ตอนที่ 434 เผยปิงปิงโกรธจัด
ฟู่เยว่อี้กับชิวซูกางร่มเดินไประยะหนึ่งแล้วขึ้นรถม้าที่จอดริมทาง ฟู่เยว่อี้เอนหลังพิงบนรถม้า แววตาครุ่นคิด ราวกับว่าเด็กสาวร่าเริงน่ารักเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา
ใบหน้าของนางไร้เดียงสา แต่เล่ห์กลล้ำลึก ขัดกับใบหน้าอย่างรุนแรง
คนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมนักจะมองว่านางเป็นเด็กสาวที่ไม่ประสีประสา และนางก็เสแสร้งได้เหมือนจริงๆ ไม่เห็นร่องรอยแม้แต่น้อย
ชิวซูนั่งข้างๆ ฟู่เยว่อี้ ถามด้วยความอยากรู้ “กู้จื่อหยวนจะมาหาองค์หญิงหรือไม่?”
“มาแน่”
ฟู่เยว่อี้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นางเห็นความแค้นในดวงตาของกู้จื่อหยวนอย่างชัดเจน หากเขาแค้นฟู่เฉินหรง เขาต้องมาหานางแน่
นางให้โอกาสกู้จื่อหยวนถึงขั้นนี้แล้ว พอเกิดเหตุการณ์ขึ้นก็โยงไม่ถึงนาง นางไม่เชื่อว่าฟู่เฉินหรงจะตัดใจสังหารกู้จื่อหยวน ละครเรื่องนี้จะไม่สนุกได้อย่างไร?
นางต้องดูละครเรื่องนี้ให้ได้
พอคิดอย่างนี้ มุมปากฟู่เยว่อี้ก็ผุดรอยยิ้มที่สังเกตยาก ดูการต่อสู้ในครอบครัวเป็นเรื่องน่าสนุก
เวลาเดียวกันนั้นกู้หลียวนกำลังอยู่ที่หอชุ่ยหง คุณชายหลิวยังชวนคุณชายอื่นอีกหลายคน ทั้งหมดนั่งดื่มเหล้าเฮฮาโต๊ะเดียวกัน แต่ละคนมีผู้หญิงกอด เขาคนเดียวนั่งดื่มเหล้าแก้กลุ้ม
เมื่อก่อนเวลาเขามาหอนางโลม ทุกครั้งจะร้องเพลงเกี้ยว ดื่มเหล้าเคล้าผู้หญิง สุขสำราญจริงๆ
แม่เล้าเรียกแม่นางมายืนเรียงแถวกัน เขาไม่เลือกใคร บ้าจริงๆ ทั้งๆ ที่แม่นางแต่ละคนหน้าตาสะสวย แต่เขามองแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ในใจกลับนึกรังเกียจ
ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงอ่อนหวานน่ารักอยู่เบื้องหน้า แต่ไม่ทำให้เขารู้สึกสนใจเลย
คุณชายหลิวซึ่งมาด้วยกันเห็นกู้หลียวนดื่มเหล้าอยู่คนเดียว เขากอดผู้หญิงแนบอก แล้วพูดยิ้มๆ “เถ้าแก่กู้ดื่มเหล้าแก้กลุ้มอยู่คนเดียวได้อย่างไร มีแม่นางตั้งมากมาย เถ้าแก่กู้ไม่ชอบสักคนเชียวหรือ?”
“ที่บ้านมีแม่เสือ คุณชายหลิวโปรดอภัย ถ้าแม่เสือที่บ้านรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะโวยวายอย่างไรบ้าง”
กู้หลียวนยิ้มแหยๆ ไม่อาจพูดออกมาว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงพวกนี้ พอถึงตอนนั้นทุกคนสงสัยว่าอาจจะสงสัยว่าเขาไร้สมรรถภาพทางเพศ
เขายกเผยปิงปิงขึ้นมาอ้าง พูดตามความจริง สมองของเขานึกถึงแต่เผยปิงปิง นางเป็นแม่เสือไม่ใช่หรือ
คุณชายหลิวหัวเราะร่า “คุณชายกู้กลัวคนใน มีอะไรหรือ ผู้ชายออกมาผ่อนคลายนอกบ้านเป็นเรื่องธรรมดา คนในถึงรู้ก็ไม่ควรห้าม
เถ้าแก่กู้ ผู้หญิงอย่างนี้ต้องสั่งสอนให้ดี อย่าปล่อยให้นางข่ม จวี๋เซียง เจ้าดูแลคุณชายกู้ ไปรินเหล้าให้เขาหน่อย”
คุณชายหลิวพูดจบก็คลายผู้หญิงในวงแขนออก ผู้หญิงคนนั้นเดินนวยนาดเข้าไปหากู้หลียวน พอมาถึงก็นั่งบนตักกู้หลียวน สองมือโอบคอกู้หลียวนไว้
“คุณชาย บ่าวดูแลคุณชายเอง”
เสียงนั้นออดอ้อน กลิ่นแป้งหอมปะทะจมูกทันที
กู้หลียวนเริ่มรู้สึกอึดอัด ขณะที่คิดจะผลักแม่นางออกจากอก จู่ๆ ประตูห้องพิเศษก็ถูกถีบเปิดออก
จากนั้นเผยปิงปิงในชุดสีแดงก็ปรากฏตัวที่หน้าห้อง พอเห็นผู้หญิงนั่งบนตักและโอบคอกู้หลียวนอยู่ ดวงตาทั้งสองของเผยปิงปิงก็แทบจะพ่นไฟออกมา
“กู้หลียวน การงานดีๆ ไม่ใส่ใจ วิ่งมาเที่ยวหอนางโลม ขาดผู้หญิง เจ้าคงตายใช่หรือไม่?”
