หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) – ตอนที่ 90

บรรยากาศในซอยนั้นดูผิดปกติไปมากมันดูเย็นแบบแปลกๆ ถ้าหากมีคนธรรมดาอยู่ที่นี่พวกเขาคงหันหน้ากลับไปแล้ว

ทว่าพวกเขาทั้งสามเป็นผู้เล่นและรู้ดีว่าพวกเขาสามารถคืนชีพได้ ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาจึงยังคงเลือกที่จะเดินหน้าต่อไปอย่างไม่เกรงกลัว

ซอยนั้นคดเคี้ยวและเมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ส่วนที่ลึกที่สุดของสลัมกลิ่นเลือดก็ค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ

จากนั้นพวกเขาก็เดินเลี้ยวไปทางหัวมุมและพบเข้ากับสิ่งปลูกสร้างขนาดสามชั้นที่ดูหรูหราอยู่ที่ท้ายซอย

มีลานกว้าง มีสนามหญ้า และน้ำพุและบางอย่างคล้ายรูปปั้นอยู่หน้าอาคาร

ที่นี่น่าจะเป็นผลงานของขุนนางที่ร่ำรวย มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อที่จะมีคฤหาสน์แบบนี้ถูกสร้างไว้อยู่ในสลัม

หน้าทางเข้าของสิ่งปลูกสร้างนี้ดูเหมือนจะมีคนจำนวนมากนอนทั้งหงายและคว่ำอยู่ ร่างกายของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยแอ่งเลือดสดๆ

นี่น่าจะเป็นลางที่ไม่ดีเอามากๆ

ด้านหน้าทางเข้าอาคารหลังเล็กมีศพจำนวนมากนอนอยู่ที่พื้น

พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเจออะไรแบบนี้…พวกเขานั้นบุกมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาก็จริงแต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้

พวกกลุ่มอาชญากรดูเหมือนจะถูกกวาดล้างจนหมดแล้ว

ใครเป็นคนทำกันแน่?

ขณะที่พวกเขากำลังคิดกันอยู่ กลุ่มคนก็ปรากฎตัวขึ้นที่หน้าทางเข้าของอาคาร

โรแลนด์สะดุ้งไปชั่วขณะเพราะเขาจำคนในกลุ่มนี้ได้ มันคือบาร์ดและพวกนักเวทย์ฝึกหัดของเขา

ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมถึงมีร่องรอยของการใช้เวทมนตร์ลอยอยู่คละคลุ้งไปทั่ว

บาร์ดนั้นยืนอยู่หน้าสุดและเมื่อเขาสังเกตุเห็นโรแลนด์เขาเองก็มีท่าทางตกใจเช่นกัน จากนั้นเขาก็ยิ้มเบาๆและเดินเข้าไปหาโรแลนด์

ด้านหลังบาร์ดนั้นเหล่านักเวทย์ฝึกหัดนั้นกำลังลากชายหญิงวัยกลางคนออกมา

บาร์ดเดินเข้ามาหาโรแลนด์พร้อมทั้งเหลือบไปมองฮอร์กและเจ็ทชั่วครู่ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้ามาช้าไปนะ พวกข้าได้จัดการเรื่องพวกนี้เรียบร้อยแล้วล่ะท่านบุตรทองคำที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม”

น้ำเสียงของเขาดูพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ฮอร์กอดไม่ได้ที่จะถามออกมา “นายรู้จักหมอนี่ไหม? ฉันอยากต่อยหน้าเข้าไปสักหมัดจริงๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นบาร์ดก็รู้สึกรำคาญขึ้นมาทันที เขามองไปที่ฮอร์กและสำรวจร่างกายของฮอร์ก มันทำให้เขารู้สึกค่อนข้างกลัวเลยทีเดียว

เมื่อไม่นานมานี้บาร์ดให้พวกลูกน้องของเขาหาข้อมูลมามากมาย

เจ้าหน้าหนวดคนนี้น่าจะเป็นคนที่ยอมตายนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อไล่ล่าและสังหารชีวิตของตระกูลขุนนางเล็กๆตระกูลหนึ่ง

การต้องเข้าเผชิญหน้ากับพวกคนป่าเถื่อนนั้นมีเพียงแค่พวกงี่เง่าเท่านั้นที่จะกล้าทำ จะเป็นยังไงหากเจ้านี่มันบ้าคลั่งและเข้าต่อสู้กับเขาโดยไม่มีที่สิ้นสุด?

โรแลนด์ยิ้มเมื่อเห็นบาร์ดถูกกดดันแล้วถามไปว่า “นายมาทำอะไรที่นี่?”

