ตอนที่ 450 ช่วยเผยปิงปิง
ในเมื่อกู้จื่อหยวนเลือกที่จะเป็นศัตรูกับนาง นางก็ไม่มีวันอ่อนข้อ เรื่องนี้นางไม่ต่างจากฟู่เฉินหรง
สภาพที่นางกับเขาเผชิญ ไม่อาจทำให้นางกับเขามีเมตตา
กู้จื่อหยวนมองดูซูจิ่วซือเช็ดมือ ในใจสลับซับซ้อน ทั้งกลัวทั้งโกรธ
เฝิงชิงต้องรีบทำแผลที่คอ พื้นเต็มไปด้วยเลือดสดเป็นกอง ในห้องมีกลิ่นคาวเลือดอบอวล
“เผยปิงปิงอยู่ที่หอชุ่ยหง”
ในที่สุดกู้จื่อหยวนก็ต้องยอม พูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ
พอได้ยินว่าเผยปิงปิงอยู่ที่หอชุ่งหง ซูจิ่วซือก็ชะงัก “เจ้าขายนางให้หอชุ่ยหงจริงหรือ?
กู้จื่อหยวน นางเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ออกเรือน และเป็นคนที่หลียวนรักขายนางไปที่อย่างนั้น เจ้านึกถึงความเป็นพี่น้องหรือไม่ เจ้ารู้สึกว่าเฉินหรงกับหลียวนทำร้ายเจ้า แล้วเจ้าทำอะไรลงไป”
ยังดีที่นางมาพบทันเวลา ถ้าเผยปิงปิงถูกข่มเหงจริงๆ นางไม่รู้ว่าเผยปิงปิงจะทำอย่างไร เผยปิงปิงไม่ใช่ผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างนั้น ทำอย่างนี้โหดร้ายกว่าฆ่านางเสียอีก
กู้จื่อหยวนโหดเ**้ยมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
“ต้องโทษนางเองที่โชคร้าย โทษข้าไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นที่ทุกอย่างที่เจ้าเคยประสบมาก็ต้องโทษเจ้าเองที่โชคร้าย” ซูจิ่วซือเลิกคิ้ว สีหน้าไม่พอใจ “ถ้าปิงปิงเป็นอะไรไป ข้าไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่”
พูดจบก็ทำท่าบอกให้องครักษ์ปล่อยเฝิงชิง แล้วออกไปจากเรือนของกู้จื่อหยวนอย่างรวดเร็ว
หลังจากซูจิ่วซือไปแล้ว กู้จื่อหยวนก็กำหมัดทุบโต๊ะอย่างแรง เขาทำให้เหตุการณ์พลิกผันอย่างนี้ เป็นเพราะเขาดูถูกซูจิ่วซือเกินไป ต่อจากนี้ เขาจะไม่มีวันคิดถึงซูจิ่วซืออีก
“คุณชาย”
เฝิงชิงกุมแผลที่คอ ร้องเรียกอย่างยากเย็น
“ข้าพาเจ้าไปหาหมอ”
กู้จื่อหยวนประคองเฝิงชิงออกไปจากเรือน
ซูจิ่วซือไม่ได้ไปที่หอชุ่ยหง แต่กลับไปที่จวนตระกูลมู่ก่อน ฟู่เฉินหรงกับมู่หยางไปหอชุ่ยหงแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดคาด น่าจะพาเผยปิงปิงกลับมา
ซูจิ่วซือกลับจวนตระกูลมู่อย่างเงียบๆ โดยเข้าทางประตูหลัง ตอนที่นางกลับมานั้นข้างนอกฟ้ามืดแล้ว มู่หยางกับฟู่เฉินหรงยังไม่กลับ ซูจิ่วซือจึงรอข่าวอยู่ในห้องของตน
หลังจากกินมื้อเย็นอย่างเร่งรีบ ปิงซินก็เข้ามารายงาน “เรียนคุณหนู คุณชายรองพาแม่นางเผยกลับมาแล้ว”
พอได้ยินว่าเผยปิงปิงกลับมา ซูจิ่วซือก็รีบออกจากห้อง พอไปถึงลานบ้านก็เห็นมู่หยางกับเผยปิงปิง
มู่หยางประคองเผยปิงปิง พอเห็นซูจิ่วซือ เผยปิงปิงก็ยิ้มให้ซูจิ่วซือ
ซูจิ่วซือรีบวิ่งเข้าไปหาเผยปิงปิง รับเผยปิงปิงจากมือของมู่หยาง ร่วมกับปิงซินช่วยกันประคองเผยปิงปิงเข้าไปในห้อง
ร่างกายของเผยปิงปิงอ่อนแรง แทบเอนตัวซบซูจิ่วซือ ทั้งสองพาเผยปิงปิงเข้าไปในห้อง จากนั้นมู่หยางก็ให้ปิงซินไปเชิญหมอในจวนมา
ซูจิ่วซือช่วยเผยปิงปิงถอดรองเท้า เอาหมอนรองที่เอวให้ มองดูผ้าบางสีขาวที่พันข้อมือ ผ้ายังมีรอยเลือดสีแดงสด รีบซักถาม “ปิงปิง มือเจ้าเป็นอะไรไป?”
มู่หยางซึ่งอยู่ข้างๆ ด่าขึ้นด้วยความห่วงใยและโกรธแค้น “คนจวนซิ่นอ๋องสารเลวจริงๆ ถึงกับตัดเอ็นมือปิงปิง”
“อะไรนะ?”
