ตอนที่ 278 มอบความกล้าหาญให้ข้า
ซูจิ่วซือนิ่งเงียบ เมื่อก่อนนางไม่เคยคิดจะแต่งงานกับกู้เฉินหรง คราวนี้ระหว่างทางที่ตามหากู้เฉินหรง นางคิดแล้วจริงๆ รอให้จัดการเรื่องราวในเมืองหลวงให้เรียบร้อยก่อน จะไปหากู้เฉินหรงที่แคว้นเจียงหรือไม่ อาจจะลองดูสักครั้ง
ขณะฟื้นชีพ นางเคยคิดว่าชาตินี้จะไม่แต่งงานอีก จะอยู่ที่จวนอันผิงโหวจนแก่เฒ่า อยู่กับคนใกล้ชิด
กู้เฉินหรงทำให้นางเกิดความคิดที่จะแต่งงาน แต่นางไม่กล้า นางกลัวว่าประสบการณ์ความเจ็บปวดในอดีตจะหวนกลับมาอีก
กู้เฉินหรงรู้สึกตึงเครียด เขาไม่รู้ว่าซูจิ่วซือจะปฏิเสธหรือไม่ ได้แต่รอให้ซูจิ่วซือเปิดปากพูด พอเห็นซูจิ่วซือนิ่งเงียบ ในใจเขาก็มีแผน แม้ผิดหวัง แต่ก็รู้ว่าประสบการณ์ของซูหลิ่วทำให้ในใจของซูจิ่วซือมีเงามืด นางคงรู้สึกเกลียดผู้ชาย
กู้เฉินหรงปล่อยซูจิ่วซือออก ลูบผมนาง “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ ขอแต่ให้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าต้องมาหาเจ้าแน่
จิ่วเอ๋อร์ ตอนที่ยังไม่เจอเจ้า ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักใครได้มากอย่างนี้
เจ้ามีแรงดึงดูดข้าอย่างเร้นลับ คงเป็นเพราะข้าไปอยู่กับคนอื่นตั้งแต่เล็ก พอเจอเจ้า จึงถูกเจ้าดึงดูด ข้ามองดูเจ้าตอบโต้ มองดูเจ้าเอาของของตัวเองคืนทีละน้อยๆ ข้าก็อดไม่ได้อยากช่วยเจ้า
จิ่วซือ ข้าอยากมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดให้เจ้า เจ้าคู่ควรกับสิ่งเหล่านี้ เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น ซูหลิ่วในอดีตเป็นคนดีมาก ไม่ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าก็ชอบเจ้า”
ซูจิ่วซือซาบซึ้งใจมาก กู้เฉินหรงพูดกับนางว่า เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนอะไร เจ้าเป็นอย่างนี้ดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนนางเคยควบคุมตัวเองเพื่อกู้เหยี่ยน เพราะนางรู้ดี กู้เหยี่ยนไม่ชอบผู้หญิงที่โดดเด่นเกินไป
การสะกดความรู้สึกของตนไว้เพื่อรักษาความสัมพันธ์ไม่ได้ผลอย่างที่หวัง กู้เฉินหรงกลับพูดกับนางตรงกันข้าม
“รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราต้องออกไปจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
กู้เฉินหรงเดินไป เปิดประตูห้อง จู่ๆ ซูจิ่วซือก็เปลี่ยนคำพูด “ข้ายินดี”
กู้เฉินหรงตัวเกร็งทันที เขาไม่ได้หูฝาดหรือนี่!
