ตอนที่ 12 ใบสั่งยา
“พ่อคะ ฉันทำได้จริงๆ! ถ้าหากไม่เชื่อให้หมอมาตรวจยาที่ฉันปรุงขึ้นมาก็ได้! ถ้าหากคุณหมอปฎิเสธจะใช้ยาที่ฉันปรุง ตอนนั้นจะด่าว่าฉันไร้สาระก็คงไม่สายค่ะ!” จิ๋งหยุนเฉาพูด
เธอต้องการช่วยเยว่ฉินเพราะเธอรู้สึกขอบคุณที่เยว่ฉินเก็บเธอมาเลี้ยง ถ้าหากเธอช่วยเยว่ฉินเอาไว้ไม่ได้ ชีวิตของเธอในชาตินี้ก็จะถูกพ่อลูกตระกูลเฉียวกลั่นแกล้งเหมือชาติที่แล้ว…ดังนั้นจิ๋งหยุนเฉาจึงไม่รู้สึงลังเลที่จะช่วยเยว่ฉินอีกต่อไป
เมื่อเฉียวเหวยหมิงได้ยินเขาก็ได้แสดงสีหน้าออกมาอย่างเหยียดหยาม ถึงเขาจะไม่ได้สนใจยาที่จิ๋งหยุนเฉาปรุงขึ้นมา ถึงมันจะเป็นทางเลือกในการช่วยชีวิตเยว่ฉินแต่เขาก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้เธอกินยา
ถ้าอาการป่วยของเยว่ฉินยังคงแย่อยู่เช่นนี้…พวกเขาต้องจ่างเงินราวๆ กว่าสองหมื่นหยวนเพื่อดูอาการของเธอที่โรงพยาบาลประมาณสองถึงสามวัน ถ้าหากเธอยังเป็นเช่นนี้…สภาพที่ไม่มีสติแต่ยังไม่ตาย แผนการในการรักษาของเธอควรที่จะถูกพิจารณาเป็นการเร่งด่วน ใครจะจ่ายค่ารักษาเหล่านี้ไหวกันเล่า…
เฉียวเหวยหมิงต้องแต่งงานกับหญิงที่สวยและอบอุ่นเพื่อมีลูกที่น่ารักให้เขา ไม่ใช่คนป่วยออดๆ แอดๆ สร้างภาระเช่นนี้!
“พอได้แล้ว! แกพูดเก่งนักนะ! พูดเรื่องไร้สาระได้เก่งจริงๆ !” เฉียวเหวยหมิงด่าทอเธอแบบไม่สนใจครูจินเลย
ห้องพยาบาลเงียบสงบ เสียงด่าทอของเขาจึงดังลั่นไปทั่ว ผู้คนรอบข้างได้แต่ส่ายหัวกับความน่าไม่อายของเหวยหมิง
จิ๋งหยุนเฉาหายใจเข้าอย่างหมดความอดทนและเดินออไปจากห้องพยาบาล…มันไม่มีเหตุผลอะไรแล้วที่ต้องอยู่ต่อ เธอหมดหนทาง…
“จิ๋งหยุนเฉาเธอยังเด็กอยู่เลยเธอจะปรุงยารักษาโรคร้ายแรงอย่างนั้นได้อย่างไร…เธอโกหกเหรอ!” ครูจินเอ่ยถามอย่างหัวเสียเล็กน้อย
“ถ้าครูไม่เชื่อ…อย่างนั้นเรานำยานี้ไปให้คุณหมอตรวจสอบกันดีไหม? คำตัดสินของเขาจะบอกทุกคนได้ว่าหนูพูดความจริงหรือโกหก!” จิงจิงไม่รอช้า เธอไม่รอแม้แต่คำตอบของครูจินเสียด้วยซ้ำ เธอลากครูจินไปยังห้องทำงานของแพทย์แผนตะวันออกทันที
คุณหมอที่ดูแลอาการป่วยของเยว่ฉินเป็นหมอชาวตะวันตกซึ่งหมายความว่าเขาอาจไม่ค่อยเข้าใจศาสตร์ของการแพทย์แผนตะวันออก ดังนั้นจิ๋งหยุนเฉาจึงเลือกไปหาคุณหมอที่เก่งที่สุดในด้านวิชาแพทย์แผนตะวันออกของโรงพยาบาลแทน
คุณหมอผู้เชี่ยวชาญศาสตร์แพทย์แผนตะวันออกคนนี้อายุประมาณหกสิบปีและมีชื่อเสียงมาก จิ๋งหยุนเฉาเคยเจอเขามาก่อนครั้งที่เคยพาเยว่ฉินมารักษาตัวที่โรงพยาบาลแห่งนี้
และนอกจากนี้เธอยังเคยตกใจเรื่องอาการป่วยของแม่จนต้องวิ่งไปถามคุณหมอท่านนี้อีกด้วย หมอคนดังกล่าวเคยเขียนใบสั่งยาให้เยว่ฉินและได้แนะนำกับจิ๋งหยุนเฉาไปว่า การพักผ่อนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของการรักษาอาการป่วยของเยว่ฉิน ครั้งนี้เธอต้องไม่ใจร้อน… อย่างไรก็ตามในตอนนั้นเยว่ฉินกำลังหวาดกลัวอยู่ เธอตัดสินใจที่จะไม่รักษาอาการป่วยกับเขาเพราะไม่เชื่อในคำพูดของเขาและไปรักษาตัวกับหมอแผนตะวันตกแทน
ซึ่งต่อมาเยว่ฉินได้รับการรักษากับหมอแผนตะวันตกและอาการไม่ได้ดีขึ้นนักเธอจึงอยากกลับมารักษาตัวกับคุณหมอท่านเก่าแทน แต่โชคร้าย…เธอพลาดโอกาสที่จะได้รับการรักษากับหมอคนเก่าแล้ว คุณหมอสูงวัยท่านนั้นไม่สามารถช่วยเธอได้อีกแล้ว!