ซูจิ่วซือมองเผยปิงปิงอย่างตกใจ นี่พิสูจน์แล้วว่าเป็นความจริง นางรู้ว่าเผยปิงปิงมีวรยุทธ ปกติใช้มือขวาถือกระบี่ ถ้ามือข้างนี้พิการ นึกไม่ออกว่าเผยปิงปิงจะปวดร้าวเพียงไร
ตอนที่ 451 ถือตะเกียบไม่มั่น
เผยปิงปิงยังคงสงบ นางเหลือบตาลงปิดบังความรู้สึกในดวงตา “ใช่ มือขวาข้าพิการแล้ว ตั้งแต่นี้ไปข้าถือกระบี่ไม่ได้”
“ใครทำ?”
“จูอวี้ซิ่ว” เผยปิงปิงแทบจะกัดฟันกรอดขณะพูดชื่อนี้ออกมา “ข้าไม่มีวันไว้ชีวิตนางแน่ แค้นนี้ข้าจะให้จูอวี้ซิ่วชำระ”
“ปล่อยไว้ไม่ได้จริงๆ ต้องเอาคืนทวีคูณ”
ขณะพูดอย่างนี้ ดวงตาซูจิ่วซือก็ฉายแววอำมหิตออกมาแวบหนึ่ง เผยปิงปิงช่วยนางมามาก ไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนสนิท ยังอาจจะเป็นสะใภ้ของนาง นางไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงเผยปิงปิงเด็ดขาด แค้นนี้ นางต้องชำระแทนเผยปิงปิง
“มู่หยาง เจ้ากลับไปพักก่อนเถอะ! มีจิ่วซืออยู่นี่ก็ดีแล้ว”
เผยปิงปิงอยากพูดคุยกับซูจิ่วซือตามลำพัง
มู่หยางรู้ว่าเขาไม่สะดวกที่จะอยู่ในห้องของซูจิ่วซือตลอดเวลา และฟ้าก็มืดแล้ว จึงพยักหน้า “ปิงปิง เจ้าพักผ่อนให้ดี ไม่ต้องคิดอะไรมาก เดี๋ยวหมอก็มา ให้หมอทำแผลใส่ยาใหม่”
เผยปิงปิงพยักหน้า ขอบใจมู่หยาง “ขอบใจเจ้า มู่หยาง”
“ไม่ต้องเกรงใจ ข้ากลับก่อนละ มีเรื่องอะไรก็ไปตามข้าได้เสมอ”
เผยปิงปิงพยักหน้าอีกครั้ง มู่หยางเตรียมจะไป ขณะที่เขากำลังหันหลังกลับ จู่ๆ ซูจิ่วซือก็ถามขึ้น “พี่รอง เฉินหรงกลับวังตะวันออกแล้วหรือ?”
“ใช่ กลับไปแล้ว เขาบอกให้ข้าช่วยบอกเจ้าด้วย”
เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะซูจิ่วซือถาม มู่หยางคงลืมบอกแน่ กับฟู่เฉินหรง เขายังมีอคติอยู่บ้าง รู้สึกไม่ค่อยวางใจ
พอพูดจบ มู่หยางก็ออกไป ปิงซินพาหมอจวนตระกูลมู่เข้ามา
หมอนั่งที่ข้างเตียง เปิดผ้าบางที่ข้อมือออกอย่างระมัดระวัง ก่อนหน้านี้ข้อมือนางมีผ้าพันไว้ ฟู่เยว่อี้ให้หมอทำแผลให้นาง บาดแผลอักเสบเป็นหนองแล้ว
หมอคุกเข่าลงกับพื้น พูดเตือน “แม่นาง อาจจะเจ็บ อดทนหน่อย”
“หมอโจว เอ็นมือต่อได้หรือไม่?” แม้รู้ว่าความหวังนั้นลางเลือนมาก แต่ซูจิ่วซือก็ยังถาม
หมอโจวตรวจบาดแผลอย่างละเอียด ส่ายหน้าอย่างเห็นใจ “ถ้าบาดเจ็บแล้วรีบต่อทันที อาจจะต่อคืนได้ แต่นี่หลายวันแล้ว
และบาดแผลก็เป็นหนอง ต่อไม่ติดแล้ว หมอที่เก่งกว่านี้ก็ต่อไม่ติด
คุณหนู แม่นางคนนี้มือขวาใช้การไม่ได้ ตั้งแต่นี้ไปอย่าให้ถือของหนัก แม้แต่ถ้วยก็ยกไม่ขึ้น แม่นางต้องเตรียมใจไว้”
หมอโจวเตือนอย่างระมัดระวัง เผยปิงปิงเป็นคนมีวรยุทธ นางรู้เรื่องนี้ไม่น้อยกว่าหมอ รู้ว่าต่อไปมือข้างนี้จะพิการ ถือกระบี่ไม่ได้ แม้แต่ถือตะเกียบก็ยังถือไม่มั่น พอนึกถึงว่าตนจะกลายเป็นคนพิการ นางก็แค้นใจมาก
“หมอ เริ่มเลย!”
เผยปิงปิงน้ำเสียงสงบ แต่ในใจไม่สงบแม้แต่น้อย
ซูจิ่วซือนั่งที่ข้างเตียง หยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดออกมาเช็ดเหงื่อให้เผยปิงปิง แม้จะปวด แต่เผยปิงปิงก็กัดริมฝีปากไว้ ไม่ครางออกมาเลย สำหรับนางความเจ็บปวดนี้ไม่เท่าไร นางทนได้
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม หมอโจวก็ช่วยเผยปิงปิงทำแผลเรียบร้อย ซูจิ่วซือให้หมอโจวกลับไปก่อน แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้เผยปิงปิง
พอเห็นสีหน้าของเผยปิงปิงซีดเซียว ในใจก็รู้สึกเป็นห่วง นางไม่ใช่คนวงการนักเลง แต่รู้ว่าการที่ไม่สามารถถือกระบี่ได้เป็นความเจ็บปวดสำหรับคนที่ฝึกวรยุทธ
