หงส์สยายปีก – ตอนที่ 17 ตลาดยา

ตอนที่ 17 ตลาดยา

เจ้าของร้านค้าคนอื่นๆ ต่างชื่นชมจิงจิงในขณะที่เธอกำลังเก็บข้าวของเพื่อจะกลับ เธอเข้าใจดีว่าในตอนนี้เธอยังเป็นแค่เด็กอยู่ การหาเงินได้เยอะเช่นนี้มันเป็นเรื่องที่ดี ทว่าถ้าเธอทําเช่นนี้ขายดีเช่นนี้ได้บ่อยๆ เธออาจถูกหมั่นไส้ได้

กระดาษหยกโบราณมีวิชาการศิลปะการต่อสู้ให้เธออ่านด้วย ซึ่งเธอได้เรียนรู้มันอยู่สองสามวันภายในมิติจี้หยก ทักษะการต่อสู้และการป้องกันตัวของเธอดีขึ้น และนั่นก็ยังคงไม่เพียงพอ ดังนั้น เธอต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง

“สาวน้อย…เธอเป็นคนขายแอปเปิ้ลเหล่านั้นใช่หรือไม่?” ขณะที่จิ๋งหยุนเฉาก้าวไปเพียงไม่กี่ก้าวเธอก็ได้ยินเสียงของชายชราคนหนึ่งที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

เมื่อเธอหันหลังกลับไปก็พบว่านั่นคือหมอกัง หมอแพทย์แผนตะวันออกที่ประจำอยู่ที่โรงพยาลที่เธอเคยขอความช่วยเหลือ ชายชราคนดังกล่าวสวมใส่ถังจวงเสื้อคอจีน ดูเหมือนว่าเขากำลังจะออกไปเดินเล่น เขาดูดีกว่าตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล

“คุณหมอกัง…มาทําอะไรที่นี่คะ?” จึงหยุนเฉายิ้มและกล่าวทักทายอย่างสุภาพ

ชายชราหัวเราะและตอบกลับว่า “ลูกสาวของฉันให้แอปเปิ้ลนี้มาหนะซิ ฉันโดนเพื่อนบ้านแย่งกินจนหมด ฉันไม่ได้ชิมสักชิ้นเลย พอลูกสาวของฉันเผลอฉันเลยแอบออกมาหวังจะซื้อกลับไป เธอยังบอกอีกว่าคนขายเป็นเด็กอายุสิบห้าถึงสิบหกปีเท่านั้น ฉันไม่คิดเลยว่าคนขายจะเป็นเธอ”

หมอกังทําหน้าตาสงสัยเป็นอย่างมาก เด็กคนนี้อายุไม่ถึงสิบหกปีด้วยซ้ำ เธอสามารถตั้งแผงขายของได้ด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร…

และนั่นก็ดูจะเป็นเรื่องเศร้าซะด้วย พ่อของเธอดูเป็นคนที่ชอบแสวงหาแต่เงิน ครั้งที่ภรรยาของเขาล้มป่วย แทนที่จะห่วงใย…เขากลับพยายามขายยาของภรรยาคืนโรงพยาบาลเพราะมันมีราคาแพง! ที่แย่ไปมากกว่านั้นคือ เขามีโอกาสจะยื้อชีวิตของภรรยา ทว่าเขาเลือกที่จะไม่รับความช่วยเหลือนั้นและปล่อยให้ภรรยาตาย!

