ตอนที่ 326 ซูหลิ่ว เจ้ากลับมาแล้ว
พอถึงตอนนี้ซูเหมยก็เชื่อแล้วว่าเด็กสาวตรงหน้าคือซูหลิ่ว เพราะนางรู้เรื่องราวมากมาย คนอื่นไม่อาจรู้ชัดเจนอย่างนี้ รู้กระทั่งว่าก่อนตายซูหลิ่วพูดอย่างไรบ้าง
“ข้าเคยบอกว่ากู้เหยี่ยนไม่ใช่สามีข้าอีกต่อไป ข้ายังบอกกับเจ้าว่าสักวันเด็กจะโตขึ้น ย่อมรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นครั้งนั้น เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าพวกเขาถือเจ้าเป็นแม่ หลายปีมานี้เจ้าทำกับพวกเขาอย่างไร ในใจเจ้าคงรู้ดี ซูเหมย วันเวลาดีๆ ของเจ้าหมดแล้ว”
“เจ้าจะทำอะไรข้าได้ ยี่สิบปีก่อนข้าวางยาพิษฆ่าเจ้าได้ เวลานี้ก็ทำได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนหรือผีก็ต้องตายด้วยน้ำมือข้า”
ทันทีที่ซูเหมยพูดจบ ประตูห้องพิเศษก็ถูกผลักเปิดออก กู้เหยี่ยนเดินสีหน้ากร้าวเข้ามา เขาถลึงตามองซูเหมยอย่างเคียดแค้น “เจ้าเป็นคนทำจริงๆ”
ซูเหมยคาดไม่ถึงว่ากู้เหยี่ยนก็อยู่ที่นี่ นางอยากลุกขึ้นยืน แต่แข้งขาไม่มีแรงขึ้นมาทันที มองดูกู้เหยี่ยนอย่างตื่นตระหนก ร้อนใจอยากพูดแก้ตัว “พี่เหยี่ยน ไม่ใช่นะ ข้า…”
กู้เหยี่ยนไม่มองซูเหมย ราวกับว่าถ้ามองจะทำให้ดวงตาแปดเปื้อน แต่กลับจ้องมองที่ซูจิ่วซือ ทั้งตื่นเต้นดีใจ “ซูหลิ่ว เจ้ากลับมาแล้ว”
ซูจิ่วซือไม่หวั่นไหว นางถอยสองสามก้าว แววตาเฉยชา ราวกับว่าสำหรับนางแล้วกู้เหยี่ยนเป็นเพียงคนแปลกหน้า “ข้าจะไปแล้ว เพียงแต่ยังมีเรื่องคาใจ จึงตั้งใจกลับมาจัดการเรื่องที่คาใจอยู่”
“ขอโทษด้วย ซูหลิ่ว ตอนนั้นข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษ”
กู้เหยี่ยนเสียใจมาก หวนคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด ก็ยิ่งรู้สึกอยากขอโทษซูหลิ่ว เขาไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้ซูเหมยเป็นคนจัดการ เขาถูกซูเหมยหลอก จึงเสียใจที่ทำต่อซูหลิ่วอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เจอผู้หญิงที่ดีที่สุด เขากลับไม่เห็นคุณค่า จนเสียนางไป ทำให้นางตายด้วยความคับแค้น
“เจ้าไม่ต้องขอโทษข้า พูดขอโทษมากกว่านี้ ข้าก็ไม่ให้อภัยเจ้า กู้เหยี่ยน ระหว่างเจ้ากับข้าตัดขาดจากกันเด็ดขาดแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดถึงข้า ข้าเพียงแต่หวังว่าต่อไปเจ้าจะดูแลหลียวนกับชิงเฉิงให้ดี เรื่องในอดีตข้าไม่อยากเอ่ยถึงอีก และไม่อยากฟังด้วย”
ซูจิ่วซือปล่อยวางกู้เหยี่ยนแล้วจริงๆ เวลานี้สำหรับนางแล้วกู้เหยี่ยนเป็นเพียงคนแปลกหน้า นางไม่เคียดแค้นกู้เหยี่ยน แต่ก็ไม่ยกโทษให้ เรื่องราวต่างๆ ระหว่างนางกับเขาจบสิ้นแล้ว นางปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ
ผลที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องที่กู้เหยี่ยนคาดไว้แล้ว เรื่องที่เขาทรยศนางเป็นความจริงที่ไม่อาจโต้แย้ง
เขาเพียงแต่นึกเสียใจ เสียใจที่เมื่อก่อนไม่ได้ดูแลซูหลิ่วให้ดี บัดนี้ได้เห็นหน้าซูหลิ่วอีกครั้ง เขาก็พอใจแล้ว อย่างน้อยก็มีโอกาสขอโทษต่อหน้านาง
ซูจิ่วซือไม่มองกู้เหยี่ยน นางเดินมาตรงหน้าซูเหมยซึ่งยังคงตกตะลึง ชูมือขึ้นแล้วตบหน้าซูเหมย ดูเหมือนซูจิ่วซือจะออกแรงตบสุดกำลัง หน้าซูเหมยจึงมีรอยนิ้วสีแดงห้านิ้วผุดขึ้นทันที แก้มข้างหนึ่งบวมเป่ง
ซูเหมยเซถลาล้มลงกับพื้น มีเลือดแดงสดไหลออกมาจากมุมปาก
ซูจิ่วซือก้มลงมองซูเหมย “เจ้าติดหนี้ข้า ข้าอยากตบเจ้านานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาส วันนี้ข้าคืนให้เจ้า”
“เจ้า…ซูหลิ่ว เจ้าตบข้าแล้วจะอย่างไร เจ้าตายไปแล้ว ไม่อาจฟื้นชีวิตได้ อย่างมากข้าก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าในนรก แต่ถึงอย่างไรข้าก็มีชีวิตอยู่มากกว่าเจ้ายี่สิบปี”
ซูเหมยรู้ว่ากู้เหยี่ยนไม่ช่วยนางแน่ นางรู้สึกใจหาย พอถึงตอนนี้จึงไม่กลัวตายแล้ว นางยิ้มเยาะซูจิ่วซือ
ซูจิ่วซือนั่งลง มองซูเหมยอย่างเย็นชา “เจ้าคิดผิดแล้ว เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่เป็นเพื่อนข้า”
——
ตอนที่ 327 ฆ่าซูเหมยด้วยมือตัวเอง
นางฟื้นชีพนานแล้ว ถึงซูเหมยตายไปก็หานางไม่เจอ ซูเหมยอายุยืนกว่าซูหลิ่วยี่สิบปีก็จริง แต่หลังจากนั้นซูหลิ่วมีชีวิตต่อในร่างซูจิ่วซือ จึงมีเวลาอยู่ในโลกนี้นานกว่าซูเหมยมาก
ซูจิ่วซือไม่อยากพูดไร้สาระกับซูเหมยอีก ที่ควรพูดก็พูดพอสมควรแล้ว นางล้วงมีดสั้นที่เตรียมไว้ออกจากอกเสื้อ แทงเข้าที่อกซูเหมยอย่างสุดแรง
ซูเหมยคาดไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะฆ่านางต่อหน้าผู้คน นางเบิ่งตากว้าง “เจ้า…เจ้า…”
เลือดสีแดงสดกระเซ็นถูกใบหน้าซูจิ่วซือ สีหน้าซูจิ่วซือไร้ความรู้สึก อำมหิตและสงบนิ่ง พอแน่ใจว่ามีดปักเข้าที่อกซูเหมยจนมิดด้ามจึงคลายมือออก หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดใบหน้าและมือ “นี่คือเหตุผลที่ข้ามาพบเจ้าวันนี้ ข้าต้องการส่งเจ้าไปนรกด้วยตัวเอง”
ร่างซูเหมยอาบเลือดแดงฉาน นางดิ้นรนอยากลุกขึ้นแต่ไม่มีเรี่ยวแรง ได้แต่ชำเลืองมองกู้เหยี่ยนซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่มีท่าทีว่าจะเดินมาหา ไม่แม้แต่จะร้องห้าม ได้แต่มองนางตายด้วยน้ำมือซูหลิ่วอย่างเย็นชา