ตอนที่ 435 กู้หลียวนเป็นเหมือนลม
เผยปิงปิงทั้งโกรธและน้อยใจ นางได้ยินผู้จัดการบอกว่ากู้หลียวนมาที่หอชุ่ยหง ตอนแรกนางไม่เชื่อ กู้หลียวนไม่ไปสถานที่อย่างนี้นานแล้ว แต่สุดท้ายนางก็มาตามหา นึกไม่ถึงว่าจะพบกู้หลียวนที่นี่จริงๆ
นิสัยของเขาแม้ตายก็แก้ไม่หาย อยากใช้ชีวิตดื่มเหล้าเคล้าผู้หญิงอย่างเมื่อก่อนอีก
คุณชายหลิวตะลึง “แม่นางคนนี้อยู่ที่ร้านเหล้าไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่เคยพูดถึงเลย ที่แท้เป็นฮูหยินของเจ้า มิน่าเจ้าถึงบอกว่านางเป็นแม่เสือ ดุจริงๆ ถึงกับมาตามหาที่นี่”
กู้หลียวนรู้สึกผิด เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาจึงรู้สึกผิด และที่สำคัญกว่านั้นคือไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขายังคงกอดแม่นางคนนั้นไว้ พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ปิงปิง ข้ามาที่นี่จะเป็นอะไรหรือ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบังคับข้า?”
เพียงคำพูดนี้ก็ทำให้เผยปิงปิงนิ่งอึ้ง จริงสิ นางไม่ได้เป็นอะไรกับเขา มีสิทธิ์อะไรมาห้าม? เขามาหอนางโลมไม่ใช่ความผิด นางไม่มีสิทธิ์ห้าม
ทันทีที่คำพูดนี้ผุดขึ้นมาในสมอง สีหน้าของเผยปิงปิงก็ซีดทันที นางมองกู้หลียวน ไม่รู้ว่าผิดหวังหรือเสียใจ ฝืนยิ้มออกมา “คุณชายกู้พูดถูก ข้าไม่มีสิทธิ์มาห้ามคุณชายกู้ วันนี้ข้าจะไปแล้ว วันหลังไม่มากวนคุณชายกู้อีก เชิญทุกคนตามสบาย”
พูดจบเผยปิงปิงก็หันหลังออกจากห้อง กู้หลียวนสีหน้าโกรธเกรี้ยว รีบผลักผู้หญิงในวงแขนออก
“เถ้าแก่กู้ ผู้หญิงนะ กำราบเสียบ้างก็ดี พวกเราดื่มต่อ”
กู้หลียวนไม่มีใจจะดื่มแล้ว เขารู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าเผยปิงปิงไปคราวนี้คงไม่กลับมาอีก
ในที่สุดกู้หลียวนก็นั่งไม่ติด เขาผุดลุกขึ้นทันที ต้องไปตามหาเผยปิงปิง
ตอนที่เขานั่งอยู่ที่นี่ ในสมองมีความคิดต่างๆ นานาผุดขึ้นมา ถ้าเผยปิงปิงหายไปจริงๆ ไปแต่งงานกับคนอื่น เขาจะทำอย่างไร?
พอนึกถึงความเป็นไปได้อย่างนี้ กู้หลียวนก็ลุกนั่งไม่เป็นสุข ราวกับมีอะไรมาทิ่มแทงหัวใจ ทำให้เขาทรมานมาก
เชาไม่อาจยอมให้เผยปิงปิงแต่งงานกับคนอื่น และไม่อยากให้เผยปิงปิงจากไป
เวลานี้ในใจเขามีความคิดที่รุนแรง คือไปตามเผยปิงปิงกลับมา ไม่ว่าอย่างไร ต้องตามนางกลับมาให้ได้
พอเห็นกู้หลียวนผุดลุกขึ้นมา คุณชายหลิวก็สีหน้างุนงง ถามขึ้น “เถ้าแก่กู้ เป็นอะไรไป?”
“คุณชายหลิว ข้ามีธุระด่วน ไปก่อนละ พวกเจ้าตามสบาย”
พูดจบกู้หลียวนก็ก้าวยาวออกไปจากหอชุ่ยหง เรื่องแรกที่เขานึกถึงคือกลับไปที่ร้านเหล้าเทียนหยา ข้าวของของนางอยู่ที่นั่น ถ้าจะจากไป นางต้องกลับไปเก็บข้าวของ
เผยปิงปิงออกจากหอชุ่ยหงไม่ได้กลับไปที่ร้านเหล้าเทียนหยา นางไปที่ร้านเหล้าอีกร้านหนึ่งด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม สั่งเหล้ามาดื่มตามลำพัง เวลานี้นางรู้สึกไม่สบายใจมาก อยากทำให้ตัวเองลืม
บางครั้งนางก็รู้สึกชัดเจนว่ากู้หลียวนชอบนาง แต่ไม่เคยคว้ากู้หลียวนได้จริงๆ เขาเป็นเหมือนลม พัดโชยมาให้รับรู้ นางอยากคว้าไว้ แต่กลับไม่มีอะไรเหลือในมือ
น่าหัวเราะจริงๆ ลมไม่มีขา จะจับอย่างไร?
นางอยากหาคนที่รักนางและนางก็รักเขา อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไปตลอดชีวิต ทำไมคนที่นางหวั่นไหวจึงไม่ชอบนางหนอ
นางเคยหวั่นไหวกับผู้ชายหลายคน แต่คนที่นางใส่ใจจริงๆ คือกู้หลียวน เขาเป็นคนเดียวที่นางรัก แต่เขากลับไม่อยากแต่งงานกับนาง
