บทที่ 85 หนีหัวซุกหัวซุน
ฉู่เหินที่ว่าเร็วแล้วกลับมีคนที่เร็วยิ่งกว่า นั่นคือร่างที่งดงามของหญิงสาวคนหนึ่ง เพียงชั่วพริบตาเธอก็มาปรากฏตัวขึ้นใกล้กับฉู่เหิน จากนั้นดาบยาวก็ปรากฏบนมือของหญิงสาว
ฉู่เหินที่กำลังวิ่งอยู่สัมผัสได้ถึงอันตราย เขาไม่มีแม้แต่เวลาที่จะโจมตีกลับไปด้วยพัดวิเศษในมือ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจกำมันแน่น ก่อนจะใช้มันปัดป้องดาบที่กำลังแทงเข้ามา
เสียงร้องดังก้อง มาพร้อมกับแรงมหาศาลที่กระแทกเข้าใส่ฉู่เหินจน เขากระเด็นออกไปในอากาศ ก่อนที่จะฉู่เหินจะไปหยุดลงในที่ห่างไกลออกไปจากอีกฝ่าย เขาพยายามยืนขึ้นพร้อมทั้งกระอักเลือดออกมา
เพียงแค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่กลับทำเขาบาดเจ็บได้ขนาดนี้ นี่เธอคนนี้มีวิชาอะไรกันแน่? ทำไมช่างร้ายกาจเสียจริง
นี่มันเกินกว่าที่ฉู่เหินคิดเอาไว้มาก ดูเหมือนว่าเขาจะเจอกับปรมาจารย์เข้าให้แล้ว
นอกจากนี้ เท่าที่มองดูแล้ว เม่ยซานเหนียงน่าจะพาผู้มีฝีมือร้ายกาจมาด้วยไม่น้อย ถ้าเกิดว่ายังคงสู้กันต่อไป ต่อให้มีตัวเขาเองอีกซัก 10 คน ต่อให้เป็นแบบนั้นก็คงไม่ชนะแน่ ถ้าเกิดว่าเสี่ยวหงยังไม่หลับ บางทีเจ้ากระต่ายนั่นก็อาจจะมาช่วยอะไรเขาได้บ้าง น่าคิดทีเดียวว่า ถ้าคนระดับนี้ถูกสาป มันจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ?
น่าเสียดายที่แผนการดังกล่าวไม่สามารถลงมือได้ ในหัวของฉู่เหินตอนนี้หมุนไปหมด เขาพยายามคิดหาทางออกของสถานการณ์ตรงหน้านี้โดยเร็ว และทันใดนั้นเขาก็คิดมันออก
ตอนนี้เขามีวัตถุดิบมากมายในมือ ซึ่งมันก็สามารถใช้มันสร้างกลไกกับดักได้ แม้ว่าพลังของมันจะด้อยกว่าอีกฝ่ายมาก แต่อย่างน้อยแผนการนี้ก็น่าจะยังใช้ถ่วงเวลาได้บ้าง
ว่าแล้วฉู่เหินก็เริ่มลงมือ และด้วยความช่วยเหลือจากภูเขา ก้อนหินและพื้นดินแถวนั้น การสร้างกับดักก็เริ่มต้นขึ้น หลังจากจัดการมันเสร็จ เขาก็ปกคลุมร่างของตัวเองด้วยแสงประหลาด ก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล
เมื่อเห็นแบบนั้นหญิงสาวถือดาบเองที่กำลังรู้สึกรำคาญก็พลันยกดาบในมือขึ้นมาแทงไปยังเบื้องหน้าในทันที
ทว่า เมื่อร่างนั้นพุ่งเข้ามาข้างหน้า เธอกลับสัมผัสได้ถึงอันตรายสุดขีด หญิงสาวพยายามตวัดดาบฟาดฟันไปอย่างรวดเร็ว แต่กระบวนท่าดังกล่าวก็ถูกฉู่เหินทำลายทิ้งไป แต่เพราะนี้เป็นเรื่องที่เธอคำนวณไว้อยู่แล้ว ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงไม่ได้ทำให้หญิงสาวหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่ดาบหักไปแล้ว ภาพตรงหน้าก็ได้สั่นคลอน ดาบของเธอแทงเข้าใส่ร่างของฉู่เหิน จากนั้นพายุดาบไม้กว่าพันเล่มก็พุ่งเข้าใส่เธออย่างไม่ยั้งมือ ต้องขอบคุณที่เธอเป็นระแวงระวังไว้ก่อนหน้า ไม่งั้นหญิงสาวคงตายภายใต้การโจมตีครั้งนี้ไปแล้ว
แต่ถึงกระนั้นก็ยังปรากฏรอยเลือดบนร่างของเธอที่เกิดจากดาบพวกนั้นทิ่มแทงเข้าให้
ตอนนี้หญิงสาวโกรธสุด ๆ เข้าให้แล้ว
สุดยอดปรมาจารย์แห่งยุคแบบเธอ กลับกำลังถูกคนที่พึ่งบรรลุระดับปรมาจารย์ปั่นหัวอยู่ เรื่องแบบนี้ใครมันจะยอมรับได้กัน! ตอนนี้หญิงสาวกำลังโกรธผู้ชายคนหนึ่งแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ยังไงซะ ตอนนี้เธอต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้าเสียก่อน เป็นเพราะตอนนี้ก้อนหินและดาบไม้มากมายกำลังพุ่งเข้าโจมตีเธออย่างบ้าคลั่งไม่หยุดหย่อน หยีเจียนเจียนปัดป้องพวกมันอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งดาบไม้ถูกทำลายจนหมด
เมื่อหญิงสาวมองขึ้นมา เธอก็พบว่าฉู่เหินได้วิ่งออกไปไกลกว่า 100 เมตรแล้ว
