ตอนที่ 474 ทำกับข้าอย่างนี้ได้อย่างไร
ฟู่อี้หานหรือจะยอมให้จูอวี้ซิ่วหักหน้า จึงพูดอย่างเย็นชา “จูอวี้ซิ่ว ที่นี่เป็นจวนซิ่นอ๋อง ข้าอยากให้หงหลิงอยู่ที่ไหน ก็ได้ทั้งนั้น พรุ่งนี้เจ้าจัดห้องให้หงหลิงอยู่ที่อุทยาน”
“ฟู่อี้หาน เจ้า…เจ้าทำกับข้าอย่างนี้หรือ ข้าทำผิดอะไร”
จูอวี้ซิ่วโกรธจนแทบกระอักเลือด นางเป็นคนใส่ใจกับชาติกำเนิด ดูแคลนคนรับใช้ชาติกำเนิดต่ำต้อยมาตลอด อุทยานนั้นฟู่อี้หานมอบให้นางตอนแต่งงานใหม่
แม้ไม่กว้างนัก แต่มีดอกไม้ที่นางชอบหลายชนิด รวมทั้งดอกเหอฮวนฮัว
นางบำเรอคนอื่นเข้าไปในอุทยานไม่ได้ นางถือว่าอุทยานเป็นของนาง รู้สึกว่านางบำเรอฐานะต้อยต่ำไม่มีสิทธิ์เข้าได้ ฟู่อี้หานกลับให้นางรำต่ำช้าคนนี้ไปอยู่ที่อุทยาน แสดงว่าจงใจเหยียดหยามนาง
พอได้ยินจูอวี้ซิ่วเรียกชื่อเขาตรงๆ ต่อหน้าหงหลิง ฟู่อี้หานก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที “บังอาจ ชื่อข้าให้เจ้าเรียกได้หรือ
เจ้าเป็นชายามาห้าปีแล้ว ยิ่งนานยิ่งไม่รู้จักแบบแผน เอะอะโวยวาย แล้วยังเรียกชื่อข้า จูอวี้ซิ่ว รีบไปให้พ้น”
“นายท่าน อย่าโกรธเลย ข้าไม่อยู่อุทยานก็ได้”
หงหลิงเตือนฟู่อี้หานเบาๆ
จูอวี้ซิ่วยืนอยู่หน้าประตู เกือบยืนไม่ติด นางจับกรอบประตูแน่น ฟู่อี้หานเวลาใจร้ายก็ใจร้ายได้ปานนี้ อยู่กินกันมาห้าปี นางรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของฟู่อี้หาน
ฟู่อี้หานเป็นคนโหดเ**้ยม แต่ลับหลังผู้คน เขาอ่อนโยนกับนาง ตั้งแต่นางมีเรื่องขายหน้าที่จวนตระกูลมู่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฟู่อี้หานเย็นชากับนางมากขึ้นเรื่อยๆ โทษนางเสมอว่าทำให้จวนซิ่นอ๋องขายหน้า ทั้งๆ ที่นางต้องการให้เขาปลอบใจ แต่เขาไม่เคยพูดสักคำ ได้แต่ดุด่ากล่าวโทษ
นางไม่เคยรู้ว่าคนข้างหมอนที่นางรับใช้ถวายชีวิตให้จะไร้น้ำใจอย่างนี้
นางไม่ยอมปล่อยอุทยานแน่ และผู้หญิงต่ำช้าคนนี้อย่าคิดมาเป็นนางบำเรอเด็ดขาด คนอย่างนี้ไม่มีคุณสมบัติจะเป็นนางบำเรอด้วยซ้ำ
ท่านพี่ ที่นี่คือจวนซิ่นอ๋อง แม้แต่นางบำเรอก็ควรจะเป็นคนบริสุทธิ์ นางรำเป็นคนอย่างไร ท่านพี่ไม่รู้หรือ? ท่านพี่พานางรำเข้ามา ขายหน้าจวนซิ่นอ๋องจริงๆ”
ฟู่อี้หานพอเห็นจูอวี้ซิ่วไม่รู้จักสถานการณ์ ยิ่งรู้สึกรังเกียจ เขาผลักหงหลิงออก ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาจูอวี้ซิ่ว สายตาฉายแววอำมหิต “ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะพูด เจ้ากิริยามารยาทใช้ไม่ได้ ไม่สมควรเป็นชายาตั้งแต่ต้น เวลานี้ยังบังอาจมาโวยวายกับข้า รีบไปให้พ้น”
