ตอนที่ 558 เราอยู่ด้วยกันเร็วหน่อย
“เปลี่ยนความรักให้เป็นความสัมพันธ์พี่น้อง เอาละ ข้ายอมรับ วันหลังต้องไปรบกวนเจ้าแน่”
จงโม่เจียงนอนลงกับพื้น สองมือหนุนท้ายทอย ปากก็พูดอย่างนี้ แต่ในใจเขารู้ดี เขาไม่มีวันไปรบกวนซูจิ่วซือแน่
ซูจิ่วซือไม่อยากใช้เขาเป็นเครื่องมือ และไม่อยากผูกมัดเขา แต่เขาเหมือนถูกเชือกที่มองไม่เห็นมัดไว้ พอได้รับจดหมายจากเผยปิงปิง เขาก็รีบมาทันทีไม่ลังเล ทั้งหมดเป็นความยินยอมของเขาเอง
ไม่ได้ผลประโยชน์จะเป็นไรไป เขาหลวมตัวเข้ามาแล้ว คงก้าวออกไปยาก ในเมื่อก้าวออกไปไม่ได้ ก็ต้องอยู่อย่างนี้แหละ!
ในที่สุดเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอาจารย์ในตอนนั้น เพียงแต่ว่าซูจิ่วซือซื่อตรงกว่าผู้หญิงที่อาจารย์เจอ
อาหลานเก็บฟืนกลับมาแล้ว นางนั่งข้างซูจิ่วซือ ทั้งสามไม่พูดไม่จา ต่างหลับตานิ่ง ตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ค่อยไปเขาเป่าหลิง
หมู่บ้านเขากุยอวิ๋น
ท้องฟ้ามืดแล้ว เผยปิงปิงยังคงอยู่ในห้องของกู้หลียวน นางเอามือทั้งสองท้าวคาง ถอนหายใจเบาๆ “ไม่รู้ว่าจิ่วซือเป็นอย่างไรบ้าง จงโม่เจียงคงรีบไปแน่ แต่เจ้าแม่นั่น….”
เผยปิงปิงเป็นห่วงซูจิ่วซือจริงๆ เวลานี้ถ้าไปหาก็ช่วยอะไรไม่ได้ นางไม่รู้จักเจ้าแม่ แต่รู้ว่าจงโม่เจียงรู้จักเจ้าแม่ จึงเขียนจดหมายให้จงโม่เจียง อยากให้เขาช่วย นางรู้ว่าจงโม่เจียงต้องช่วยแน่
แต่จงโม่เจียงจะพูดโน้มน้าวเจ้าแม่ได้หรือไม่ นางไม่มั่นใจ
“ปิงปิง หรือว่าเราสองคนไปเขาเป่าหลิง! อยู่รอข่าวอย่างนี้ น่าวิตกจริงๆ”
กู้หลียวนเองก็นั่งไม่ติด เฟิงชิงสุ่ยโหดร้ายจริงๆ ให้ซูจิ่วซือกินหนอนไหมพิษ โหดยิ่งกว่าฆ่าเสียอีก
เผยปิงปิงสั่นหัว “เวลานี้ถ้าเราไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้ยินว่าเจ้าแม่ไม่ชอบให้ใครรบกวน เราไป เกรงว่าไม่เป็นผลดี อยู่ที่นี่รอฟังข่าวดีกว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น เรายังหาทางช่วยได้”
กู้หลียวนยื่นมือไปจับมือเผยปิงปิง พูดด้วยความสงสัย “เจ้าแม่ต้องการผู้ชาย จงโม่เจียงจะยอมตามใจเจ้าแม่หรือ?”
