ตอนที่ 16 – อาจารย์ฮวนม่อเฉอ
แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นได้สาดส่องมายังบริเวณที่ประทับขององค์รัชทายาท
ขณะนี้ขันทีไห้ได้จัดการกับความยุ่งเหยิงและวุ่นวายที่เกิดจากการต่อสู้เมื่อคืนแล้ว
เหล่าทหารองครักษ์ที่บาดเจ็บ ได้รับการดูแลอยู่ที่บริเวณพื้นที่ด้านหลังของพระตําหนัก
สถานที่แห่งนั้น มีความเหมาะสมเป็นอย่างมาก ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจให้เหล่าองครักษ์ไปรักษาตัวที่นั่น
มันเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นลานด้านหลังยังอยู่ห่างจากพื้นที่ส่วนของพระตําหนักเป็นอย่างมาก คงจะมิรบกวนองค์รัชทายาท
ชางอู๋ซินอดมิได้ที่จะรู้สึกพอใจกับวิธีการเอาใจใส่ที่ละเอียดลออของขันทีไห้ในการจัดการสิ่งต่างๆ
อู๋เหว่ยและอู๋จูยืนอยู่ที่บริเวณทางเข้าห้องนอน ก่อนหน้านี้อู๋เหว่ยกลับมาและได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการบุกรุกของคนแปลกหน้าเมื่อคืนก่อนหน้านี้ ทําให้นางได้แต่โทษตนเอง
อู๋เหว่ยต้องการจัดการกับงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสมบูรณ์โดยเร็วที่สุด
และในฐานะสาวใช้คนสนิทขององค์รัชทายาท นางควรดูแลชีวิตประจําวันของเขา
หากเมื่อคืนมีอันตรายเกิดขึ้นกับองค์รัชทายาท อู๋เหว่ยคงสามารถลบล้างความผิดของตนเองได้ แม้ว่านางต้องตายเป็นหมื่นครั้งก็ตาม
“องค์รัชทายาท!”
เนื่องจากทั้งสองคนรออยู่นาน และมิได้รับการตอบกลับ จึงย้ายมายืนหน้าห้องนอน หลังจากรอเป็นเวลานานในที่สุดพวกนางก็ได้ยินเสียงจากข้างใน
ทั้งสองเดินเข้าไปแสดงความเคารพ
จากนั้นอู๋เหว่ยได้เริ่มจัดแต่งทรงผมขององค์รัชทายาทและ จัดเตรียมเสื้อผ้าของเขา ในขณะที่กําลังจัดระเบียบห้อง
“เหตุใดเจ้าจึงรีบร้อนมาที่นี่ หลังจากกลับมาแล้วแทนที่จะพักผ่อน”
ชางอู๋ซินเอ่ยถาม ขณะที่จ้องมองไปยังเงาสะท้อนของกระจก และเห็นอู๋เหว่ยกําลังหวีผมของนาง
เมื่อมองไปยังผมสีดําเส้นเล็กขององค์รัชทายาท อู๋เหว่ยก็อดมิได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา
เมื่อเทียบกับเขาแล้วบรรดามเหสีและองค์หญิงของวังนั้นด้อยกว่ามาก
เมื่อฟังคํากล่าวที่บ่งบอกถึงความห่วงใยของเขา นางจึงกล่าวว่า
“บ่าวผู้นี้มเคยเหน็ดเหนื่อย และการได้รับใช้พระองค์ นับว่าเป็นโชคดีที่สุดของบ่าวแล้ว”
ชางอู๋ซินมิมีสิ่งใดจะกล่าวอีกแล้ว เนื่องจากอู๋เหว่ยเต็มใจที่จะรับใช้
ชางอู๋ซินจึงถือว่าอู๋เหว่ยเป็นสาวใช้ที่มีความจงรักภักดีมาก เมื่อมองไปยังอิจที่กําลังจัดเตียงให้เป็นระเบียบนางจึงได้กล่าวขึ้นว่า
“หลังจากหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว จงออกไปฝึกฝนกับอู๋เหว่ยในภายหลัง
เพื่อที่เจ้าจะสามารถปกป้องตนเองได้ดีขึ้นในภายหน้า และสามารถช่วยเหลือข้าได้ในยามที่มีภัย”
“ขอบพระทัยอย่างยิ่ง องค์รัชทายาท!”
