หมื่นกระบี่ทะลวงสวรรค์ I Have Countless Legendary Swords! – ตอนที่ 11 : ใส่ความคนอื่น

ตอนที่ 11 : ใส่ความคนอื่น
“เอาล่ะ” โจวฉวนจีบ่นพึมพำ
เสียงคำรามนั่นช่างน่ากลัวยิ่งนัก สำหรับเด็กทั้งสอง มันคงจะดีกว่าถ้าไม่ต้องเผชิญหน้ากับภัยพิบัติและพยายามอยู่ห่างมันให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
พวกเขาเลิกคิดเรื่องที่ว่ากั๋วไป่หลี่จะกลับมาหาและช่วยพวกเขา
ต่อให้กั๋วไป่หลี่จะเป็นจอมยุทธระดับบัวภายในก็ตาม
ทั้งสองเริ่มเก็บอาหารและเสื้อผ้าที่มีทันที
หลังจากที่เก็บเสร็จ โจวฉวนจีก็เก็บกระท่อมไม้ลงในสุดยอดช่องเก็บ แต่กระท่อมไม้ของกั๋วไป่หลี่มันดูน่าเกลียดเกินไป เขาเลยทิ้งมันไว้ทั้งอย่างนั้น
และเพราะทั้งสองกลายเป็นจอมยุทธแล้ว จึงทำให้สามารถเดินทางได้เร็วกว่าที่เคย อีกทั้งยังมีพลังล้นเหลือและแข็งแกร่งมากกว่าผู้ใหญ่ทั่วไปเช่นกัน
พวกเขาก็เริ่มออกเดินทาง
ทั้งสองเดินทางต่อเนื่องกัน 9 วัน 9 คืน ไม่มีหยุด ด้วยความกลัวว่าปีศาจนั่นจะตามมา มันคงจะดีกว่าถ้าจะออกมาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในที่สุด พวกเขาก็กำลังเดินทางผ่านป่า
รอบข้างนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้สูงตระหง่าน แต่ก็ไม่ได้หนาทึบนัก และระหว่างต้นไม้ก็มีพุ่มไม้อยู่มาก เด็กทั้งสองพยายามเดินลัดเลาะผ่านพุ่มไม้เหล่านั้นเพื่อที่ใช้ซ่อนตัวได้ตลอดเวลา
ฟู่วววววววว —
เสียงบินผ่านอากาศดังขึ้นมาจากฟากฟ้าไกลข้างหน้าพวกเขา โจวฉวนจีและเจียงฉือน้อยย่อตัวลงทันทีด้วยความกลัวและคอยหลบอยู่หลังพุ่มไม้
ถ้าหากพบจอมยุทธในถิ่นธุรกันดารแบบนี้เมื่อไหร่ ให้ซ่อนตัวในทันที
นั่นคือสิ่งที่กั๋วไป่หลี่บอก
พื้นที่บริเวณชายแดนอาณาจักรเหมันต์แดนใต้ค่อนข้างที่จะโหดร้ายพอสมควร แม้แต่ทหารของรัฐบาลก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ดังนั้นถ้าหากเจอใครสักคนแถวนี้ล่ะก็ มั่นใจได้เลยว่าพวกนั้นไม่ใช่พวกที่มาดีอย่างแน่นอน
โจวฉวนจีเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนจะเห็นจอมยุทธคนหนึ่งกำลังขี่ปีศาจบินผ่านท้องฟ้าเหนือป่าไป
ปีศาจตนนั้นมีรูปร่างเหมือนกวาง หัวเหมือนสิงโต และมี 2 ปีก ท่าทางของมันช่างดูสง่าผ่าเผยมากเสียจนทำให้พวกเขาขวัญเสีย
หลังจากที่เห็นว่าจอมยุทธคนนั้นเริ่มห่างไปไกลแล้ว โจวฉวนจีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาจึงลุกขึ้นและเตรียมที่จะออกเดินทางต่อพร้อมกับเจียงฉือน้อย แต่แล้วเขาก็พบว่าเธอหายไป
โจวฉวนจีรีบหันไปมองรอบ ๆ ก่อนจะพบว่าไกลจากเขาไม่กี่เมตร มีหญิงประหลาดสวมชุดสีดำกำลังอุ้มเจียงฉือน้อยเอาไว้ ในขณะที่มือซ้ายของนางปิดปากเธออยู่