“ถ้าเป็นเจ้า เจ้ายอมหรือไม่”
“ไม่ยอมแน่ ข้าไม่ใช่อยู่กับใครก็ได้” กู้หลียวนหน้าบึ้ง “ปิงปิง ตั้งแต่รู้จักเจ้าแล้ว ข้าไม่มีผู้หญิงอื่นอีกเลย มีแต่เจ้าคนเดียว”
“กล้าหรือ” เผยปิงปิงทำตาขวางใส่กู้หลียวน “มีข้าคนเดียวก็พอ ถ้าคนที่ถูกพิษเป็นข้า เจ้าจะไปหาเจ้าแม่ให้ช่วยข้าหรือไม่?”
กู้หลียวนยื่นมือไปดีดเผยปิงปิง “สมมุติอย่างนี้ไม่มีความหมาย สมองเจ้าคิดอะไรอยู่ มีแต่เรื่องเหลวไหล เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกเฉินหรง ถ้าเขารู้ เกรงว่าจะทิ้งทหารไปหาจิ่วซือ สงครามยังไม่ยุติ ต้องปิดบังเขาไว้ก่อน”
“จิ่วซือลำบากจริงๆ การเป็นพระชายารัชทายาทไม่ใช่เรื่องง่าย ทุ่มเทอย่างนั้นก็ยังเป็นไม่ได้”
“เฉินหรงก็ลำบากไม่น้อย เขาเองก็ทุ่มเทมาก การจะแต่งงานกับพระชายารัชทายาทก็ไม่ใช่ง่ายๆ ปิงปิง เราแต่งงานกันเร็วหน่อยเถอะ ชีวิตคนเราสั้นนัก ในเมื่อมั่นใจแล้ว ก็อยู่ด้วยกันเร็วหน่อย”
เผยปิงปิงยิ้มให้กู้หลียวน “เจ้าคิดดีแล้วหรือ?”
“คิดตั้งนานแล้ว”
“ได้ ข้าแต่งงานกับเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะไปปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อ พ่อรอนานแล้ว อยากให้เจ้ามาเป็นเขย ถ้าพ่อรู้อย่างนี้ คงดีใจยิ่งกว่าข้า”
“ท่านพ่อตา…”
ตอนที่ 559 เจ้าแม่ปรากฏตัว
เอาละ ไม่พูดดีกว่า กู้หลียวนรู้ว่าเมื่อก่อนเผยไป๋ชวนชอบซูจิ่วซือ ถึงกับจะแต่งงานกับซูจิ่วซือ พอคิดอย่างนี้เขาก็รู้สึกลำบากใจ เวลานี้เผยไป๋ชวนกลายเป็นพ่อตา และเป็นผู้อาวุโสของเขา เรื่องนี้เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว
“เรื่องในอดีตอย่าพูดถึงเลย มีใครบ้างที่ไม่เคยผิดพลาด” เผยปิงปิงรู้ว่ากู้หลียวนจะพูดอะไร จึงตัดบท “ใช่สิ หลียวน เรื่องที่เราแต่งงานจะบอกตระกูลกู้หรือไม่?”
