หมื่นกระบี่ทะลวงสวรรค์ I Have Countless Legendary Swords! – ตอนที่ 41 : ดาบปีศาจแผลงฤทธิ์เดช

หมื่นกระบี่ทะลวงสวรรค์ | Have Countless Lege…
 
ตอนที่ 41 : ดาบปีศาจแผลงฤทธิ์เดช
 
ถึงแม้เงาของราชาโลกันตร์จะค่อนข้างพร่ามัว แต่มันก็ยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความร้ายกาจที่น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
 
จู่ ๆ ตาแก่ซิงก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะราชาโลกันตร์ เขาเลยถามขึ้นมาว่า “ไอหนู นั่นมันอะไรน่ะ?”
 
ฉวงฮุ้ยเฉิงมองไปยังโจวฉวนจีด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้ แม้แต่เขาก็ยังไม่สามารถมองเห็นพลังที่แท้จริงของโจวฉวนจีได้
 
หนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเบิกตากว้าง และตกอยู่ในความงุนงง
 
จางหรูหยูและเสี่ยวเฉิงเฟิงที่แอบซ่อนตัวอยู่ก็รู้สึกตกใจด้วยเหมือนกัน
 
เหล่าผู้คนที่บาดเจ็บอยู่ต่างจ้องมองไปยังโจวฉวนจี เมื่อพวกเขาเห็นถึงท่าทางที่ผ่าเผยของโจวฉวนจีในตอนนี้ ก็แอบคิดกันว่าบางทีเขาอาจจะเอาชนะวิกฤตในครั้งนี้ได้ก็ได้
 
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจียงฉือน้อยเห็นโจวฉวนจีสวมวิญญาณราชาโลกันตร์ แต่เธอก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า เขาที่ตอนนี้สวมวิญญาณราชาโลกันตร์อยู่ จะเอาชนะฉวงฮัยเฉิงและตาแก่ชิงได้หรือเปล่า
 
เธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง และพยายามอดทนรักษาบาดแผลของตนเอง
 
หลังจากที่ราชาโลกันตร์เข้าครอบงําแล้ว โจวฉวนจีก็ เริ่มมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม
 
เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ภายใต้หน้ากากสีเงินนั้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและหยิ่งผยอง
 
ตาแก่ชิงเริ่มรู้สึกใจสั่นเมื่อได้เห็นแววตาของเขา
 
ไอเด็กนี่มันใช้คาถาลับอะไรกัน?
 
เขาอยากที่จะถามต่อ แต่โจวฉวนจีก็พุ่งตรงไปข้างหน้าทันทีด้วย 8 ก้าวทะลวงกระบี่
 
ประกายแสงสว่างวาบออกมาจากดาบของเขา!
 
รูม่านตาของตาแก่ชิงขยายกว้างทันที ก่อนที่เขาจะเห็นปราณกระบี่สีดําจํานวนนับไม่ถ้วนพุ่งตรงมาทางเขา
 
ฟึบบบบ!
 
โจวฉวนจีหยุดลงที่ด้านหลังของตาแก่ชิง ปราณกระบี่ของเขาตัดผ่านลงมาในแนวนอน และกวาดเศษซากบ้านที่อยู่รอบตัวพวกเขาและฝุ่นจํานวนนับไม่ถ้วน
 
เลือดพุ่งกระจายออกมาจากร่างของตาแก่ชิงและ ไหลท่วมนองพื้น
 
ทุกคนถึงกับอ้าปากตาค้างเมื่อได้เห็น
 
แม้แต่ฉวงซุ้ยเฉิงก็ยังพูดขึ้นอย่างตกใจพลางเบิกตากว้าง “เป็นไปได้ยังไง…”
 
โจวฉวนจีอยู่แค่ระดับสร้างรากฐานขั้นที่ 6 เท่านั้น แล้วเขาทําให้ตาแก่ชิงที่อยู่ถึงระดับ 4 ขั้นที่ 9 บาดเจ็บได้ยังไงกัน?
 
ระดับวรยุทธของเผ่าปีศาจนั้นไม่หลากหลายเท่าของมนุษย์ โดยจะแบ่งแค่ระดับที่ 1 – 9 เท่านั้น
 
ในแต่ละระดับนั้นเทียบเท่ากับระดับวรยุทธของมนุษย์ในแต่ละขั้น
 
ฉะนั้นระดับ 4 ขั้นที่ 9 จึงเทียบเท่ากับระดับบัวภายในขั้นที่ 9 นั่นเอง
 
สังหารศัตรูที่ระดับสูงกว่าถึง 2 ระดับเนี่ยนะ?
 
