ตอนที่ 206 เตรียมกลับแคว้นเจียง
ซูจิ่วซือสงบลง กู้เฉินหรงสงสัยเรื่องของนางมานานแล้ว นางก็ได้แต่พูดอ้ำอึ้งมาตลอด เวลานี้คำพูดที่กู้เฉินหรงได้ยิน ด้วยความเฉลียวฉลาดของเขา การที่เขานึกขึ้นได้อย่างนี้ก็เป็นเรื่องปกติ
ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว นางก็ไม่อยากปิดบังกู้เฉินหรง ดวงตานางไม่มีริ้วคลื่นความลังเลใดๆ มองหน้ากู้เฉินหรงพลางพยักหน้า
“ใช่ ข้าคือซูหลิ่ว เวลานั้นข้าตายไปแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมพอฟื้นขึ้นมาก็ผ่านไปยี่สิบปี ทำไมจึงกลายเป็นซูจิ่วซือ แต่ข้าเป็นซูหลิ่วจริงๆ เป็นซูหลิ่วที่ถูกซูเหมยวางยาพิษตายตอนนั้น”
กู้เฉินหรงยังไม่ทันได้สติ นางจะเป็นซูหลิ่วได้อย่างไร เหลวไหลจริงๆ ถ้านางเป็นซูหลิ่ว นางก็เป็นแม่แท้ๆ ของกู้หลียวนกับกู้ชิงเฉิง และเป็นภรรยาที่กู้เหยี่ยนแต่งงานด้วย เป็นไปได้อย่างไร…
“เจ้าเคยเห็นข้าตั้งแต่เล็ก เฉินหรง รู้ไหมว่าทำไมข้าจึงรู้เหตุการณ์ตอนที่ข้าช่วยเจ้าได้ชัดเจน เพราะข้าเป็นคนช่วยเจ้าเอง เวลานั้นเจ้ายังเล็ก นึกไม่ถึงว่าไม่นาน เจ้าก็โตขนาดนี้แล้ว
ข้าคือซูหลิ่ว เป็นคนรุ่นอาวุโส ข้าจะอยู่กับเจ้าได้อย่างไร สวรรค์โปรดให้ข้าฟื้นชีพขึ้นมา ข้ามีเรื่องที่ต้องทำ ข้าต้องให้ซูเหมยได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม
เจ้าสงบใจกลับแคว้นเจียงเถอะ วันหลังเจ้าคงจะได้แต่งงานกับแม่นางที่ดี เจ้าเป็นคนเก่ง ต้องมีผู้หญิงมากมายชอบเจ้า ข้าไม่เหมาะกับเจ้า ต่อไปไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่กับข้าอีก”
ในที่สุดกู้เฉินหรงก็ได้สติ เขาก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งเข้าไปหาซูจิ่วซือ “จิ่วซือ ในใจเจ้ายังรักท่านพ่อหรือไม่”
ซูจิ่วซือทำท่าเหมือนได้ยินเรื่องตลก “เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”
“แล้วเจ้าแค้นเขาหรือไม่”
ซูจิ่วซือไม่พูด ถือว่ายอมรับ
“ในเมื่อไม่รักแล้วทำไมจึงแค้น จิ่วซือ ในใจเจ้ายังมีท่านพ่ออยู่” กู้เฉินหรงยิ้มอย่างขมขื่น “มิน่าเจ้าจึงไม่ยอมรับข้า สาเหตุที่แท้จริงก็คือหัวใจเจ้ายังไม่ได้กลับมา ในใจเจ้ายังมีท่านพ่อ จิ่วซือ ข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการ เดินทางกลับแคว้นเจียง วันหลังข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีก”
ซูจิ่วซือไม่ได้อธิบาย ถ้าเขาคิดอย่างนี้ก็ให้คิดไปเถอะ
บางทีต้องเป็นอย่างนี้เท่านั้นเขาจึงจะตัดใจได้ เขาควรกลับแคว้นเจียงนานแล้ว นางเองก็อยากให้เขากลับไปเร็วๆ เวลานี้ในที่สุดเขาก็บอกนาง เขาจะกลับแคว้นเจียง ในใจนางรู้สึกอาลัยอาวรณ์
ในที่สุดเขาก็ไปแล้ว วันข้างหน้าคงไม่ได้พบกันอีก!
นางคือซูหลิ่ว ไม่มีคุณสมบัติและไม่มีความกล้าที่จะรักกู้เฉินหรง เขาควรจะมีผู้หญิงที่ดีกว่านี้ คนที่สามารถรักเขาได้อย่างสุดหัวใจ แต่ในใจนางนั้นมีอะไรมากเกินไป
แม้ในใจจะเจ็บปวด ทว่าใบหน้าก็ยังฝืนยิ้มออกมา “ดีมาก เจ้าควรจะกลับไปนานแล้ว เฉินหรง ขอให้เดินทางปลอดภัย พอถึงตอนนั้นข้าไม่ส่งเจ้าแล้วกัน”
“ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าส่ง จิ่วเอ๋อร์ พอข้าไปแล้ว เจ้าอยู่ให้สบายใจนะ อย่าให้ใครมารังแกเจ้าได้ ถ้ามีใครมารังแกเจ้า ก็เขียนจดหมายถึงข้า ข้าจะสั่งสอนมันเอง”
“ได้”
ซูจิ่วซือรับปาก แต่นางรู้ กู้เฉินหรงไปแล้ว นางคงไม่รบกวนเขา และไม่อาจเขียนจดหมายถึงเขา
“จะไปเมื่อไร”
ในที่สุดซูจิ่วซือก็ถามออกมาจนได้
“ยังไม่รู้ คงอีกไม่กี่วัน จิ่วเอ๋อร์ เจ้าอาลัยอาวรณ์ข้าหรือ”
“อย่างน้อยข้าก็ได้เห็นเจ้าเติบโต ข้าอาลัยอาวรณ์เจ้าจริงๆ ” ซูจิ่วซือยิ้ม
“ยังดีที่ได้ยินคำพูดของเจ้าคำนี้ ข้าส่งเจ้ากลับไปนะ”
ซูจิ่วซือสั่นหัว อะไรที่ควรจะพูดก็พูดหมดแล้ว นางควรกลับจวนเสียที
“มือยังเจ็บหรือไม่”
“ไม่เจ็บแล้ว”
——