“ท่านพี่คิดจะหย่าหรือ? ข้าทำอะไรผิดคุณธรรม คนที่ผิดคุณธรรมก็คือท่านพี่ ท่านพี่จะหย่าข้าแล้วจะบอกตระกูลจูอย่างไร”
“เจ้าอย่าเอาตระกูลจูมาบีบข้า ข้าหรือจะกลัวตระกูลจู? มานี่ รีบพาชายากลับห้อง ถ้าข้าไม่สั่ง ให้ชายาพักรักษาแผลในห้องให้ดี และก็ รีบไปเตรียมอุทยานปี้ชุนหยวน ให้เรียบร้อย”
จูอวี้ซิ่วโกรธจนมือสั่น เขาจงใจ เขาจงใจแน่ นางพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ครู่หนึ่งก็มีสาวใช้เข้ามา เตรียมพาจูอวี้ซิ่วออกไป
นางตวาดอย่างเย็นชา “อย่ามาแตะต้องข้า ไปให้พ้น ข้าไปเอง”
“อีกอย่างหนึ่ง จูอวี้ซิ่ว ท่าทางเจ้าอย่างนี้ไม่เหมาะที่จะอบรมลูก ข้าส่งลูกทั้งสองไปอยู่กับเหลียงอวี้แล้ว เจ้ารักษาแผลให้ดี”
“ท่านพี่…”
เหลียงอวี้เป็นนางบำเรอคนหนึ่งของฟู่อี้หาน พ่อของนางเป็นนายอำเภอ ถือว่ามาจากครอบครัวปัญญาชน
พอได้ยินว่าฟู่อี้หานส่งลูกไปที่เหลียงอวี้ จูอวี้ซิ่วก็แค้นฟู่อี้หานทันที นางจ้องหน้าฟู่อี้หานเขม็ง “ท่านพี่ทำอย่างนี้กับข้าได้อย่างไร?”
ตอนที่ 475 ฟู่เยว่อี้เตือน
“เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าเวลานี้เจ้าเหมือนคนบ้า? เหมือนแม่คนที่ไหนกัน รีบพาออกไป”
พูดจบฟู่อี้หานก็ไม่มองจูอวี้ซิ่วอีก ปิดประตูทันที
จูอวี้ซิ่วอยู่ข้างนอกถูกปิดประตูใส่หน้า ความรู้สึกเกรี้ยวกราดยิ่งพลุ่งพล่าน ฟู่อี้หาน เจ้าบังอาจทำข้า ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสุขสบายแน่ รอดูเถอะ
เวลานี้ในสมองของนางมีความคิดอย่างหนึ่ง นางจะให้ฟู่อี้หานตายพร้อมกับนาง
ตอนบ่ายฟู่เยว่อี้มาที่ห้องของฟู่อี้หาน พอเข้าห้องก็ไล่หงหลิงออกไป
แม้ฟู่เยว่อี้หน้าตาสะสวยน่ารัก แต่หงหลิงก็รู้สึกกลัวนาง โดยเฉพาะแววตาของนาง ล้ำลึกสุดหยั่ง พอประสานสายตากับฟู่เยว่อี้ หงหลิงก็รู้สึกตกใจ
ฟู่เยว่อี้ให้หงหลิงออกไป ฟู่อี้หานก็ยอมรับ ไม่ได้เรียกให้หงหลิงอยู่ต่อ
หงหลิงออกจากห้องอย่างพินอบพิเทา ทันทีที่นางพ้นไป ฟู่เยว่อี้ก็ปิดประตูห้องทันที ใบหน้าจิ้มลิ้มของนางเวลานี้ไม่มีรอยยิ้มแล้ว แต่ยังดูอ่อนโยน
ถึงอย่างไรฟู่อี้หานก็เป็นพี่ชายของนาง นางไม่สมควรหน้าบึ้งต่อว่าฟู่อี้หาน อีกทั้งฟู่อี้หานเป็นคนดึงดัน ไม่ยอมให้ใครมาต่อว่า ถ้านางทำอย่างนี้กับฟู่อี้หาน พี่ชายคนนี้คงไม่ยอมรับแน่