เดี๋ยวก่อนนะ!
 
ดาบนั้น!
 
มันต้องเป็นดาบปีศาจแน่ ๆ
 
สายตาของฉวงฮัยเฉิงจ้องมองไปยังดาบราชาโลกันตร์ที่อยู่ในมือของโจวฉวนจี
 
มีอาวุธมากมายนับไม่ถ้วนอยู่บนโลกใบนี้ แต่ก็มีบางอาวุธที่มีวิญญาณสิงสู่อยู่ โดยวิญญาณเหล่านั้นอาจจะเป็นวิญญาณเทพ วิญญาณเซียน หรือแม้แต่วิญญาณปีศาจก็ได้
 
และวิญญาณปีศาจนั่นกระตุ้นพลังวรยุทธของ โจวฉวนจีออกมาอย่างมหาศาลชั่วคราว เพื่อให้เขากวัดแกว่งพลังขนาดนั้นได้
 
ตาแก่ชิงค่อย ๆ คุกเข่าลงอย่างช้า ๆ พลางตัวสั่นเทา เขากลับคืนสู่ร่างกระรอกตัวใหญ่และตัวท่วมไปด้วยเลือด แขนขาของเขากระตุกขณะที่วางยันพื้น
 
“เป็นไปไม่ได้…นั่นมันดาบแบบไหนกัน…เป็นไปไม่ได้…”
 
ตาแก่ชิงพูดซ้ําแล้วซ้ําเล่าด้วยน้ําเสียงอันสั่นเครือ และค่อย ๆ เบาลง และเบาลง จนในที่สุดเสียงของเขาก็หายไปก่อนจะหยุดหายใจ เขานอนแน่นิ่งไปแล้ว…
 
ณ บนสนามฝึก
 
ดวงตาของจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจเบิกกว้าง เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว ราวกับว่าเขาได้เห็นวิชาดาบในตํานาน
 
“วิชาดาบนั่น… นั่นเป็นวิชาดาบที่ข้าแสวงหามาตลอด…ดาบนั้นสร้างได้ทุกสิ่ง…ทั้งโลกามิอาจมีผู้ใดเทียม”
 
เขาลืมความเจ็บปวดไปจนหมดสิ้น และสัมผัสได้ถึงความสุขที่เขาไม่เคยมีมาก่อน
 
เขาจะไม่มีวันลืมท่วงท่าดาบที่เขาพึ่งได้เห็นไปอย่างแน่นอน
 
โจวฉวนจีเดินตรงไปยังฉวงฮัยเฉิงพร้อมกับดาบในมือของเขา ปลายดาบนั้นสร้างเสียงแหลมที่เสียดแทงหูขณะที่ถูกลากไปกับพื้น
 
เขาจ้องมองไปยังฉวงฮัยเฉิง และพูดด้วยน้ําเสียงที่เย็นชาว่า “ในเมื่อเจ้ากล้าทําร้ายเธอ ข้าจะทําให้เจ้าต้องชดใช้!”
 
เจ้าชายปีศาจไม่ได้เสียศูนย์เพราะการตายของตาแก่ชิงแต่อย่างใด แต่กลับตะโกนกลับพลางขมวดคิ้วแทน “การที่เจ้ากล้าใช้ดาบปีศาจแบบนั้น เจ้าไม่กลัวที่จะสูญเสียจิตใจ และตกลงไปอยู่ในวิถีแห่งปีศาจเลยรึไงกัน?”
 
“ต่อให้ข้าจะกลายเป็นปีศาจ แต่ข้าก็จะฆ่าเจ้าให้ได้!” โจวฉวนจีพูด
 
น้ําเสียงของเขานั้นฟังดูแล้วช่างอ่อนโยน แม้จะเต็มไปด้วยจิตสังหารก็ตาม
 
ตู้มมมมม!
 
เขากระทืบเท้าขวาและทิ้งรอยเท้าลึกไว้บนพื้น ด้วยดาบราชาโลกันตร์ในมือเขานี้ เขากระโดดขึ้นไป และพุ่งแทงตรงมายังฉวงฮัยเฉิง
 
จิตดาบสะบั้นสามชีพจร!
 