“ข้านั้นค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับพวกเจ้าอยู่ และข้าก็ได้รู้มาว่าเจ้ากำลังจัดการเรื่องที่เด็กสาวหายตัวไปอยู่ ข้าเองก็คาดการณ์ไว้ว่าฆาตรกรเองน่าจะลงมืออีกครั้ง เช่นเดียวกันขณะที่ข้ากำลังส่งคนไปดูแลพวกสามัญชนพวกนั้น แต่สุดท้ายข้าก็ยังคงช้าไปก้าวหนึ่งเช่นเดียวกัน” การแสดงออกของบาร์ดกลายเป็นพึงพอใจอีกครั้ง “อาจจะช้าไปหน่อย แต่อย่างน้อยข้าก็ช่วยสวะได้สองตัวนี้ได้ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก”

หลังจากเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจของบาร์ด พ่อและแม่ของลิซ่าก็ถูกโยนมาอยู่ตรงหน้าของโรแลนด์

ชายและหญิงวัยกลางคนนั้นต่างตกใจมากจนหน้าซีดและตัวสั่นไปหมด ทว่าเมื่อพวกเขาสังเกตุเห็นโรแลนด์พวกเขาก็ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างดุร้าย

พวกเขาทั้งสองคลานมาตรงหน้าโรแลนด์และจับขาของเขาไว้แน่น

มีความมุ่งร้ายอยู่ในการแสดงออกอันบ้าคลั่งของชายคนนี้ “ทำไม? ทำไมแกถึงไม่ปกป้องพวกข้า!? ทำไม? พวกแกเป็นคนดีไม่ใช่หรือไง? พวกแกควรช่วยปกป้องสามัญชนอย่างพวกข้าไม่ใช่เหรอ? แกมันก็ไม่ต่างจากฆาตกรหรอก! ไอสวะเอ้ย!”

ดวงตาของหญิงวัยกลางคนเบิกโพล่งจนดวงตาทั้งคู่ของเธอนั้นเกือบจะหลุดออกมา ท่าทางของเธอนั้นดูประสงค์ร้ายและเต็มไปด้วยความไม่พึงพอใจ “ไอพวกชั่วทำไมแกถึงไม่มาปกป้องพวกข้า ทำไมเจ้าไม่มากัน ทำไมเจ้าไม่มา ทำไมเจ้าไม่มา!?”

พวกเขาก่นด่า สาปแช่ง และด่าทออย่างรุนแรงไปยังโรแลนด์

บาร์ดตัวแข็งไปชั่วขณะจากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริงและมองไปยังท้องฟ้าอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ และในท้ายที่สุดเสียงของเขานั้นก็ดังยิ่งเสียกว่าคำก่นด่าและคำสาปแช่งของหญิงวัยกลางคน จนทำให้เขาหอบหายใจออกมาแปลกๆ

ใบหน้าและลำคอของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มราวกับว่าอีกไม่กี่วิเขาจะหมดสติลง

ทว่าบาร์ดก็อาการดีขึ้นในที่สุด เขาหายใจเข้าอยู่สองสามครั้งและมองไปที่โรแลนด์ด้วยสีหน้าที่ผสมกันระหว่างการเยาะเย้ย,ความใจกว้าง และชัยชนะ “คนเหล่านี้คือสามัญชนที่เจ้าต้องการปกป้อง เจ้ามีความสุขไหม…หุบปาก!”

คำพูดสุดท้ายที่กล่าวว่าหุบปากนั้นไม่ได้มุ่งไปที่โรแลนด์ แต่เขานั้นตะโกนใส่คู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่มีเสียงน่ารำคาญดังออกมาจนขัดจังหวะการพูดของเขา

เมื่อถูกบาร์ดตะโกนใส่ทั้งสองก็เงียบปากไปในทันที

“เจ้าเห็นไหม นี่แหละสามัญชน” บาร์ดกางแขนออกมาพร้อมพูดด้วยสีหน้าราวกับจะเป็นไข้ “สุนกไหมล่ะที่ได้คลุกคลีอยู่กับพวกสามัญชนที่ไร้ยางอายและเนรคุณพวกนี้ที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ข้ารู้ว่าบุตรทองคำอย่างเจ้านั้นไม่ชอบพวกเราขุนนางนักทว่าสามัญชนพวกนี้นั้นดีไปกว่าพวกข้างั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่ามันดูโง่เหรอที่เจ้าต่อสู้เพื่อคนเหล่านี้?”

