หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 116 เรือแห่งความสิ้นหวัง

  บทที่116 เรือแห่งความสิ้นหวัง

คิดไปเอง! 

นั่นคิดไปเองแน่แท้

คนนี้นี่มันเป็นผู้ชายจอมหลอกลวงโดยแท้ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นฮอร์โมนเพศผู้กระจายออกมา 

ดังนั้น หลานเยาเยาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงตบๆบ่าเขาราวกับกำลังมองคนที่หมดหนทาง แล้วส่ายหัวอย่างจำใจ 

“ลาก่อน ผู้ชายหลอกลวง!” 

พูดจบก็หมุนตัวจากไป ท่าทางแบบนั้นดูสง่าผ่าเผยสุด 

ป่ายเม่ยเซิงจะปล่อยให้เนื้อที่อยู่ตรงปากแล้วหลุดไปงั้นเหรอ? 

ดังนั้น! 

เขารีบพุ่งตัวไปขวางทางหลานเยาเยาอีกครั้ง ท่าทางเลินเล่อสีหน้ายั่วยวน แต่มือเท้ายังนับว่าสุภาพไม่มีพฤติกรรมแข็งกร้าว

แต่ว่า…… 

แต่มือของเขายื่นมาถึงแขนนางแล้วลูบเบาๆผ่านผ้าบางๆ มุมปากก็ยกขึ้นมีรอยยิ้มที่ตนเองคิดว่ายั่วยวน 

แต่ทว่า หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้มหวานให้แก่เขาก็ทำให้ใจของป่ายเม่ยเซิงสั่นไหว

“ประโยคที่ว่าสุนัขที่ดีจะไม่ขวางทาง ไม่รู้ว่าเจ้าเคยได้ยินหรือไม่?”

นางยื่นมือไปตบอุ้งมือที่อยู่ไม่สุขของป่ายเม่ยเซิงออก 

“แต่ว่า……ข้าป่ายเม่ยเซิงคือผู้ชายที่ดีนะ!” 

ป่ายเม่ยเซิงมองมือตนเองที่ถูกตบออกไปก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

นางระบำบนเรือกับสาวงามนอกเรือใหญ่ คนไหนไม่ชอบมือของเขา? นางกลับดีแม้แต่แตะยังไม่ให้แตะ

“ช่างเถอะ คุยไม่ถูกคอพูดครึ่งคำก็มากไปละ ข้านับนิ้วดูนะเวลาก็ไม่มากแล้ว เจ้าขอพรให้ตัวเองเยอะๆเถอะ!” 

พูดจบนางก็เดินอ้อมป่ายเม่ยเซิงไปที่ประตูห้องหรู 

ครั้งนี้ป่ายเม่ยเซิงไม่ได้ไล่ตามนางไป 

แต่กำลังคิดความหมายของคำที่นางพูดอย่างตั้งใจ พอตอนที่เขาจะคิดว่านางแค่ทำให้เขารู้สึกกลัว จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ 

ที่ไหล่รู้สึกคันๆ…… 

ด้านหลังก็รู้สึกคันๆ…… 

จากนั้นทั้งตัวก็รู้สึกคันๆ 

ตอนแรกป่ายเม่ยเซิงยังคิดอยากที่จะรักษาภาพลักษณ์ของตนเองอยู่แต่ตอนหลังมันก็ทนไว้ไม่ได้ 

ไปหมดแล้วภาพลักษณ์สมาชิกตระกูลเก้าชั่วอายุคน! 

มันคันไปหมดแล้ว 

ที่ที่เกาได้เขาก็เกาเองแต่ก็มีบางที่ที่เขาไปไม่ถึงเขาจึงรีบเปลี่ยนสายตาไปมองซาหมั่นเฉิงทันที 

“พี่ชาย พี่ชายแสนดีรีบเกาให้น้องชายที ข้าไปแตะโดนแม่สาวงามงูพิษนั่น ไอ้หยาไอ้หยา ทนไม่ไหวแล้วรีบเกาให้ข้าที”

ป่ายเม่ยเซิงรีบเอาตัวไปข้างซาหมั่นเฉิง 

“เป็นไปได้ยังไง ตอนนี้ยิ่งคันกว่าเดิม รีบช่วยข้าคิดวิธีเร็วไม่งั้นข้าได้เสียโฉมแน่” 

“เคร้ง……” 

