ตอนที่ 36 หวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์
เซี่ยวเสว่พยักหน้าแล้วพาเธอไปที่ร้านอาหารตะวันตกที่เธอเคยชอบที่สุดและเข้าไปที่ห้องอาหารส่วนตัว
หลังจากสั่งอาหารแล้วเซี่ยวเสว่ก็รีบดึงเธอไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะถามเรื่องราวทั้งหมด หยุนซือซือเองก็ไม่อยากปิดบังเธอแต่ก็ไม่อยากย้อนกลับเรื่องราวในอดีตมากนักจึงเล่าเพียงสั้น ๆ
เมื่อฟังที่เธอเล่าเซี่ยวเสว่ก็รู้สึกทุกข์ใจมาก
“ ถ้าทำแบบนั้นกับเธอจริง ๆ แม่เลี้ยงของเธอโหดร้ายเกินไปแล้วนะ! ฉันยังคิดว่ามันแปลกอยู่เลยที่หกปีก่อนพ่อของฉันบอกว่าชะตากรรมของบริษัทหยุนตกอยู่ในความเสี่ยงทั้งยังเป็นหนี้มหาศาล แต่จ่ายหนี้ได้ภายในหนึ่งปี ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเสียสละมากขนาดนี้… เธอจำเป็นต้องทำด้วยเหรอ?… “
หยุนซือซือยิ้มเบา ๆ และตอบว่า “ก็เพื่อแสดงความขอบคุณของฉัน อีกอย่างเรื่องทั้งหมดก็เป็นอดีตไปแล้ว ในเมื่อฉันทำเพื่อตระกูลหยุนงั้นก็ถือว่าเป็นการตอบแทนพ่อที่เลี้ยงดูฉันมาแล้วกัน”
ในช่วงเวลาที่เลวร้ายในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าการถูกรังแกเป็นฝันร้ายในใจของหยุนซือซือ ถ้าหยุนเย่เฉิงไม่รับเลี้ยงเธอมาเลี้ยงดูก็เกรงว่าตอนนั้นเธอจะบอบบางจนไม่สามารถแบกรับความอัปยศเหล่านั้นได้
ถึงตอนนี้ความรักของพ่ออย่างหยุนเย่เฉิงที่มีต่อเธอก็ไม่ได้ลดลงเลย
แม้ว่าช่วงเวลาหลังจากที่เธอให้กำเนิดโย่วโย่วจะยากลำบากเหมือนอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ยาก แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปเธอก็ไม่รู้สึกเสียใจเลย การมีลูกชายที่อบอุ่นใจอย่างโย่วโย่วเป็นของขวัญจากสวรรค์อย่างแท้จริง เธอรู้สึกขอบคุณมากแล้ว!
ผ่านไปหกปีไม่ว่าความทรงจำจะลึกแค่ไหนมันก็จะเลือนหายไปได้
“งั้น … ” เซี่ยวเสว่กลัวว่าเธอจะอ่อนไหวจึงพูดต่อไปด้วยความระมัดระวัง “เธอไม่กลัวว่าโย่วโย่วจะถูกพ่อที่ให้กำเนิดเขาแย่งไปเหรอ?”
ดวงตาของหยุนซือซือเบลอไปชั่วขณะเธอยังจำชายคนนั้นได้และหันไปพูดว่า “นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันต้องเก็บเรื่องที่โย่วโย่วยังมีชีวิตอยู่เป็นความลับ เมื่อไม่มีใครพูดถึงก็ไม่มีใครมาแย่งโย่วโย่วไปได้!”
เธอไม่รู้ว่าพ่อของโย่วโย่วคือใครและเธอก็ไม่สนใจที่จะรู้ เพราะไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
โย่วโย่วคือแก้วตาดวงใจของเธอและเธอจะไม่มีวันยอมให้ใครแย่งไปได้! แม้แต่พ่อผู้ให้กำเนิด เธอก็ไม่ยอม!
เมื่อรู้สึกว่าเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เซี่ยวเสว่จึงไม่พูดต่อ จากนั้นใบหน้าของเซี่ยวเสว่ก็แสดงความชื่นชม“ ดีจัง! มีลูกชายที่น่าหลงใหลแบบนี้!”
กลับมาที่ห้องอาหาร เธออดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหาโย่วโย่วและบีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาแล้วพูดว่า “โย่วโย่ว หนูยิ้มแล้วน่ารักมากเลยนะลูก!”
ขณะที่เธอพูดก็แสดงท่าทางเล้าโลมอีกครั้ง “โย่วโย่วไปกับป้าไหม? ป้าจะดูแลหนู จะพาหนูไปกินของดีๆแล้วก็พาหนูไปเที่ยวด้วย!”
โย่วโย่ววางถ้วยชาในมือลง เขาเช็ดมืออย่างนิ่มนวลด้วยผ้าขนหนูเปียก ๆ แล้วยิ้มอย่างน่าหลงใหล “คุณป้าครับ แม่บอกว่าผมไปกับคนแปลกหน้าไม่ได้ เพราะจะถูกลักพาตัว!”
เซี่ยวเสว่ตะลึง “ ….”
…
ในระหว่างอาหารค่ำจู่ๆ เซี่ยวเสว่ก็ถามเธอว่า “ซือซือเธอสวยมากนะ เธออยากเข้าร่วมหวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์เพื่อพัฒนาตัวเองไหม?”
“หวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์?”
หยุนซือซือเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ และเซี่ยวเสว่มองเธออย่างคาดหวัง
“หวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์กำลังเตรียมสร้างภาพยนตร์ ตอนนี้อยู่ระหว่างการออดิชั่นระดับประเทศเพื่อคัดเลือกนางเอก เธอลองดูสิเพราะการแสดงก็เคยเป็นความฝันของเธอนี่!”
หยุนซือซือยิ้มช้าๆ
ในตอนนั้นเธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเรียนวิชาเอกศิลปะและสื่อการแสดง และกำลังมองหาการมีส่วนร่วมในวงการบันเทิงซึ่งอยู่ห่างเพียงแค่ไม่กี่ก้าว
แต่เนื่องจากครอบครัวกำลังตกที่นั่งลำบากเธอจึงล้มเลิกความฝันนี้
“อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักหวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์? หวงอวู๋เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ได้รับการสนับสนุนจาก Disheng Financial Group อาณาจักรธุรกิจที่ติด 100 อันดับแรกของโลกเชียวนะ!”