ในตอนนี้ ในสายตาของเขา ช่องโหว่ในการป้องกันของฉวงฮุ้ยเฉิงได้เผย ออกมาให้เห็นแล้ว
 
การเผชิญหน้ากับจอมกระบี่ตัวน้อยที่กําลังพุ่งเข้าใส่เขาอย่างบ้าดีเดือดนั้น ไม่ได้ทําให้ฉวงฮัยเฉิงสูญเสียความเยือกเย็น แต่อย่างใด ก่อนจะโต้การโจมตีด้วยฝ่ามือกลับ
 
พลังปีศาจกลับกลายเป็นพยัคฆ์ขาวยักษ์ที่กู่คํารามขณะพุ่งออกมาจากมือของเขา พลังของมันสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมือง
 
โจวฉวนจีแทงทะลุพยัคฆ์ขาวนั้นด้วยดาบของเขา และปลายดาบของเขาก็จ่อไปที่หน้าผากของฉวงฮัยเฉิง
 
เจ้าชายปีศาจเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
 
แต่การโจมตีนั้นก็ไม่อาจถึงตัวเจ้าชายปีศาจได้ เขากระโดดถอยกลับมาพร้อมกับหนุ่มหน้าตาดีที่อยู่ในมือ และหลบการโจมตีได้
 
โบ้มมม!
 
พื้นที่อยู่ด้านล่างนั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ จากการระเบิดของปราณกระบี และปัดกวาดเศษหินมากมาย
 
ดวงตาของโจวฉวนจีเปล่งประกาย ราวกับแสงที่สะท้อนมาจากใบดาบ เขากระโดดขึ้นอีกครั้งทันทีที่ลงถึงพื้น และพุ่งไล่ตามตรงไปยังเจ้าชายปีศาจ
 
ฉวงฮุ้ยเฉิงรู้สึกโกรธมาก ไอเด็กนี่มันตั้งใจจะฆ่าเขาจริง ๆ!
 
มือซ้ายของเขากลายเป็นกรงเล็บเสือในทันที และฟาดไปทางจอมกระบี่ตัวน้อยจากระยะไกล คลื่นพลังปราณที่รุนแรงจํานวนหลายเส้นฟาดตรงไปยังโจวฉวนจี
 
โจวฉวนจีเหวี่ยงดาบราชาโลกันตร์เพื่อปัดป้องปราณปีศาจอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกัน ดาบเด็ดสุกรก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขาทันที
 
เขาเหยียบลงบนดาบเด็ดสุกร ก่อนจะใช้แรงส่งจากดาบใช้ 8 ก้าวทะลวงกระบี่พุ่งไปอย่างรวดเร็ว และโถมเข้าใส่เบื้องหน้าของเจ้าชายปีศาจ
 
แกร๊ง!!
 
ดาบราชาโลกันตร์ปะทะเข้ากับกรงเล็บของฉวงซุ้ยเฉิง ประกายแสงสว่างวาบจากการปะทะ แต่ด้วยแรงส่งที่พุ่งมา ทําให้ดาบฟันเข้าไปในเนื้อของเขาจนเลือดทะลักออกมา ฉวงฮุ้ยเฉิง รู้สึกเจ็บแสบไปหมดจนแสดงสีที่บิดเบี้ยว
 
หนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเบิกตากว้างและมองไปทางจอมกระบี่ตัวน้อยที่เข้ามาใกล้เขามาก
 
แววตานั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความน่ากลัวและเย็นชา แต่ความมุ่นมั่นอย่างแท้จริงปรากฏออกมาให้เห็นผ่านสายตานั่น ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่เขาไม่อาจตัดมันได้
 
และยังความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะฆ่าฉวงซุ้ยเฉิงให้แหลกเป็นชิ้น ๆ อีก
 
ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นรู้สึกเหมือนถูกต้องมนต์สะกด
 
โจวฉวนจียกมือซ้ายขึ้น และดาบมังกรสีชาดก็ปรากฏขึ้นในมือ เขาฟันตรงไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงมังกรคําราม ฉวงซุ้ยเฉิงรู้สึกตกใจมากจนต้องกระโดดถอยหลังออกมาในทันที
 
ถึงแม้ดาบมังกรสีชาดจะฟันพลาดเป้า แต่วิญญาณมังกรสีชาดก็ปรากฏออกมาพร้อมเสียงคํารามกู่ก้อง มันขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เจ้าชายปีศาจเพื่อหวังจะกลืนกินเขา
 
ฉวงซุ้ยเฉิงกลายร่างเป็นพยัคฆ์ขาวทันทีและคํารามกลับ คลื่นเสียงที่เกิดขึ้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และทําให้วิญญาณมังกรสีชาดลดความเร็วลงอย่างมาก
 
ในขณะนั้น โจวฉวนจีก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าปีศาจพยัคฆ์ทันที ร่างกายของเขาบิดควงไปพร้อมกับดาบราชาโลกันตร์และดาบมังกรสีชาด สร้างลมกรรโชกแรง และฟาดฟันไปยังฉวงฮัยเฉิงราวกับพายุทอร์นาโด
 
แม่งเอ้ย!
 
