หมื่นกระบี่ทะลวงสวรรค์ I Have Countless Legendary Swords! – ตอนที่ 36 : พรสวรรค์ประจักษ์หยินหยาง

ตอนที่ 36 : พรสวรรค์ประจักษ์หยินหยาง
 
จอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจยืนในท่าหลังตรง ผมสีขาวบางส่วนถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้เรือนผมสีดํา เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีดําและเสื้อเชิ้ตสีขาว ท่าทางของเขาที่ยืนกอดอกพลางหลับตานั้นทั้งดูเคร่งขรึมและดุดันราวกับจอมกระบี่ผู้เย็นชา
 
คนนับร้อยต่างรวมตัวกันอยู่รอบสนามฝึก และพูดคุยความเห็นเกี่ยวกับจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจ
 
“นี่เขาต้องรออีกนานแค่ไหนกันนะ?”
 
“เขาคือจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจใช่มั้ย? ดูเก่งจังเลย
แหะ
 
“ได้ยินมาว่าเขาสามารถผ่าภูเขาได้ภายในดาบเดียวด้วยนะข้าคิดว่าบางทีเทพกระบี่โจวคงจะไม่กล้ามาละมั้ง”
 
“ใช่ ๆ เทพกระบี่โจวก็เป็นแค่พวกโลภที่แสนจะขี้ขลาดเท่านั้นแหละ ฐานกองโจรมีอยู่ตั้งมากมายในป่ากู่หลาน เขากลับเลือกจัดการแค่กับพวกที่มีหัวหน้าที่อยู่แค่ระดับสร้างรากฐานเท่านั้น นั่นหมายความว่าเขามีพลังแค่ระดับสร้างรากฐานเท่านั้นเองยังไงล่ะ”
“แล้วจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจยังบรรลุจิตดาบแล้วด้วยนะ ในอนาคตเขาอาจจะเก่งเทียบเท่าท่านแม่ทัพจางเลยก็ได้”
 
คนส่วนใหญ่ต่างยกย่องจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจกันทั้งนั้น เว้นเสียแต่พวกที่ถูกเทพกระบี่โจวช่วยเอาไว้ และผู้คนมากมายที่ได้ยินเรื่องที่เทพกระบี่โจวได้ทําต่างก็เอาแต่พูดดูถูก
 
มาคราวนี้ เทพกระบี่แดนเหนือผู้องอาจก็ประกาศท้าดวลกับเทพกระบี่โจว แต่เขาก็ยังไม่โผล่หน้าออกมาเสียที นั่นเลยยิ่งทําให้ผู้คนต่างดูหมิ่นเทพกระบี่โจวมากกว่าเดิม
 
ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็นับถือและชื่นชมเทพกระบี่แดนเหนือผู้องอาจกันมาก
 
เขานั้นเป็นคนที่ทรงพลังอย่างแท้จริง และความเก่งกาจของเขานั้นก็มากพอจะทําให้ศัตรูไม่กล้าแม้แต่จะตอบรับคําท้าเสียด้วยซ้ํา!
 
และอีก 2 คนที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางฝูงชน
 
พวกเขาก็คือ เสี่ยวเฉิงเฟิง และคุณนายจือฉุยที่ยังคงตามหาลูกชายของแม่นางจาวฉวนอยู่นั่นเอง
 
พวกเขาตามหาโจวฉวนจีมานานหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้แต่อย่างใด
 
“เมื่อไหร่พวกเราจะได้กลับเนี่ย?”
 
