สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 29 ฉันจะพยายาม​

ตอนที่ 29 ฉันจะพยายาม​
เย่เชินหลินเห็นหน้าแดงๆของเธอจ้องมองมาที่เขา​ เธอก็ก้มหน้าลงทันที​ และเธอก็จ้องมองนิ่งไปที่ถาดอาหารเขาถึงได้พูดว่า “เอาออกไปได้ล่ะ!”
“ค่ะคุณเย่!” เซี่ยชีหรั่นรวบรวม​สติกลับมา​ แล้วจัดการทำความสะอาด​อย่างรวดเร็ว​ แล้วก็ถือถาดออกไป
เธอออกไปที่บ้านใหญ่และนำถาดไปไว้ที่ห้องครัวหลังจากล้างจานเสร็จ​เรียบร้อยแล้ว​ เธอจึงกลับไปที่บ้านใหญ่​อีกครั้ง
หลังจากที่เธอกลับมาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยล็อคประตูบ้านและปิดไฟ​ แต่เธอยังอยากจะเช็ดพื้นต่อ แต่หนังตาของเธอในตอนนี้ช่างหนักอึ้ง​เสียเหลือเกินเธอถือผ้าขี้ริ้วเดินไปใกล้กับหน้าต่างจากนั้นเธอก็ลงไปนั่งกับพื้นและด้วยความที่วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงทำให้เธอนั้นเผลอนอนหลับไป  .
เช้าวันรุ่งขึ้นแม่บ้านได้นัดประชุม​สาวใช้ทุกคน​ และซ่อนตัวในมุมหนึ่งของบ้านเพื่ออบรม​อะไร​บางอย่าง​
“ เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นอยู่กะกลางคืนที่บ้านหลังใหญ่​ และคุณ​เย่ได้สั่งให้ครัวทำซุปหูฉลามสองชาม​ หนึ่งในนั้นคือทำให้เซี่ยชีหรั่น​ ครั้งล่าสุดที่ฉันบอกกับพวกเธอว่าอย่าพยายามบินให้สูงเกินตัวจนเกินไปเพื่อจะเป็นหงส์​ แล้วพวกเธอล่ะคิดเห็นอย่างไร​ หรือว่าพวกเธอ​ยังคงคิดว่าไม่มีความหวังเลยหรือเปล่า​ คนคือสิ่งมีชีวิต​ที่​มีอารมณ์​และ​ความรู้สึก​ และใครเป็นผู้ที่ได้ปรากฏข้างกายเขาบ่อยครั้ง​นั้น เขาถึงจะสามารถให้ความสำคัญแม้ว่าพวกเธอจะไม่ยกย่องออกหน้าออกตาหรือได้แต่งงานกับเขาก็ตาม​ แค่เป็นน้อยที่สามารถ​มีลูก​ด้วยกันกับเขาสักคน​ละก็ นับว่ายังเป็นความโชคดีไปตลอดชีวิตนี้​แล้ว​ล่ะ​ โดยเฉพาะเธอเทียนอั้ย​ ทั้งรูปร่าง​หน้าตาดีและฉลาด​ เธอจะต้องพยายาม​ให้มาก ๆ!
