บทที่ 3 แหดักปลาวิเศษ
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วเกินไป แม้ว่าปู่หลานทั้งสองจะอยู่ใกล้ ๆ แต่พวกก็ยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร เมื่อได้ตั้งสติอีกครั้ง แหดักปลาก็ได้บินออกจากห้องไปไกลแล้ว
“ไอ้หัวขโมยจะหนีไปไหน? คืนยาวิเศษมาเดี๋ยวนี้!” หลังจากพูดจบ ปู่หลานทั้งสองคนก็วิ่งไล่ตามไปทันที! แต่เมื่อพวกเขาวิ่งตามไปถึงด้านนอก เจ้าแหดักปลาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ทั้งสองคนได้แต่หยุดยืนมองอย่างโง่งม
ฉู่เหินมองไปที่แหดักปลาในมือของเขาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เขาลองดึงมันเบา ๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนกับว่า ในแหมีของติดอยู่! จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ดึงเอาแหดักปลากลับคืนมา ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น แหดักปลาก็หดตัวลงอย่างช้า ๆ จนเหลือเพียงแค่สองคืบเข้ามาในมือของฉู่เหินเอง
เมื่อฉู่เหินยกขึ้นมาดู เขาพบว่ามีขวดหยกอันหนึ่งอยู่ในแหดักปลา ฉู่เหินประหลาดใจมาก เขารีบหยิบขวดหยกนั้นออกมาจากแหดักปลา เมื่อเปิดขวดหยกออกดูก็พบว่ามีเม็ดกลม ๆ อยู่สองเม็ด และที่สำคัญเจ้าเม็ดกลม ๆ ที่ว่ายังส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ออกมาอีกด้วย
“นี่คืออะไร มันดูเหมือนเม็ดยาที่ฉันเคยกินเมื่อตอนเป็นเด็กเลย แต่ยาสองเม็ดนี้ดูเหมือนจะมีขนาดใหญ่กว่าเม็ดยาที่ฉันเคยกินมาก่อน และไหนจะกลิ่นหอมนี่อีก มันน่าจะเป็นยาอะไรสักอย่าง แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคือยาอะไรเหมือนกันแฮะ” ฉู่เหินคิดหลังจากเปิดขวดหยกออกมา ฉู่เหินพิจารณายาทั้งสองเม็ดอย่างละเอียด แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าของสิ่งนี้มันมีกลิ่นหอมเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่า มันคืออะไรดังนั้นเขาจึงใส่มันกลับเข้าไปในขวดหยกเพื่อนำกลับไปศึกษาในภายหลัง!
ทันใดนั้นก็มีคลื่นซัดเข้ามาอย่างรุนแรง จนกระแทกเข้ากับมือที่ถือขวดหยกเอาไว้ ด้วยความบังเอิญ! เม็ดยาที่อยู่ข้างในทั้งสองเม็ดอยู่ ๆ ก็กระเด็นเข้าไปในปากของเขา ยังไม่ทันที่เขาจะได้คายออกมาเม็ดยาทั้งสองก็ละลายในปากและถูกดูดซึมเข้าไปในร่างกายของเขาทันที
หลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ฉู่เหินได้แต่ตกตะลึง “โอ๊ย มันคือยาพิษรึเปล่าเนี่ย! อย่าบอกนะว่าฉันรอดตายจากพายุ แต่กลับต้องมาตายเพราะยาพิษ”
“ได้รับยาชำระไขกระดูกและยาทะลวงขั้น เพิ่มประสบการณ์สามสิบคะแนน ห่างจากระดับต่อไปอีกสองพันเก้าร้อยเจ็ดสิบคะแนน!” ขณะที่ฉู่เหินเพิ่งกินยาเข้าไปเสียงพูดก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉู่เหินขมวดคิ้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขามีบางอย่างเปลี่ยนไป ก่อนที่ระบบเชื่อมโลกาจะเปิดขึ้น เขาแทบจะไม่สามารถลอยตัวอยู่ท่ามกลางคลื่นทะเลได้เลย แต่ตอนนี้มันกลับแตกต่างออกไป ถึงแม้ว่าคลื่นจะซัดเข้ามาตลอดเวลา แต่เขากลับไม่รู้สึกทรมานอย่างที่เคยเป็นอีกแล้ว!
