ตอนที่ 221 เชี่ยวชาญในความสามารถของผู้อื่น (4)
ตอนเดินไปถึงตรงทางเลี้ยว อยู่ดีๆ เหยาเชวี่ยหวาก็แค่นเสียง ‘อุ๊ย’ พลางพูด “ข้าลืมพกผ้าเช็ดหน้ามา”
เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มพลางพูดขึ้น “ใช้ของข้า ข้าพกมา”
“จะดีหรือ ข้าใช้ของพี่สาว พี่สาวจะใช้อะไร” เหยาเชวี่ยหวาหันไปสั่งจื่อหลิง “เจ้ากลับไปเอาผ้าเช็ดหน้าของข้ามาที”
จื่อหลิงรับคำพลางหันหลังเดินกลับไปทางเดิม เหยาเยี่ยนอวี่ปรายตามองชุ่ยผิง ชุ่งผิงแค่ยิ้มจางๆ
จื่อหลิงรีบวิ่งกลับไปและกลับมาทันที ทว่าอยู่ดีๆ ชุ่ยเวยก็ยกถ้วยน้ำชาโผล่มาจากด้านข้างอย่างกะทันหัน จื่อหลิงชะงักเท้า กำลังจะหลบ ชุ่ยเวยกลับพุ่งชนนางทันที น้ำชาจึงหกใส่เสื้อของจื่อหลิง
“ไอหยา ขอโทษจริงๆ!” ชุ่ยเวยรีบเอาผ้าของตนซับน้ำให้จื่อหลิง
จื่อหลิงมองเสื้อเปียกโชกของตนจึงเอ่ยถามอย่างไร้ความอดทน “พี่สาว ท่านกำลังรีบไปไหนหรือ”
ชุ่ยเวยเปรยขึ้น “คุณหนูจะดื่มชา เมื่อครู่ข้ารินไปหนึ่งถ้วยแต่ไม่ทันระวังจนทำหกไป ตอนนี้เพิ่งจะรินใหม่อีกถ้วยก็หกอีก…เหตุใดวันนี้ข้าถึงทำอะไรไม่ราบรื่นเช่นนี้!”
“เฮ้อ! ข้าเองก็ไม่ติดปัญหาอะไร แค่ว่าคุณหนูสามกำลังรอผ้าเช็ดหน้าอยู่!” จื่อหลิงมองผ้าเปียกแฉะผืนนั้น สีหน้าตึงเครียด
“ไม่เป็นไร ที่ข้ามีผ้าสะอาด เป็นผ้าที่คุณหนูรองไม่เคยใช้ เอาไปให้คุณหนูสามใช้ก่อนเถอะ” ชุ่ยเวยพูดไปก็ล้วงผ้าผืนใหม่ออกจากอก
“ทว่า…สภาพเช่นนี้ของข้า…” จื่อหลิงมองน้ำชาแปดเปื้อนตรงกลางอกรู้สึกอยากร้องไห้นัก เรื่องที่คุณหนูมอบหมายพังลงมา ผลที่ตามมาก็ไม่อยากจะนึกถึง!
“น้องสาวผู้แสนดี เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ ข้าไปจะปรนนิบัติรับใช้คุณหนูสามเอง” ชุ่ยเวยพูดขึ้นพลางส่งถาดให้จื่อหลิงแล้วจากไปโดยเร็ว
“เอ๊ะ…พี่ชุ่ยเวย?” จื่อหลิงมองผ้าโปร่งสีฟ้าครามผืนหนึ่ง มีคำพูดมากมายอัดอั้นในใจแต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกมา
ตอนที่ชุ่ยเวยรีบตามให้ทันเหยาเยี่ยนอวี่ นางกับเหยาเชวี่ยหวากำลังพูดคุยเล่นกันใต้พุ่มดอกชงโค
“คุณหนูรอง คุณหนูสามเจ้าคะ…” ชุ่ยเวยค้อมตัวลงพลางหายใจหอบ “จื่อหลิงมีธุระจึงตามมาไม่ได้ เลยฝากบ่าวมาดูแลคุณหนูสามเจ้าค่ะ”
สีหน้าของเหยาเชวี่ยหวาเปลี่ยนไปทันที “นางจะมีธุระอะไรได้ หากไม่ใช่เรื่องที่ตนแอบขี้เกียจ?”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ เมื่อครู่นางไปเอาผ้าเช็ดหน้าของคุณหนูแล้วเดินชนกับบ่าว จากนั้นน้ำชาในมือของบ่าวหกใส่เสื้อผ้าของนาง บ่าวจึงบอกให้นางไปเปลี่ยนชุดเสียก่อน คุณหนูมิใช่ว่าจะเอาผ้าเช็ดหน้าหรือ ที่บ่าวมีผ้าที่ไม่เคยใช้ของคุณหนูรอง คุณหนูสามเอาไปใช้ก่อนเถอะเจ้าค่ะ” ชุ่ยเวยพูดไปจึงเอาผ้าผืนสีชมพูยื่นไปให้เหยาเชวี่ยหวา