คุณนายจือฉุยถาม ภายในใจนาง นางรู้สึกว่าองค์ชายฉวนจีนั้นได้ตายไปแล้ว มันคงจะไร้จุดหมายมากถ้าหากยังคงหาเขา
ต่อไป
 
เสี่ยวเฉิงเพิ่งจ้องมองไปยังจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจและพูดขึ้นว่า “แค่เดือนเดียวเท่านั้น ข้าอยากจะเห็นว่าเทพกระบโจวมันคือใครกันแน่ ข้าได้ยินมาว่าเขามีรูปร่างเป็นแค่เด็ก 10 ขวบเท่านั้นด้วย”
 
“เจ้าคิดว่าเขาอาจจะเป็นองค์ชายฉวนจีงั้นหรอ?” คุณนายจือฉุยถาม
 
เสี่ยวเฉิงเพิ่งยิ้มพลางส่ายหัว “ จะเป็นไปได้ไงเล่า? เทพกระบโจวน่ะไร้ผู้ใดทัดเทียบในระดับสร้างรากฐานเชียวนะ แม้แต่องค์ชาย 2 ที่ขึ้นระดับสร้างรากฐานได้ตั้งแต่ 9 ขวบ ยังไม่สามารถล้มจอมยุทธ์ระดับสร้างรากฐานได้ทุกคนเลย แล้วจะมีใครที่จะร้ายกาจไปมากกว่าองค์ชาย 2 ได้อีกกันล่ะ?” 
 
เมื่อคุณนายจือฉุยได้ยิน ก็รู้สึกเช่นเดียวกันว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้
 
นานน
 
ไมโครบก
 
พวกเขาก็ออกเดินทางกันมานานหลายปีแล้ว เลยไม่ได้รีบกลับไปอะไรนัก
 
ผู้คนจํานวนมากต่างเดินผ่านไปมารอบสนามฝึก แต่ก็น้อยนักที่จะยืนรอดู แม้แต่จางหรูหยูก็ยังนาน ๆ ที่มาครั้ง
 
ทางฝั่งตะวันตกของสนามฝึก มีชายคนหนึ่งกําลังยืนและคอยเฝ้ามองจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจจากบนห้องพักชั้นสามของโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง เขาแต่งกายด้วยชุดสีม่วงและสวมหมวกไม้ไผ่
 
ภายในห้องนั้น มีชายสูงอายุอีกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วย 
 
ชายแก่ที่ดูท่าทางง่อนแง่นและมีรูปร่างอวบนิด ๆ นั้นเขากําลังเพลิดเพลินกับขาหมูย่างที่อยู่ในมือ
 
แต่หากสังเกตดูดี ๆ จะเห็นได้ว่า ชายคนนั้นมีหางที่เหมือนกับกระรอก
 
เขาเป็นปีศาจ!
 
ปีศาจที่สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้นั้น เทียบได้กับจอมยุทธ์ระดับบัวภายในของเผ่ามนุษย์เลยทีเดียว
 
“นายน้อย หยุดจ้องเจ้านั่นได้แล้วน่า มันก็แค่คนที่อยู่ระดับบรรลุญาณเอง เจ้านั่นมีค่าพอให้นายน้อยสนใจด้วยหรอ?” 
 
ชายแก่ที่มีหางกระรอกบ่นพึมพําพลางเดี๋ยวขาหมูย่าง 
 
ชายในชุดสีม่วงนั้นไม่ได้ตอบแต่อย่างใด
 
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับเข้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเตียง
 
เขาจ้องไปทางชายแก่และพูดขึ้นว่า “ตาแก่ชิง เจ้าช่วยหยุด ตะกละตะกลามเหมือนหมูสักที่ไม่ได้รีไง?”
 
ชายแก่ที่มีชื่อว่า ตาแก่ชิง เกือบจะสําลักขาหมูย่างออกมา
 
เขารู้สึกผิด และพูดตอบ “นายน้อย ท่านจะดข้าทําไมเนี่ย?”
 
ชายในชุดสีม่วงถอนหายใจ “จําไว้ด้วย ว่าภารกิจของเราคือการจับเจ้าหญิงฉวนหยา เพราะพ่อของข้า ท่านราชาน่ะกําลังจะประกาศสงครามกับอาณาจักรเหมันต์แดนใต้รวมถึง อาณาจักรรอบ ๆ นี้ในอีกไม่ช้า ยังไงพวกเราก็ต้องการอํานาจ ในการต่อรองกับมหาจักรวรรดิโจวให้ได้”
 
ตาแก่ชิงเลียน้ํามันที่ติดอยู่บนมือพลางรู้สึกสับสน “เจ้าหญิงฉวนหยายังอายุไม่ถึง 15 เลยนะ แล้วจะเอานางไปใช้ทําอะไรได้?” เขาพูด
 
