ตอนที่ 418 เปิดตัวอย่างเป็นทางการ
นางยิ้มให้คนในกระจก เย็นนี้นางจะก้าวไปหาผู้คนอย่างเป็นทางการ เป็นเรื่องสำคัญมาก
เผยปิงปิงมาดูซูจิ่วซือแต่งตัวว่าเรียบร้อยหรือไม่ พอเห็นซูจิ่วซือก็พูดชม “เจ้าแต่งตัวดีๆ ก็สวยปานนี้ สวยจนหยุดมองไม่ได้”
“เจ้าสวยกว่า”
ซูจิ่วซือพูดจากใจจริง นางรู้สึกว่าเผยปิงปิงเป็นคนสวย
“เราสองคนเป็นคนสวย เย็นนี้เจ้าเป็นนางเอก ข้าไม่แย่งบทเจ้า”
เผยปิงปิงในชุดสีแดงนั่งที่หน้าตู้กระจก เอามือท้าวคาง กระพริบตามองซูจิ่วซือ “ตอนที่ข้าเพิ่งรู้จัdเจ้า ไม่คิดว่าจะได้เป็นเพื่อนกับเจ้า
เวลานั้นข้าอยากแต่งงานกับฟู่เฉินหรง แต่พอเห็นเจ้าข้าไม่ได้เกลียดเจ้า เวลานี้ข้าคิดไม่ออกว่าทำไมเวลานั้นจึงชอบฟู่เฉินหรง”
“เสียใจที่ชอบเฉินหรงหรือ” ซูจิ่วซือนั่งตัวตรง ปล่อยให้สาวใช้ทำผม ย้อนถาม
เผยปิงปิงสั่นหัว “ไม่ใช่เสียใจ แต่รู้สึกว่าไม่ควรแย่งคนรักของเพื่อน ฟู่เฉินหรงเป็นคนโดดเด่น ข้าหลงเสน่ห์เขา แต่ไม่ถึงขั้นรักเขา ถ้าเขาแต่งงานกับข้าก็ดี ไม่แต่งข้าก็ไม่เสียใจ”
“วันหลังถ้าใครได้แต่งงานกับเจ้านับว่าโชคดี”
นางอยากให้เผยปิงปิงเป็นลูกสะใภ้ แต่เรื่องนี้ไม่อาจบังคับกันได้ อยู่ที่การตัดสินใจของหลียวน
เผยปิงปิงถอนหายใจเบาๆ “คนที่ข้าชอบดูเหมือนเขาไม่ชอบข้า ผู้หญิงอย่างข้าคงไม่มีผู้ชายมาชอบ ผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงสุภาพเรียบร้อยอย่างเจ้า”
“วาสนายังไม่มา ปิงปิง อย่าเพิ่งท้อใจ”
“ใช่สิ วันนี้เป็นวันมงคลของเจ้า ข้าคุยเรื่องนี้กับเจ้าทำไม อ้าว ปิงซิน ปิ่นงอแล้ว”
เผยปิงปิงเบนความสนใจอย่างรวดเร็ว ร้องเตือนปิงซิน
งานเลี้ยงตระกูลมู่จัดตอนเย็น มู่อวิ๋นชางส่งบัตรเชิญไปทั่ว เชิญคนชั้นสูงตระกูลใหญ่ทั้งหมดในตูเฉิง ทั่วบริเวณรอบห้องโถงมีผู้คนนั่งเต็มแล้ว พอตกกลางคืนแขกก็มากันเต็ม กินดื่มกันไม่อั้น
ซูจิ่วซือกิริยาท่าทางเป็นธรรมชาติ ยิ้มน้อยๆ ให้ทุกคน ตามหลังมู่อวิ๋นชางฮูหยินมู่และมู่หย่งต้อนรับแขก เพื่อให้ลูกหลานตระกูลใหญ่ในตูเฉิงรู้จักซูจิ่วซือ
งานเลี้ยงครั้งนี้จัดเพื่อซูจิ่วซือ ความสนใจของผู้คนจึงรวมศูนย์อยู่ที่ซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือประสานสายตากับทุกสายตาที่มองมา ด้วยยิ้มน้อยๆ นางแสดงออกอย่างไม่มีที่ติ ไม่หวาดหวั่น