หญิงสาวนั้นมีใบหน้าที่เย็นชาแต่ก็สง่างาม ดวงตาเรียวยาวและคมสวย ผมทรงมัดจุกสูง 2 ข้าง และพลังปราณของนางก็็็Hมีความเป็นหยินมาก (พลังด้านลบขั้วตรงข้ามของหยาง) แค่มองจากรูปลักษณ์ภายนอกก็บอกได้เลยว่านางต้องไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน
โจวฉวนจีที่กำลังจะเปิดปากพูด จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกที่หลังคอก่อนจะสลบไปทันที
…
ฟิ้วววววว ––
ลมหนาวเย็นลอยปะทะโจวฉวนจีก่อนที่เขาจะเริ่มได้สติ
เขารู้สึกว่ามีมือ ๆ หนึ่งกำลังสัมผัสและบีบใบหน้าของเขาอยู่
“เจ้าหนูน้อยคนนี้มันช่างน่ารักซะจริง ข้าแทบจะรอฆ่าเขาไม่ไหวแล้วเนี่ย” จู่ ๆ เสียงที่เต็มไปด้วยมารยาแต่แฝงไปด้วยจิตสังหารที่อยากจะฆ่าก็ดังขึ้นมา
โจวฉวนจีลืมตาตื่นขึ้นมาทันที เขารู้สึกตกใจมากที่ตัวของเขาขยับไม่ได้ เป็นเพราะมีมือหนึ่งกำลังกดลงบนหน้าอกเล็ก ๆ ของเขาเอาไว้
“โอ้? เจ้าหนูน้อยนี่ตื่นแล้วแฮะ” หญิงสาวในชุดสีดำพูดขึ้นพลางหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นชา นางคือคนที่ลักพาตัวเจียงฉือน้อยไปก่อนหน้านี้ และตอนนี้กำลังอุ้มโจวฉวนจีเอาไว้อยู่
โจวฉวนจีพยายามมองหาเจียงฉือน้อย ก่อนจะพบว่าเธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ท่าทางเศร้าเป็นอย่างมาก
ที่ ๆ ทั้งสองคนอยู่ตอนนี้คือบนยอดเขาแห่งหนึ่ง ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน มีแสงจันทร์ที่สาดส่อง และลมที่หนาวเย็นไปยันขั้วกระดูกพัดลอยมา
มีจอมยุทธ 17 คนนั่งล้อมวงอยู่รอบกองไฟ ด้านหลังของพวกเขาคือสัตว์อสูรที่เอาไว้ใช้ขี่กำลังหลับไหลพักผ่อนกันอยู่
“นายหญิง 7 ราตรี ทำไมท่านถึงไม่เอาเขามาเป็นลูกชายแทนที่จะฆ่าเขาล่ะ” ชายร่างแกร่งกล่าวพลางยิ้มกริ่ม เขานั่งอยู่ข้าง ๆ โจวฉวนจี สวมเสื้อคลุมที่ทำมาจากหนังสัตว์ มีใบหน้าที่ทั้งใหญ่และหยาบกระด้าง และท่าทางของเขาก็ดูราวกับสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์
และจอมยุทธคนอื่น ๆ ก็เริ่มพูดหยอกล้อนายหญิง 7 ราตรีเช่นกัน
“เด็กคนไหนที่นายหญิง 7 ราตรีชอบก็ถูกเลี้ยงให้เป็นทาสทั้งนั้นแหละ แถมนางยังเบื่อไวอีก แล้วยิ่งทาสคนไหนไม่เชื่อฟังก็ถูกฆ่าทันทีด้วย”
“แต่เด็กผู้ชายคนนี้หน้าตาดูดีมากเลยนะ เขาอาจจะเป็นลูกหลานจากตระกูลใหญ่ ๆ สักที่ก็ได้็กก”
“เดี๋ยวก่อน ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เลวนะ ยกนางให้ข้าเถอะ”
“ไปให้พ้นเลย เดี๋ยวอีกไม่นานเจ้าก็ได้ตายสมใจอยากแล้ว”
“ฮ่า ๆ เอาน่า พวกเรากลุ่ม 17 อสูรวายุทองคำต้องไม่ตีกันเองนะจ๊ะ”
เมื่อโจวฉวนจีได้ยินนายหญิง 7 ราตรีและคนอื่น ๆ กำลังโต้เถียงกัน เขาก็นั่งตัวสั่นงก ๆ
นังผู้หญิงคนนี้มันจะโหดเหี้ยมเกินไปแล้วนะ!