หมอกังไม่เข้าใจเลยว่าทําไมผู้ชายนิสัยแย่เช่นนั้นถึงได้มีลูกสาวที่นิสัยดีและขยันเช่นนี้

เด็กสาวคนนี้มีความประทับใจชายแก่ด้วยหลายเหตุผล ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจจะมอบแอปเปิ้ลให้เขาในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง นั่นคือวิธีแสดงความขอบคุณที่เขาเคยช่วยเหลือเธอตอนที่อยู่โรงพยาบาล

“ที่จริงแล้วเธอไม่ต้องขอบคุณอะไรฉันเลยด้วยซ้ำ…ต้องเป็นฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ ไป! ไปธนาคารกับฉัน ฉันจะไปถอนเงินค่าใบสั่งยาให้กับเธอ เพราะฉันสามาถหาประโยชน์เพราะใบสั่งยานั้นได้มากมาย” หมอกังพูดอย่างรีบร้อน

ในวงการแพทย์ ใบสั่งยามีมูลค่าสูงมาก ถ้าหากมันใช้ได้ผลและสามารถรักษาคนได้จริงๆ มันไม่ได้มีค่าเพียงในเรื่องเงินแต่ยังส่งผลไปถึงชื่อเสียงของแพทย์ผู้คิดใบสั่งยาอีกด้วย

แน่นอนว่าแพทย์หลายๆ คนไม่ได้สนใจเรื่องเงินมากนัก พวกเขาสนใจแต่เรื่องชื่อเสียงของตัวเองเท่านั้น และอีกอย่างหนึ่งถ้าหากเขาพบผู้ป่วยที่จําเป็นจะต้องใช้ยาตามใบสั่งนี้ในอนาคต เขาก็จําเป็นต้องใช้ใบสั่งยาของเธอ ดังนั้นเขาควรกันเรื่องราวดราม่าเอาไว้ดีกว่ามาตามแก้ภายหลัง

ทักษะทางการแพทย์ของจิงจิงเป็นทักษะที่มาจากแพทย์ในอดีตใช้ ในกระดาษหยกโบราณมักจะมีคําเตือนและกฎการใช้บางอย่างจากคุณปู่จิ้งเตือนเอาไว้เยอะแยะ ดังนั้นเธอจึงเข้าใจหมอกัง

หมอชราคนนี้ดูเป็นคนดี ถ้าหากเธอปฏิเสธเงินจํานวนนี้เขาคงจะต้องเป็นกังวลอย่างแน่นอน

แต่เธอเป็นคนของให้หมอทั้งตรวจสอบใบสั่งยานี้ดังนั้นถ้า เธอรับเงินจํานวนนั้นมาล่ะก็เธอคิดว่ามันจะดูไม่เหมาะสม

เธอครุ่นคิดและพูดว่า “หนูไม่ต้องการเงินค่ะ ทว่าหนูต้องการให้คุณช่วยบางอย่างเป็นการตอบแทน”

“โอ้” หมอกันทําหน้าสงสัย

“หนูอยากได้เมล็ดสมุนไพรยา หนูไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านนี้มากนักจึงไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร่ และอีกทั้งหนูมีเงินอยู่เพียงไม่กี่ร้อยหยวน ถ้าหากหนูไปซื้อด้วยตนเองและอายุเพียงเท่านี้หนูอาจโดนหลอกได้ ดังนั้นหนูจึงอยากรบกวนหมอกังให้ช่วยเลือกหน่อย ถ้าหมอมีเวลามากพอ หนูอยากให้หมอช่วยพาหนูไปตลาดสมุนไพร ยาได้ไหมคะ ในฐานะที่หมอเป็นแพทย์แผนจีนที่มีประสบการณ์มากมายหนูจึงอยากได้รับคำแนะนำค่ะ” จิ๋งหยุนเฉาอธิบาย

หมอกังสงสัยหนักเข้าไปอีก

เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่โรงพยาบาลเธอเคยบอกว่าเธอมีอาจารย์ ตอนนั้นเขาเป็นห่วงอาการของผู้ป่วยจนไม่ได้ถามไถ่ความเป็นมาของเธอมากนัก ในตอนนี้เธอดูเป็นผู้ศึกษาวิชาแพทย์แผนจีนมือใหม่ที่ดูเก่งมาก อาจารย์ของเธอคือแพทย์ที่มีชื่อเสียงคนใดกัน?