“คุณหนูมู่สวยจริงๆ”
“เหมือนแม่นางจากตระกูลใหญ่”
“นางโชคดีจริงๆ พลัดหลงไปก็มีตระกูลใหญ่รับเลี้ยง มิน่าตระกูลมู่จึงรับนาง เพราะพานางออกมาแสดงตัวได้”
คนข้างล่างพากันซุบซิบ ซูจิ่วซือก็ได้ยิน แต่ยังคงยิ้ม
ฟู่เฉินหรงก็มา ที่นั่งของเขาอยู่ข้างหน้า สายตาจับจ้องที่ซูจิ่วซือตลอดเวลา ไม่เบนไปที่อื่น เขารู้สึกว่าคืนนี้ซูจิ่วซือสวยเป็นพิเศษ มองอย่างไรก็ไม่อิ่ม
กู้หลียวนนั่งอยู่ข้างฟู่เฉินหรง เขากระแอมเบาๆ “เฉินหรง เจ้าอย่าจ้องมองอย่างนี้ ไม่กลัวคนอื่นรู้หรือว่าเจ้าชอบจิ่วซือ”
“คนอื่นรู้หรือไม่รู้ไม่เกี่ยวกับข้า หลียวน เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าจิ่วซือสวยมาก”
“เจ้าเคยรู้สึกหรือว่านางไม่สวย” กู้หลียวนย้อนถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็ใช่” ฟู่เฉินหรงพยักหน้า ไม่ใส่ใจกู้หลียวนอีก
ตอนที่ 419 แค่โดนลมก็ล้มแล้ว
เวลานี้กู้หลียวนไม่มีใจจะพูดคุยกับฟู่เฉินหรง ความคิดของเขามุ่งไปไม่ไกลนัก เผยปิงปิงกำลังพูดคุยกับมู่หยางอย่างสนุกสนาน พอดีใจ เผยปิงปิงก็หัวเราะร่า ภาพนี้เสียดตากู้หลียวนมาก
ในใจรู้สึกอึดอัด ได้แต่ดื่มเหล้าแก้กลุ้ม
เฟิงชิงสุ่ยมองดูซูจิ่วซือกับฟู่เฉินหรง เห็นฟู่เฉินหรงจ้องมองซูจิ่วซือตลอดเวลา ในใจรู้สึกไม่สบายอย่างมาก คืนนี้ถ้าเกิดเรื่องขึ้นก็ดี ไม่งั้นนางดื่มเหล้าไม่ลงจริงๆ
ฟู่เยว่อี้รู้สึกผ่อนคลาย ดื่มเหล้าอย่างสบายใจ นางไม่รู้สึกอะไรกับซูจิ่วซือ เพียงแต่ถือว่าเป็นคู่ต่อกรเท่านั้น ไม่ได้พบคู่ต่อกรมานาน ความรู้สึกนี้ก็ไม่เลว
นางยกจอกเหล้าขึ้น จิบทีหนึ่ง จูอวี้ซิ่วซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ สีหน้าไม่ดีอย่างชัดเจน “แม่นางชุดแดงคนนั้นก็อยู่ เยว่อี้ แม่นางคนนั้นมาจากไหน เหมือนคนวงการนักเลง”
“ยังสืบไม่ได้ว่ามาจากไหน พี่สะใภ้พูดถูก นางน่าจะเป็นคนวงการนักเลง วรยุทธไม่เลว”
ฟู่เยว่อี้ไม่รู้ว่าจูอวี้ซิ่วคิดอะไรอยู่ และไม่อยากถาม ถ้าซูจิ่วซือสามารถสั่งสอนจูอวี้ซิ่วได้ นางจะดีใจมาก เรื่องอย่างนี้นางไม่อยากออกหน้า
ดวงตาจูอวี้ซิ่วฉายแววดุดันแวบหนึ่ง นางจะให้ซูจิ่วซือรู้ว่าตูเฉิงอยู่ใต้อิทธิพลของใคร มาทำให้นางไม่พอใจไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบแน่
