ตอนที่ 69 ลูกรักที่ห้ามพรากไป
ก่อนที่เขาจะถามคำถามเสร็จใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอสำลักข้าวในทันที เขาส่งน้ำซุปอุ่นชามให้เธออย่างใจเย็นแล้วลูบหลังอย่างระะมัดระวัง
เธอรีบกินน้ำซุปสองสามอึกก่อนจะกลืนอาหารลงคออย่างยากลำบาก และมองไปหาโย่วโย่วที่ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง
ทำไมจู่ๆเขาถึงถามคำถามนี้? หรือว่า…เขาจะพบอะไรบางอย่าง…?
เมื่อเห็นว่าเธอตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูก เขาจึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาว่า “ผมไม่รู้อะไรเลย”
เธอตบหน้าผากตัวเอง!
เมื่อโย่วโย่วอายุน้อยกว่านี้เขาเคยถามคำถามนี้กับเธอ เธอโกหกเขาเพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นนั้น แต่เธอกลับจำสิ่งที่เธอพูดกับเขาในตอนนั้นไม่ได้!
หากคำตอบของเธอไม่ตรงกับเมื่อก่อนและถ้าเขายังจำสิ่งที่เธอพูดในตอนนั้นได้ เขาคงคิดว่าเธอโกหก!
เธอลังเลและตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “เฮ้ ลูกมาบีบไหล่ให้แม่หน่อยสิ วันนี้แม่ทำงานทั้งวันเมื่อยมากเลย”
ทันทีที่สิ้นเสียงโย่วโย่วก็เหล่มองเธอด้วยท่าทางดูถูก
เธอเหงื่อแตก “โย่วโย่ว มองอะไรลูก?”
เธอรู้สึกผิดเหลือเกิน
โย่วโย่วถอนหายใจและพูดว่า “ช่างมันเถอะครับ”
เขาลุกขึ้นนั่งข้างๆเธอ และบีบกำปั้นเล็ก ๆ เพื่อทุบไหล่ของเธอ หยุนซือซือรู้สึกโล่งใจอย่างลับ ๆ ที่ในที่สุดก็ผ่านสถานการณ์ติดขัดไปได้
แน่นอนว่าเธอไม่เห็นหน้าตาหม่นหมองของลูกชายในขณะที่เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ
เขาเห็นท่าทางไม่เชื่อของเธอจึงถามเบา ๆ ว่า “เมื่อเช้านี้ผมโทรหาแม่ แต่มีคุณลุงรับสายแทน?”
“ อะไรนะ…” เธอตกตะลึง
ผู้ชายคนนั้นเหรอ?
“ ลุงคนนั้นเป็นใคร”
น้ำเสียงไร้เดียงสาของโย่วโย่วทำให้เธอรู้สึกประหม่า
เธอถามอย่างระมัดระวัง “ ลุงคนนั้นถามอะไรลูกไหม… เขาถามชื่อของลูกหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ! ถึงเขาถามผมก็ไม่บอกเขา! แม่บอกผมว่าอย่าบอกชื่อกับคนแปลกหน้า” เขาตอบพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
“ เด็กดี เชื่อฟังมาก!” เธอรู้สึกสบายใจกับคำตอบของลูกชาย
“ โย่วโย่วยังขอให้คุณลุงเพิ่มค่าจ้างให้แม่อีกด้วย!” เขาตอบอย่างไร้เดียงสาและยิ้มให้เธอ
ดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “โย่วโย่วจะไม่มีวันทิ้งแม่ไปใช่ไหม?”
เขาตอบทันทีว่า “โย่วโย่วจะไม่มีวันทิ้งแม่ครับ! ทำไมแม่ถึงถามแบบนี้?”
“ ถ้า…” เธอหายใจเข้าลึกแล้วตัดสินใจพูดว่า“ ถ้าวันหนึ่งพ่อของลูกพาลูกไป…”
“ไม่มีทาง! โย่วโย่วเป็นลูกของแม่ โย่วโย่วรักแม่คนเดียวเท่านั้น!” คำสารภาพจากใจของลูกทำเอาแม่น้ำตาไหล!
เธอกอดเขาไว้แน่นและความกังวลในใจก็หายไปทันที
ไม่มีใครพรากโย่วโย่วไปจากเธอได้!
ด้วยความรู้สึกผิดเธอมองเขาและพูดว่า “โย่วโย่ว แม่จะไม่ปล่อยให้หนูอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว”
ใบหน้าของโย่วโย่วแดงระเรื่อด้วยความลำบากใจ เธอกอดเขาไว้และเขาก็ตบหลังเธออย่างมั่นใจ
นี่คือตอนที่เขาเห็นรอยแผลที่มุมปากของเธอ เขาตัวแข็งทื่อ ถามและขมวดคิ้ว “แม่ครับ เกิดอะไรขึ้นกับริมฝีปากของแม่?”
