ตอนที่ 296 กู้เฝิ่นไต้สิ้นลม
ซูเหลียงอินส่งเสียงคุยจ้อตลอดทาง “กุ้ยเฟย คิดไว้หรือยังว่าจะอธิษฐานอะไรดี”
กู้ชิงเฉิงนิ่งเงียบ ใช่สิ นางจะอธิษฐานอะไรดีหนอ จู่ๆ ก็นึกถึงเฟิ่งอวิ๋นหล่าง ถ้าคำอธิษฐานเป็นจริง นางก็อยากให้เฟิ่งอวิ๋นหล่างมาหานางน้อยลง นางไม่ชอบเฟิ่งอวิ๋นหล่าง ไม่ชอบสักนิด
แต่เฟิ่งอวิ๋นหล่างกลับมาหาทุกวัน แม้นางไม่ต้องถวายการรับใช้ แต่เฟิ่งอวิ๋นหล่างก็ยังมาเสวยร่วมกับนางทุกเย็น พระองค์เป็นฮ่องเต้ นางไม่อาจปฏิเสธได้ เวลานี้ยังดีที่มีซูเหลียงอินอยู่ด้วย
พระสนมวังในมีมากมาย นางเย็นชาต่อเฟิ่งอวิ๋นหล่างอย่างชัดเจน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิ่งอวิ๋นหล่างจึงเสด็จมาหานางไม่ละเว้น ทั้งๆ ที่ฮ่องเต้มีพระสนมมากมาย
“กุ้ยเฟย คิดอะไรอยู่ คำอธิษฐานต้องคิดนานอย่างนี้หรือ”
“ข้าไม่อธิษฐาน” กู้ชิงเฉิงหัวเราะ “เจ้าเล่า เจ้าอธิษฐานอะไร”
“ข้าอยากให้พี่สาวอยู่รอดปลอดภัย วันหลังได้แต่งงานกับพี่รองอย่างราบรื่น”
“เจ้าไม่อธิษฐานให้ตัวเองหรือ”
ซูเหลียงอินหัวเราะ “ข้าไม่มีความปรารถนาอะไร พี่สาวทำเพื่อข้ากับพี่ชายมากเหลือเกิน และลำบากมามาก ความปรารถนาของข้าก็คือให้พี่สาวมีความสุข”
“มิน่าจิ่วซือถึงได้รักเจ้า”
ทั้งสองเดินพลางพูดคุยกัน พอมาถึงริมทะเลสาบ ด้านนี้ไม่มีคนจริงๆ
ซูเหลียงอินนั่งบนพื้น มองเห็นกระทงจำนวนมากลอยห่างออกไปไม่ไกล ในกระทงจุดเทียนไขไว้ ทั่วผิวน้ำเต็มไปด้วยกระทงหลากหลายรูปแบบ นางพูดด้วยความตื่นเต้น “โห…สวยจริงๆ ”
กู้ชิงเฉิงนั่งยองๆ ข้างซูเหลียงอิน วางกระทงในมือลงในน้ำ ซูเหลียงอินชี้ออกไปไม่ไกล “กุ้ยเฟย ข้าจะไปลอยที่โน่น”
กู้ชิงเฉิงพยักหน้า ไม่ได้ห้ามซูเหลียงอิน ซูเหลียงอินไปที่มุมหนึ่งตามลำพัง
ตอนที่ทั้งสองออกมามีนางกำนัลติดตามเพียงสองคน ขณะที่กู้ชิงเฉิงลอยกระทงเสร็จ จู่ๆ ก็เห็นเงาสะท้อนในน้ำของคนคนหนึ่ง นางตกใจ เป็นเงาของกู้เฝิ่นไต้
