หวนแค้นชะตารัก – ตอนที่ 378 พักห้องเดียวกัน / ตอนที่ 379 ข้าปากหวานกับเจ้าเสมอ

ตอนที่ 378 พักห้องเดียวกัน

“อ้อ…” ฟู่เฉินหรงลากเสียงยาว “จิ่วเอ๋อร์หมายความว่าพอแต่งงานแล้วข้าก็ทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง งั้นข้าก็ต้องรีบแต่งงานกับเจ้าให้เร็วที่สุด!”

“เหลวไหล”

นอกจากพูดอย่างนี้แล้ว ซูจิ่วซือไม่รู้จะพูดอย่างไร

ฟู่เฉินหรงหัวเราะร่า “เราลงไปเถอะ! วันนี้เจ้าเหนื่อยแล้ว บาดแผลที่หน้าผากก็ต้องทำแผล ข้าทำแผลให้”

“ไม่ต้อง ให้ปิงปิงทำให้”

“เรื่องนี้มอบให้นางทำได้อย่างไร ข้าทำเองดีกว่า”

ฟู่เฉินหรงพูดจบก็ลงจากรถม้าก่อน จากนั้นก็ยื่นมือข้างหนึ่งให้ซูจิ่วซือ พยุงนางลงจากรถม้า

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมนั้น คนรับใช้ในร้านเห็นทั้งสองแต่งตัวสวยหรู จึงรีบเข้ามาต้อนรับ ถามอย่างกระตือรือร้น “นายท่านจะพักหรือไม่”

“พักสองห้อง”

“โอโห นายท่าน โชคไม่ดี วันนี้แขกเต็ม มีเหลือห้องเดียว”

“งั้นก็พักห้องหนึ่ง!”

ไม่รอให้ซูจิ่วซือพูด ฟู่เฉินหรงก็ตอบตกลงแล้ว

ซูจิ่วซือตะลึง รีบแย้ง “เฉินหรง ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เราพักห้องเดียวกันได้อย่างไร ต้องรักษาแบบแผน”

“พักห้องเดียวกันจะเป็นไร ก็แค่นอนเตียงเดียวกันไม่ใช่หรือ ข้านอนที่พื้นก็ได้ อยู่นอกบ้าน อย่าเคร่งครัดแบบแผนเกินไป”

ฟู่เฉินหรงไม่ใส่ใจ เขาอยากอยู่ใกล้ชิดซูจิ่วซือบ้าง แม้อยู่ห้องเดียวกัน เขาก็ไม่ทำอะไรนาง ซูจิ่วซือเป็นผู้หญิงที่ยึดถือแบบแผน ยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาก็ไม่อยากข่มเหงซูจิ่วซือ

เผยปิงปิงลงมาพอดี พอเห็นเผยปิงปิง ซูจิ่วซือก็พูดขึ้น “ปิงปิง คืนนี้ข้านอนห้องเดียวกับเจ้า”

ฟู่เฉินหรงแอบสั่นหัวให้เผยปิงปิง เผยปิงปิงเข้าใจความหมายของฟู่เฉินหรง อยากให้ฟู่เฉินหรงซาบซึ้ง จึงพูดยิ้มๆ “ไม่ได้หรอก ข้านอนดิ้น ชอบกลิ้งไปกลิ้งมา ข้ายังรู้สึกว่าเตียงแคบเกินไป ถ้านอนสองคนคงไม่ได้ ข้ามีธุระ ขอตัวก่อน”

พูดจบเผยปิงปิงก็หายไป ไม่ให้โอกาสซูจิ่วซือพูดต่อ

ซูจิ่วซือถลึงตาใส่ฟู่เฉินหรง เขาทำท่าไม่รู้เรื่องรู้ราว ยื่นมือไปดึงมือนาง “เอาละ จิ่วซือ เจ้าไม่เชื่อถือข้าหรือ ข้าจะนอนพื้นจริงๆ อย่างน้อยข้าก็เป็นคนดีคนหนึ่ง”