โจวฉวนจีได้แต่รู้สึกหวาดกลัวในขณะที่เขาถูกนางอุ้มไว้ในอ้อมแขน
เขาสาปแช่งภายในใจ “จิตวิญญาณแห่งดาบ ทำไมถึงไม่เตือนข้าว่ามีใครอยู่ข้างหลังข้า?”
“ถ้าท่านขัดขืน ท่านอาจจะตายทันที ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าท่านจะหมดสติไปก่อน แล้วค่อยหาทางสู้กลับ” จิตวิญญาณแห่งดาบตอบ แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งอารมณ์ภายในนำเสียงนั้น
โจวฉวนจียังคงนิ่งเงียบ
เจียงฉือน้อยขยับเข้าไปใกล้เขาก่อนจะพูดปลอบว่า “ไม่ต้องกลัวนะฉวนจี ข้าที่เป็นพี่สาวของเจ้าจะอยู่ข้าง ๆ เจ้าเอง…” ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยน้ำตาพลางพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น เธอคงจะรู้สึกกลัวมาก
นายหญิง 7 ราตรีหัวเราะกรุ้มกริ่มพร้อมเอามือป้องปากตนเองและพูดขึ้น “แม่สาวตัวน้อย เจ้านี่ช่างเป็นพี่ที่แสนดีจริง ๆ”
โจวฉวนจีพยายามดิ้นและร้องออกมา “ปล่อยข้าได้แล้ว เจ้ากดข้าแรงเกินจนข้าเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
เมื่อนายหญิง 7 ราตรีได้ยินเช่นนั้นก็ปล่อยโจวฉวนจีทันที เขารีบลุกขึ้นทันทีก่อนจะดึงเจียงฉือน้อยเข้ามาใกล้ ๆ
ทั้งสองไม่อาจหนีได้ เพราะเส้นทางทั้งหมดถูกกันเอาไว้ เว้นเสียแต่พวกเขาจะกระโดดลงจากหน้าผาเอา
ถึงพวกเขาจะไม่ตาย แต่ก็ไม่มีทางที่จะหนีไปได้เลย
โจวฉวนจีเคยได้ยินเกี่ยวกับกลุ่ม 17 อสูรวายุทองคำมาก่อน
กั๋วไป่หลี่มักจะเล่าเกี่ยวกับตำนานน่ากลัว ๆ ให้เจียงฉือน้อยฟังบ่อยๆ เพื่อให้เธอกลัว จะได้ไม่ออกไปเดินเล่นที่ไหนคนเดียว
และหนึ่งในเรื่องเล่านั้นก็คือ กลุ่ม 17 อสูรวายุทองคำ
พวกมันเป็นฝ่ายอธรรมที่มักจะสร้างความเดือดร้อนไปทั่วชายแดนอาณาจักรเหมันต์แดนใต้
กั๋วไป่หลี่บอกว่าแม้แต่เขาก็ไม่สามารถต่อกรกับกลุ่ม 17 อสูรวายุทองคำได้
ซึ่งนั่นหมายความว่าทั้ง 17 คนในกลุ่มต้องมีวรยุทธอย่างน้อยระดับบัวภายในแน่นอน
นายหญิง 7 ราตรีหรี่ตาลงในขณะที่มองโจวฉวนจีพลางเลียริมฝีปาก ราวกับนางกำลังจินตนาการถึงการปรุงรสชาติเขาในน้ำซุป
เมื่อโจวฉวนจีเห็นสีหน้าของนางก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“จะว่าไป เจ้าเคยได้ยินเรื่องการจัดงานแต่งงานของจักรพรรดิเหยียนแห่งโจวมั้ย?” ชายร่างผอมพูด สหายทั้งหลายจึงหันไป-มองเขา
เขากระแอ้มกระไอก่อนจะพูดต่อ “2 ปีก่อน แม่นางจาวฉวนหลบหนีออกจากพระราชวังพร้อมกับลูกชายของนางน่ะ ว่ากันว่าองค์ราชินีส่งม้าเร็วไปไล่ล่าพวกนางจนพินาศทั้งคู่เลยนะ แต่พอจักรพรรดิเหยียนแห่งโจวกลับมาแล้วได้ยินเรื่องนั้น เขาก็โกรธมากจนถึงขั้นสั่งให้องค์หญิงหลิงหลิงตัวน้อยที่อายุแค่ 5 ขวบต้องแต่งงานกับองค์ชายน้อยทันทีที่บรรลุนิติภาวะเลยล่ะ”
“แต่องค์ชายตายไปแล้วนี่ แล้วจะไปแต่งได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น?”