หน้ากากที่อยู่บนหน้าถูกเขาฉีกออกแล้วโยนไปไว้บนโต๊ะ ผมที่ไหลลงมาปิดหน้าเขาไปครึ่งหน้าแต่ก็เห็นได้ว่าผิวหนังสีข้าวสาลีของเขางดงามมาก 

“สมน้ำหน้า ทีนี้แพ้แล้วใช่ไหม! แม่นางนั่นยังนับว่าใจดีไม่งั้นตอนนี้เจ้าได้เป็นศพไปแล้ว”

ซาหมั่นเฉิงมองเขาอย่างรังเกียจมาก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุข 

“ข้าแพ้ ข้าเต็มใจ ตราบใดที่ได้ใกล้กับหญิงงามแม้ตลอดชีวิตนี้จะแพ้อยู่ในมือนางข้าก็ยอม” ใครว่านางมีเอกลักษณ์ขนาดนี้ 

“ได้ได้ได้ ตัวเองก็เต็มใจไปอย่ามารบกวนข้าที่คิดเกี่ยวกับชีวิต” 

“เจ้ารีบช่วยข้าเกาสิ! คันจะตายแล้ว” 

……

หลานเยาเยาที่เตรียมลงเรือจู่ๆก็เห็นเงาลับๆล่อๆอยู่สองสามเงาก็ทนความตื่นเต้นในการไปหาพ่อครัวหมายเลข1ไว้ 

จากนั้นก็แฉลบตัวตามเงาสองสามเงานั่นไป 

จนกระทั่งลงไปที่โกดังข้างใต้ ห้องนี้นับว่าในห้องกว้างขวางตกแต่งหรูหรา 

คนสวมหน้ากากสองคนโยนชายคนหนึ่งลงที่พื้น! 

“พวกเจ้าทำอะไร? หรือว่าข้าชนะได้เงินมากมายก็ไม่สามารถเอาไปได้รึ” ผู้ชายถามอย่างมั่นใจ

ไม่ผิด! 

ผู้ชายคนนั้นคือพ่อครัวหมายเลข2ที่ชนะการแข่งขันแล้วได้เงินไปกองโตที่ใช้ทั้งชีวิตก็ใช้ไม่หมด 

ตอนนี้กลับถูกคนพามาที่นี่! 

“ปัง……ปัง……” 

ชายชุดดำคนหนึ่งมาข้างหน้าแล้วตบไปที่หูของพ่อครัวหมายเลข2เสียงดัง หน้ากากบนหน้าของคนที่ตีคนกับคนสองคนเมื่อครู่นี้ต่างกัน

แต่คล้ายกับของป่ายเม่ยเซิงมาก 

ดังนั้น! 

หลานเยาเยาเดาว่า บนเรือนี้ตำแหน่งของชายชุดดำกับตำแหน่งของป่ายเม่ยเซิงไม่ต่างกันมาก

อีกทั้ง นางเจอพวกเขาตรงที่ลงเรือก็น่าจะเป็นคนต้อนรับเรือเหมือนกัน จากนั้นก็เหมือนกับเข้ากะ ชายชุดดำกับป่ายเม่ยเซิงผลัดกันเฝ้า

“ตีเจ้ายังนับว่าเบาไป!” ชายชุดดำพูดหัวเราะเยาะ  

พูดจบ! 

ชายชุดดำก็รีบคว้าคอเสื้อของพ่อครัวหมายเลข2ขึ้นมา จากนั้น…… 

“ฉึก……” 

“ฉึก……” 

เขาฉีกเสื้อผ้าด้านหน้าของพ่อครัวหมายเลข2แล้วผิวขาวสะอาดหมดจนก็เผยออกมาให้เห็นทันทีขณะเดียวกันก็ยังเผยให้เห็นผ้าพันแผลสีฟ้าอ่อน  

ครั้งนี้ ชายชุดดำส่งเสียงเย็นชาแล้วก็ฉีกผ้าพันแผลสีฟ้าอ่อนออกเช่นกันจึงเห็นหน้าอกของพ่อครัวหมายเลข2อย่างชัดเจน

หน้าอกที่เดิมทีเรียบๆพอหลังจากไม่มีผ้าพันแผลพันไว้ก็ใหญ่ขึ้นมาทันทีอีกทั้งยังอิ่มเอิบมาก

หลังจากที่เห็นพ่อครัวหมายเลข2กรีดร้องก็รีบปิดหน้าอกตัวเองทันทีแต่ขณะเดียวกันสีหน้าก็ซีดเผือก! 