กู้เฉินหรงหันตัวกลับอย่างแรง พูดกระอึกกระอัก “เจ้า…เจ้า…เจ้าว่าอย่างไรนะ”
พอเห็นกู้เฉินหรงตื่นเต้นอย่างนี้ ซูจิ่วซือก็อดขำไม่ได้ นางเดินมาหากู้เฉินหรง มองหน้ากู้เฉินหรง พูดทีละคำๆ “ข้ายินดีแต่งงานกับเจ้า รอให้ทุกอย่างเรียบร้อย ข้าจะไปหาเจ้าที่แคว้นเจียง”
ในเมื่อหัวใจปรารถนา ในเมื่อหนีไม่พ้น ซูจิ่วซือจึงให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง บางทีอาจจะเป็นบุพเพสันนิวาส นางมั่นใจว่านางรักกู้เฉินหรงแล้ว
นางไม่มีความกล้า แต่กู้เฉินหรงได้มอบความกล้าให้นางอย่างเต็มที่ ให้นางกล้าก้าวออกไป
พอกู้เฉินหรงได้สติก็ตื่นเต้นจนควบคุมไม่อยู่ เขาอุ้มซูจิ่วซือขึ้นหมุนตัวรอบหนึ่ง “ดีจริงๆ จิ่วซือ เจ้ายินดีแต่งงานกับข้าจริงหรือ พอถึงตอนนั้นข้าจะมารับเจ้า”
เป็นครั้งแรกที่ซูจิ่วซือเห็นกู้เฉินหรงดีใจอย่างนี้ เขาตื่นเต้นเหมือนได้รับของล้ำค่าหายาก นางอดหัวเราะไม่ได้ “ปล่อยข้า”
“ขอหมุนอีกรอบ”
“…”
กู้เฉินหรงปล่อยซูจิ่วซือลง โอบเอวนางไว้ จูบปลายจมูกนาง “จิ่วซือ ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก”
“มีความสุขที่สุดเป็นอย่างไร”
“ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าเป็นของเจ้า เจ้าต้องการอะไรก็ได้ตามความปรารถนา และที่สำคัญที่สุด มีข้าอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่ความสุขที่สุดหรอกหรือ”
“พูดดีนี่” ซูจิ่วซือต่อว่า สายตากลับอ่อนโยนลงมาก นางเอนตัวพิงอกกู้เฉินหรง “พอกลับไปแคว้นเจียงแล้ว เจ้าต้องระวัง อย่าเอาแต่คิดถึงข้า ข้าปลอดภัยดี”
——
ตอนที่ 279 แผนการของเผยฮูหยิน
“ข้าอยากพาเจ้าไปตอนนี้เลย ข้ารู้ว่าถ้าเจ้าตัดขาดจากเรื่องราวทางเมืองหลวง เจ้าก็คงไม่สงบใจ มีอะไรก็เขียนจดหมายถึงข้า อย่าทนรับคนเดียว หลียวนก็โตปานนี้แล้ว ถ้าต้องการความช่วยเหลือจากเขาก็อย่าเกรงใจ ใช้ให้เต็มที่”
“ข้ามีแผนในใจแล้ว”
ซูจิ่วซือพยักหน้า
กู้เฉินหรงกอดซูจิ่วซือ ถอนหายใจเบาๆ “ทำไมรู้สึกเหมือนฝันไป”
ซูจิ่วซือยกมือขึ้นหยิกข้อมือของกู้เฉินหรง กู้เฉินหรงจูบแก้มซูจิ่วซืออีกครั้งแล้วหัวเราะร่า “ความจริงไม่ใช่ความฝัน”
ซูจิ่วซือขำกู้เฉินหรง “กู้เฉินหรง”
“หือ”
“ท่าทางเจ้าเหมือนคนปัญญาอ่อน”
“โห จิ่วซือ กล้ามาว่าข้าปัญญาอ่อน แล้วเจ้ายอมแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนหรือไม่”
“ข้าขอคิดให้ดีก่อน”
“ไม่ได้ ชาตินี้เจ้าเป็นของข้าแล้ว” กู้เฉินหรงรีบพูดตัดบท วางอำนาจจริงๆ
ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน จนกระทั่งดึกจึงร่ำลาอย่างอาวรณ์
กู้เฉินหรงนอนบนเตียง พอนึกถึงว่าซูจิ่วซือจะแต่งงานกับตน ก็อดหัวเราะไม่ได้ วันข้างหน้าช่างมีความหวังจริงๆ
เดิมทีคิดว่าต้องรออีกนาน นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะรับปากจริงๆ
…..
เวลาเดียวกันนี้นางเว่ยยังไม่นอน ในห้องจุดตะเกียงน้ำมัน นางสวมชุดนอนสีขาว สยายผมนั่งบนเตียงรอเผยไป๋ชวน นางรู้ว่าเผยไป๋ชวนไม่มาแน่ ถ้าเขาไม่มา นางก็นอนไม่หลับ
“ฮูหยิน ดึกแล้ว ฮูหยินนอนเถอะ!”
นางเว่ยมองไปทางประตู พร่ำบ่น “พอเจอซูจิ่วซือ หัวใจของเขาก็มีแต่เด็กคนนั้น ความเป็นผัวเมียกันยี่สิบกว่าปียังสู้คนที่เขาไม่เคยครอบครอง ในเมื่อเสียดาย ก็จงเสียดายไปตลอดกาล ข้าไม่มีวันให้เขาสมหวังแน่”
“ฮูหยิน แล้วคนตระกูลเผย…”
ป้าจางซึ่งอยู่ข้างๆ พูดยังไม่ทันจบ นางเว่ยก็ตัดบท “ไป๋ชวนไม่มีวันทอดทิ้งคนในตระกูล เขาจะเอาถึงแต่หลานของซูหลิ่วไม่ใส่ใจคนตระกูลเผยได้อย่างไร
ซูจิ่วซือสำหรับเขาก็เป็นเพียงเงาของซูหลิ่ว เงาจะมีเสน่ห์ขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าเป็นซูหลิ่วเอง ข้าไม่กล้ารับรอง เห็นอยู่แล้วว่าซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงรักกัน ถ้าไป๋ชวนฆ่ากู้เฉินหรง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูจิ่วซือคงสิ้นสุด”
“หลังจากนั้นนายท่านจะถูกซิ่นอ๋องควบคุม? ถ้าทำอย่างนี้คงไม่เป็นผลดีต่อหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
“นายท่านชำนาญการใช้ยาพิษ อย่างมากก็เอายาพิษให้ซิ่นอ๋องบ้าง ไม่มีผลต่อนายท่านหรอก เหตุการณ์หลังจากนั้นใครจะรู้ ใครจะประกันได้ว่าซิ่นอ๋องจะไม่ตามหาพวกเราจนเจออีก”
นางเว่ยพูดพลางกระชับผ้าห่มแน่น “ข้ากับไป๋ชวนเป็นผัวเมียกันยี่สิบกว่าปี ข้าไม่ยอมให้เขาหย่าแน่ วันข้างหน้าพอตายก็ไม่ได้ร่วมหลุมกับเขา ป้าจาง ข้าห้ามเขาไม่ได้ มีแต่ใช้วิธีนี้บีบเขาให้ปล่อยซูจิ่วซือ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยขัดขืนเขาสักครั้ง”
“ฮูหยิน บ่าวรู้สึกว่าทำอย่างนี้เสี่ยงเกินไป”
“ในเมื่อทำลงไปแล้ว ก็ไม่ต้องเสียใจภายหลัง ข้าเพียงแต่ไม่อยากเสียเขาไป ถ้าเกิดอะไรขึ้น อย่างมากข้าก็ไปปรโลกพร้อมกับเขา”
เวลานี้นางเว่ยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น และไม่เสียใจในการกระทำของตน นางกับเผยไป๋ชวนเป็นสามีภรรยากันหลายปี จึงรู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับเผยไป๋ชวน คนตระกูลเผยล้วนอยู่ที่แคว้นเจียง เผยไป๋ชวนยังคงนึกถึงคนในตระกูล ไม่กล้าเอาชีวิตของคนทั้งตระกูลไปแลกกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จัก
นางต้องการบีบเผยไป๋ชวนให้ปล่อยมือ มีแต่อย่างนี้เท่านั้นนางกับเผยไป๋ชวนจึงจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า