กู้เหยี่ยน เจ้าใจร้ายจริงๆ เป็นผัวเมียกันยี่สิบปี เจ้ากลับอำมหิตไร้น้ำใจกับข้าอย่างนี้
ซูจิ่วซือลุกขึ้น เก็บผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือด นางแทงถูกจุดสำคัญ ซูเหมยไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้ การแทงครั้งนี้เป็นการบอกลาซูหลิ่วอย่างสิ้นเชิง
นับจากนี้ไปนางจะลืมความทรงจำของซูหลิ่ว เป็นซูจิ่วซืออย่างแท้จริง ถึงตอนนี้ซูหลิ่วบรรลุความปรารถนาแล้ว
นางไม่หันไปมองซูเหมยบนพื้นอีก เตรียมไปจากห้อง เรื่องที่เหลือปล่อยให้กู้เหยี่ยนจัดการ ขณะที่เดินเฉียดกู้เหยี่ยน จู่ๆ กู้เหยี่ยนก็ยื่นมือมาคว้าข้อมือซูจิ่วซือ “เจ้าจะไปไหน”
“แน่นอนว่าไปยังที่ที่ข้าควรจะไป กู้เหยี่ยน ยี่สิบปีก่อนข้าตายไปแล้ว โลกนี้ไม่มีซูหลิ่วอีกต่อไป บัดนี้ข้าสมใจแล้ว ซูหลิ่วจะไม่ปรากฏตัวอีก เจ้าลืมซูหลิ่วเถอะ นางไม่อยากให้เจ้าจำ กู้เหยี่ยน ปล่อยมือ”
กู้เหยี่ยนรู้ว่าถ้าครั้งนี้ปล่อยมือ ต่อไปเขาจะไม่พบซูหลิ่วอีก เขาไม่อยากปล่อยมือ แต่ก็ไม่มีหน้าจะขอให้นางอยู่ต่อ และไม่กล้าขอให้นางยกโทษ
“ปล่อยมือ”
น้ำเสียงซูจิ่วซือกร้าวขึ้น ทำให้ผิดหวังไปแล้วไม่อาจแก้ไขได้ ระหว่างนางกับกู้เหยี่ยนเป็นไปไม่ได้แล้ว
ในที่สุดกู้เหยี่ยนก็คลายมือ ซูจิ่วซือออกไปจากห้อง
ซูเหมยนอนที่พื้น นางรู้สึกเวียนศีรษะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงก้าวเดิน พอเงยหน้าขึ้น ก็พบว่ากู้เหยี่ยนเดินมาอยู่ข้างๆ
กู้เหยี่ยนนั่งลง มองดูซูเหมยอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นคนทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าไม่มีเจ้า ข้าย่อมไม่เสียซูหลิ่วไป”
ซูเหมยอยากหัวเราะ แต่เจ็บที่หน้าอกมาก ถึงตอนนี้นางสิ้นหวังต่อกู้เหยี่ยนอย่างสิ้นเชิง อาศัยแรงเฮือกสุดท้ายยิ้มหยัน “ถ้าไม่มีข้า ก็ยังมีคนอื่น กู้เหยี่ยน ทำไมเจ้าถึงโทษข้า ข้าไม่ได้บังคับเจ้าให้อยู่กับข้า ถ้าเจ้าไม่มีความคิดอย่างนั้น ข้าจะหลอกเจ้าได้หรือ
กู้เหยี่ยน ข้ายอมรับ ข้าอิจฉาซูหลิ่วมาตั้งแต่เล็ก นางดีทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรก็เหนือกว่าข้า ถ้ามีนางอยู่ ก็ไม่มีใครสนใจข้า แล้วเจ้าล่ะ
เจ้าเกิดในครอบครัวต่ำต้อย รู้สึกน้อยใจในชาติกำเนิดตัวเองอย่างเข้ากระดูก เจ้ารู้สึกว่าซูหลิ่วไม่เข้าใจเจ้า รู้สึกว่านางโดดเด่นเกินไป จึงอยากกดนางลงไป ข้อนี้เจ้าคงไม่กล้ายอมรับ
ต่อมานางยอมให้เจ้ากดลงไป พอนางตายแล้ว เจ้ากลับรู้สึกผิด หวนนึกถึงความดีของนาง ลืมนางไม่ลง เจ้าคิดว่าซูหลิ่วยังจะรับน้ำใจของเจ้าหรือ”