“เจ้าหนูที่คุ้นหน้า…” คุณหมอสูงวัยได้กล่าวทักทายเมื่อเห็นหน้าจิงจิง
“คุณหมอกัง! หนูคือจิ๋งหยุนเฉา แม่ของหนูชื่อเยว่ฉินค่ะ เธอเคยรักษาตัวกับคุณ…” จิงจิงพยายามแนะนำตัวเองและหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “ในตอนนี้คุณแม่ของฉันกำลังป่วยหนัก…ฉันได้ตามหาใบสั่งยามาให้คุณได้ดู คุณว่ามันจะช่วยแม่ของฉันได้ไหมคะ?”
หมอกังมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็น เรื่องแปลกๆ มักเกิดขึ้นเป็นประจำอยู่แล้ว ทว่าสำหรับเขาเรื่องนี้คงเป็นเรื่องแปลกที่สุดในปีนี้แล้ว…
ปกติแล้วผู้คนมักจะมาหาเขาเพื่อขอรับการรักษา ทว่าเธอกลับมาหาเขาเพื่อให้ดูใบสั่งยา
เขาจำเด็กสาวคนนี้ได้… เธอเป็นเด็กที่กตัญญูมาก… ในตอนที่แม่ของเธอเข้ารับการรักษาและต้องอยู่ที่โรงพยาบาล เธอขยันมาก ดูแลแม่ของตนอย่างหนัก เพราะฉะนั้นทุกคนในโรงพยาบาลต่างรู้จักและชื่นชมเธอ
มือเหี่ยวย่นคู่นั้นได้รับกระดาษไป
ในเวลาไม่กี่วินาทีเขาเปลี่ยนสีหน้าไปทันที “สาวน้อย! เธอไปเอาใบสั่งยานี้มาจากไหนกัน!”
“อาจารย์ของฉันค่ะ! เขาสอนฉันทว่าตอนนี้เขาไปเที่ยวรอบโลกแล้วและทิ้งกระดาษแผ่นนี้เอาไว้…ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถใช้มันได้ต่อให้มันจะช่วยรักษาแม่ได้แต่ฉันก็ไม่สามารถสั่งยาเองได้ค่ะ!” จิ๋งหยุนเฉาพูดอ้างด้วยสีหน้าเป็นกังวล
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเอาใบสั่งยาที่มาจากท่านปู่จิ๋งมี่ให้กับคนอื่นอ่าน เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะใช้มันเป็นหรือไม่…
“เธอรักษาแม่ตัวเองไม่ได้แต่ฉันทำได้! ถ้าหากแม่ของเธอกินยาตามใบสั่งนี้ติดต่อกันเป็นเวลาเจ็ดวัน แม่ของเธอจะต้องอาการดีขึ้นอย่างแน่นอน และถ้าผสมกับยาของฉันด้วยล่ะก็…” สายตาของหมอกังมีความตื่นเต้นเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เขารู้สึกว่าเขาโง่จริงๆ! ทำไมเขาไม่ได้นึกถึงยาพวกนี้เลย!
สิ่งที่หมอกังพูดทำให้ครูจินตกใจเป็นอย่างมาก…เธอพูดอะไรไม่ออก…
“ไปเถอะ ไปพบแม่ของเธอกัน!” หมอกังพูดอย่างร้อนรน!