เมื่อมองเห็นท่าทางของบาร์ดโรแลนด์ก็ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วยักคิ้ว

อีกสองคนก็ทำท่าราวกับจะหัวเราะเช่นกัน

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเขา ท่าทางพึงพอใจของบาร์ดก็หยุดนิ่งลง

ฮอร์กหัวเราะออกมาเบาๆ “เมื่อไหร่กันที่พวกฉันบอกว่าจะสู้เพื่อพวกนั้น?”

บาร์ดมองไปที่ฮอว์ก “ไม่ใช่เจ้าหรอกเหรอ? ตามข้อมูลที่ข้าได้มานั้นกล่าวว่าก่อนหน้านี้เจ้าได้ต่อสู้กับตระกูลขุนนางขนาดเล็กเพื่อพวกสามัญชนที่ถูกควักหัวใจออกไป”

“ใช่ ฉันต่อสู้และบอกว่าทำมันเพื่อเด็กๆก็จริง ทว่าเหตุผลหลักๆก็เพื่อปกป้องคุณค่าในตัวของพวกเราเอง” ฮอร์กพูดอย่างไม่สนใจ “พวกเรานั้นไม่พอใจกับการกระทำของขุนนางคนนั้น ทว่าสำหรับคู่แต่งงานสองคนนี้นั้นก่อนที่พวกเราจะมาถึงที่นี่พวกเราก็พอเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

บาร์ดมองไปที่โรแลนด์ “นายคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้วงั้นเหรอ?”

“ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาไม่เต็มใจที่จะย้ายออกจากเมืองทั้งยังต้องการให้เบทต้าอยู่ปกป้องพวกเขาต่อ ฉันก็พอรู้แล้วว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน พวกเราก็ไม่ชอบสองคนนี้เช่นกัน” โรแลนด์ยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย “

“ใช่. ฉันต่อสู้และบอกว่ามันมีไว้สำหรับเด็ก ๆ เหล่านั้น แต่ส่วนใหญ่แล้วมันก็เพื่อปกป้องคุณค่าของเราเอง” ฮอว์กพูดอย่างไม่แยแส “ เราแค่ไม่พอใจการกระทำของขุนนางคนนั้น สำหรับคู่แต่งงานนี้ก่อนที่เราจะมาเราก็เดาได้ไม่มากก็น้อยว่าพวกเขาจะลงเอยอย่างไร”

บาร์ดมองไปที่โรแลนด์ “ พวกคุณเดาผลลัพธ์ได้แล้วใช่ไหม”

“ ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขาไม่เต็มใจที่จะออกจากเมืองนี้และยังต้องการให้ Betta และฉันปกป้องพวกเขาฉันก็รู้ว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน เราไม่ชอบคู่นี้เหมือนกัน” โรแลนด์ยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย “ทว่าพวกเราก็เลือกที่จะมาอยู่ดี การช่วยเหลือพวกเขานั้นก็เป็นเพียงแค่ทางผ่านเท่านั้น จริงๆแล้วเราก็แค่อยากเหตุผลมากำจัดพวกกลุ่มอาชญกรและพวกขุนนางชั่วโดยไม่จำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจก็เพียงเท่านั้น”

ดวงตาของบาร์ดเปิดกว้างขึ้นเขาแสดงออกด้วยท่าทางราวกับว่าไม่เชื่อในคำพูดนี้นัก “หมายความว่าสองคนนั่นเป็นเพียงแค่เหยื่อล่อของเจ้างั้นเหรอ?”

โรแลนด์พยักหน้า “จะพูดแบบนั้นก็ได้ พวกเราช่วยเหลือพวกสามัญชนที่ต้องการมีชีวิตต่อและเต็มใจที่จะช่วยเหลือตัวพวกเขาเองเท่านั้น พวกที่ต้องการจะตายแบบนี้นั้นไม่เคยอยู่ภายใต้การปกป้องของพวกเรา”

“พวกเจ้าบ้าไปแล้ว” การแสดงออกของบาร์ดไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความพึงพอใจเหมือนก่อนหน้าอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีดเซียว “พวกเจ้าต้องการกำจัดขุนนางอย่างพวกข้าสินะ!”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก” โรแลนด์ปฎิเสธอย่างแน่วแน่ “พวกเราแค่ต้องการจัดการกับพวกขุนนางชั่วบางคนเท่านั้น ฉันรู้ว่ายังมีขุนนางดีๆอยู่อีกมากมาย เหมือนอย่างนายไงมิสเตอร์บาร์ด”