“พี่ใหญ่ เรื่องเมื่อตอนบ่ายข้าได้ข่าวแล้ว หงหลิงเป็นเพียงนางรำ
อุทยานปี้ชุนหยวน เป็นสมบัติล้ำค่าของพี่สะใภ้ พี่สะใภ้เป็นคนรักหน้า พี่ใหญ่ยกอุทยานปี้ชุนหยวนให้หงหลิง พี่สะใภ้ย่อมไม่พอใจ ถึงอย่างไรก็เป็นชายา ทำไมพี่ใหญ่ทำให้พี่สะใภ้โกรธ”
ฟู่เยว่อี้เตือนด้วยความหวังดี
พอได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย นางก็รีบมา อยากให้ฟู่อี้หานเปลี่ยนความคิด
นางใกล้ชิดกับจูอวี้ซิ่วมาห้าปี รู้นิสัยของจูอวี้ซิ่วดี
จูอวี้ซิ่วเป็นคนดุ ถ้าโกรธขึ้นมาจะไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น
นางกลัวว่าฟู่อี้หานจะบีบคั้นจูอวี้ซิ่วเกินไป จูอวี้ซิ่วอาจจะทำอะไรนอกลู่นอกทาง ซึ่งมีความเป็นไปได้มาก
ถึงอย่างไรนางก็เป็นชายา แม้ไม่ชอบจูอวี้ซิ่ว ฟู่เยว่อี้ไม่เคยทำให้จูอวี้ซิ่วโกรธ
นางรู้ว่าจูอวี้ซิ่วเป็นคนที่จะแหย่ให้โกรธไม่ได้ ถ้าโกรธขึ้นมา จะทำอะไรได้หมด ด้วยเหตุนี้ฟู่เยว่อี้จึงรีบมาเตือนฟู่อี้หาน
พอเห็นฟู่เยว่อี้ขอร้องแทนจูอวี้ซิ่ว ฟู่อี้หานก็ไม่พอใจ “เยว่อี้ เจ้ามาขอร้องแทนนางทำไม เวลานี้นางไม่รู้จักรุกไม่รู้จักถอย
ข้าอยากสั่งสอนนางบ้าง ให้นางจำไว้ให้ดี ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมีล้วนแต่ข้าเป็นคนให้ ข้าอยากเรียกคืนก็เรียกคืนได้ แต่นางโวยวายเหมือนหญิงชาวบ้านไร้แบบแผนสิ้นดี”
“พี่สะใภ้ก็เป็นคนอย่างนี้แหละ พี่ใหญ่อยู่กับนางมาหลายปี ยังไม่เข้าใจพี่สะใภ้หรือ?”
“เมื่อก่อนนางไม่บังอาจอย่างนี้ ดูแล้วเป็นเพราะเมื่อก่อนข้าใจดีกับนางเกินไป ทำให้นางไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง นึกว่าจะข่มข้าได้ ถึงกับเรียกชื่อข้า
เยว่อี้ เรื่องนี้เจ้าอย่าใส่ใจเลย อุทยานปี้ชุนหยวน ข้าต้องยึดคืนให้ได้ นางทำตัวอย่างนี้สมกับเป็นชายาหรือ ข้าไม่หย่านาง ก็นับว่าเมตตาที่สุดแล้ว นางควรจะพอใจ”
“พี่ใหญ่…”
ฟู่เยว่อี้ยังอยากจะเตือนอีก ฟู่อี้หานโบกมือ “เจ้าอย่าพูดเลย นี่เป็นเรื่องในบ้านข้า เยว่อี้ เจ้าอย่าใส่ใจเรื่องนี้”
ฟู่เยว่อี้รู้ว่าฟู่อี้หานไม่รับฟังคำเตือนของนาง นางเริ่มวิตกจริงๆ และยังวิตกเรื่องความเป็นมาของหงหลิง
ผู้หญิงคนนี้เข้าจวนมาไม่กี่วันก็หลอกล่อฟู่อี้หานให้ยกอุทยานปี้ชุนหยวนให้นาง ฟู่อี้หานหลงรักหงหลิงมาก อยู่กับหงหลิงทุกวัน นางจัดการหงหลิงไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าพลาดอาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์พี่น้อง