“เฮอะ!” 

ชายชุดดำหัวเราะเสียงเย็น แล้วหันไปทางห้องคำนับมืออย่างเคารพ: “เจ้าของเรือ คนนี้เป็นผู้หญิง”

ตามกฎของเจ้าของเรือตั้งไว้ว่า ผู้หญิงห้ามเข้าไม่งั้นตาย 

แต่ก็มีพวกยุทธจักรจอมยุทธ์หญิงกับพวกคุณหนูตระกูลขุนนางที่ไม่เชื่อเรื่องโชคลาง ก็จะแต่งตัวเป็นผู้ชายแอบเข้าไปในเรือเพื่อดูว่ามีอะไรสนุกๆในเรือ

อย่างไรเสีย! 

เรือที่สิ้นหวังของเจ้าของเรือถูกกล่าวขานว่าแปลกสุดขั้ว ใครจะไม่อยากเข้ามาดูหล่ะ? 

“ฮ่าฮ่าฮ่า……” 

ในห้องมีเสียงหัวเราะทุ้มลึกของผู้ชายดังออกมา เสียงหัวเราะทำให้คนรู้สึกเย็นสันหลังและหมดหวังในทันที 

พอได้ยินเสียงนี้ 

พ่อครัวหมายเลข2ก็ไม่สนใจหน้าอกตนเองเปิดเผยออกมาหรือไม่ นางคลานสั่นตัวงกๆอยู่ที่พื้นทันที แล้วขอร้องว่า:

“เจ้าของเรือข้าขอโทษ ข้ามีความอัดอั้นในใจไม่ได้คิดจะทำผิดกฎของท่านเลย

ข้าศึกษาค้นคว้าการทำอาหารมาตั้งแต่เด็กและมุ่งมั่นที่จะเอาชนะคนทำอาหารฝีมือดีทุกคน จากการพยายามหลายปี ข้าไปมาจนทั่วเพียงเพื่อหาพ่อครัวที่เก่งที่สุด

อย่างไรก็ตามข้าได้ยินมาว่าในประเทศก่วงส้ามีเรือลึกลับแห่งความสิ้นหวังแล้วในนั้นก็มีพ่อครัวระดับเทพอยู่ เวลาทำอาหารของเขาไม่มีใครสู้ได้และเพื่อวัดความแข็งแกร่งกับเขาข้าถึงได้ปลอมตัวเป็นผู้ชายเข้ามาในเรือ

เจ้าของเรือโปรดไว้ชีวิตข้า ข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณไม่หมดไม่สิ้น แล้วจะหาวัวหาม้ามาตอบแทน”  

ตอนนี้ชนะแล้วก็ไม่มีความเสียใจอะไรแล้ว 

แต่ว่า! 

มักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ 

แต่นี่ก็ไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการมีชีวิตรอด 

“ไร้กฎก็จะไม่มีขอบเขต!” 

กฎก็คือกฎ  ทำลายก็คือทำลาย จะมีการให้อภัยมากมายในโลกนี้ได้ยังไง?

เมื่อเขาพูดจบก็เห็นม่านตรงประตูห้องมีมือยื่นออกมา มือนั้นดูเหมือนจะมีพลังแม่เหล็กดูดยังไงอย่างงั้นและมันก็ดูดพ่อครัวหมายเลข2ที่คลานอยู่ที่พื้นไป 

พอพ่อครัวหมายเลข2ไปอยู่ที่มือเขาก็ดิ้นสุดแรง สายตาของความสิ้นหวังกระจายออกมาจากนัยน์ตา

ส่วนเลือดเนื้อบนกายนางก็เหมือนกับทรายที่อยู่ใต้น้ำค่อยพัดผ่านไป สุดท้ายก็เหลือเพียงแต่กระดูกขาวและเสื้อผ้าบนตัว 

“ชีวิตเหมือนกับทรายดีดนิ้วก็หายวับไป ฮ่าฮ่าฮ่า……” 

มือที่ยื่นออกมาจากม่านเก็บกลับไปแล้ว เสียงหัวเราะมืดหม่นดังออกมาจากห้อง

ทันใดนั้น! 

เสียงหัวเราะทุ้มหยุดลง 

“ใครหน่ะ?” 

พอสิ้นเสียงก็เห็นมือยื่นออกมาจากม่านอีกครั้ง……