บทที่ 90 ราชันร้อยสัตว์พิษ (1)
Ink Stone_Romance
นั่นเป็นหนอนพิษที่พวกเขาลงทุนลงแรงไปมากกว่าจะเลี้ยง แต่มันหนีไปอย่างนี้น่ะหรือ?!
ปรมาจารย์วิชาพิษสงสัยว่าตนตาฝาดไปหรือไม่ แต่เมื่อเห็นว่าทุกคนในห้องล้วนมีสีหน้าตื่นตะลึง เขาก็รู้ว่าตนไม่ได้ตาฝาด
แต่เรื่องนี้ก็ประหลาดเหลือเกินมิใช่หรือ? เขาอยู่มาครึ่งค่อนชีวิต แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อน หรือว่าเขาเองมองผิดไป เด็กคนนั้นไม่ได้มีเลือดพลังหยินเข้มข้น
ไม่สิ ต่อให้เป็นเลือดธรรมดา ก็ย่อมต้องดึงดูดหนอนพิษเช่นกัน
นอกเสียจากว่าสิ่งที่หยดลงไปในชามนั้นไม่ใช่เลือด
ปรมาจารย์พิจารณาอย่างถ้วนถี่ เป็นเลือดไม่ผิดแน่!
ความคิดแรกของเขาคือ หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นสตรีพิษ? ทั้งยังเก่งกาจกว่าศิษย์ชายของเขาเสียอีก? มิเช่นนั้นเหตุใดหนอนพิษถึงไม่ดูดเลือดของนางเล่า?
แต่เขาก็ไม่ยอมรับการคาดเดานี้ของตน
สตรีพิษมิได้หาได้ตามท้องถนนทั่วไป ในพื้นที่ที่วิชาพิษเป็นที่เลื่องลืออย่างหนานเจียงยังมีสตรีพิษน้อยนัก ที่จงหยวนจะมีได้อย่างไรกัน?
ในหนานเจียงมีปรมาจารย์วิชาพิษที่เป็นสตรีและบุรุษ ทว่าปรมาจารย์วิชาพิษที่เป็นสตรีนั้นไม่อาจเรียกว่าเป็นสตรีพิษได้ ปรมาจารย์วิชาพิษใช้การฝึกฝนเพื่อหล่อเลี้ยงและเพิ่มพูนพิษ หากแต่สตรีพิษนั้นใช้ร่างรองรับพิษ หนอนพิษชนิดเดียวกันจะมีพลังมากกว่าเมื่ออยู่ในครอบครองของสตรีพิษ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นสตรีพิษได้ เรื่องนี้นับว่าเป็นพรสวรรค์และโชคชะตา เรื่องที่สำคัญก็คือต้องเจอกับปรมาจารย์วิชาพิษที่แข็งแกร่ง มิเช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดรับรองได้ว่า สตรีพิษจะต้องสิ้นชีพด้วยพิษของหนอนหรือไม่
จงหยวนมีปรมาจารย์วิชาพิษหรือ? เป็นไปไม่ได้ เช่นนั้นก็ย่อมไม่มีทางมีสตรีพิษไปได้
เขาพบว่าตั้งแต่ที่เข้ามาในหมู่บ้าน เหล่าหนอนพิษก็มีอาการผิดปกติ อาจเป็นเพราะยังปรับตัวกับที่นี่ไม่ได้? หรือไม่ก็เป็นเพราะตนกินเต้าหู้เหม็นมากเกินไปจนหนอนรู้สึกคลื่นเหียน?
ขณะที่ปรมาจารย์กำลังขบคิดอย่างหนัก ศิษย์ชายก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกประหลาด แล้วกระซิบข้างหูเขาว่าอะไรสักอย่าง เขาจึงพูดกับคนอื่นๆ ว่า “ข้ามีเรื่องเล็กน้อย ต้องไปจัดการก่อน”
เขาและลูกศิษย์ชายเดินออกไปด้านหลัง
เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดกับลูกศิษย์ว่า “เจ้ามั่นใจหรือว่าไม่ได้ผิดพลาด?”
ลูกศิษย์พยักหน้าหงึกๆ “ขอรับ อาจารย์ ข้าเห็นปรมาจารย์วิชาพิษอีกคนหนึ่งจริงๆ!”