“ชำระไขกระดูกหมายถึงอะไร?” ขณะที่ฉู่เหินกำลังคิดในใจด้วยความสงสัย ร่างกายของเขาก็รู้สึกร้อนขึ้นมาราวกับโดนไฟเผาอยู่ข้างใน อย่างไรก็ตามหลังจากความรู้สึกนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว จู่ ๆ ฉู่เหินก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาอุ่นสบายเสียเหลือเกิน
จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่ามีคราบสีดำ ๆ ปรากฏขึ้นบนผิวของเขา คราบเหล่านั้นส่งกลิ่นเหม็นโชยออกมา โชคดีที่ตอนนี้เขาอยู่ในทะเล เพราะทันทีที่น้ำซัดเข้ามาคราบเหล่านั้นก็ถูกน้ำทะเลชะล้างออกไปทันที
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ร่างกายของเขาก็ไม่เหลือคราบใด ๆ อีก ในเวลานี้ฉู่เหินรู้สึกว่า ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อก่อนหากต้องว่ายน้ำอยู่ท่ามกลางคลื่น เขาทำได้แค่ว่ายไปข้างหน้าไม่กี่เมตรก่อนจะหมดแรง แต่ตอนนี้เขากลับสามารถว่ายน้ำไปข้างหน้าท่ามกลางคลื่นที่ซัดเข้ามาได้อย่างสบาย ๆ อีกทั้งยังรู้สึกว่ามีกระแสความอบอุ่นบางอย่างหมุนเวียนอยู่ในร่างกาย สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามีพลังงานไม่สิ้นสุด ต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง!
ขณะที่ฉู่เหินค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เขาก็ไปถึงเรือประมงอีกครั้ง แต่ในขณะที่เขากำลังมองหาว่าพี่ใหญ่ยังอยู่บนเรือหรือไม่? คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งกระแทกลงมา ทำให้หัวของฉู่เหินกระแทกเข้ากับตัวเรือจนหมดสติไป
ในขณะที่ฉู่เหินกำลังจะหมดสติ เขาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเรือดังมาจากที่ไกล ๆ และมองเห็นเรือลำหนึ่งกำลังแล่นเข้ามา
“ข้างหน้ามีคนไหม? พวกเราคือทหารเรือลาดตระเวน!”
เมื่อฉู่เหินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล เขามั่นใจว่า นี่ไม่ใช่ห้องพยาบาลในเรืออย่างแน่นอน เพราะเขานอนอยู่บนเตียงและเห็นกิ่งไม้อยู่นอกหน้าต่าง สติของเขาค่อย ๆ กลับคืนมาอย่างช้า ๆ
“ฉันรอดแล้ว ฉันรอดแล้ว ฉันยังมีชีวิตอยู่!” เกือบจะทันทีที่ตื่นเต็มตา ฉู่เหินก็ร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น เขาไม่คิดว่าเขาจะรอดชีวิตจากพายุไต้ฝุ่น
“คนไข้คะ กรุณาอย่าส่งเสียงดังค่ะ ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนะคะ” ทันทีที่ฉู่เหินตะโกน พยาบาลที่มีรูปลักษณ์สวยงามและมีรูปร่างเพรียวบางเดินช้า ๆ เข้ามาในห้องพักของฉู่เหิน มันเป็นคำพูดที่ดุดันมาก แต่เมื่อออกจากปากของพยาบาลคนนั้นกลับดูอ่อนโยนราวกับสายลม
หลังจากได้ยินเสียง ฉู่เหินก็มองไปที่คนด้านหน้า นี่คือเด็กสาวอายุราวยี่สิบปี ผมยาวของเธอถูกรวบขึ้นมาและซ่อนอยู่ในหมวกของพยาบาล คิ้วราวกับกิ่งหลิว ดวงตากลมโตดูแวววาว ผิวสีขาวเหมือนหยกของเธอเต่งตึงเหมือนผิวเด็กทารก ร่างกายไม่มีร่องรอยของไขมัน และถึงแม้ว่าเธอจะสวมเครื่องแบบพยาบาล แต่นั่นก็ไม่สามารถซ่อนความงามตามธรรมชาติของเธอได้เลยแม้แต่น้อย
เสียงใสกังวานทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในคอนเสิร์ต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นเธอยิ้ม มันให้ความรู้สึกเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ ทำให้คนรู้สึกจิตใจสงบ
