บทที่ 45 สมบัติอันน่าพึงใจ[รีไรท์]
ฉู่เหินหว่านแหออกไป มันแผ่ไปคลุมเงาดำนั้นทันที แต่แล้วเขาก็เห็นว่าข้าง ๆ เงาดำนั้น มีวัตถุเรืองแสงสีเขียว ฉู่เหินอดที่จะน้ำลายไหลไม่ได้ เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นสมบัติล้ำค่าแน่ ๆ
หลังจากที่แหร้อยปีตกลงสู่ทะเล ฉู่เหินก็เห็นว่าวัตถุสีเขียวมีขนาดค่อนข้างใหญ่ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกดีใจ ว่ากันว่ามันเป็นของหายากและมีราคาสูง แต่ตอนนี้เขาพบมันมากมาย มันจะยังมีราคาสูงอยู่ไหมนะ หลังจากเขาครุ่นคิดสักพัก เขามองสีดำเป็นจุดศูนย์กลาง
วิธีนี้จะช่วยให้เขาเอาวัตถุสีเขียวและศพสัตว์ประหลาดใส่ลงไปได้ มันเข้ากันได้ดีทีเดียว มันยิ่งทำให้เขาพอใจกับฟังก์ชันนี้ของระบบที่เขาได้มาหลังอัพเกรด
ว่าแล้วฉู่เหินก็เหวี่ยงแหร้อยปีในมือ ก่อนจะปล่อยให้มันแผ่ออกไปเป็นวงกว้างเพื่อกวาดทุกอย่างที่เขาเห็น แต่เมื่อแหแผ่ออกไป ฟังก์ชันตาทะลุมิติของเขาก็หายไป ฟังก์ชันนี้สามารถใช้ได้ก่อนเขาหว่านแหออกไปเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ฉู่เหินก็รู้สึกว่าไม่เลวแล้ว
เมื่อเขารับรู้ถึงพลังที่แหร้อยปีส่งมาถึง ฉู่เหินก็รู้ว่าถึงเวลาจะต้องเก็บแหแล้ว เดิมทีเขาจะรู้สึกสบายมากเวลาชักแหกลับมา เพียงแค่กระซิบเบา ๆ แหวิเศษสำหรับตกสมบัติก็จะโผล่มา แต่วันนี้ตัวเขารู้สึกต่างจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เขากำลังจะยกแห เขาก็รู้สึกว่าแหมันหนักเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้เองฉู่เหินจึงดึงแหขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก
พลังของระบบเชื่อมโลกาจะทำให้ตาข่ายลวดเงินสีม่วงมีอัตราส่วน 1 ต่อ 1,000 หรือก็คือของที่หนัก 1,000 จิน* เมื่ออยู่ในมือของตัวเองแล้วเทียบกับของที่หนัก 1 จินไม่ได้แตกต่างกันนัก ตั้งแต่ระบบถูกอัพเกรดเป็นระดับ 2 แหร้อยปีก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก มันเพิ่มอัตราส่วน 1 ต่อ 1,000 เป็น 1 ต่อ 10,000 หรืออีกนัยหนึ่งก็คือสิ่งของหนักหมื่นจินไม่ต่างจากของในมือที่หนัก 1 จินนั่นเอง
โชคยังดีที่ร่างกายของฉู่เหินทรงพลังขึ้นมาก ถึงต้องยกของเป็นพันจิน เขาก็สามารถทำได้สบาย แต่ตอนนี้ตัวเขากลับทำได้ยากมาก เห็นได้ชัดเลยว่างานนี้ต้องมีของดีแน่ ๆ เมื่อคิดอย่างนั้น ฉู่เหินก็ยิ่งอยากรู้ เขาอยากรู้ว่าเจ้าสิ่งของสีดำและสีเขียวนั่นคืออะไร สองสิ่งนี้อาจทำให้เขาประหลาดใจ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็มีแรงฮึด
ว่าแล้วก็รีบดึงแหร้อยปีขึ้นมาบนบกเร็วขึ้นอย่างแข็งขัน ฉู่เหินไม่นึกเลยว่าจะต้องใช้ร่างกายและเรี่ยวแรงดึงแหที่มีน้ำหนักมากผิดปกติขนาดนี้ น้ำหนักของแหนี้ต้องเกินล้านชั่งแน่ ๆ
“ต้องมีของมากมายแน่ ๆ” ฉู่เหินคิดอย่างลิงโลด เขาตั้งตารอมันอย่างเต็มที่ เขาไม่รู้ว่าในตอนนี้จะมีของอะไรอยู่บ้าง ตอนนี้ตัวเขาอยากจะดูเจ้าวัตถุสีดำและสีเขียวมาก
มนุษย์และสัตว์ในท้องทะเลที่กำลังต่อสู้กันอยู่ไม่ทันเห็นแหที่โผล่มาในอากาศ พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย จึงไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น และไม่มีใครสนใจฉู่เหิน
หลังเวลาผ่านไปนานกว่า 20 นาที ฉู่เหินก็เริ่มเหงื่อออก ยิ่งแหเริ่มเข้ามาใกล้ มันก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาเริ่มรู้สึกอยากปล่อยมือ แต่ฉู่เหินรู้ดีว่าเขาจะปล่อยมือไม่ได้ ถ้าเขาปล่อยมือ สิ่งที่ตกมาได้ก็จะถูกทำลาย และนั่นก็อาจทำให้สูญเสียแหร้อยปีนี้ไปด้วย