อู๋จูตอบอย่างมีความสุข
เมื่อมองดูหญิงสาวสองคนนี้แล้ว ความอบอุ่นก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของชางอู๋ซิน อายุของพวกเขามิได้มากไปกว่านางมากนัก
ชางอู่ซินมีความกังวลใจว่า หากนางอยู่เหินห่างพวกนางสาวใช้ทั้งสองจะหวาดกลัวทุกครั้งที่เผชิญหน้า
แม้ว่าจะเป็นเรื่องดีที่ต้องเกรงกลัว แต่การกลัวมากเกินไปจะเป็นการทําให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องยาก
นอกจากนี้ชางอู่ซินตั้งใจที่จะเลี้ยงดูทั้งสองคนให้กลายเป็นมือซ้ายและขวาของนาง ดังนั้นพวกเขามิเพียงแต่ต้องมีวิทยายุทธที่เป็นเลิศเท่านั้น
แต่ยังต้องมีความมั่นใจในตนเองและ มีความจงรักภักดีอย่างแท้จริงด้วย
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะมิใช่สิ่งที่สามารถบรรลุได้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆก็ตาม
“มีเรื่องสําคัญอันใดอีกหรือไม่?”
ชางอู๋ซินเอ่ยถาม เนื่องจากทั้งสองคนเป็นสาวใช้ส่วนตัวของนาง
และพวกนางอาศัยอยู่ในตําหนักเดียวกันนี้ เพื่อให้พวกนางสามารถมารับใช้ที่หน้าห้องนอนขององค์รัชทายาทได้ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตาม ชางอู๋ซินมิ ต้องการให้มีผู้อื่นยืนมาอยู่หน้า ห้องของตนเอง ในขณะที่กําลังนอนหลับ
ดังนั้นจึงให้พวกนางกลับไปพักผ่อนในช่วงเวลากลางคืน
“ท่านอาจารย์ฮวนม่อเฉอมาถึงที่พักเพื่อสอนหนังสือให้ท่าน องค์รัชทายาทควรรับแขกก่อน” อู๋เหว่ยกล่าว
แม้ว่านางจะรู้ว่า องค์รัชทายาทค่อนข้างมีความเฉลียวฉลาด และมิจําเป็นต้องมีที่ปรึกษาใดๆ แต่สิ่งนั้นเป็นคําสั่งของจักรพรรดิ ซึ่งมิอาจฝ่าฝืนราชโองการได้
ยิ่งไปกว่านั้น แรงจูงใจของอาจารย์หนุ่มฮวนที่อาสามาเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้กับองค์รัชทายาทนั้น มีความน่าสงสัยเป็นอย่างมาก
แต่มว่าจะเป็นเช่นไร พวกนางก็มควรที่จะทําให้ท่านอาจารย์เกิดความขุ่นเคืองใจ
เนื่องจากมีสารพิษอยู่ในร่างกายขององค์รัชทายาทตั้งแต่เกิด แม้ว่าศิลปะการต่อสู้ของนางจะมีความล้ําเลิศมากสักเพียงใด
แต่ชางอู๋ซินก็มสามารถหลีกเลี่ยงความอ่อนล้าที่จะเกิดขึ้นอย่างง่ายดายได้
นอกจากนี้นางยังเป็นผู้ที่ให้ความใส่ใจกับการพักผ่อน และนอนหลับเป็นที่สุด
แต่นางมิคาดคิดว่า ท่านอาจารย์หนุ่ม ผู้ที่มีความโดดเด่นของเมืองหลวงจะปรากฏตัวในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้
อะไรคือสาเหตุที่ทําให้เขามาที่นี่ ในเวลานี้
“ไปบอกให้ขันทีไห้ต้อนรับเขาแทนข้า”
ชางอู๋ซินจ้องมองไปยังกระจกเงาที่ตรงหน้า และกวาดสายตามองไปยังทรงผมที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงาม
จากนั้นได้เรื่องสายตาต่ําลงมาที่บริเวณหน้าอกของตนเองด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
เนื่องจากช่วงนี้ ชางอู๋ซินเริ่มนอนหลับโดยมิได้ใช้ผ้ารัดบริเวณหน้าอก จึงทําให้หน้าอกของนางเริ่มขยายใหญ่ขึ้นมาบ้างแล้วในตอนนี้
“แต่..”
อู๋เหว่ยจ้องมองไปที่องค์รัชทายาท และเปล่งเสียงออกมาด้วยความตั้งใจว่า
“ท่านอาจารย์ฮวนกําลังรอท่านอยู่ในห้องโถงใหญ่ โดยกล่าวว่าเขาต้องการที่จะพบท่าน
ขันที่ไห้มิสามารถโน้มน้าวเขา หรือขับไล่เขาออกจากตําหนักได้ ดังนั้นจึงปล่อยให้เขารออยู่ในห้องโถงใหญ่เช่นนั้น
บ่าวควรไปบอกกล่าวให้ท่านอาจารย์หนุ่มฮวนกลับไปหรือไม่?” อู๋เหว่ยเอ่ยถาม
ชางอู๋ซินจ้องมองไปยังกระจกเงาอีกครั้ง และเห็นว่า เสี้อผ้าของตนเองถูกจัดอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าเกรงว่า เจ้าจะมิสามารถทําให้เขากลับไปได้”
จากนั้น ชางอู๋ซินจึงเดินออกไปยังห้องโถงใหญ่อย่างใจเย็น