“อา ผมขอโทษ ขอโทษจริง ๆ! เอ่อ สวัสดีครับ ผมขอถามอะไรหน่อย คุณรู้หรือเปล่าว่ามีคนอื่นที่ถูกส่งมาที่นี่พร้อมกับผมอีกไหม? เขาเป็นพี่ชายของผม ตอนนี้เขาโอเคไหมครับ?” ขณะที่ถามประโยคนี้ออกมา ฉู่เหินไม่กล้ามองหน้าพยาบาลสาวอีกเลย เพราะเขากลัวว่าจะเห็นบางสิ่งที่เขาไม่ต้องการเห็น
“ชายคนนั้นฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ” ฟันเขี้ยวเล็ก ๆ น่ารักของเธอปรากฏขึ้นเวลาที่เธอพูดออกมา แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้ เพราะเขาสนใจเรื่องของหวงเจี้ยนหมิง ผู้พี่ใหญ่ของเขามากกว่า
“อย่างนั้นเหรอครับ ยอดไปเลย! ใช่แล้ว คุณคนสวย ช่วยบอกได้ไหมว่าพวกเรารอดมาได้ยังไงครับ?” เมื่อพยาบาลสาวได้ยินฉู่เหินเรียกเธอว่าคนสวย แก้มของเธอก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อ และรีบก้มศีรษะลงราวกับว่ากลัวสายตาของฉู่เหิน เมื่อเห็นว่าพยาบาลสาวขี้อายมากฉู่เหินก็ทำอะไรไม่ถูก เดิมทีเขาร้อนใจมาก เมื่อได้ยินว่าพี่ชายของเขาฟื้นขึ้นมาแล้วก็รู้สึกโล่งใจ
“คุณสวยขนาดนี้ น่าเสียดายจริง ๆ ที่คุณไม่ได้เป็นนางแบบ คุณเรียนจบที่ไหนครับ ผมมีเพื่อนที่เป็นพยาบาลเหมือนกัน บางทีคุณอาจจะรู้จัก!” เมื่อเห็นพยาบาลสาวเงียบไป ฉู่เหินจึงพูดขึ้นมาอีก แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ เขาจึงได้แต่ยิ้มบาง ๆ
ความจริงเขาต้องการพูดคุยกับพยาบาลสาวสวยคนนี้อีกสักหน่อย แต่เขาเป็นคนเข้าใจเหตุผลจึงพูดอีกแค่สองสามประโยคก่อนจะเงียบไป เพราะกลัวว่าถ้าพูดมากไปกว่านี้พยาบาลสาวอาจจะวิ่งหนีไปก็เป็นได้
“ใช่แล้ว คนสวย คุณยังไม่ได้บอกผมว่าเรารอดมาได้ยังไงเลย!” เมื่อได้ยินคำถามของฉู่เหิน พยาบาลสาวก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น
“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกค่ะ ดูเหมือนว่าเรือลาดตระเวนจะผ่านไปแถวนั้นและได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือของคุณ พวกเขาเลยรีบเข้าไปช่วยค่ะ” หลังจากได้ยินฉู่เหินก็จดจำชื่อหน่วยลาดตระเวนทางทะเลไว้ในใจ ถ้ามีโอกาสในอนาคตฉันต้องจะตอบแทนพวกเขาอย่างแน่นอน
“แล้วพี่ชายของผมหายรึยังครับ? เขาบาดเจ็บตรงไหนบ้าง!”
“คนไข้คะ คุณต้องใจเย็น ๆ นะคะ พี่ชายของคุณได้รับบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้าง ฉันคิดว่าขาเขาอาจจะหัก! ฉันก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับรายละเอียด คุณคงต้องลองถามหมอดูค่ะ!” หลังจากฉู่เหินได้ยินคำตอบ เขาก็รู้สึกเหมือนมีเสียงระเบิดดังขึ้นในหัว ฉู่เหินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคำตอบจะออกมาเป็นแบบนี้
“พี่ชายผมอยู่ห้องไหนครับ?” หลังจากจบประโยค พยาบาลสาวก็เห็นฉู่เหินดึงเข็มน้ำเกลือที่ผูกติดกับมือของเขาออกและลุกขึ้นยืน
“เขาอยู่ห้องข้าง ๆ คุณ ห้องสามหนึ่งหนึ่งค่ะ” พยาบาลสาวรู้สึกตกใจกับท่าทางของฉู่เหิน จึงรีบพูดออกไป หลังจากได้ยินคำตอบฉู่เหินก็วิ่งไปที่ห้องสามหนึ่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว
