่าชอบเธอก็ไม่ดีเช่นกัน
จึงทำได้แค่อยู่เฉยๆ
ทุกคนหยุดการสนทนา แต่หญิงชรายังคงมองเซี่ยชีหรั่นเป็นครั้งคราว และยิ่งดูยิ่งชอบ
ทุกคนรู้สึกแปลกเล็กน้อยเกี่ยวกับพฤติกรรมของหญิงชรา ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะพูด:
“คุณยายจ้องชีหรั่นแบบนั้น เธอจะรู้สึกอึกอักเอานะ
“คุณอย่าพูดมั่ว ฉันคิดว่าลูกสะใภ้ของฉันหน้าตาคุ้นๆ ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหน?
หรือจะเป็นคนที่ฉันคุ้นเคย?” หญิงชราบ่น และคำพูดนี้ทำให้คุณนายไห่ตะลึงเป็นครั้งแรก
ตอนเธอเจอเซี่ยชีหรั่นครั้งแรกเธอก็รู้สึกเช่นนั้น
“คุณยาย คุณมักเห็นใครก็หน้าเหมือนคนนู้นคนนี้ตลอด มองใครก็คิดว่าเหมือนเด็กที่หลงหายไป
และโรคเก่ากำลังจะกำเริบอีกครั้ง!” ไห่ฉิงฉิงกล่าวเช่นนั้น และคุณยายไห่พูดว่าโอ้ขึ้นมา! “จริง ๆ
ฉันแก่แล้วก็จะสับสนตลอด”
คุณนายไห่ไม่ตอบอะไร แต่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับมัน ถ้าจะพูดว่าคุณยายไห่แก่แล้ว
แต่เธอกลับยังความจำดี แค่จำไม่ได้ว่าเธอเป็นใครจริง ๆ และมันก็ไม่เหมาะที่จะพูดอะไรออกไป
เมื่อเย่เชินหลินได้ยินคำว่าหายไป เขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
ในความเป็นจริงเขารู้ว่าทำไมคุณยายไห่มีปัญหานี้ เพราะปีที่แล้วหลังจากที่เสี่ยวห้านไปแล้ว
คนชรารู้สึกเสียใจต่อเรื่องนี้ เวลาผ่านไปนานแสนนาน ก็ยังมองว่าคนนี้เหมือนคนนี้คนนี้เหมือนคนนั้น
เซี่ยชีหรั่นไม่สนได้สนใจกับคำพูดของคุณยายไห่ เธอเพียงได้ยินว่าเธอพูดหายไปสองคำ
เธอยังนึกถึงการหายไปของน้องชาย เย่เชินหลิน เธอมองเขาโดยไม่รู้ตัว
แน่นอนว่าเธอเห็นว่าการแสดงออกของเขาแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย
ฉันต้องการปลอบเขาจริงๆ แต่ฉันไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับมันได้ ฉันทำได้แค่มองเขาด้วยตา
และหลังจากนั้นก็ก้มหัว และกินข้าวต่อไป
แค่ตอนนี้เธอไม่รู้รสอาหารแล้ว แอบคิดในใจเล็กน้อย
และเธอต้องหาเวลาที่จะถามเรื่องน้องชายของเขา ว่าเป็นโม่เสี่ยวจุนหรือไม่ ต้องได้รับการยืนยัน
หลังอาหารเช้า เย่เชินหลินลุกขึ้นแล้วบอกลา
ต่อหน้าครอบครัวไห่ เขาเน้นเป็นพิเศษ: “พวกเราขอตัวกลับก่อน ไห่ ขอบคุณที่ช่วย
เซี่ยชีหรั่นเมื่อคืน!
ชีหรั่น กลับบ้านกันเถอะ!”
แต่เดิมทีไห่ลี่หมินคิดว่า ยังไงก็จะทำให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่นี่ให้ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้
เย่เชินหลินอดทนอย่างมากที่จะไม่พูดว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงของเขา นี่ถือว่าไว้หน้าแล้ว
ถ้าเขายังคงบังคับให้อยู่ บ้านไห่คงจะไม่สงบสุข
เย่เชินหลินรู้ถึงความคิดของ ไห่ลี่หมิน เขาไม่ปฏิเสธคัดค้านคำพูดของคนชรา
ไม่ได้หมายความว่าเขาจะอนุญาตให้ไห่ลี่หมินใช้ประโยชน์จากผู้หญิงของเขาได้อย่างไม่รู้จบ
ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้โอกาสเขา พาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านอีก แค่จะฝันก็ไม่ต้องคิด
คุณยายไห่มองไปที่ชายชรา และมองไปที่ไห่ลี่หมิน และจากนั้นมองไปที่ “หลานสะใภ้”
รู้สึกแปลกใจ และสงสัยว่าทำไมเธอถึงไปกับเย่เชินหลิน
ไห่ลี่หมินดูความคิดของคุณยายออก และอธิบายให้เธอฟัง: “คุณยาย เรื่องเป็นแบบนี้
ตอนนี้ชีหรั่นทำงานที่ บ้านเย่ วิลล่า ”
“อ่า เป็นอย่างนี้นี่เอว ทำให้ฉันงงไปหมด” ยายไห่จะมีลูกสะใภ้ที่สวยงามแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
และเธอก็ไม่อยากผิดหวัง
เย่เชินหลินบีบที่ริมฝีปากของเขา เขาอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เซี่ยชีหรั่นกระซิบกับเขาก่อน
“คุณเย่ พวกเราไปกันเถอะ”
เธอสามารถไม่สนใจไห่ลี่หมินได้ แต่เธอไม่สามารถทำต่อคุณยายผู้น่ารักคนนี้ได้
อย่างไรแล้วเธอก็อายุมากแล้ว รับข้อมูลช้า เธอเชื่อว่า หากเธอไม่ได้มาที่นี่อีกในอนาคต
ไห่ลี่หมิน จะอธิบายอย่างชัดเจนให้กับครอบครัวของเขา เธอและเย่เชินหลินไม่ต้องพูดอะไรมาก
เย่เชินหลินพอใจกับความใจดีของผู้หญิงคนนี้มาก
หลังจากบอกลาทุกคนในครอบครัวไห่ เขาจึงพาชีหรั่นออกไป
เย่เชินหลินจับมือชีหรั่น แตกต่างจากคู่ธรรมดาจับมือกัน ความรุนแรงของเขาไม่อ่อนโยนมาก
“เป็นหลานสะใภ้ของตระกูลไห่ อย่างมีความสุขเชียวนะ!” ใบหน้าของเขามืดมน และเซี่ยชีหรั่นรู้ว่า
ผู้ชายคนนี้กำลังจะคิดบัญชีทีหลัง
“เปล่านะ แค่คุณยายไห่เข้าใจผิด”ขมวดคิ้วกระซิบ