กู้ชิงเฉิงรีบหันหลังไป เห็นกู้เฝิ่นไต้ สาวใช้ที่ติดตามสองคนไม่รู้ว่าล้มลงที่พื้นตั้งแต่เมื่อไร กู้ชิงเฉิงไม่ทันร้องเรียกให้คนช่วย ไม้กระบองในมือกู้เฝิ่นไต้ก็ฟาดเข้าใส่หน้าผากของกู้ชิงเฉิง กู้ชิงเฉิงล้มลงกับพื้นสลบทันที
กู้เฝิ่นไต้รู้ว่ากู้ชิงเฉิงยังไม่ตาย นางจ้องมองกู้ชิงเฉิงที่พื้นอย่างอำมหิต “เจ้าสมควรตายนานแล้ว กู้ชิงเฉิง ทั้งหมดนี้เป็นของข้า ข้าไม่มีวันให้เจ้าแย่งคืนไป ถึงตายข้าก็จะเป็นฮองเฮา”
กู้เฝิ่นไต้พูดจบก็เตรียมจะฟาดเข้าใส่อีก ซูเหลียงอินอยู่ไกลออกไปเห็นเหตุการณ์ รีบทิ้งกระทงในมือทะยานเข้ามา กระโจนเข้าใส่กู้เฝิ่นไต้ล้มลงกับพื้น
นางพยายามแย่งกระบองในมือของกู้เฝิ่นไต้ กู้เฝิ่นไต้นึกไม่ถึงว่าซูเหลียงอินก็อยู่ที่นี่ด้วย ก่อนหน้านี้ซูเหลียงอินนั่งห่างออกไป มีหญ้าบังไว้ นางจึงไม่ได้สังเกตเห็นซูเหลียงอิน
ซูเหลียงอินตัวเล็กกว่ากู้เฝิ่นไต้ พยายามออกแรงเต็มที่ ทั้งสองกลิ้งลงกับพื้นตบตีกัน
ซูเหลียงอินเตรียมตะโกน กู้เฝิ่นไต้อุดปากซูเหลียงอินไว้แน่น ซูเหลียงอินรู้สึกหายใจไม่ออก มือของนางคลำเจอหินก้อนหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาทุบที่หน้าผากกู้เฝิ่นไต้จนถูกจุดสำคัญของกู้เฝิ่นไต้พอดี กู้เฝิ่นไต้แน่นิ่งทันที ซูเหลียงอินผลักร่างกู้เฝิ่นไต้ซึ่งทับอยู่บนตัวนาง เห็นเสื้อผ้าของตัวเองมีเลือด
ซูเหลียงอินสีหน้าหวาดกลัว มือทั้งสองสั่น นางฆ่าคนหรือนี่
นางยื่นมือที่สั่นเทิ้มไปทดสอบลมหายใจของกู้เฝิ่นไต้ เนื้อตัวเกร็งไปหมด กู้เฝิ่นไต้สิ้นลมแล้ว
——
ตอนที่ 297 ต้องจ่ายค่าตอบแทน
นางตายแล้ว
พอรู้อย่างนี้ ซูเหลียงอินก็ตกใจจนมือสั่น นางไม่คิดจะฆ่าคน และไม่เคยฆ่าใครมาก่อน แม้นางไม่ชอบกู้เฝิ่นไต้ รู้สึกว่ากู้เฝิ่นไต้ทำเกินไป แต่การลงมือฆ่าคน นางไม่เคยคิดมาก่อน
ซูเหลียงอินทรุดนั่งลงกับพื้น สีหน้าซีดขาว เห็นหน้าผากกู้ชิงเฉิงมีเลือดไหล ก็รีบตะกายไปอยู่ข้างๆ กู้ชิงเฉิง เขย่าตัวกู้ชิงเฉิง “กุ้ยเฟย ตื่นเถอะ ตื่นเร็วเข้า!”