“เจ้าไปนอนห้องเดียวกับหลียวน”

ซูจิ่วซือยังอยากหาทางหลีกเลี่ยง นางเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่รักษาแบบแผน ย่อมไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้แน่

ฟู่เฉินหรงพูดขอร้อง “เจ้าไม่รู้ว่าหลียวนนอนอย่างไร เขามีผู้หญิงอยู่เคียงข้ามาตลอด พอหลับเขาอาจจะคิดว่าข้าเป็นผู้หญิงของเขา ถ้ามากอดข้า ข้าคงแย่แน่”

ซูจิ่วซือหัวเราะ “เจ้าอย่าใส่ร้ายหลียวน”

“ข้าพูดความจริง ไม่เชื่อเจ้าถามเขาได้”

“เจ้าต้องรับปากข้า คืนนี้ห้ามทำอะไรเกินเลย ไม่งั้น….”

“ไม่งั้นเจ้าต้องโกรธแน่ ข้ากลัวเจ้าโกรธที่สุด จิ่วซือ ไปเถอะ! ข้าจะทำแผลให้เจ้าก่อน”

ฟู่เฉินหรงดึงมือซูจิ่วซือเข้าไปในห้อง ก่อนเข้าห้องเขาให้ปิงอวิ๋นไปหา**บยา ให้ซูจิ่วซือนั่งบนเตียง เขาคุกเข่าที่พื้นทำแผลให้ซูจิ่วซือ

ฟู่เฉินหรงกลัวว่าซูจิ่วซือจะเจ็บ จึงทำอย่างเบามือ ถอดผ้าพันแผลเบาๆ พอเห็นแผลลึกมาก ฟู่เฉินหรงก็เป็นห่วง “กระแทกอย่างไรถึงเป็นแผลลึกอย่างนี้ เจ้าไปทำอะไรมา”

“ไม่เป็นไรแล้ว”

“วันหลังจะเป็นแผลเป็น” ฟู่เฉินหรงพูดจบก็ทายาให้ “จิ่วซือ อย่าวู่วาม อย่าทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีก เห็นเจ้าเจ็บ ข้าก็เจ็บด้วย”

ตอนที่ 379 ข้าปากหวานกับเจ้าเสมอ

“เจ้าเจ็บตรงไหน”

ฟู่เฉินหรงจับมือซูจิ่วซือมาแนบอก “เจ็บที่หัวใจ”

หัวใจของซูจิ่วซือเหมือนถูกของหนักกระแทก หัวใจนางเต้นรัวทันที รีบดึงมือกลับ ก้มหน้าลง ไม่ให้ฟู่เฉินหรงเห็นความผิดปกติ

ฟู่เฉินหรงไม่ทันสังเกตความผิดปกติของซูจิ่วซือ ได้แต่ใส่ยาให้ซูจิ่วซืออย่างตั้งอกตั้งใจ หลังจากพันแผลแล้ว จู่ๆ ฟู่เฉินหรงก็จับเท้าของซูจิ่วซือ ถอดรองเท้าให้นาง

การกระทำนี้ทำให้หัวใจของซูจิ่วซืออ่อนไหว เสียงพูดก็อ่อนโยนลง “เป็นรัชทายาทแต่มาถอดรองเท้าให้คนอื่นได้หรือ”

“เบื้องหน้าเจ้า ข้ายังคงเป็นเฉินหรงคนเดิม”

พูดจบ ฟู่เฉินหรงก็ประคองซูจิ่วซือให้นอนลง แล้วห่มผ้าให้

จากนั้นเขาก็หอบฟูกอีกผืนหนึ่งลงไปปูข้างเตียง แล้วนอนลงไป

“จิ่วซือ ดึกแล้ว นอนพักก่อน ข้าจะเฝ้าเจ้า ข้าเองก็สบายใจแล้ว”

ซูจิ่วซือทำเหมือนถามอย่างไม่ตั้งใจ “เฟิงชิงสุ่ยสวยไหม”