ชายในชุดสีม่วงตอบ “งั้นข้าจะบอกให้ เจ้าหญิงฉวนหยาแห่งมหาจักรวรรดิโจวน่ะมีพรสวรรค์พรสวรรค์ประจักษ์หยินหยางที่ในพันปีจะปรากฏแค่ครั้งเดียวเท่านั้นอยู่ไงล่ะ”
 
ตาแก่ชิงอ้าปากค้าง ก่อนจะสูดอากาศเย็น ๆ เข้าไป
 
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออก ก่อนจะถามด้วยความแปลกใจว่า “ถ้านางมีพรสวรรค์มากมากซะขนาดนั้น งั้นทําไมนางจะต้องมาที่เมืองกลืนเมฆาด้วยล่ะ?”
 
ชายในชุดสีม่วงไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพราะแม้แต่เขาก็ยังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน
 
“เจ้าของร้าน ขอห้องพักให้ข้าสักห้องหน่อย!”
 
ฉวนจีตะโกนขณะที่เดินไปทางเคาน์เตอร์ ก่อนจะโยนแท่งเงินลงบนโต๊ะ
 
เจียงฉือน้อยเดินตามเขาไป แต่เธอมองออกไปนอกโรงเตี้ยมแทน
 
หากมองออกไปนอกประตูไปทางปากซอยถนน ก็จะเห็นสนามฝึกซ้อมได้อย่างชัดเจน ทําให้นางเห็นร่างของจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจแล้ว
 
เขารู้วิธีเรียกแขกดีซะจริง
 
เธอเบ้ปากพลางรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย
 
“โปรดตามข้ามาทางนี้เลย คุณหนู”
 
บริกรคนหนึ่งวิ่งมาและยิ้มให้อย่างพราวเสน่ห์
 
พอเขาเห็นถึงการแต่งตัวแล้วเขาก็พอจะรู้ได้เลยว่าพวกเขานั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน
 
ตามการนําทางของบริกร ทั้งสองก็ขึ้นมายังชั้น 2 และเข้าไปยังห้องพักซึ่งหันหน้าเข้าสนามฝึก
 
โจวฉวนจีเป็นคนใจกว้างเลยให้ทิปกับบริกรไปด้วยบริกรพยักหน้าก่อนจะโค้งคํานับให้ด้วยความดีใจ
 
หลังจากที่บริกรพามาถึงห้องแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังโต๊ะก่อนจะรินน้ําชา และพูดขึ้นว่า “พอข้าไปตอบรับคําท้าแล้วเจ้าต้องรออยู่ที่นี่นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกมา เด็ดขาด”
 
เจียงฉือน้อยเมื่อได้ยินก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที “เจ้าจะเป็นอันตรายอะไรรึเปล่า?” เธอถาม
 
โจวฉวนจียกถ้วยชาให้เธอและพูดพลางยิ้มให้ “เปล่าหรอกข้าแค่ไม่อยากจะเปิดเผยตัวตนของพวกเราน่ะ เลยว่าจะไปที่นั่นด้วยทางอื่นแทน”
 
เธอรู้สึกโล่งใจพอได้ยินแบบนั้น
 
เธอไม่ได้รู้สึกกังวลเลยสักนิด จนกระทั่งได้เห็น จอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจ
เมื่อตอนที่พวกเขาเดินผ่านสนามฝึก ออร่าที่แผ่ขยายออกมาจากตัวเขาแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มาเล่น ๆ เพราะงั้นเธอเลยรู้สึกกังวลขึ้นอีกครั้งภายในใจ
 
“แล้วเจ้าจะไปเมื่อไหร่ล่ะ?” เธอถาม
 
“ภายใน 1-2 วันนี้ ข้าว่าจะไปจัดการอะไรบางอย่างก่อน”โจวฉวนจีบ่นพึมพํา
 
“อะไรที่ว่านั่นคือ?” เธอถามด้วยความสงสัย
 
เขาไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว เขากําลังเตรียมจะแพร่กระจายข่าวว่า เทพกระบี่โจวจะรับคําท้าในอีก 2 วัน 
 
ตั้งแต่ที่จอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจกดดันให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็จะใช้โอกาสนี้เพื่อกระจายชื่อเสียงของเขาเช่นกัน!
 