เขาต้องพยายามต่อไป เพราะฉู่เหินไม่รู้ว่าถ้าแหนี้หายไป เขาจะยังสามารถอยู่ในโลกนี้ได้ต่อไปหรือไม่ เขาคือคนเดียวที่สามารถกำจัดความจนให้กับครอบครัวนี้ได้ เมื่อคิดได้อย่านี้ ต่อให้ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเขาก็ต้องดึงแหนี้กลับมาให้ได้
อาการป่วยของพี่ชายของเขาเป็นเรื่องใหญ่ หวงลี่ลี่ก็ยังเรียนอยู่ เขาต้องคอยช่วยเหลือเธออยู่เงียบ ๆ แถมเขายังพบกับหลิวเสี่ยวชิงที่เขาอยากร่วมชีวิตด้วย เพราะอย่างงั้นเขาจึงต้องสู้! ไม่ว่าจะเพื่อตัวเขาเองหรือคนที่เขารัก
เมื่อเวลาผ่านไป ฉู่เหินก็เริ่มรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเขาหมดลงอย่างรวดเร็ว ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปแย่แน่ ๆ ควรจะทำอย่างไรดี ฉู่เหินถามตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ระหว่างที่เขากำลังคิดหาคำตอบ ก็เกิดเรื่องแปลก ๆ ขึ้นกับเขา จู่ ๆ เขารู้สึกท้องร้อง ทำไมถึงมารู้สึกหิวในช่วงเวลาที่ตึงเครียดแบบนี้ด้วยนะ
แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาน่าจะมีเนื้อปลาเกล็ดขาวตัวใหญ่ ไม่ก็เนื้อของเจ้าสัตว์ประหลาดอยู่ ทุกครั้งที่เขาหยิบมาทาน เขาจะรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นเยอะมาก โดยเฉพาะเนื้อสัตว์ประหลาด เขาจะรู้สึกว่ามีเรี่ยวแรงขึ้นอย่างมากหลังทานเข้าไป
คราวที่แล้ว เสี่ยวชิงเตรียมเนื้อสัตว์ประหลาดไว้เยอะมาก ฉู่เหินเอาเนื้อใส่ไว้ในแหวนสำหรับช่วงฝึกวิทยายุทธเพื่อพัฒนาร่างกาย หลังจากฝึกตนในเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ วิทยายุทธของเขาก็เก่งกาจมาถึงระดับนี้ มันต้องเกี่ยวข้องกับเนื้อทั้งสองอย่างนี้เป็นแน่
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉู่เหินก็ไม่รอช้า เขารีบเอาเนื้อเสือออกมาจากแหวน นำเข้าไปเคี้ยวตุ้ย ๆ ในปาก ขณะที่เนื้อเสื้อเปลี่ยนเป็นพลังงานหลังเข้าไปในร่างกายของฉู่เหิน เขาก็รู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่กำลังจะหมดลงเริ่มกลับมาอย่างช้า ๆ
เมื่อเห็นแบบนั้น ฉู่เหินก็รีบเอาเนื้อเข้าปากชิ้นแล้วชิ้นเล่า ในไม่กี่นาที เขาก็รู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก เขารู้สึกว่ามีพละกำลังมากที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
ฉู่เหินเริ่มออกแรงดึงแหเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผ่านไปเพียงไม่กี่อึดใจ แหก็โผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ ฉู่เหินถึงกับถอนหายใจยาว
ตอนนี้เขาไม่สามารถเอาแหร้อยปีขึ้นเรือได้ เพราะแหมีขนาดใหญ่และหนักมาก ฉู่เหินรู้สึกว่าถ้าเขาเอาขึ้นเรือ มันจะต้องทำเรือแตกแน่ ๆ
เพราะงั้นเขาต้องควบคุมแหที่ลอยอยู่ในทะเลด้วยตัวเอง ฉู่เหินเปิดปากแหร้อยปีออก แล้วค่อย ๆ ทยอยเอาของมาใส่แหวนทีละชิ้น
“กุ้งยักษ์ปีศาจระดับสอง เจ้ากุ้งยักษ์ตัวนี้สามารถใช้กินเป็นอาหารได้ และสามารถนำไปเพิ่งพลังให้กับดวงดาวและร่างกายของนักรบ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เนื้อกุ้งนี้เร่งการโตของปลาเกล็ดขาวที่อยู่ระดับสาม บวกค่าประสบการณ์ 1,000 แต้ม ขั้นต่อไปต้องมีค่าประสบการณ์ 284,460 แต้ม”
ทันทีที่ฉู่เหินนำกุ้งยักษ์ใส่ลงไปในแหวน เสียงของระบบก็ดังบอกเขาข้าง ๆ หู ถึงแม้ค่าประสบการณ์จะต่ำมาก แต่ฉู่เหินก็ยังรู้สึกดีใจเพราะรู้ว่าสิ่งนี้จะช่วยเพิ่มวิทยายุทธ และเร่งการโตของปลาเกล็ดขาวได้
“เนื้อเสือเขี้ยวดาบ เนื้อเสือเขี้ยวดาบทานเป็นอาหารได้ มันจะช่วยเพิ่งพลังจากดวงดาวและเพิ่มพลังให้ร่างกายของนักรบได้ มันยังสามารถใช้เพิ่มการเติบโตของปลาเนื้อขาวระดับสาม หากต้องการเลื่อนขั้น ผู้ถือครองฉู่เหินยังต้องการค่าประสบการณ์อีก 283,460 แต้ม” เสียงในระบบกล่าวต่อ
* 斤 (จิน) หน่วยวัดน้ำหนักของจีนนิยมมีน้ำหนักเท่ากับ 500 กรัม