เหยาเชวี่ยหวาชักสีหน้าแล้วรับผ้าเช็ดหน้าไปพร้อมพูดขึ้น “ยัยสาวใช้คนนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งทำงานประมาท กลับไปจะบอกฮูหยินไล่นางออกเสียเลย”
เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางๆ แล้วเกลี้ยกล่อม “น้องสามอย่าโกรธเลย แค่สาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น ไม่โปรดปรานก็แค่เปลี่ยนอีกคน สิ่งที่ในจวนไม่ขาดแคลนมากที่สุดก็คือสาวใช้”
สองพี่น้องเสวนากันพลางเดินเข้าไปสุขา พอล้างมือเสร็จเหยาเชวี่ยหวาก็พูดขึ้นอีก “ไหนๆ พี่สาวก็ไม่ชอบชมละคร พวกเราไปนั่งเล่นทางโน้นไหม ข้าเห็นดอกแปะเจียกพวกนั้นเบ่งบานกำลังดี”
เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางๆ “ได้สิ”
สองพี่สองเดินไปในพุ่มดอกแปะเจียก ระหว่างทางเหยาเชวี่ยหวามองซ้ายแลขวาคล้ายกำลังขบคิดเรื่องในใจ เหยาเยี่ยนอวี่เห็นท่าทีทั้งหมดของนางกลับไม่พูดอะไร
ทันใดนั้นเหยาเชวี่ยหวาก็ชะงักเท้าแล้วพูดขึ้น “ไอหยา พี่สาว แย่แล้ว ข้าปวดท้อง”
เหยาเยี่ยนอวี่เอ่ยถามทันที “ไม่เป็นไรมากใช่ไหม จะให้ข้าดูอาการหน่อยไหม”
“ไม่เป็นไร ข้าต้องไปสุขาสักพัก พี่สาวรอข้าที่นี่ ข้าไปแล้วจะรีบกลับมา” ขณะที่กล่าวเหยาเชวี่ยหวาก็ขมวดคิ้วพลางกุมท้องไว้ ท่าทางเหมือนทรมานมาก
เหยาเยี่ยนอวี่สั่งการชุ่ยเวย “เจ้าไปรับใช้คุณหนูสามเร็วเข้า”
ชุ่ยเวยรับคำแล้วเดินเข้าไปพยุงเยาเชวี่ยหวาะเดินกลับทางเดิม
เหยาเยี่ยนอวี่เห็นพวกนางเดินไปสิบกว่าก้าวแล้วส่งสายตาให้ชุ่ยผิง สองนายบ่าวรีบสาวเท้าไปด้านข้างอ้อมต้นไม้สองสามต้นแล้วใช้ทางลัดเดินไปสุขา
ชุ่ยเวยพยุงเหยาเชวี่ยหวากลับไปถึงสุขา เหยาเชวี่ยหวาบอกกับชุ่ยเวย “เจ้าไปตามจื่อหลิงมา ให้นางเอาของใช้ทั้งหมดของข้ามาที่นี่”
“บ่าวพยุงคุณหนูเข้าไปก่อนเจ้าค่ะ แล้วจะให้ผัวจื่อที่เฝ้าเวรที่นี่ไปเรียกจื่อหลิงนะเจ้าคะ”
เหยาเชวี่ยหวาจนปัญญา แค่อาศัยมือชุ่ยเวยพยุงเข้าไปในสุขา ชุ่ยเวยเห็นนางถอดกระโปรงแล้วนั่งลงถึงจะออกจากสุขา
ชุ่ยเวยออกมา เหยาเยี่ยนอวี่และชุ่ยผิงก็เดินมาถึง ทั้งสามรวมตัวกันตรงมุมที่เงียบสงบ
“เป็นอย่างไรบ้าง” ชุ่ยผิงเอ่ยถามเสียงเบา
“นั่งอยู่ข้างใน” ชุ่ยเวยทำสีหน้าดูหมิ่นและสบถหยาบขึ้น “จื่อหลิง นางสารเลวนั่นกลับวิ่งไปส่งสารคนแซ่ซ่ง แล้วยังเอาผ้าเช็ดหน้าของคนแซ่ซ่งมา ไม่รู้ว่าจะทำอะไร!”
เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างเย็นชา “ยังจะทำอะไรได้ คงอยากจะยัดเยียดความผิดให้ข้ามีความสัมพันธ์แบบไม่เปิดเผยน่ะสิ”
“บ่าวมองว่าไม่ใช่แค่นั้น” ชุ่ยเวยพูดด้วยเสียงเบา “พวกเขาไม่ใช่ว่าจะนัดเจอกันที่สวนไห่ถังหรือ ที่นี่มุ่งหน้าไปทิศตะวันออกสิบกว่าก้าวก็คือสวนไห่ถังแล้ว คนแซ่ซ่งต้องขวางทางผู้อื่นที่นั่น อีกทั้งบ่าวรู้สึกว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นน่าสงสัย”
“อย่างไร” เหยาเยี่ยนอวี่ขมวดคิ้ว
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทีแรกเป็นสีฟ้าคราม พอถูกน้ำชาเลอะใส่กลับกลายเป็นสีแดง ไม่แน่ข้างในอาจจะซุกซ่อนผงยาอะไรบางอย่างไว้”
เหยาเยี่ยนอวี่รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา ภายในใจกำลังคิดว่า หรือว่าพวกเขาอยากใช้ยาทำร้ายข้าจริง?
ทว่าพอครุ่นคิดอย่างละเอียดก็เข้าใจขึ้นมาทันที เหยาเชวี่ยหวาพาตนมาสวนไห่ถัง ตนก็อาจจะไม่ปล่อยให้นางชักใยได้ แต่หากใช้ยาอย่างว่าก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหยาเยี่ยนอวี่เครียดจนกัดฟันกรอด เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันแท้ๆ! กลับอำมหิตได้ถึงเพียงนี้! หากไม่ใช่เพราะตนสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้วจับตามองนางตลอดเวลา วันนี้คิดว่าคงจะถูกเล่นงานแล้ว
ได้ ไหนๆ เจ้าไม่มีเมตตาธรรม ก็อย่าโทษข้าที่ไม่เมตตา
เหยาเยี่ยนอวี่แสยะยิ้มแล้วเงยหน้ามองชุ่ยเวยและชุ่ยผิง
“คุณหนูเจ้าคะ ท่านว่าทำอย่างไรดี” ชุ่ยผิงเครียดจนหน้าซีดขาว แทบอยากจะพุ่งเข้าไปลากตัวคุณหนูสามผู้ไร้เดียงสามาสบถหยาบใส่สักตั้ง
เหยาเยี่ยนอวี่กวักมือเรียกชุ่ยเวยแล้วกำชับด้วยเสียงเบาไม่กี่คำ ชุ่ยเวยก็พยักหน้าแล้วเดินจากไป
หลังจากนั้นเหยาเยี่ยนอวี่ก็เอายาซองเล็กออกจากถุงบุหงาแล้วกางผ้าเช็ดหน้าของตนออก ควักผงยามาโรยลงบนผ้า เดิมทีนางไม่คิดจะใช้มัน ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องใช้มันอยู่ดี
หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่าง เหยาเยี่ยนอวี่ก็พยักหน้าให้ชุ่ยผิง ชุ่ยผิงตะโกนเสียงสูงด้วยความเป็นห่วง “คุณหนูสาม ท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้วเจ้าคะ”
“อ๊ะ ยังดีที่ไม่เป็นไร” น้ำเสียงของเหยาเชวี่ยหวาค่อนข้างตื่นตกใจ
ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกเสียใจ มีเพียงอาการตื่นตกใจ เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างเลือดเย็น ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเพียงเด็ก ต่อให้เสแสร้งแกล้งทำอย่างไรก็ไม่แนบเนียน
ชุ่ยผิงรับผ้าเช็ดหน้าที่เหยาเยี่ยนอวี่ยื่นให้แล้วสาวเท้าเดินเข้าไป “คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูรองไม่ไว้วางใจจึงสั่งให้บ่าวมาดู ท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้วเจ้าคะ”
