ตอนที่ 58 พบนายจ้างครั้งแรก
โย่วโย่ว… คุณพระ! ใครก็เอาไปไม่ได้!
หยุนซือซือตระหนักว่านี่เป็นเวลาบ่ายแล้ว ถ้าโย่วโย่วไม่เห็นเธอเมื่อเขาตื่นในตอนเช้าเขาคงเป็นห่วงมาก
เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าทันที แต่จำได้ว่านี่ไม่ใช่ชุดเก่าของเธอและโทรศัพท์ก็หายไป
เธอขยับตัวจะเข้าไปในห้องอีกครั้งเพื่อค้นหาโทรศัพท์แต่ถูกเลขาห้ามไว้
“ คุณหยุน มีอะไรหรือเปล่าคะ?… ”
“ฉันจะไปหาโทรศัพท์ … ” หยุนซือซือระมัดระวังอย่างยิ่งที่จะไม่พูดถึงลูกชาย
หลี่หลานหยิบโทรศัพท์ใหม่เอี่ยมออกมาจากกระเป๋าเอกสารและส่งต่อให้เธอ พร้อมพูดยิ้ม ๆ ว่า “นี่โทรศัพท์ของคุณค่ะ ซิมการ์ดอยู่ข้างใน”
เป็นโทรศัพท์รุ่นล่าสุดจาก Apple มาพร้อมกับหน้าจอขนาดใหญ่เครือข่าย 4G ที่รวดเร็วและการล็อกลายนิ้วมือ ซึ่งราคาหลายบาท
หยุนซือซือใช้โทรศัพท์ราคาไม่กี่ร้อยมาโดยตลอดดังนั้นเธอจึงไม่เต็มใจที่จะซื้อโทรศัพท์ที่มีราคาสองสามหมื่น
“ให้…ให้ฉันเหรอ?” เธอรับมันด้วยความงุนงงพร้อมกับสงสัยว่าทำไมถึงให้โทรศัพท์กับเธอ?
“ใช่ค่ะ โทรศัพท์เครื่องเก่าของคุณพังแล้ว ท่านประธานจึงอยากให้มีสิ่งนี้ โปรดรับไว้เถอะค่ะ!”
เธองุนงง โทรศัพท์ของเธอพังได้อย่างไร เมื่อคืนยังใช้งานได้ดีอยู่เลย แน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่ามู่หย่าเจ๋อได้โยนโทรศัพท์ที่้าสมัยของเธอทิ้งไปแล้ว
เธอกระวนกระวายใจ โทรศัพท์มีความอุ่นในมือของเธอแม้ว่ามันจะเย็นเมื่อสัมผัสก็ตาม
และแอบสงสัยว่าผู้ชายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนคือท่านประธานคนนี้เหรอ?
หลี่หลานเป็นเลขาของเขา ถ้ามันไม่ใช่เพราะเขาผู้หญิงคนนี้จะไม่อยู่ที่นี่เพื่อจัดการสิ่งเหล่านี้
สำหรับผู้ชายคนนั้นเธอไม่มีความประทับใจเลย
คืนนั้นเมื่อหกปีก่อนเธอสวมผ้าปิดตาจึงไม่เคยเห็นหน้าเขา
เธอทำได้เพียงแค่สร้างภาพเงาที่สูงและแข็งแรงของเขาภายใต้แสงจันทร์จาง ๆ
รูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาของเขาราวกับเทพเจ้าที่สมบูรณ์แบบ
อย่างไรก็ตามคืนนั้นเป็นฝันร้ายที่ยากจะลืมเลือนตลอดหกปีที่ผ่านมาของเธอ
หกปีแห่งฝันร้าย เธอพยายามอย่างหนักที่จะลืมอดีตอันน่าอับอายนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะการมีอยู่ของโย่วโย่วเธอคงจะไม่ยอมปล่อยเหตุการณ์นั้นไปง่ายๆ
เธอเอาแต่บอกตัวเองว่ามันผ่านไปแล้ว ถึงแม้เธอยังคงบอบช้ำจากมัน
ดังนั้นในช่วงหกปีที่ผ่านมาแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขาดคู่ครอง แต่เธอก็ห่างไกลจากผู้ชายเหล่านั้นได้
ผู้ชายเหรอ เธอไม่ต้องการ! แค่โย่วโย่วก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ โย่วโย่วจะเป็นกำลังใจให้เธอตลอดไป!
ดังนั้นไม่ว่ายังไงเธอก็จะปกป้องโย่วโย่วและไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นพรากเขาไป!
ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาเมื่อเธอจะได้พบกับ ‘ท่านประธาน’
เธอไม่เต็มใจที่จะพบผู้ชายคนนี้ แต่ก็ยังคงต้องไปต่อในที่สุด
ประตูของเบนท์ลีย์ที่ขยายออกไปถูกเปิดออกสำหรับเธอ เลขาหลี่เร่งให้เธอขึ้นรถอย่างสุภาพ
“ คุณหยุน ขึ้นรถเถอะค่ะ”
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่เบาะหลังอย่างสง่างาม เขาไม่ได้มองไปที่เธอ เอาแต่จ้องมองไปข้างหน้าอย่างเยือกเย็นด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างามราวกับจักรพรรดิผู้หยิ่งผยอง
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเป็นเพียงด้านเดียวแต่หยุนซือซือก็จำเขาได้ในพริบตา
เขาคือ…นายจ้างมหาเศรษฐีคนนั้นงั้นเหรอ?