ปรมาจารย์วิชาพิษก็สามารถรับรู้ถึงผู้ฝึกวิชาในแวดวงเดียวกันได้เหมือนกับยอดฝีมือที่สามารถสัมผัสได้ถึงวิทยายุทธ์และกำลังภายในของฝ่ายตรงข้าม ลูกศิษย์ผู้นี้เป็นศิษย์ของเขามาสามปี ย่อมต้องมองออกไม่ผิดแน่
ความจริงแล้วไม่ได้มีเพียงลูกศิษย์ชายที่เห็นอาเว่ย แต่อาเว่ยก็เห็นพวกเขาเช่นกัน
“อาม่า มีปรมาจารย์วิชาพิษอีกคน” ในบ้านสกุลจ้าว อาเว่ยบอกกับผู้เฒ่า
ผู้เฒ่ากล่าวเสียงราบเรียบว่า “เป็นเพียงคนที่ถูกเชิญมารักษาเด็กหนุ่มคนนั้น ไม่ต้องไปสนใจ อย่าได้กระโตกกระตาก”
ปรมาจารย์วิชาพิษหรี่ตา “ที่แท้ก็มีปรมาจารย์วิชาพิษอีกคนหนึ่ง เช่นนั้นปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงของหนอนพิษก็นับว่าสมเหตุสมผลแล้ว”
ที่หนานเจียง ในพื้นที่หนึ่งมักมีปรมาจารย์วิชาพิษเพียงคนเดียว ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันการต่อสู้กันเอง และเพื่อป้องกันหนอนพิษมีผลกระทบซึ่งกันและกัน
ลูกศิษย์จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจว่า “อาจารย์ ที่นี่มีปรมาจารย์วิชาพิษอีกคนหนึ่งได้อย่างไรกัน? ดูแล้วสกุลเซียวจะไม่รู้เรื่องนี้” มิเช่นนั้นก็คงจะไม่เดินทางไปตามหาปรมาจารย์วิชาพิษถึงหนานเจียง
ปรมาจารย์วิชาพิษหัวเราะน้อยๆ “พวกเราก็แค่มารับเงิน ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ผู้อื่นไม่หาเรื่องข้า ข้าก็ไม่หาเรื่องเขา เขาไม่แย่งช่องทางการหาเงินของข้า ต่อให้เขาไปเผาบ้านฆ่าคนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
ในเมื่อราชันร้อยสัตว์พิษใช้ไม่ได้ ปรมาจารย์วิชาพิษก็ต้องลองใช้หนอนไหมทองของลูกศิษย์หญิง
“อะไร? จะใช้หนอนไหมทองของข้ารึ?” สตรีพิษไม่สบอารมณ์ หนอนไหมทองเป็นราชันสัตว์พิษที่แข็งแกร่งที่สุดที่นางมีอยู่ตอนนี้ เมื่อครู่ที่วิ่งหนีไปก็เป็นราชันสัตว์พิษอีกตัวหนึ่ง แต่ไม่แกร่งเท่าหนอนไหมทองของนาง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่กล้าตามไปจับมัน นางเคยเห็นอาจารย์ใช้หนอนพิษรักษาคน และนั่นต้องสังเวยด้วยชีวิตของหนอนพิษ
ปรมาจารย์ตบบ่าของนางเบาๆ “รอให้อาจารย์ได้เงินก้อนนี้มาก่อน แล้วจะหาราชันสัตว์พิษที่ดีกว่านี้ให้เจ้า”
สตรีพิษไม่พอใจ กล่าวว่า “ไม่มีหนอนไหมทองตัวใดร้ายกาจกว่าของข้าแล้ว นอกเสียจากว่าอาจารย์จะหาราชันหมื่นสัตว์พิษมาให้ข้า!”
ราชัน….มะ…หมื่นสัตว์พิษ?
ปรมาจารย์กลืนน้ำลาย ของน่ากลัวเช่นนั้นไม่มีใครฝึกแล้วเจ้าไม่รู้หรือ? ข้าจะไปหาได้จากที่ใด?
อาจารย์ยิ้มพลางปลอบนาง “ได้สิๆ หากไม่พออาจารย์จะให้หนอนไหมทองกับเจ้าอีกตัวด้วย!”
สตรีพิษยังคงรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง นางเคยเลี้ยงผีเสื้อพิษตัวหนึ่ง ผีเสื้อพิษเป็นราชันสัตว์พิษที่เก่งกาจ แต่มันก็พ่ายแพ้ให้หนอนไหมทองในที่สุด ในตอนนั้นนางเกือบตายเพราะพิษของหนอนไหมทอง กว่านางจะได้หนอนไหมทองมานั้นแสนลำบาก นางจะยอมให้ง่ายๆ ได้อย่างไร?
ปรมาจารย์เห็นว่านางไม่ยอมตกลงแต่โดยดี จึงทำสีหน้าดุดัน แล้วเอ่ยขึ้นรวดเดียวโดยไม่เว้นจังหวะให้นางพูดแทรก “เจ้าตกลงก็ตกลง ไม่ตกลงก็ต้องตกลง แต่สรุปแล้วข้าก็จะใช้หนอนไหมทองของเจ้า!”
นางเดินเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
“อาจารย์ ศิษย์น้อง นาง…” ศิษย์ชายถามพลางมองไปยังประตูห้อง
ปรมาจารย์โบกมือ “ไม่ต้องไปสนใจนาง ให้นางคิดให้ดี ว่าหนอนไหมทองสำคัญ หรือว่าเงินหนึ่งแสนตำลึงทองสำคัญ”
หนอนไหมทองหาได้ยาก แต่มิใช่หาไม่ได้ เชื่อว่าหากให้ราคาดี เจ้าของต้องยอมขายได้อย่างแน่นอน
“เต้าหู้เหม็นของข้าเล่า?” ปรมาจารย์เดินเข้าไปหาของกินในห้องครัว
ศิษย์ชายถอนหายใจอย่างจนปัญญา หลังจากที่อาจารย์เดินไป เขาก็ไปยังห้องของศิษย์น้อง
“ศิษย์น้อง”
ในบ้านไม่มีตะเกียงรั้ว เขาเรียกเบาๆ แล้วดึงหั่วเจ๋อจื่อออกมา แล้วจุดตะเกียงน้ำมันบนโต๊ะ
แสงตะเกียงริบหรี่ สตรีพิษนอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตียง
“ศิษย์น้องเจ้าอย่าโกรธไปเลย” เขาบอก “อาจารย์จะหาหนอนไหมทองให้เจ้าตัวหนึ่ง”
“ข้าไม่ต้องการ!” สตรีพิษอารมณ์บูดบึ้ง
ศิษย์ชายพูดอย่างจริงจังว่า “อาจารย์เป็นอย่างไรเจ้าก็รู้ เรื่องที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ง่าย”
“เช่นนั้นข้าก็ไม่อยู่แล้ว!” สตรีพิษพูดด้วยความโกรธ
ศิษย์ชายบอกว่า “เจ้าจะไปไหนได้? อาจารย์แค่ขยับนิ้ว เจ้าก็ถูกพิษตายแล้ว”
หากปรมาจารย์ไม่มีความสามารถ ไหนเลยจะรับลูกศิษย์ได้? ชีวิตพวกเขาอยู่ในมือของอาจารย์ เรื่องหลบหนีก็คงเป็นไปไม่ได้ แน่นอนว่าเขาเข้าใจว่าศิษย์น้องพูดออกมาเพียงเพราะความโกรธ อย่างไรเสีย นอกจากวันนี้แล้ว ที่ผ่านมาเขาก็ปฏิบัติต่อนางดีมาก ที่นางไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตาเช่นนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะอาจารย์ให้ท้ายนาง
ศิษย์ชายตอบว่า “เจ้าคิดซะว่าตอบแทนบุญคุณอาจารย์ไม่ได้หรืออย่างไร? อย่างไรเสียก็เป็นเพียงหนอนไหมทองตัวหนึ่ง แล้วอาจารย์ก็เป็นคนให้เจ้ามาด้วย”
สตรีพิษลุกขึ้นนั่งทันที “เขาให้ข้าแล้ว ก็เป็นของข้า!”
นางมีหนอนพิษที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ดีเสียยิ่งกว่าอาวุธของยอดฝีมือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะไม่ยอมเสียมันไป
ศิษย์ชายถอนหายใจ “แต่เรื่องนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเรารับเงินมาแล้ว ย่อมต้องรักษาเขาให้ดี”
“หึ!” สตรีพิษโมโหจนกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะ
ศิษย์ชายถอนหายใจแล้วเดินออกไป เขาพึ่งเงินเดือนในฐานะศิษย์เยียวยาหัวใจของบิดา…
กลางดึก สตรีพิษกระสับกระส่าย นอนไม่หลับสักที
อาจารย์อาจไม่รู้ นางปล่อยหนอนพิษใส่แม่นางชาวบ้านคนนั้นแล้ว ในตอนที่แม่นางคนนั้นจับข้อมือของนางไว้ นางปล่อยหนอนพิษออกมาไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าสตรีผู้นั้นเป็นสตรีพิษ นางจึงใช้พลังเปิดขวดให้หนอนพิษออกมา
แต่หนอนพิษก็ไม่ได้ขยับ
ในตอนแรกนางก็มิได้นำมาใส่ใจ เพียงแต่คิดว่าพลังของตนอาจผิดปกติ หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องที่ราชันสัตว์พิษหนีไป นางจึงคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ได้บังเอิญถึงเพียงนั้น
ตกดึก ทุกคนล้วนหลับไปแล้ว
สตรีพิษหยิบชามที่ซ่อนไว้ใต้เตียงออกมา
นี่เป็นชามที่มีเลือดแห้งกรังอยู่สองหยด เป็นเลือดของอวี๋หวั่น อาจารย์ให้นางนำชามไปล้าง แต่นางมีแผนการ จึงแอบนำมันไปซ่อนไว้ใต้เตียง
……………………………………………………………….