นางรู้ว่าฟู่เฉินหรงคงเห็นเฟิงชิงสุ่ยแล้ว

ฟู่เฉินหรงหาว “เฟิงชิงสุ่ยหรือ ไม่สวยเท่าเจ้า ข้าเองก็ไม่ได้ดูละเอียด ในเมื่อนางไม่ใช่คนที่ข้าชอบ หน้าตาเป็นอย่างไรจึงไม่เกี่ยวกับข้า จิ่วซือ เจ้ารู้ไว้ว่า ข้าใส่ใจแต่เรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าเท่านั้น”

“” เจ้าช่างปากหวานมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ข้าปากหวานกับเจ้าเสมอ”

ซูจิ่วซือหัวเราะ เห็นฟู่เฉินหรงนอนที่พื้น ในใจรู้สึกพอใจมาก พอนึกถึงว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาไปตลอด ก็รู้สึกมีความหวัง

ตอนอยู่กับกู้เหยี่ยนใหม่ๆ นางก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้ นางกับกู้เหยี่ยนเกรงใจกัน นางนึกว่านั่นคือความเป็นสามีภรรยาที่ดีที่สุด

เวลานี้พอรู้จักฟู่เฉินหรงจึงรู้ว่า นางกับกู้เหยี่ยนมีช่องว่างที่ไม่อาจข้ามได้ ซึ่งก็คือความรู้สึกต้อยต่ำที่อยู่ลึกเข้าไปในใจของกู้เหยี่ยน ส่วนนางเองไม่เคยสังเกตเห็น คิดว่าอย่างนี้ก็ดีแล้ว

ฟู่เฉินหรงยอมรับนาง ชื่นชมนาง บอกนางอย่างไม่ปิดบังว่า เขารักนางมาก ทำให้นางมั่นใจ และมั่นคงเสมอ และโดยไม่รู้ตัว เขาก็กลายเป็นผู้ค้ำจุนจิตใจของนาง

จงมั่วเจียงพูดเรื่องกำไลให้นางฟัง แต่นางไม่คิดจะถามฟู่เฉินหรงเรื่องนี้ ฟู่เฉินหรงคิดอย่างไรกับนาง นางรู้ดี ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาบอก

เมื่อก่อนนางขาดสติ ครั้งนี้นางมีสติชัดเจน ตั้งแต่ต้นจนจบนางมีสติเสมอ ไม่ได้คาดหวัง แต่ฟู่เฉินหรงทำให้หัวใจนางอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

“เฉินหรง ข้าพบของยืนยันตัวลูกสาวตระกูลมู่แล้ว”

ซูจิ่วซือไม่ง่วงนอน จึงคุยเรื่องจริงจังกับฟู่เฉินหรง

จากนั้นนางควรหาทางไปพบครอบครัวตระกูลมู่ แค่พบจี้หยกยังไม่พอ

เวลานี้นางมีปัญหาเรื่องปานรูปผีเสื้อ ปานนี้ทำเลียนแบบยาก นางไม่เคยเห็นลูกสาวตระกูลมู่ ไม่รู้ตำแหน่งและรูปร่างของปาน คนตระกูลมู่รู้ การแอบอ้างแทบเป็นไปไม่ได้

เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย นางจึงควรทำให้ไหล่ซ้ายมีแผลเป็นปกปิดปาน เรื่องนี้นางบอกฟู่เฉินหรงไม่ได้ เพราะเขาคงไม่ให้นางทำแน่

พอนางพูดถึงลูกสาวตระกูลมู่ ฟู่เฉินหรงก็เข้าใจความหมายของนางทันที “เป็นความคิดที่ดี เดิมทีข้าไปหาโจวเทารองเจ้ากรมคลัง เขามีลูกสาวที่ปัญญาอ่อนมาตั้งแต่เล็ก ข้าจะให้เจ้าใช้ฐานะของนาง จิ่วซือ เจ้าพบของยืนยันตัวลูกสาวตระกูลมู่ได้อย่างไร”