“อยากจะหนีงั้นเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก ไอ้หนู ฉันจะจัดการแกเอง!” หลังจากพูดจบหยีเจียนเจียนก็กำดาบแน่น พร้อมกับพุ่งตัวเข้าใส่ฉู่เหิน
“ฉิบหาย แม่นี่มันพุ่งเข้ามาอีกแล้ว!” ฉู่เหินมองไปด้านหลังก็พบว่าหญิงสาวคนนี้กำลังพุ่งเข้าใส่ด้วยความรวดเร็ว เขาจึงพยายามเร่งความเร็วขึ้นอีก เพราะขืนเป็นแบบนี้ต่อไปตัวเขาได้ถูกจับฆ่าแน่
ไม่ใช่แค่เพียงหยีเจียนเจียนคนนี้เท่านั้นที่กำลังไล่ตาม หากแต่ยังมีคนอื่น ๆ กว่าร้อยคนกำลังวิ่งไล่เขาด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นแบบนี้ชายหนุ่มจึงทำได้แค่เพียงถอนหายใจ
“โว้ยย! ไม่น่าไปทำให้ใครโกรธตั้งแต่ต้นปีเลย โดยเฉพาะผู้หญิงบ้าแบบนี้ ให้ตายเถอะ ถ้าฆ่าฉันไม่ตายก็จะไม่ยอมรามือใช่ไหมเนี่ย!” เขาสบถกับตัวเองและรีบวิ่งลงจากเขาด้วยกำลังทั้งหมด แต่เขารู้ตัวดีกว่าด้วยความเร็วของเขาในตอนนี้นั้น มันคงไม่อาจสลัดพวกที่ตามมาทั้งหมดได้
ถ้าเกิดถูกจับได้ล่ะก็ ตัวเขาคงไม่เหลือสภาพที่ดีแน่ ๆ ระหว่างที่คิดไป ฉู่เหินก็วิ่งพร้อมกับการหลบหลีกห่ากระสุนจำนวนมากที่เข้ามาจากด้านข้างไปด้วย ต่อให้เขาเป็นระดับปรมาจารย์ก็เถอะ แต่ก็ตามล่าแบบนี้มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ! 10 นาที ในที่สุดชายหนุ่มก็พลาด ฉู่เหินรู้สึกได้ถึงกระสุนที่พุ่งเข้าใส่แขนและหัวไหล่ข้างซ้ายของเขา
เมื่อหัวกระสุนมันพุ่งทะลุเนื้อของเขาออกไป นั่นก็ทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบจะหมดสติ แต่ไม่หรอก เขาไม่ยอม ฉู่เหินไม่ยอมตายในที่แบบนี้แน่ๆ
เขายังคงวิ่งต่อไป ก่อนจะพบเข้ากับถ้ำด้านหน้า ดวงตาของฉู่เหินจ้องมองมันเหมือนกับพยายามหาคำตอบอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำนั่นอย่างไม่ลังเล ว่าแล้วฉู่เหินก็หยิบเอาวัตถุดิบออกมาจากแหวนเพื่อสร้างกลไกป้องกันเล็ก ๆ ขึ้นในเวลาสั้น ๆ
นี่เป็นแค่วิชาพื้น ๆ ที่ฉู่เหินทำขึ้นมาเอง มันใช้ในการบุกไม่ได้ก็จริงแต่มันสามารถป้องกันได้ ถ้าเป็นแบบนี้ อาจจะถ่วงเวลาพวกนั้นได้สักครู่ ในเวลานั้นเขาก็จะมีเวลาสร้างกลไกที่แกร่งกว่านี้ได้
เมื่อสร้างเสร็จ เขาก็ได้หยิบเอาวัตถุดิบระดับ 3 ซึ่งได้แก่ เพชรและกิ่งเบิร์ชขาวเพื่อเสริมพลังอีกขั้น ฉู่เหินถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ว่าในที่สุดก็จะได้มีเวลาพักหายใจบ้างแล้ว
ทว่า เมื่อเขาหันไปก็ต้องกรีดร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ฉิบหายเอ๊ย! อะไรอีกว่ะเนี่ย!” ฉู่เหินพูดไม่ออก เขาไม่คิดว่าจะต้องหนีเสือปะจระเข้แบบนี้
ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าด้านหลังของเขากลับมีเสือหลากสีกำลังจ้องมองเขาอยู่
ฉู่เหินพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะคิดยังไงกับโชคของตัวเองดี ถ้ำที่เลือกไว้ดันกลายเป็นถ้ำเสือซะงั้น ใครมันจะไปรู้ได้วะ?
แต่กระนั้นเสือตัวนี้ก็ไม่ได้คิดจะโจมตีเขาแต่อย่างใด มันทำแค่เพียงมองเขาและถามขึ้น “เอ่อ นายน่ะ ทำไมถึงวิ่งเข้ามาในบ้านฉันแบบนี้ล่ะ? จะบอกอะไรให้นะ ฉันน่ะชอบพวกเสือตัวผู้หล่อ ๆ ล่ำ ๆ ไม่ใช่มนุษย์แห้ง ๆอย่างนายสักหน่อย”
“ฉันโดนไล่ล่ามาเมื่อกี้ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ เอาเป็นว่าพวกเราทั้งสองก็ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกันนะโอเคไหม? หลังจากหมดปัญหานี้แล้วฉันจะออกไปเอง” ฉู่เหินไม่คิดว่าเขากำลังพูดอยู่กับเสือตัวเมียอยู่ ถ้าไปพูดใครใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อแหง ๆ
“โฮก!”
หลังจากที่เสือตัวนี้คำราม มันก็ชูหัวขึ้น จากนั้นก็ก้มหัวลงแล้วก็นอนหลับต่อ