กู้ชิงเฉิงสลบไป จึงไม่มีปฏิกิริยา
พอถึงตอนนี้จู่ๆ ซูเหลียงอินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าสับสน นางผุดลุกขึ้น เห็นเฟิ่งหลิงอวี่พาคนเข้ามา เห็นมือของซูเหลียงอินและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าตื่นตระหนก ที่พื้นมีกู้เฝิ่นไต้กับกู้ชิงเฉิงนอนอยู่ หน้าผากของกู้เฝิ่นไต้เป็นรอยยุบมีเลือดออก
เฟิ่งหลิงอวี่ดวงตาฉายแววตกใจแวบหนึ่ง เกิดอะไรขึ้นแน่ กู้เฝิ่นไต้ตายแล้วหรือ
เฟิ่งหลิงอวี่รู้จักซูเหลียงอิน เห็นนางสีหน้าท่าทางตื่นตระหนก ก็นึกขึ้นได้ รีบออกคำสั่งเสียงเครียด “มานี่ จับนางไป บังอาจทำร้ายฮองเฮากับกุ้ยเฟย”
“ข้าไม่ได้ทำ ข้า…” ซูเหลียงอินรีบอธิบาย แต่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร กู้เฝิ่นไต้ถูกนางฆ่าจริงๆ เรื่องนี้นางปฏิเสธไม่ได้
“ในนี้มีคนเดียวที่มีสติ เจ้าผมยุ่ง เสื้อผ้าฉีกขาด มีเลือดที่มือกับเสื้อผ้า เมื่อครู่มีการตบตีกันแน่ ไม่ใช่เจ้า แล้วเป็นใคร พาตัวไป”
เฟิ่งหลิงอวี่พูดจบ ก็มีนางกำนัลเข้ามาพาตัวซูเหลียงอินไป
ซูเหลียงอินไม่ขัดขืน รู้ตัวว่าแย่แล้ว นางทำผิดฐานฆ่าคนตาย และฆ่าฮองเฮาองค์ปัจจุบัน แม้กู้เฝิ่นไต้จะถูกกักบริเวณ แต่ก็ยังเป็นฮองเฮาแคว้นเว่ย
เฟิ่งหลิงอวี่เข้าไปทดสอบลมหายใจของกู้เฝิ่นไต้ สีหน้าตกใจ กู้เฝิ่นไต้ตายจริงๆ
จากนั้นก็เตรียมจะไปทดสอบลมหายใจกู้ชิงเฉิง เฟิ่งอวิ๋นหล่างทรงได้ข่าวก็เสด็จมา ทอดพระเนตรเห็นกู้ชิงเฉิงที่พื้น สีพระพักตร์ตึงเครียด ทรงอุ้มกู้ชิงเฉิงออกไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ทอดพระเนตรกู้เฝิ่นไต้แม้แต่แวบเดียว ราวกับว่าไม่เห็นนาง
เฟิ่งหลิงอวี่ก้มลงมองกู้เฝิ่นไต้ สีหน้าสงสาร “เจ้ายังสาวก็ตายแล้ว ถือว่าเป็นฮองเฮามาตลอดชีวิต กู้เฝิ่นไต้ เจ้าสงบใจเถิด ชาตินี้เจ้าไม่มีความหวังแล้ว ฮ่องเต้ไม่ให้อภัยเจ้า เจ้าไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป”
ก่อนหน้านี้กู้เฝิ่นไต้เขียนจดหมายให้คนเอามาให้นาง เฟิ่งหลิงอวี่ได้ช่วยเหลือกู้เฝิ่นไต้ ไม่ใช่เพราะความผูกพันระหว่างนางกับกู้เฝิ่นไต้ แต่เพราะซูจิ่วซือกับกู้ชิงเฉิงสนิทสนมกันมาก
ก่อนหน้านี้ซูจิ่วซือรับโทษแทนกู้ชิงเฉิง นางต้องการแก้แค้นซูจิ่วซือ เพราะซูจิ่วซือแย่งคู่หมั้นของนาง จนกระทั่งบัดนี้กู้เฉินหรงก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ไม่ได้ข่าวคราวเลย ช่วงนี้ซูจิ่วซือก็ออกไปจากเมืองหลวง ทำให้นางสงสัยว่าซูจิ่วซือจะไปหากู้เฉินหรง
เฟิ่งหลิงอวี่แค้นซูจิ่วซือมาก นางรู้สึกสังหรณ์ใจ กู้เฉินหรงคงไม่กลับมาอีก นางจึงอยากช่วยกู้เฝิ่นไต้ เป็นการเตือนซูจิ่วซือ
นึกไม่ถึงว่ากู้เฝิ่นไต้จะตายจริงๆ ถ้าเดาไม่ผิด คงเป็นซูเหลียงอินที่ฆ่ากู้เฝิ่นไต้
อย่างนี้ก็ดี ซูเหลียงอินเป็นน้องสาวแท้ๆ ของซูจิ่วซือ ฆ่าฮองเฮาองค์ปัจจุบัน นางก็อยากเห็นว่าซูจิ่วซือจะปกป้องน้องสาวอย่างไร นี่เป็นจุดจบของซูจิ่วซือที่มาแย่งผู้ชายของนาง
ซูจิ่วซือ รีบกลับมาเร็วหน่อย ไม่อย่างนั้นน้องสาวสุดที่รักของเจ้าจะไม่รอดชีวิต
พอคิดได้อย่างนี้ มุมปากของเฟิ่งหลิงอวี่ก็ผุดรอยยิ้มอำมหิต เมื่อจะแย่งผู้ชายของนาง ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสาสม!