โจวฉวนจีได้ยินที่พวกนั้นพูด
เขาจำได้ว่าองค์หญิงหลิงหลิงอายุมากกว่าเขาปีนึง และทั้งสองเคยเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเท่านั้นตอนที่แม่นมพานางมา แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เด็กสาวตัวน้อยเห็นหน้าเขาก็จะร้องไห้ออกมาทันที นั่นเลยทำให้โจวฉวนจีรู้สึกไม่ชอบนางสักเท่าไหร่
แต่จู่ ๆ เขาก็นิ่งไป
ก่อนจะรู้สึกสงสัย
องค์หญิงหลิงหลิงได้รับตำแหน่งเป็นเจ้าหญิงและกลายเป็นลูกบุญธรรมของแม่นางเฉิน ซึ่งนางเป็นเพื่อนสนิทกับแม่นางจาวฉวน
แล้วแม่นางเฉินชอบองค์หญิงหลิงหลิงมาก ถ้างั้นแล้วทำไมนางถึงต้องการให้องค์หญิงแต่งกับเขาล่ะ?
เป็นไปได้มั้ยว่าจักรพรรดิเหยียนแห่งโจวจะรังเกียจแม่นางจาวฉวน เขาเลยใส่ความแม่นางเฉินกับลูกของนาง ทั้งที่พวกนางเป็นผู้บริสุทธิ์น่ะ?
ภายในหัวของโจวฉวนจีเต็มไปด้วยความคิดมากมาย แต่เขากลับรู้สึกว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นไปได้ว่าราชินีจะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
นายหญิง 7 ราตรีส่ายหัวก่อนจะพูดว่า “แม่นางจาวฉวนเคยเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิมาก แต่ยังไงก็ไม่มีทางสู้องค์ราชินีที่โตมาด้วยกันกับองค์จักรพรรดิเหยียนแห่งโจวได้หรอก”
ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วมหาจักรวรรดิ์โจวและอาณาจักรทั้งหมดที่อยู่ภายใต้จักรวรรดิ์ว่า ราชินีมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของแม่นางจาวฉวนและลูกของนาง
อย่างไรก็ตาม จักรพรรดิเหยียนแห่งโจวก็ไม่กล่าวโทษราชินีแต่อย่างใด
ชายที่ดูหยาบกระด้างยิ้มกริ่มก่อนจะพูดขึ้น “ความสัมพันธ์ของพวกเขามันไม่ใช่แค่โตมาด้วยกันน่ะสิ เป็นเพราะองค์ชายคนที่ 2 ของราชินีแห่งมหาจักรวรรดิ์โจวน่ะ บรรลุถึงระดับขัดเกลาวิญญาณแล้วน่ะสิ ก็มีพรสวรรค์ซะขนาดนั้น แล้วจักพรรดิเหยียนแห่งโจวจะไปกล้าทำอะไรราชินีได้ยังไงกัน?”