เมื่อเธอได้ยินก็ถอนหายใจ “ฉวนจี นี่เจ้าหัดเป็นพวกเจ้าเล่ห์ตั้งแต่อายุแค่นี้ได้ยังไงเนี่ย?”
 
พวกเจ้าเล่ห์งั้นหรอ? เขากลอกตาใส่
มันก็แค่การวางแผนและการเตรียมตัวต่างหากล่ะ!
 
หลังจากที่พักได้สักพัก เขาก็ออกจากโรงเตี้ยมมา
 
และเขาก็เจอเข้ากับขอทานและเด็กบางคนเข้าเขาเลยล่อเจ้าพวกนั้นด้วยเงินเพื่อให้กระจายข่าวให้
 
ก่อนจะถึงย่างค่ํา ขาวเกี่ยวกับการรับคําท้าของเทพกระบีโจวก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้ว
 
หลังจากที่โจวฉวนจีกลับไปยังโรงเตี้ยม เขาก็ไม่ได้ฝึกวรยุทธเหมือนตามปกติ แต่เริ่มกินอาหารหรู ๆ กับเจียงฉือน้อย แทน
 
ต้องยอมรับเลยว่า หม้อไฟเนื้อแกะนั้นอร่อยสุด ๆ เนื้อที่ถูกเดี๋ยวแม้จะมีมัน แต่ก็ไม่เลี่ยนเลยสักนิด พอกัดลงไป รสชาติของความอร่อยก็กระจายไปทั่วปาก เทียบกับสัตว์ที่ถูกล่าแล้วเอามาย่างเนี่ย แบบนี้เป็นอะไรที่ยิ่งกว่าสมบูรณ์แบบซะอีก
 
หลังจากที่พวกเขาอิ่มอร่อยกับมื้ออาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองก็นอนลงบนเตียงก่อนจะเริ่มคุยกัน
 
พวกเขาเริ่มคุยเกี่ยวกับอนาคต
 
เมื่อเจียงฉือน้อยโตขึ้น ความคิดของเธอก็โตมากขึ้นด้วย
 
โจวฉวนจีถอนหายใจด้วยความปลาบปลื้มกับความจริงที่ว่าเด็กสาวคนนี้เริ่มเข้าสู่วัยแรกรุ่นแล้วจริง ๆ
 
เมื่อตอนที่โจวฉวนจีเกือบจะหลับ จู่ ๆ เธอก็สะกิดเอวเขาก่อนจะพูดพึมพําออกมา “คือ.ฉวนจี ข้าคิดว่าข้าไม่สบายข้าคิดว่าข้าบาดเจ็บข้างในจากการฝึกวิชาปราณ”
 
เมื่อเขาได้ยินเธอพูดแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกกังวลทันที เขาพลิกตัวกลับไปและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เจ้าเจ็บตรงไหนหรอ?”
 
เธอหน้าแดงก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “เมื่อกี้นี้ตอนที่ข้าไปนี่มาข้ามีเลือดออกมาด้วยเยอะเลย…”
 
โจวฉวนจีรู้สึกตกใจ สีหน้าของเขาดูจะอึดอัดเอามาก ๆ 
 
นี่มันอาการบาดเจ็บภายในประเภทไหนเนี่ย?
 
เขาเริ่มคิด เธออยู่กับเขามาตลอดตั้งแต่เธอ 6 ขวบ ไม่มีผู้หญิงที่เป็นใหญ่คนไหนเคยสอนเธอเกี่ยวกับร่างกายมาก่อนมันเลยเป็นธรรมดาที่เธอจะไม่รู้เกี่ยวกับร่างกายของตัวเอง
 
เขารู้สึกว่ามันทั้งปวดใจและทั้งตลก เขาเลยเริ่มสอนความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับร่างกายผู้หญิงให้เธอ