นี่จะพ่ายง่าย ๆ งี้เลยหรอ?
 
ฉวงฮัยเฉิงรู้สึกโกรธสุด ๆ ดวงตาของเขากลายเป็นสีน้ำตาลและลําแสงสีขาว 2 เส้นก็ยิ่งออกมาจากตาของเขา ผลักโจวฉวนจีให้ถอยออกไป
 
แต่ก่อนที่โจวฉวนจีจะร่วงกระแทกพื้น ดาบเด็กสุกรกลอยมาและรับเขาไว้ได้ จากนั้น เขาก็ใช้แรงส่งจากดาบพุ่งตรงไปยังฉวงซุ้ยเฉิง
 
เมื่อจอมกระบี่แดนเหนือผู้องอาจเห็นว่า โจวฉวนจีและฉวงฮุ้ยเฉิงกําลังต่อสู้กันอย่างสูสี ทั่วร่างของเขาก็สั่นสะท้านไปด้วยความตื่นเต้น
 
เหล่าผู้คนที่บาดเจ็บบนพื้นต่างก็เห็นความหวัง
 
“สู้ให้ถึงที่สุดเลย เทพกระบี่โจว…”
 
“ฆ่าเจ้าปีศาจนั่นให้ได้นะ! ขอร้องล่ะ…”
 
“ช่างทรงพลังยิ่งนัก…เขานี่แหละเทพกระบี่ที่แท้จริง…”
 
“ท่านต้องชนะนะ…”
 
“ทําไมกองทัพถึงยังไม่มาอีกนะ?”
 
พวกเขาต่างพยายามเชียร์โจวฉวนจีอย่างเต็มที่ แต่เขากลับไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย เพราะความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่เจ้าชายปีศาจคนเดียว
 
ยิ่งมองไปที่เจ้าชายปีศาจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
 
ความโหดเหี้ยมสุดแสนจะพรรณนาได้ท่วมท้นภาย ในจิตใจของเขา เขาต้องฉีกฉวงฮัยเฉิงเป็นชิ้นๆ ให้ได้
 
จากที่ไกล ๆ ขณะที่เจียงฉือน้อยกําลังเชื่อมกระดูกที่หักของตัวเองด้วยพลังวิญญาณ เธอก็มองไปยังโจวฉวนจี
 
การสวมวิญญาณราชาโลกันตร์มันทําให้โจวฉวนจีดูราวกับ เป็นปีศาจ แต่ในสายตาของเธอ เขาก็ยังคงเป็นเสาหลักทางใจของเธอเสมอ
 
“แข็งแกร่งสุดๆ …ฉวงฮัยเฉิงเป็นถึงปีศาจระดับ 4 ขั้นที่ 10 แถมยังมีพรสวรรค์ทางสายเลือดอีกนะ เขาแทบจะไร้คู่ต่อสู้ในระดับ 4 เลยด้วยซ้ําไป…”
 
เสี่ยวเฉิงเฟิงบ่นพึมพํากับตัวเอง ในตอนนี้ เขารูลึกลังเลเล็กน้อย
 
อย่างเทพกระบี่โจวเนี่ย เขาจะชวนมาเข้าพวกด้วยได้จริง ๆ หรอ?
 
แกร๊ง! แกร๊ง! แกร๊ง…
 
ท่วงท่าดาบคู่ของโจวฉวนจีนั้นเร็วขึ้นและเร็วยิ่งขึ้น ความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน ราวกับปีศาจคลั่ง เขาฟันเขาไปยังฉวงฮัยเฉิง
 
ถึงการโจมตีของเขาจะดูมั่วไปหมด แต่เขาก็ยังไม่ได้ปลดจิตดาบสะบันสามชีพจร
 
ดังนั้นถ้าเขาฟันโดนฉวงฮัยเฉิงได้ล่ะก็ มันจะทําลายเส้นชีพจรสําคัญทั่วร้างของเจ้าชายปีศาจอย่างแน่นอน
 
“เป็นไปได้ยังไงกัน…นี่มันคาถาปีศาจแบบไหนกันแน่…”
 
ฉวงฮัยเฉิงคิดอย่างหวาดกลัวขณะที่ป้องกันการโจมตีที่กําลังจะมาถึง ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาต้องแย่แน่ ๆ