“ค่ะคุณ​แม่บ้าน! ฉันจะพยายาม​!” ยากนักที่แม่บ้านจะเอ่ยถึงชื่อเธอเช่นนี้​ จ้าวเทียนอั้ยรู้สึกว่าหากมีความช่วยเหลือจากเขาเช่น​ โอกาสที่จะได้เข้าใกล้คุณ​ชายเย่คงจะง่ายดาย​มากขึ้นอย่างแน่นอน
“งั้นคืนนี้ให้หนูอยู่ทำงานที่ห้องโถงเองดีมั้ยค่ะ” เธอลองถามออกไปดู
“ ให้ฉันสั่งก่อน” แม่บ้านเพิ่งพูดจบ​ แล้วโทรศัพท์มือถือดังขึ้น​ มันเป็นเสียงเรียกจากผู้ช่วยหญิงของเย่เชินหลิน​ ‘หลินหลิง’
“โอเคฉันจะไปเดี๋ยว​นี้!” เขาตอบแล้วมอบหมายให้สาวใช้ไปรับใช้​เย่เชินหลินที่ห้องออกกำลัง​กาย​
หลังจากเย่เชินหลินตื่นเช้าเขาก็สั่งให้เซี่ยชีหรั่นไปถูพื้นต่อไป​ ไม่ได้สั่งให้เธอไปรับใช้เขาที่ห้องออก​กำลัง​กาย​ เมื่อแม่บ้าน​พาหลินหลิงเข้าไปในห้องโถง​ เธอกำลังทำหน้าที่ของเธออยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ
“ชีหรั่น คุณเย่บอกให้คุณไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้​ เขาบอกว่าคุณก็เป็นคนของบ้านตระกูล​เย่ เมื่อออกไปข้างนอกจะได้ไม่ต้องทำให้ตระกูล​เย่ต้องขายหน้า!” แม่บ้าน​กล่าว
หลินหลิงอยู่ในชุดทำงานสีขาว​ ไว้ผมสั้นเสมอพอดีกับหู​ ดูเรียบร้อยและมีความเป็นมืออาชีพ
เธอส่งชุดและกางเกงในมือของเธอพร้อมกับรองเท้าและเครื่อง​ประดับไปยังเซี่ยชีหรั่น​ และรอเธอเปลี่ยนชุดอยู่ในห้องโถง
ใบหน้าของหลินหลิงไม่ปรากฎแม้แต่รอยยิ้มใด ๆ แต่แม่บ้านยังคงยืนยิ้มเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอ​ พร้อมลองส่งยิ้มให้เธออยู่บ่อยครั้ง
แม้ว่าแม่บ้านจะอยู่กับเย่เชินหลินมานานพอสมควร​ แต่เขาก็รู้ในใจดีว่าเย่เชินหลินนั้นให้ความสำคัญหลินหลิงมากกว่าเขา  เธอมีอายุ​เพียง​แค่ยี่สิบแปดปี แต่เธอได้รับการฝึกฝนส่วนตัวมาอย่างชำนาญ​ และเป็นมือขวาเป็นปีกซ้ายของเย่เชินหลิน
หลินหลินเม้มริมฝีปากของเธอแน่น​ และดูไม่แสดงออกถึงอารมณ์​ใดๆ​  แต่แท้จริง​แล้ว​เธอกำลัง​โกรธอยู่​
ใช่เธอเป็นผู้ช่วย คนอยู่ก่อนหลังคนไหนบ้างที่จะไม่รู้ถึงความสามารถของเธอ?
เธอไม่ได้คิดได้ฝันไว้เลยว่าเธอจะมีวันนี้​ วันที่เธอจะต้องไปซื้อเสื้อผ้าด้วยตัวเองแล้วส่งไปให้ยังคฤหาสน์​ตระกูล​เย่​ และไม่ใช่ซื้อมาให้เย่เชินหลินหรือหญิงสาวผู้ดีคนไหนด้วย แต่กลับซื้อมาส่งให้สาวใช้คนนึงเท่านั้น
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้​ รอบตัวของเย่เชินหลินได้มีการปรับเปลี่ยน​หมุนเวียน​หน้าที่ต่างๆมากมายของพนักงาน​ แต่เธอไม่เคยคิดไว้ว่าจะให้เธอต้องมารับใช้คนอื่นเช่นนี้
เธอไม่รู้ว่าทำไมเป็นแค่สาวใช้ถึงต้องได้รับเกียรติเช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นใส่ชุดเดรสติดกันที่มีขอบระบายด้านล่างเป็นสีฟ้าอ่อน​ ตามด้วยรองเท้าส้นสูง​สีขาว​ และเครื่องประดับวิบวับเล็กน้อยที่คอ
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่วงท่า​ที่สง่างาม​ แม้กระทั่งแม่บ้านเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมอยู่​ในใจ​ เธอสวย​ สวยมากจริงๆ
ไม่เพียงเพราะใบหน้ารูปไข่ที่สมบูรณ์แบบของเธอเท่านั้น แต่รวมกริยา​ท่าทางและบุคลิก​ภาพของเธอ​ ช่วยส่งให้ชุดที่เธอใส่นั้นดูมีแพงขึ้นมาอย่างกับแบรนด์ที่มีชื่อเสียงระดับโลกได้อย่างสมบูรณ์แบบ​ และดูสง่างามกว่าชุดดังๆของต่างประเทศเสียอีก
“นั่งลง! ฉันจะทำผมให้คุณ!” หลินหลิงพูดออกมาอย่างแข็งกระด้าง​ โดยไม่ปกปิดความรู้สึกไม่พอใจที่มีอยู่ในใจของเธอ