ตอนที่ 290 ใส่แล้วถอดไม่ได้
อย่างน้อยซูจิ่วซือก็เคยมีลูกสองคนแล้ว แต่พอถูกกู้เฉินหรงจ้องมอง นางก็ยังหน้าแดงเหมือนสาวน้อย น่าประหลาดจริงๆ
นางป้อนกู้เฉินหรงทีละคำๆ
กู้เฉินหรงก็ร่วมมืออย่างดี ยาชามหนึ่งจึงหมดอย่างรวดเร็ว
ซูจิ่วซือวางชามยาในมือลง กลับไปนั่งที่ริมหน้าต่าง “เฉินหรง เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าหลียวนกับแม่นางเผยเปลี่ยนไป”
“ทำไมจะดูไม่ออก แม่นางเผยสลบไป สีหน้าทุกข์ร้อนนั้นของเขาไม่ใช่ว่าจะเสแสร้งได้ จิ่วซือ ถ้าไม่มีอะไรผิดคาด ปิงปิงคงเป็นสะใภ้ของเรา”
“เจ้าเองก็รู้สึกหรือ”
พอได้ยินกู้เฉินหรงเรียกสะใภ้อย่างคุ้นเคย ก็นึกถึงความสัมพันธ์ของทั้งสอง ซูจิ่วซือรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ความสัมพันธ์นี้สับสนไปหน่อย
“แน่นอน แต่เจ้ารับปากแล้วว่าจะแต่งงานกับข้า”
“ไม่กลัวจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือ”
“ไม่มีวันเปลี่ยน”
กู้เฉินหรงตอบอย่างหนักแน่น พูดจบก็จับมือซูจิ่วซือไว้ “ระหว่างเราไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จิ่วซือ รอข้ามาหานะ”
ซูจิ่วซือพยักหน้า ในเมื่อพูดออกไปชัดเจนแล้ว นางก็ต้องรอกู้เฉินหรง ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ
จู่ๆ ซูจิ่วซือก็เอามือออกจากมือของกู้เฉินหรง ยื่นข้อมือที่มีกำไลไปข้างหน้ากู้เฉินหรง “เฉินหรงตอนเจ้าบาดเจ็บข้าก็รู้สึก ดูแลตัวเองให้ดี ข้าจึงจะสบายใจ”
“กำไลมีพลังอย่างนี้หรือ”
“ตอนที่เจ้าบาดเจ็บ ข้ารู้สึกเจ็บหน้าอกจนแทบทนไม่ไหว”
ซูจิ่วซือพยักหน้า เมื่อก่อนนางแค่สงสัย คิดว่าบังเอิญ จนกระทั่งคราวนี้พอกู้เฉินหรงบาดเจ็บอีกครั้ง นางจึงมั่นใจว่ากำไลนี้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ตัวของกู้เฉินหรง
กู้เฉินหรงสีหน้าเป็นห่วง “กำไลนี้มีเลือดของข้า ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกคงไม่เอาให้เจ้า ทำให้เจ้าทรมาน”
“เอาคืนก็สายไปแล้ว”
ซูจิ่วซือยิ้มให้กู้เฉินหรง พอเห็นซูจิ่วซือยิ้ม กู้เฉินหรงก็ยิ้มตาม ซูจิ่วซือไม่ชอบยิ้ม ยากนักที่จะเห็นนางยิ้ม หวังว่าต่อไปเมื่อซูจิ่วซืออยู่กับเขาจะยิ้มอย่างนี้เสมอ
“กำไลนี้พอใส่แล้วถอดไม่ได้”
“เจ้าลืมแล้วหรือ ตอนแรกที่ใส่กำไลนี้เจ้าทำอย่างไร!”
กู้เฉินหรงทำเป็นไม่รู้ “ไม่สำคัญหรอก”
“เจ้านอนก่อน ข้าจะไปดูแม่นางเผย”
กู้เฉินหรงพยักหน้า ซูจิ่วซือจึงออกไป
ทันทีที่ซูจิ่วซือออกไป ปิงอวิ๋นก็รีบเข้ามาในห้อง กู้เฉินหรงหาว ถามอย่างไม่ใส่ใจ “สืบสภาพได้ความว่าอย่างไร”
“ผู้น้อยสืบแน่ชัดแล้ว คุณชายคาดไว้ไม่ผิด คนตระกูลเผยทั้งหมดอยู่ที่แคว้นเจียง เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จ้าวหุบเผยเคยคบหาสมาคมกับซิ่นอ๋อง”
กู้เฉินหรงครุ่นคิด นึกถึงเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนจู่ๆ จ้าวหุบเผยก็หายไปจากวงการนักเลง เขาถามต่อ “หุบราชาพิษเผยหายไปปีไหน”
“ปีที่สองหลังเกิดเหตุการณ์รัชทายาท”
กู้เฉินหรงครุ่นคิดอีกครั้ง ดูแล้วไม่ใช่เผยไป๋ชวนเรื่องบังเอิญ
มีความเป็นไปได้มากว่าเกี่ยวข้องกับการก่อกบฏในปีนั้น ไม่เช่นนั้นทำไมเผยไป๋ชวนจึงล่าสังหารเขา ถ้าเป็นเพราะซูจิ่วซือ คงไม่ส่งยอดฝีมือมาตั้งมากมาย
ดูออกแล้วว่า ยอดฝีมือเหล่านี้เป็นยอดฝีมือชั้นแนวหน้าของเขากุยอวิ๋นซาน เขาต้องสืบให้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของเผยไป๋ชวน มีแต่ทำอย่างนี้จึงจะรอดพ้นจากการล่าสังหารของเผยไป๋ชวน ถ้าเผยไป๋ชวนลงมือด้วยตัวเอง เขาจะเป็นอันตรายมาก
“ปิงอวิ๋น เจ้าเตรียมตัว คืนนี้เราจะออกเดินทาง อย่าให้ใครรู้”
ปิงอวิ๋นพยักหน้า “ผู้น้อยเข้าใจ คุณชาย คุณชายสงสัยว่าจ้าวหุบเผยเป็นคนของซิ่นอ๋องใช่หรือไม่”
——
ตอนที่ 291 กล้าเสี่ยงหรือไม่
“เจอตัวก็คงจะรู้ ถ้าเดาไม่ผิด เผยไป๋ชวนต้องมาด้วยตัวเองแน่”
แม้แต่เผยปิงปิงยังห้ามจูเฉิงไม่ได้ นี่แสดงว่าเผยไป๋ชวนออกคำสั่งเด็ดขาดให้จูเฉิง เวลานี้จูเฉิงแพ้ เผยไป๋ชวนต้องลงมือด้วยตัวเองแน่
ถ้าเผยไป๋ชวนทำเพื่อคนตระกูลเผย เรื่องก็คงจะง่าย เขาสามารถเจรจาต่อรองกับเผยไป๋ชวน
มีแต่เขาเท่านั้นที่จะช่วยคนตระกูลเผยได้
ดึกแล้ว กู้เฉินหรงเขียนจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง แล้วพาปิงอวิ๋นกับชิงซานออกไปจากโรงหมอ พวกเขาไม่ได้พักโรงเตี๊ยม แต่ยอมจ่ายเงินเพิ่ม พักที่โรงหมอ เพื่อสะดวกในการดูแลเผยปิงปิงซึ่งบาดเจ็บหนัก
แม้กู้เฉินหรงจะอาลัยอาวรณ์ซูจิ่วซือ แต่ในใจก็รู้ดีว่าสภาพของตนเวลานี้ ถ้าพาซูจิ่วซือไป ก็จะทำให้ซูจิ่วซือถูกทำร้าย เขาต้องรีบกลับไปแคว้นเจียง สร้างฐานกำลังของตนขึ้นมา ตั้งหลักให้มั่นคง มีแต่เช่นนี้ จึงจะต่อสู้กับซิ่นอ๋องได้
จากคำพูดของปิงอวิ๋น ท่านปู่ได้เลือกคนที่วางใจได้จำนวนหนึ่งให้เขา พอถึงตอนนั้นเขาค่อยๆจัดการให้ดี อีกไม่นานก็คงตั้งหลักอยู่ในเมืองหลวงของแคว้นเจียงอย่างมั่นคง
พอถึงเวลานั้น เขาจึงจะพาซูจิ่วซือไปอยู่เคียงข้างได้อย่างสง่างาม จึงจะปกป้องนางได้เต็มที่
เวลานี้เขาควรไปก่อน ไม่อาจชักช้าแม้แต่ครู่เดียว เผยไป๋ชวนไม่ทำร้ายซูจิ่วซือแน่ ถ้าพบคนของซิ่นอ๋องอีก คงจะจัดการยาก เวลานี้ภารกิจสำคัญของเขาก็คือไปหาเผยไป๋ชวน
กู้เฉินหรงให้ลูกน้องของปิงอวิ๋นสืบถามที่อยู่ของเผยไป๋ชวน ในที่สุดก็พบเผยไป๋ชวนที่อำเภอผีเซี่ยน
ถนนหลวงกว้างขวางไร้ผู้คน กู้เฉินหรงกับเผยไป๋ชวนยืนประจันหน้ากัน เผยไป๋ชวนเอามือไพล่หลัง แววตาเร้นลับ “กู้เฉินหรง วรยุทธ์ของเจ้าสูงกว่าที่ข้าคิด ก่อนหน้านี้เจ้ารอดตัวไปได้ เวลานี้ข้าเจอเจ้า เจ้าเตรียมตัวตายได้แล้ว!”
กู้เฉินหรงสีหน้าผ่อนคลาย ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย มองหน้าเผยไป๋ชวนยิ้มๆ “จ้าวหุบเผย ก่อนลงมือต้องคิดให้ดี ถ้าข้าตายจริงๆ คนตระกูลเผยคงไม่รอดแน่ ท่านยอมเป็นเบี้ยในมือซิ่นอ๋องหรือ? วันใดวันหนึ่งพอไม่มีประโยชน์ ซิ่นอ๋องคงไม่ปล่อยคนตระกูลเผยแน่”
เผยไป๋ชวนตะลึง นึกไม่ถึงว่ากู้เฉินหรงจะรู้เรื่องเหล่านี้ ในเมื่อรู้แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะปิดบัง เผยไป๋ชวนสีหน้าเย็นชา “ราชนัดดา ข้าไม่อาจเอาคนตระกูลเผยมาเสี่ยง ขออภัย”
“เจ้าไม่มีทางเลือกอื่น จ้าวหุบเผย ท่านปู่หาทางมาตามหาข้า พระองค์ทรงละอายใจต่อข้า ข้าเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตจากการก่อกบฏครั้งนั้น ไม่มีคำพูดของใครมีความหมายมากกว่าของข้า
มีแต่ข้าเท่านั้นที่สามารถทูลแนะให้ท่านปู่ยกเลิกคำสั่ง ช่วยชีวิตคนตระกูลเผยของเจ้า การฆ่าข้าไม่เป็นผลดีต่อท่านแม้แต่น้อย
จ้าวหุบเผยจะปลีกตัวออกจากวงการนักเลง ควรรู้ว่าซิ่นอ๋องเป็นคนอย่างไร เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว ความโหดเ**้ยมของซิ่นอ๋องยิ่งรุนแรงมากขึ้น คงไม่อาจหวังว่าจู่ๆ เขาจะมีใจเมตตา”
เผยไป๋ชวนสีหน้าเครียดไม่พูดไม่จา เขารู้ว่าคำพูดของกู้เฉินหรงมีเหตุผล เวลานี้มีแต่กู้เฉินหรงเท่านั้นที่สามารถทูลเตือนฮ่องเต้ได้ ตนเองฟังคำสั่งจากซิ่นอ๋อง ช่วยแก้วิกฤติให้คนตระกูลเผยได้ชั่วคราว แต่ต่อไปก็จะกลายเป็นเบี้ยของซิ่นอ๋อง ซิ่นอ๋องคงใช้คนตระกูลเผยมาควบคุมเขาอย่างแน่นหนา
เขาไม่ยอมเป็นเบี้ยของซิ่นอ๋องแน่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่หนีไป
เวลานี้จะร่วมมือกับกู้เฉินหรงหรือไม่อยู่ที่ว่าเขาจะกล้าเสี่ยงหรือไม่ หากกู้เฉินหรงไม่ช่วยคนตระกูลเผย คนตระกูลเผยคงแย่แน่
“เจ้าหุบเผย เจ้าเคยคบหาจิ่วซือ ข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้า แต่อยากร่วมมือกับเจ้า ข้าสัญญากับเจ้าได้ ขอแต่ให้ข้ายังมีชีวิตอยู่ คนตระกูลเผยจะปลอดภัย ไม่มีใครทำร้ายคนตระกูลเผยได้ จ้าวหุบเผย เจ้ากล้าเสี่ยงหรือไม่”
กู้เฉินหรงถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