นางเป็นผู้หญิง ไม่มีวิธีรับมือกับฟู่เฉินหรง แต่สามารถสั่งสอนซูจิ่วซือได้ ให้องค์รัชทายาทรู้บ้าง สักวันหนึ่งตูเฉิงต้องเป็นของจวนซิ่นอ๋อง
หลังจากต้อนรับแขกรอบหนึ่งแล้ว แขกที่เหลือก็ไม่จำเป็นแล้ว นางเริ่มเหนื่อย เตรียมกลับไปพักผ่อน
ก่อนไปนางมองไปทางที่นั่งของจูอวี้ซิ่วกับฟู่เยว่อี้แวบหนึ่ง สีหน้าของจูอวี้ซิ่วผ่านเข้ามาในสายตาของนาง ดูแล้วจูอวี้ซิ่วเป็นคนใจแคบ
จูอวี้ซิ่วสังเกตซูจิ่วซืออย่างลับๆ พอเห็นซูจิ่วซือออกไป ก็ลุกตาม
“องค์หญิง ชายา…”
เหม่ยพ่านอยู่ข้างหลังฟู่เยว่อี้กระซิบเบาๆ
“อย่าไปใส่ใจ ให้นางไปหาเรื่องใส่ตัวเถอะ เรานั่งอยู่ที่นี่แหละ” ฟู่เยว่อี้หยิบผลไม้แห้งบนจานเข้าปาก ละเลียดละเลง นางอยากให้พี่สะใภ้คนนี้ได้รับบทเรียน ไม่มีวันออกไปช่วยแน่
เหม่ยพ่านเข้าใจความหมายของฟู่เยว่อี้ จึงไม่ถามต่อ ทำเหมือนไม่รู้
จูอวี้ซิ่วเตรียมการไว้แล้ว เฉี่ยวเชี่ยนสาวใช้ใกล้ชิดพอจะมีวรยุทธอยู่บ้าง
แม้ไม่อาจเทียบกับยอดฝีมือในยุทธภพ แต่สามารถรับมือกับคนสามสี่คนได้ไม่มีปัญหา เห็นซูจิ่วซืออยู่กับสาวใช้คนเดียว เผยปิงปิงไม่ได้อยู่ด้วย จูอวี้ซิ่วจึงวางใจ เฉี่ยวเชี่ยนคนเดียวรับมือได้สบาย
จูอวี้ซิ่วตามมาทันซูจิ่วซือ และขวางซูจิ่วซือไว้ ซูจิ่วซือยิ้มน้อยๆ พยักหน้าให้จูอวี้ซิ่ว “ไม่ทราบว่าชายามีอะไรจะสั่งสอน”
“ยินดีด้วยที่คุณหนูมู่ได้มาอยู่ในตระกูงมู่อย่างราบรื่น ข้ามีของขวัญจะมอบให้คุณหนูมู่ หวังว่าคุณหนูมู่คงจะชอบ”
“ชายาเกรงใจเกินไปแล้ว ข้าหรือจะกล้ารับของขวัญจากชายา”
จูอวี้ซิ่วยิ้มหยัน “นี่เป็นของที่คุณหนูมู่ต้องได้รับ”
พูดยังไม่ทันจบ เฉี่ยวเชี่ยนก็ใช้มือฟาดปิงซินซึ่งอยู่ข้างหลังซูจิ่วซือจนสลบไป ลงมืออย่างรวดเร็ว ปิงซินไม่ทันต่อต้านก็ล้มลงกับพื้น
ซูจิ่วซือแววตาอำมหิต “ชายาหมายความว่าอย่างไร”
จูอวี้ซิ่วสะใจมาก ดวงตาฉายแววดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ได้หมายความว่าอย่างไร แค่อยากมอบของขวัญให้คุณหนูมู่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าสาวใช้ของคุณหนูมู่ไม่ทนไม้ทนมือเลย แค่โดนลมก็ล้มแล้ว ไม่รู้ว่าคุณหนูมู่เป็นอย่างเดียวกันหรือไม่”