กู้หลียวนสีหน้าเย็นชา “ไม่ต้อง ตระกูลกู้กับข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
“พ่อเจ้ายังอยู่ในคุกไม่ใช่หรือ”
“ข้าจะเขียนจดหมายบอกพ่อ”
“หลียวน ถ้าเจ้าอยากช่วยพ่อ เราไปปล้นคุกกัน พอถึงตอนนั้นค่อยพาพ่อมาใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุขที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋น”
กู้หลียวนนิ่งเงียบ ถ้ากู้เหยี่ยนอยากออกจากคุก กู้ชิงเฉิงก็ช่วยได้ เวลานี้นางเป็นกุ้ยเฟย แค่นางเอ่ยปาก แต่กู้เหยี่ยนไม่อยากออกจากคุก
กู้หลียวนเคยไปเยี่ยมกู้เหยี่ยนที่คุกหลวง กู้เหยี่ยนบอกว่า เขาติดหนี้ซูหลิ่ว และบอกว่าไม่ต้องใส่ใจ เขาต้องการชดใช้หนี้ซูหลิ่ว
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพ่อกับแม่ พ่อคงทำให้แม่เสียใจ เรื่องราวคร่าวๆ เขาพอจะเดาออก ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของพ่อ เขาก็ไม่อยากบังคับให้กู้เหยี่ยนออกจากคุก
“ไม่จำเป็น พ่ออยากอยู่ในคุก มีชิงเฉิงดูแล อยู่ในคุกไม่มีใครกล้ามองข้าม เรื่องนี้บอกพ่อก็ดี”
พอเห็นเขาไม่อยากพูดถึงพ่อนัก เผยปิงปิงก็ไม่ได้ซักต่อ เพียงแต่ยิ้มให้กู้หลียวน “ไม่เป็นไร วันหลังข้าอยู่กับเจ้า เราสองคนจะไม่ทำร้ายกันอย่างคนรุ่นพ่อแม่ จะอยู่กันด้วยความรักไปตลอดชีวิต”
“ดี ข้าอยากให้เป็นอย่างนั้น”
กู้หลียวนมองหน้าเผยปิงปิง ยิ้มอย่างอ่อนโยน ในเมื่อตัดสินใจแต่งงานกับเผยปิงปิง เขาจะทำร้ายเผยปิงปิงได้อย่างไร เรื่องเศร้าของพ่อแม่ เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก และไม่อยากทำร้ายกันแล้วเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างพ่อแม่
รุ่งขึ้น จงโม่เจียงกับซูจิ่วซือรีบมุ่งหน้าไปเขาเป่าหลิง สองวันต่อมาก็ไปถึงตีนเขาเป่าหลิงอย่างราบรื่น
คนวงการนักเลงรู้กันทั่วไปว่าเขาเป่าหลิงเป็นอาณาจักรของเจ้าแม่ นางตั้งตัวเป็นเจ้าแม่ เอาใจใส่ดูแลความงามบนใบหน้าเป็นพิเศษ บนเขาเป่าหลิงจึงปลูกพันธุ์ไม้แปลกๆ มากมายไว้บำรุงความงาม ผลเซียนหลิงก็มีสรรพคุณบำรุงความงาม นางจึงปลูกต้นนี้
นอกจากนี้แล้ว เจ้าแม่ยังรู้จักวางค่ายกล เขาเป่าหลิงจึงมีค่ายกลมากมาย คนที่บุกรุกเข้ามาในเขาเป่าหลิงส่วนใหญ่จะตาย บนเขาจึงมีซากโครงกระดูกมากมาย
“จงโม่เจียง เจ้ารู้จักค่ายกลหรือไม่?”
ทั้งสามยืนอยู่ที่ตีนเขา ซูจิ่วซือถามขึ้น นางไม่รู้จักค่ายกล
จงโม่เจียงสั่นหัว “ข้าไม่รู้ อยู่ดีๆ จะไปเรียนค่ายกลทำไม อาหลาน เจ้าอยู่ที่นี่กับจิ่วซือ ข้าจะเรียกเจ้าแม่ลงมา”
จงโม่เจียงพูดจบ ก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว “อาหลาน จงโม่เจียงไม่กลัวค่ายกลหรือ?”
“คุณหนู ค่ายกลตั้งอยู่บนพื้น แต่เจ้าสำนักจงไม่ได้แตะพื้น ค่ายกลจึงทำอะไรเขาไม่ได้ มีแต่ยอดฝีมือเท่านั้นที่ขึ้นเขาเป่าหลิงซานได้
ซูจิ่วซือไม่พูดไม่จา ได้แต่รอคอยด้วยความอดทน
ครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงคนเดิน หญิงสาวผมขาวคนหนึ่งลงมาจากภูเขา นางสวมชุดสีขาวทั้งตัว ผมสีเงินสยายคลุมไหล่ ดูท่าทางน่าจะอายุสามสิบปี รูปร่างบอบบาง ใบหน้ารูปไข่ ตาโต สวยบาดตา
จงโม่เจียงเดินตามหลังนาง
